« ΝΥΝ ΚΡΙΣΙΣ ΕΣΤΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ »

Απο τον «Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ»  εβδομαδιαία εφημερίδα των Πατρών Εκκλησιαστικού και Πολιτιστικού ενδιαφέροντος

« ΝΥΝ ΚΡΙΣΙΣ ΕΣΤΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ »

  Διαχρονικά η εκκλησία μας προσπαθεί να διακηρύττει προς πάσαν κατεύθυνση τις αλήθειες που αφορούν τα μεγάλα υπαρξιακά μας θέματα- προβλήματα, αυτές τις οποίες εδίδαξε ο ποιητής και δημιουργός του σύμπαντος κόσμου, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι «η οδός, η αλήθεια, η ζωή» και προτρέπει με την χαρακτηριστική φράση τους θνητούς «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω»

   Το γεγονός όμως είναι ότι ο μεταπτωτικός άνθρωπος έχει την τάση και την ροπή προς άλλα, αλλότρια κελέσματα και συνήθως υπακούει σε αυτά ώστε «ου γαρ θέλω ποιείν αγαθόν αλλ’ ο ου θέλω  κακόν τούτο πράσσω» (Απ. Παύλος) και ο λόγος του Κυρίου κατά κανόνα να απευθύνεται εις ώτα μη ακουόντων. Τούτη η στάση του ανθρώπου σημαίνει «ανυποταξία» στου θεού το θέλημα με ότι συνεπάγεται αυτό. Ενδεικτικά αναφέρομαι σε κάποια αποτελέσματα αυτής της θέσης όπως αμφιβολία περί υπάρξεως υπερφυσικού κόσμου, αθεΐα, ασέβεια, μοιχεία, πορνεία, παράνομες συμβιώσεις, φιλαργυρία, αχαριστία, εύκολος πλουτισμός, χαρτοπαιξία, μέθη, ναρκωτικά, βλασφημίες, ψευδορκίες, ασπλαχνία, υλιστικός τρόπος ζωής, γύμνια και άλλα πολλά. Ζώντας έτσι ο αποστάτης άνθρωπος, μέρα με τη μέρα και ενώ επληροφορείτο τα οικτρά αποτελέσματα αυτού του τρόπου ζωής ενώ ήκουε γύρω του να αντηχούνται θρήνοι και κοπετοί, ενώ έβλεπε να θυσιάζονται καθημερινώς μυριάδες ανθρώπων ενώ αισθάνοντο αθλιότητα να γίνεται αχώριστος σύντροφός του, δεν είχε την δύναμη να αντισταθεί και να απαρνηθεί τις όποιες επιθυμίες και πάθη. Έτσι έγινε τραγικός θεατής της καταστροφής του χωρίς να αντιδρά. Αφέθηκε άβουλος στο ρεύμα.

   Ναι φίλοι μου, είναι πανθομολογούμενο ότι η ζωή μας επλανήθη σε ένα ολισθηρό κατήφορο τα τελευταία χρόνια και αυτή η ηθική κρίση συντροφευμένη όπως πάντοτε και από την οικονομική κρίση μας οδήγησαν σε αυτό το οποίο όλοι μας σήμερα ζούμε διότι όλα τα δεινά από τα οποία εκάστοτε δοκιμάζονται και τα άτομα και οι κοινωνίες και οι λαοί έχουν άμεση σχέση προς την θρησκευτική αδιαφορία και ηθικήν κατάπτωση οι οποίες τα βρίσκουν κατά καιρούς και όσο αυτές κυριαρχούν οι ταλαιπωρίες των ανθρώπων πολλαπλασιάζονται.

  Και ιδού σήμερα όλοι μας ζούμε με φοβερές ανασφάλειες και φοβίες. Φόβος για την υγεία μας διότι ακούομεν ότι το άγχος σκοτώνει, φόβος για τα παιδιά μας σε ποιόν κόσμο θα ζήσουν, φόβος για την εργασία μας μην μείνουμε άνεργοι, φόβος για την ακεραιότητα της πατρίδος μας κλπ.

«η γαρ όψις και το της χρόας παρηλλαγμένον ενέφαινε την ψυχήν αγωνίαν.» (Β’ Μακκαβ) Δηλαδή η μορφή του ανθρώπου και η μεταβολή του χρώματος του προσώπου του μαρτυρούν την αγωνία της ψυχής του .  

  Ήλθε βλέπετε ο καιρός να εισπράξουμε τα αποτελέσματα της ανυποταξίας μας και να αναλογιστούμε τώρα τις μεγάλες μας ευθύνες για το κακό που μας βρήκε. « είμαστε κύριοι της θελήσεως μας, όλα τα κακά πηγάζουν μόνο από τη δική μας θέληση» (Ι. Χρυσόστομος) . Ναι όλοι αμαρτήσαμε και ουδείς αναμάρτητος διότι «εάν είπωμεν ότι αμαρτία ουκ έχομεν εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστι εν ημίν » (Ευαγγ. Ιωάννης) .  Ήλθε ο καιρός να αναζητήσουμε τον προδομένο και ξεχασμένο μας Κύριον και να του είπωμεν «ιδού εγώ. λάλει κύριε» (Α. Βασιλειών), να τον ακούσουμεν και να τον αναγνωρίσουμε και όσο θα συνδεόμεθα μαζί Του τόσο ασφαλέστεροι και καρτερικότεροι θα γενόμεθα στις θλίψεις και στις δοκιμασίες μας διότι ο Κύριος βοηθός «εν ευκαιρίαις , εν θλίψεσι … ελπισάτωσαν επί Σοι οι γιγνώσκοντες το όνομα Σου ότι ουκ εγκατέλειπες τους  εκζητούντας Σε Κύριε» (Πρ. Δαυίδ), και συνεχίζει « νεότερος ήμην και γαρ εγήρασα και ουκ ειδον δίκαιον εγκαταλελειμένον ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτους».

    «Αλλά για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη μας στο θεό δεν θα πρέπει να είπωμεν ότι θα παραμείνουμε αμελείς και ράθυμοι. Η ουσία της χριστιανικής ελπίδας είναι ζώσα και ενεργητική. Σημαίνει αγώνα και προσπάθεια στο στίβο των αρετών, σημαίνει πλησίασμα του θεού με την πρόοδο στις αρετές» (Αγ. Ιωάν. Κρονστάνδης), χρειάζεται ζήλος και αποφασιστικότητα και όχι δειλία και δισταγμοί «ου γαρ έδωκεν ημίν ο θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης (Απ. Παύλος). Ήλθε η ώρα της επανόρθωσης, γιατί αυτή θα γίνει το μέσο με το οποίο θα κερδίσουμε το παρελθόν και θα κάνουμε ελπιδοφόρο το μέλλον. Ήλθε η ώρα της ομολογίας, των λαθών μας, η ικανοποίηση των αδικημένων, η επιστροφή των ξένων πραγμάτων, η απόδοσις της δικαιοσύνης, η ομολογία της αλήθειας όταν τη θέση της είχε πάρει το ψέμα και η υποκρισία, ήλθε η στιγμή που οι ψυχές μας πρέπει να κάνουν ταπεινά την έμπρακτη επανόρθωση των σφαλμάτων της. Και ο Κύριος σαν καλός πατέρας της και πάλι θα σκίψει στοργικά από το ύψος της θείας δόξας Του και με τη Θεία Του χάρη θα μας βγάλει από τα σημερινά αδιέξοδα που μας πιέζουν και μας συνθλίβουν διότι ο θείος Παύλος μας έχει υποσχεθεί ότι «όπου πλεονάσει η αμαρτία θα υπερπερισσεύσει η θεία χάρις». Γένοιτο!

Πρωτοπρεσβύτερος

Γεώργιος Ηλιόπουλος