«Ο ΣΩΤΗΡΑΣ και οι σητήρες»

Απο τον «Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ»  εβδομαδιαία εφημερίδα των Πατρών Εκκλησιαστικού και Πολιτιστικού ενδιαφέροντος

«Ο ΣΩΤΗΡΑΣ και οι σητήρες»

                      Του πρωτοπρεσβυτερου

Γεωργίου Ηλιόπουλου

 Αγαπητοί μου φίλοι αναγνώστες και εν Χριστώ αδελφοί μου χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε.

 Είναι βέβαιον, ότι εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί –ένα μικρό μέρος- πιστεύουμε τον Χριστό ως Σωτήρα μας και ποτέ δεν κηρύσσομεν άλλον σωτήρα εκ των ανθρώπων οι οποίοι αμαρτωλοί όντες δεν είναι σε θέση ούτε τους εαυτούς τους να σώσουν από το κακό. Σ’ όλους εκείνους εκ των χριστιανών οι οποίοι θεοποιούν ανθρώπους και απ’ αυτούς αναμένουν την λύση των προβλημάτων τους ο λόγος του Θεού λέγει :                       « Επικατάρατος ο άνθρωπος ως την ελπίδα έχει επ’ άνθρωπον και στηρίζει σάρκα βραχιόνος αυτού επ’ αυτόν και από Κυρίου αποστή η καρδία αυτού» (πρ. Ιερεμίας). Ενστερνιζόμενος την σημασία και το νόημα του χωρίου, θεωρεί ως φυσικό επακόλουθο το ότι «Όταν η καρδία μας δεν έχει τον Χριστό, τότε θα βάλουμε μέσα ή χρήματα, ή κτήματα, ή ανθρώπους» και ο λόγος για τον Αμφιλ. Μακρή.

 Είναι αλήθεια ότι στην εποχή μας, το μεγάλο μέρος των φερομένων το όνομα «χριστιανοί ορθόδοξοι» σπεύσαμε ως ανθρωπάρεσκοι να αρέσουμε, όχι στον Θεό, αλλά σ’ ανθρώπους που κάνουν τα πιο ανόητα και γελοία γιατί όχι και αισχρά πράγματα για να πετύχουμε κάποιους στόχους. Προσπαθήσαμε να αποσπάσουμε την εύνοια τους σπεύδοντες με δουλοπρέπεια να κάνουμε όλα τους τα κέφια –των ισχυρών- για να φανούμε ευάρεστοι την στιγμή που ο λόγος του Θεού μας αποτρέπει και μας προτέπει με το «Μη γίνεσθε άφρονες, αλλά συνιέντες τι το θέλημα του Κυρίου» και «Δοκιμάζοντες τι εστί ευάρεστον τω Κυρίω»(Απ. Παύλος)

 Λίαν χαρακτηριστικό είναι και το σχόλιο που ακολουθεί, από έναν σπουδαίο άνδρα που παρακολουθεί και παρατηρεί με ενδιαφέρον την στάση των πολλών από μας  -χριστιανών ορθοδόξων- έναντι του Κυρίου και Σωτήρος μας Ι. Χριστού : «Αφ’ ης στιγμής πήραμε το όνομα χριστιανοί, αρχίσαμε αμέσως ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΕΤΟΙΟΙ. Στην πράξη προσθέσαμε ότι είμαστε Μονοφυσίτες, Χαλκηδόνιοι, Κόπτες, Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Αγγλικανοί, Ευαγγελιστές, ραπίζοντες έτσι τον Χριστό» και προσδοκόντας καταλήγει «Ίσως καταλάβουμε κάποια στιγμή ότι πρέπει ΝΑ ΕΞΕΛΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (Domenico Minuto).

 Ναι φίλοι μου, ευκαίρως – ακαίρως – και κυρίως σε ώρες δοκιμασίας – ψελλίζουμε το όνομα του Κυρίου την στιγμή που τόσοι άλλοι σωτήρες Τον έχουν υποκαταστήσει στις καρδίες μας οι οποίοι κατάφεραν, με τα ιδεολογήματά τους  πολιτικά, φιλοσοφικά, θρησκευτικά, οικονομικά, τεχνικά, κ.α., να μας οδηγήσουν σ’ αυτό ακριβώς που όλοι μας ζούμε, την σύγχυση και την ανισορροπία, να μας επηρεάζουν την νοοτροπία να κατευθύνουν την ζωή μας, να τους ακούμε  να τους δεχόμαστε και τέλος να τους ακολουθούμε «τόσο πιστά» ώστε ενώ βλέπουμε συνεχώς την αποτυχία τους να συνεχίζουμε να τους δεχόμαστε ανεξέλεκτα δελεαζόμενοι από τις –με ρητορική κενολογία- απαγγελίες τους για ευημερία, για πρόοδο και «παραδεισένια ζωή».

 Το γεγονός ότι οι πολλοί από τους χριστιανούς μας δεν αναγνωρίζει τον ΕΝΑ και Μοναδικό Σωτήρα τον Ι.ΧΡ. ο οποίος είναι «ΑΡΧΗΓΌΣ-ΔΙΆΚΟΝΟΣ, ΑΡΧΗΓΌΣ ΘΥΣΙΑΖΌΜΕΝΟΣ, ΑΡΧΗΓΌΣ που επιζητεί τα μέλη της εκκλησίας Του να αποκτήσουν τα πάντα»(Πυρουνάκης), καθώς επίσης και το ότι ένα μικρό μέρος του κόσμου σώζεται και γιατί τις δύο λέγω αυτές διαπιστώσεις κάπου υπάρχει μεγάλη ευθύνη: «Και την ευθύνη αυτή δεν την έχουν οι εκτός Εκκλησίας άνθρωποι αλλά οι εντός Αυτής γιατί με την αδιάψευστη απόδειξη της ζωής τους δείχνουν ότι δεν γνωρίζουν μια άλλη παργματικότητα από κείνη που γνωρίζει ο κόσμος, αφού και αυτοί επιδιώκουν τα ίδια πράγματα όπως οι άνθρωποι στο κόσμο, δηλαδή να κυριαρχούν, να απολαμβάνουν τιμές, δόξα, εξουσία και πλούτο, να έχουν τον ίδιο φόβο με  τους ανθρώπους του κόσμου για τον θάνατο» (Ιερ. Χρυσόστομος).

 Φίλοι μου, κλείνοντας αυτούς τους εύλογους σύντομους προβληματισμούς μου, θεωρώ, μετά και  του Ιερ. Χρυσοστόμου προαναφερθέντα, και  ως ΄Ελληνας ορθόδοξος κληρικός ότι πραγματικά η ευθύνη  μας είναι τεράστια που ο κόσμος μας –ένα μεγάλο μέρος αυτού- αναζητεί αλλότριους θεούς και σωτήρες. Δια τούτο ας αφουγκρασθούμε για μια ακόμη φορά, την φωνή και προτροπή του Επισκόπου μας : Αδελφοί μου και παιδιά μου « Το χρέος μας είναι να αφυπνίσωμεν τον Λαόν, με τον λόγο και την διδασκαλίαν μας, με την γραφίδα μας και γενικώς την αγάπη μας, γιαυτό λοιπόν ας αρχίση ή καλύτερα ας συνεχισθή η αντίσταση απ’ όλες τις υγιείς δυνάμεις του τόπου μας , από όσους ΑΠΟΜΕΙΝΑΜΕ πιστοί στην μαρτυρική και ένδοξη πορεία της χώρας» (Μητρ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ)