Τα χρηστά ήθη των Χριστιανών στις Πράξεις των Αποστόλων

Απο τον «Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ»  εβδομαδιαία εφημερίδα των Πατρών Εκκλησιαστικού και Πολιτιστικού ενδιαφέροντος

Τα χρηστά ήθη των Χριστιανών στις Πράξεις των Αποστόλων

     Στις ημέρες μας, είναι κοινά πλέον αποδεκτό ότι ολόκληρη η βιωτή των Αγίων Αποστόλων είναι αφιερωμένη στη μετάδοση του ευαγγελίου του Χριστού και στον υπεράνθρωπο αγώνα που αυτοί κατέβαλαν για να βρουν απήχηση στις ακαλλιέργητες ψυχές των ανθρώπων - τα διδάγματά που απορρέουν από το θείο λόγο, και οι νουθεσίες προκειμένου για την σωτηρία των ψυχών. Όμως για να λάβει χώρα η σοφία του θεού και να αποκτήσει κοινό τόπο στις συνειδήσεις των ανθρώπων, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η επέμβαση του Αγίου Πνεύματος μέσω του βαπτίσματος- αν και όχι η μοναδική - καθώς χρειάζεται και η έμπρακτη και αυτοθέλητη απόφαση της αποδοχής και συνεργίας του ανθρώπου.  Στο κείμενό μας αυτό θα ασχοληθούμε συγκεκριμένα με την Β’ Επιστολή του Αγ. Παύλου προς τον μαθητή του Τιμόθεο για να ανασύρουμε στη μνήμη μας πως,  σύμφωνα με τον Άγιο Απόστολο της Εκκλησίας μας, αρμόζει να είναι το ήθος των Χριστιανών σε κάθε έκφανση της ζωής τους, αλλά, πρωτίστως, στις έσχατες ημέρες ή σε περιόδους δυσκολιών και διωγμών. Επανέρχομαι λοιπόν στην παραπάνω αναφορά μου, τη σχετική με την εσωτερική κάθαρση του ατόμου, αντλώντας τα παραδείγματά μου από την ίδια την επιστολή. 

Ο Απόστολος των εθνών γράφει προς τον μαθητή: «Όποιος λέει πως ανήκει στον Κύριο να φύγει μακριά από την αμαρτία». Σε ένα μεγάλο σπίτι δεν υπάρχουν σκεύη χρυσά και αργυρά μόνο, αλλά και ξύλινα και πήλινα. Άλλα είναι φτιαγμένα για να δέχονται κάτι πολύτιμο και άλλα ακαθαρσίες. Αν λοιπόν καθαρίσει κανείς τον εαυτό του και τον ξεχωρίσει από αυτά, θα είναι σκεύος για πολύτιμη χρήση, αγιασμένο και χρήσιμο στη διάθεση του οικοδεσπότη, ετοιμασμένο για κάθε καλό έργο»[1]. Βλέπουμε λοιπόν, ότι καί είμαστε προορισμένοι όλοι μας, απαρέγκλιτα για να φθάσουμε στην οικείωση της θείας εμπειρίας, αυτό που ονομάζουμε δηλαδή  "θέωση", καί ταυτόχρονα,  έχουμε πνευματικό «χρέος» ως χριστεπώνυμα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, να φροντίζουμε για την καθαρότητα των ψυχών και του πνεύματός μας, αν μη τι άλλο για να αξιωθούμε μια μέρα να γίνουμε σκεύη μυρίπνοα και εύοσμα, στη διάθεση του οικοδεσπότη Χριστού. Παρακάτω, όπως διαβάζουμε στο κείμενο, τα μέσα για την βελτίωσή μας και την επισφαλή πορεία προς την απόκτηση των πνευματικών αρετών είναι, σαφώς κατά τα ρήματα του θεόπνευστου Αποστόλου, ο προσωπικός αγώνας για δικαιοσύνη, η ακέραιη πίστη και η ομολογία αυτής, η μετάδοση της αγάπης καθώς και η φιλειρηνική διάθεση στις ανθρώπινες επαφές. Στο ίδιο χωρίο[2], ο Παύλος επισημαίνει στον νέο μαθητή να αποφεύγει τις κούφιες φλυαρίες, που βεβηλώνουν την αλήθεια και οδηγούν τον άνθρωπο στην ασέβεια και, κατ’ επέκταση, τη διαφθορά. Αντίθετα, ο καλός στρατιώτης Χριστού, διακατέχεται από αφοσίωση και ζήλο για τη μετάδοση της αλήθειας του ευαγγελίου, αψηφά τους κινδύνους και επιδίδεται με θέρμη στους πνευματικούς αγώνες ανεξάρτητα από το κόστος. Δεν χάνει άσκοπα το χρόνο του στο να ασχολείται με την πεζή καθημερινότητα ώστε να αποδείξει έμπρακτα σε εκείνον που τόν «στρατολόγησε» τη συνέπειά του και, ωσάν καλός αθλητής, να δεχτεί τον στέφανο της νίκης, συμμορφωμένος στους κανόνες των πνευματικών αγωνισμάτων στο στάδιο της ζωής.[3] Διότι, δεν θα πρέπει ποτέ ο Χριστιανός να ξεχνά τον αναστημένο Ιησού, για τον οποίο ο Απόστολος έφτασε σε τέτοια μέτρα πνευματικής αρετής, ώστε να αυτοθυσιαστεί, περνώντας τέτοιες κακουχίες σε βαθμό που να τον κυνηγούν ωσάν κακούργο, μόνον και μόνον για τη διάδοση του ευαγγελίου του αναστημένου Κυρίου του. Επίσης, με εμπιστοσύνη και καλή προαίρεση οφείλει ο πιστός να έχει κατά νου τα σχετικά χωρία: «Μαζί με τον Χριστό αν πεθάνουμε, μαζί Του και θα ζήσουμε.. υπομένουμε μαζί Του και θα βασιλέψουμε …αν Τον αρνηθούμε και Εκείνος θα μας αρνηθεί …και αν ακόμα απιστούμε, πιστός Εκείνος μένει, να αρνηθεί τον εαυτό Του δεν μπορεί» [4]                                Όταν λοιπόν έρθουν οι έσχατες ημέρες, οι καιροί που θα βιώνουμε θα είναι εξαιρετικά δύσκολοι, γιατί οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, συκοφάντες, προδότες, αυθάδεις, άσεβοι, άσωτοι, απείθαρχοι, αχάριστοι, άστοργοι, αδιάλλακτοι και φουσκωμένοι από εγωϊσμό, με αποτέλεσμα  να αγαπούν περισσότερο την εφάμαρτη ηδονή από το Θεό. Θα δείχνουν ότι είναι ευσεβείς αλλά οι πράξεις τους θα αντικρούουν τα λόγια[5]. Αυτούς όλους ο χρηστός χριστιανός θα πρέπει να τους αποφεύγει, διότι διακατέχονται από διεφθαρμένο νου και κίβδηλη πίστη, ζώντας μέσα στην πλάνη της αμαρτίας, μη φθάνοντας ποτέ στην γνώση της αλήθειας που δίδαξε ο Χριστός μας. Δεν θα καταφέρουν όμως να επικρατήσουν για πολύ και όπως ο Ιαννής και ο Ιαμβρής αντιστάθηκαν στο Μωυσή[6], έτσι και αυτοί θα εξαφανιστούν, αφού η ανοησία τους θα είναι πασιφανής. Όσοι, όμως, βιώνουν αληθινά την πίστη στον Ιησού και γίνονται κοινωνοί (κατά χάριν) του Αγίου Πνεύματος μέσω της συμμετοχής τους στα μυστήρια της ορθοδόξου Εκκλησίας και, ταυτόχρονα, όσοι έλαβαν γνώση των παθημάτων και των διωγμών έκαστου Αγίου πατέρα στο πέρας του χρόνου, δεν έχουν να φοβούνται τίποτα κατά τις ημέρες αυτές της κρίσης. Η συμβατή ζωή στο θέλημα του Θεού,  ακόμη και αν απαιτεί αυτοθυσίες, είναι ο ένας και μόνος ασφαλής δρόμος προς τη σωτηρία και την απόκτηση της αιωνίου ζωής. Ο Χριστός αναστήθηκε εξαγοράζοντας τις αμαρτίες μας με το Τίμιο Αίμα Του και υπομένοντας επονείδιστο εξευτελισμό στα μάτια των άσεβων χριστοκτόνων. Εσύ, όμως, εν Χριστώ αδελφέ, γνώστη των θείων Γραφών του Ιησού Χριστού, γνωρίζεις καλά πως,  ό,τι  είναι γραμμένο είναι εμπνευσμένο από το Πνεύμα του Θεού, γι’ αυτό και φέρεις την "ηθική υποχρέωση" να το διατηρήσεις με σεβασμό σαν πολύτιμο μαργαρίτη στο σεντούκι των βιωματικών σου εμπειριών και να προσπελάσεις τα πάθη σου, καταρτισμένος για κάθε καλό έργο.                                                          

      Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, σύμφωνα με το αποστολικό δίδαγμα, σε μια εποχή αμφιλεγόμενη, όπου η αμφιβολία, ο φόβος, η ανασφάλεια και η εξομοίωση των πάντων κατακλύζουν το πνεύμα της σύγχρονης ζωής, ελλοχεύοντας κινδύνους για τους χριστιανούς υπό την έννοια μιας παγκόσμιας θεώρησης των πραγμάτων, έξω από έθνη, ήθη και έθιμα κάθε λαού, ο σύγχρονος άνθρωπος οφείλει, περισσότερο από ποτέ, να παραμείνει σταθερός στις ρίζες του, διατηρώντας τις παραδόσεις του και δίνοντας αγώνα για τη διατήρηση της πίστης που του κληροδότησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Διότι μόνο η ποίμνη του Χριστού εξασφαλίζει τη σωτηρία και παρέχει το διαβατήριο για το πέρασμα στην Βασιλεία των Ουρανών, ενώ κάθε άλλη επιλογή έξω από την μάντρα του Ποιμένα Χριστού δεν μπορεί να είναι άλλο από έσχατη πλάνη και προδοσία.

[1] Προς Τιμόθεο Β’, 3,1.

[2]ο.π.

[3] Προς Τιμόθεο Β’, 3,2.

[4] ο.π.

[5] Προς Τιμόθεο Β’, 3,3.

[6] Προς Τιμόθεο Β’, 3,4

Τερέζα Λογοθέτη

Αρχαιολόγος.