ΜΙΑ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ
ΜΙΑ Η θΡΗΣΚΕΙΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ
Του Πρωτοπρεσβυτέρου
π. Γεωργίου Ηλιόπουλου
Του Πρωτοπρεσβυτέρου
π. Γεωργίου Ηλιόπουλου
Φίλοι μου, τα τελευταία χρόνια παρατηρεί κανείς το φαινόμενο «του εκφυλισμού» το οποίο σαν ένα άλλο τσουνάμι εξαπλώνεται και παίρνει λίαν ανησυχητικές διαστάσεις στην ταλαίπωρη πατρίδα μας, τόσο στην πολιτική και κοινωνική, όσο και στην θρησκευτική ζωή του λαού μας. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι όλα σ' αυτόν τον τόπο σήμερα ευρίσκονται υπό αμφισβήτηση.
Βλέπετε πρώτον, ότι το ξένο στοιχείο (ανθρώπινο)
που εισήλθε και εισέρχεται στην χώρα μας- εννοώ τους μετανάστες - μετέφεραν στις αποσκευές τους και όλα εκείνα τα της χώρας των, την κουλτούρα των, και φυσικά να τα βιώνουν και να πολιτεύονται όπως εκεί και εδώ στην πατρίδα μας.
Δεύτερον, η μετανάστευση λοιπόν στο εξωτερικό μιας μεγάλης μερίδας Ελλήνων για σπουδές και εργασία είχε ως αποτέλεσμα κατά την επιστροφή των να μεταφέρουν και αυτοί εκτός των άλλων και κάποιες ξενόφερτες ιδέες και στοιχεία τα οποία επηρέασαν σε ένα βαθμό την Ορθόδοξη πίστη των. Ένεκα τούτων δίδεται η απάντηση στο ερώτημα: πώς συμβαίνει να παρατηρούνται τόσες ραγδαίες αλλαγές στους διάφορους τομείς της καθημερινής ζωής των Ελλήνων; Η απάντηση λοιπόν είναι: τα όποια ποικίλα ξένα στοιχεία παρύσφρισαν στην ελληνορθόδοξη κουλτούρα μας είχαν και έχουν σαν αποτέλεσμα να δημιουργείται μια νέα τάξη πραγμάτων ώστε ο εκφυλισμός των πάντων να είναι πλέον ορατός , να μας αλλοιώνει συνεχώς την ελληνορθόδοξο ταυτότητά μας με ότι συνεπάγεται αυτό. Δεν προτίθεμαι να αναφερθώ σ' όλο το φάσμα του εκφυλισμού, στους διάφορους τομείς αλλά θα περιοριστώ σε εκείνο και μόνο δηλαδή, τον θρησκευτικόν. Είπε και έγραφε ένας μεγάλος άνδρας «η θρησκεία μου σωστή ή λάθος και το έθνος μου σωστό ή λάθος πρέπει να εγκαταλειφθούν μια για πάντα στην πλανητική εποχή θεωρώ ότι εν πολλοίς η θέση του αυτή ευρίσκει πολλούς αποδέκτες στην εποχή μας. Φίλοι μου πολλάκις προβληματίζομαι στο άκουσμα από μεγάλη πλέον μερίδα των ορθόδοξων Ελλήνων της άποψης ότι όλες οι θρησκείες είναι ίσες και όμοιες, άρα και η δική μας ορθόδοξη θρησκεία είναι η μια σαν όλες τις άλλες ανά τον κόσμο, διότι όλα τα πιστεύω - θρησκεύματα σαν ανθρώπινα κατασκευάσματα δημιουργήθηκαν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των ανθρώπων και επικοινωνούν με το Θεό μέσω ορισμένων τελετουργικών τύπων. Προσωπικά συμφωνώ και αρκετοί από σας ευλογημένοι αναγνώστες ότι κάπως έτσι έχουν τα πράγματα για τις «υποτιθέμενες θρησκείες» ποτέ όμως δεν ισχύει το ίδιο με την ορθόδοξη θρησκεία διότι αυτή και μόνον αυτή είναι η μόνη αληθινή όπως θα αποδειχτεί στην συνέχεια μ' όσα ακολουθούν τα οποία δικαιώνουν απόλυτα αυτό μας το πιστεύω. Και ιδού: «όλες οι πίστεις είναι ψεύτικες , τούτο εκατάλαβα αληθινόν, ότι μόνη πίστις των ορθόδοξων χριστιανών είναι καλή και αγία... και να ευφραίνεστε όπου είστε ορθόδοξοι χριστιανοί και να κλαίεετε δια τους ασεβείς και αιρετικούς όπου περιπατούν στο σκότος (Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός).
Ας ενθυμούμε την πρώτη εντολή από τις δέκα που έδωκε ο Θεός στον Μωυσή: (Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου... δια σε δεν υπάρχουν άλλοι θεοί πλην εμού» και φυσικά τίθεται πάνω σε αυτή την εντολή το ερώτημα: ναι μεν συμφωνούμε... αλλά ποιος είναι Ένας Κύριος και αληθινός Θεός, πώς γίνεται γνωστός και ποια θρησκεία ομιλεί περί Αυτού; Μια πρώτη απάντηση έρχεται από τον Αγιο Αθανάσιο τον Σιναιτη ο οποίος γράφει: «η ορθοδοξία έχει την απόλυτον αλήθεια περί της φυσικής και μεταφυσικής πραγμαπκότητος και ότι φορεύς της απολύτου αλήθειας είναι ο Ιησούς Χριστός .Ακολουθεί πάνω στο ίδιο ερώτημα η θέση του Αποστόλου των Εθνών: «Ο Χριστός είναι ο θεός των όλων ο οποίος γεννήθηκε από τον Πατέρα πριν από κάθε δημιουργία. «Έχοντας τη μορφή του θεού ο Υιός άδειασε τον εαυτόν του για να λάβει τη μορφή ενός δούλου και με αυτόν τον τρόπο εξιλέωσε την εκκλησία με το ίδιο του τo αίμα που ήταν το αίμα του θεού» Επίσης, η μαρτυρία του αγαπημένου μαθητή του Ευαγγελιστού Ιωάννη του Θεολόγου : «Αυτός ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινός θεός και ζωή αιωνίως». Στο σημείο αυτό ο άλλος ιερός Ευαγγελιστής διαψεύδει τους όποιους ψευδοπροφήτες που ισχυρίζονται ότι είναι απεσταλμένοι του αληθινού θεού κατά απόλυτον και αυστηρών λόγον: «Ουδείς άλλος γνωρίζει σε βάθος αλλά και στην ουσία τον Θεό Πατέρα παρά μόνο ο Υιός δηλαδή ο Ιησούς Χριστός (Ευαγγελ. Ματθαίος) . Από την πλειάδα των αγίων της εκκλησίας μας έρχεται τώρα μια μεγάλη μορφή και ομολογεί:«Ο Χριστός είναι ο Κύριος στον οποίο ο Πατέρας έδωσε δόξα στα δεξιά Του... και αυτός αιώνιος αρχιερεύς Υιός του Θεού ο οποίος θα έρθει για να κρίνει ζώντας και νεκρούς (Αγ. Πολύκαρπος Σμύρνης). Θα κλείσω την παράθεση ομολογιών των ομολογούντων τον λόγον της αληθείας με έναν σύγχρονο γίγαντα της ορθοδοξίας ο οποίος γράφει : " Η ορθόδοξος πίστις και ο πλούτος της παραδόσεως της με κέντρο τον θεάνθρωπον Ιησούν είναι ο αληθινός ρυθμός της ζωής του σύμπαντος. Εάν αλλάξει αυτός ο ρυθμός θα καταστραφεί ολόκληρος η δημιουργία (π. Ιουστίνος Πόποβιτς)
Σύμφωνα λοιπόν φίλοι μου μετά ανωτέρω εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι η ουσία της αληθινής πίστεως ευρίσκεται μόνον στην ορθόδοξη θρησκεία και μάλιστα εις αυτό τούτο το πρόσωπο του Ιησού Χριστού με το οποίο κάθε πιστός έρχεται σε επικοινωνία δια των ιερών μυστήριων της ορθοδόξου εκκλησίας με σκοπό την σωτηρία του. Και επειδή άλλος δρόμος δεν υπάρχει και επειδή ο θεός «Πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι» και δια τον φόβον απώλειας τινών χριστιανών ορθοδόξων, χαλαρών τη πίστη, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης συμβουλεύει: «εάν κανείς σας επισκέπτεται και δεν φέρει την διδαχήν αυτή , μη δέχεσθε αυτόν προς φιλοξενίαν στο σπίτι σας και ούτε χαιρετισμό να απευθύνετε προς αυτόν» (Εάν ακούετο ο λόγος αυτός δεν θα είχαμε παραδείγματος χάριν τόσους μεικτούς γάμους με ότι συνεπάγεται αυτό και άλλα παρόμοια τινά).
Φίλοι μου αυτή η αλήθεια που εμπεριέχει η ορθόδοξη θρησκεία και μόνον αυτή κληρονομήθηκε μόνο από την Ορθόδοξη Εκκλησία από τον πρώτο αιώνα και τους Αποστολικούς Πατέρες και συνεχίζει να διακηρύσσεται έως σήμερα από τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς. Εμείς οι πιστοί έχομεν «Ιεράν υποχρέωση να μείνουμε αμετακίνητοι και να κρατούμε σφικτά τις παραδόσεις αυτές που εδιδαχτήκαμε είτε με τον προφορικόν λόγον είτε με τις επιστολές (Απ. Παύλος). Ακόμη οφείλομεν «υπέρ αυτών των αληθειών τους τέκνοις υμών διηγήσασθε και τα τέκνα υμών και τοις τέκνοις αυτών και τα τέκνα αυτών εις γενεάν ετέραν (πρ. Ιωήλ).
Κλείνοντας σεβαστοί μου αναγνώστες , που όπως εγώ προβληματίζομαι και αγωνιώ έτσι πιστεύω και εσείς ας σταματήσω μεν εδώ και τώρα την ισοπέδωση με τον εκφυλισμό των πάντων κυρίως της Αγίας μας Ορθόδοξης Πίστεως. Και όσον αφορά αυτούς τους λαούς που ζουν στο σκοτάδι, δηλαδή τους μη ορθόδοξους, δια τους οποίους ο Κύριος είπε: « και άλλα πρόβατα έχω α ουκ εστιν εκ της αυλής ταύτης κακείνα με δει αγαγειν και της φωνής μου ακούσουσιν και γενήσετε μια ποίμνη , εις ποιμήν» αυτούς λέω να τους ΑΓΑΠΟΥΜΕ, να δείχνουμε ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ, κυρίως όμως να προσευχόμαστε υπέρ αυτών, διότι και αυτοί παιδιά του ενός και αληθινού Θεού είναι, με το αίτημα όπως ο κύριος ανοίξει τους πνευματικούς τους οφθαλμούς και τους οδηγήσει στο Αληθινό Φως και ακούσουν τη φωνή του: «Δεύτε πάντες προς με καγώ αναπαύσω ημάς .
Παρέα Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Πρόσκληση στη νέα κατηχητική χρονιά
Παρέα Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου
Πρόσκληση στη νέα κατηχητική χρονιά
Η παρέα του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου προσκαλεί κάθε νέο και νέα, φοιτητές και πτυχιούχους, εργαζόμενους και ανέργους, όχι μόνο συνειδητούς χριστιανούς αλλά και όσους έχουν απορίες, διαφωνίες και ερωτηματικά σε σχέση με την πίστη μας, και έχουν την αγαθή διάθεση για γόνιμο διάλογο μέσα από το πρίσμα των πατέρων της εκκλησίας και την ορθόδοξη πίστη μας, να συμμετέχουν στις δραστηριότητες της παρέας μας για την νέα κατηχητική χρονιά.
Οι δραστηριότητες αυτές αρχίζουν με την κατήχηση , κάθε τρίτη απόγευμα στις 21:00, στον Ι.Ν. του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου . "Μα, λένε, η κατήχηση δεν είναι για την μοντέρνα εποχής. Δεν ξέρω, μονάχα βλέπω ότι και στη μοντέρνα εποχή μας, οι καλύτεροι άνθρωποι είναι εκείνοι πού κρατούν την πίστη του Θεού και φυλάττουν το νόμο Του. Ούτε και ξέρω ποια άλλη επιστήμη θα μπορούσε να αντικαταστήσει την επιστήμη του Χριστού στην αγωγή της νεολαίας. Κοιτάξτε, δεν υπάρχει καμία άλλη επιστήμη για τον άνθρωπο, για το ποιο είναι το νόημα της ζωής του ανθρώπου και πώς πρέπει να είναι ο σωστός άνθρωπος, εκτός από την επιστήμη της πίστης."(Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος t 1956) .
Στηριγμένοι σε αυτό το πνεύμα και εμείς πραγματοποιούμε ανελλιπώς εδώ και 13 έτη ομιλίες, είτε από ;μέλη της παρέας μας είτε από καλεσμένους ιδιαίτερου κύρους, ώστε να προβληθούν και να συζητηθούν προβληματισμοί των νέων για κοινωνικά , θεολογικά και επιστημονικά θέματα. Αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται
κάθε Πέμπτη στις 21:00 με την ραδιοφωνική εκπομπή "Κοντά στους Νέους" που πραγματοποιούμε με την βοήθεια του ραδιοφωνικού σταθμού "Λύχνος"της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών.
Όμως, όπως μας λέει και ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής, " έκεινος πού άφησε τήν
πράξη καί βασίζεται σέ μία άπλή γνώση, άντί γιά δίκοπο μαχαίρι κρατα καλαμένιο
ραβδί".Έτσι εκτός από την θεωρητική γνώση, αναπτύσσουμε ε και πρακτικές δραστηριότητες, είτε λατρευτικές, πραγματοποιώντας κάθε Τρίτη στις 20:30 παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο, αλλά και άλλες ακολουθίες, .είτε κοινωνικές,
με επισκέψεις κάθε εβδομάδα σε νοσοκομεία , ιδρύματα , αρρωστούς κτλ και τέλος με προσκυνηματικές εκδρομές σε διάφορα μέρη της Ελλάδος .
Επίσης ενημερώνουμε όσους δεν μπορούν, για οποιοδήποτε λόγο, να συμμετέχουν στις δραστηριότητες μας αλλά θέλουν μία αντίστοιχη δυνατότητα ότι η μητρόπολή μας έχει αντίστοιχες ομάδες νέων αλλά και κατηχητικά για μικρότερες ηλικiες σχεδόν σε κάθε ενορία και μπορείτε να ενημερωθείτε μέσα από το site:
http;//www.i-m-patron.gr/ ώστε να βρείτε κάτι που σας εκφράζει και, κυρίως,
κινείται σίγουρα μέσα στα πλαίσια της ορθόδοξης εκκλησίας μας.
. Ελπίζουμε και φέτος να μας τιμήσουν με την συμμετοχή τους παλαιά και νέα μέλη και ευχόμαστε σε όσους κάνουν αντίστοιχες κινήσεις μία καλή και ευλογημένη κατηχητική χρονιά.
Τα χρηστά ήθη των Χριστιανών στις Πράξεις των Αποστόλων
Απο τον «Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ» εβδομαδιαία εφημερίδα των Πατρών Εκκλησιαστικού και Πολιτιστικού ενδιαφέροντος
Τα χρηστά ήθη των Χριστιανών στις Πράξεις των Αποστόλων
Στις ημέρες μας, είναι κοινά πλέον αποδεκτό ότι ολόκληρη η βιωτή των Αγίων Αποστόλων είναι αφιερωμένη στη μετάδοση του ευαγγελίου του Χριστού και στον υπεράνθρωπο αγώνα που αυτοί κατέβαλαν για να βρουν απήχηση στις ακαλλιέργητες ψυχές των ανθρώπων - τα διδάγματά που απορρέουν από το θείο λόγο, και οι νουθεσίες προκειμένου για την σωτηρία των ψυχών. Όμως για να λάβει χώρα η σοφία του θεού και να αποκτήσει κοινό τόπο στις συνειδήσεις των ανθρώπων, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η επέμβαση του Αγίου Πνεύματος μέσω του βαπτίσματος- αν και όχι η μοναδική - καθώς χρειάζεται και η έμπρακτη και αυτοθέλητη απόφαση της αποδοχής και συνεργίας του ανθρώπου. Στο κείμενό μας αυτό θα ασχοληθούμε συγκεκριμένα με την Β’ Επιστολή του Αγ. Παύλου προς τον μαθητή του Τιμόθεο για να ανασύρουμε στη μνήμη μας πως, σύμφωνα με τον Άγιο Απόστολο της Εκκλησίας μας, αρμόζει να είναι το ήθος των Χριστιανών σε κάθε έκφανση της ζωής τους, αλλά, πρωτίστως, στις έσχατες ημέρες ή σε περιόδους δυσκολιών και διωγμών. Επανέρχομαι λοιπόν στην παραπάνω αναφορά μου, τη σχετική με την εσωτερική κάθαρση του ατόμου, αντλώντας τα παραδείγματά μου από την ίδια την επιστολή.
Ο Απόστολος των εθνών γράφει προς τον μαθητή: «Όποιος λέει πως ανήκει στον Κύριο να φύγει μακριά από την αμαρτία». Σε ένα μεγάλο σπίτι δεν υπάρχουν σκεύη χρυσά και αργυρά μόνο, αλλά και ξύλινα και πήλινα. Άλλα είναι φτιαγμένα για να δέχονται κάτι πολύτιμο και άλλα ακαθαρσίες. Αν λοιπόν καθαρίσει κανείς τον εαυτό του και τον ξεχωρίσει από αυτά, θα είναι σκεύος για πολύτιμη χρήση, αγιασμένο και χρήσιμο στη διάθεση του οικοδεσπότη, ετοιμασμένο για κάθε καλό έργο»[1]. Βλέπουμε λοιπόν, ότι καί είμαστε προορισμένοι όλοι μας, απαρέγκλιτα για να φθάσουμε στην οικείωση της θείας εμπειρίας, αυτό που ονομάζουμε δηλαδή "θέωση", καί ταυτόχρονα, έχουμε πνευματικό «χρέος» ως χριστεπώνυμα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, να φροντίζουμε για την καθαρότητα των ψυχών και του πνεύματός μας, αν μη τι άλλο για να αξιωθούμε μια μέρα να γίνουμε σκεύη μυρίπνοα και εύοσμα, στη διάθεση του οικοδεσπότη Χριστού. Παρακάτω, όπως διαβάζουμε στο κείμενο, τα μέσα για την βελτίωσή μας και την επισφαλή πορεία προς την απόκτηση των πνευματικών αρετών είναι, σαφώς κατά τα ρήματα του θεόπνευστου Αποστόλου, ο προσωπικός αγώνας για δικαιοσύνη, η ακέραιη πίστη και η ομολογία αυτής, η μετάδοση της αγάπης καθώς και η φιλειρηνική διάθεση στις ανθρώπινες επαφές. Στο ίδιο χωρίο[2], ο Παύλος επισημαίνει στον νέο μαθητή να αποφεύγει τις κούφιες φλυαρίες, που βεβηλώνουν την αλήθεια και οδηγούν τον άνθρωπο στην ασέβεια και, κατ’ επέκταση, τη διαφθορά. Αντίθετα, ο καλός στρατιώτης Χριστού, διακατέχεται από αφοσίωση και ζήλο για τη μετάδοση της αλήθειας του ευαγγελίου, αψηφά τους κινδύνους και επιδίδεται με θέρμη στους πνευματικούς αγώνες ανεξάρτητα από το κόστος. Δεν χάνει άσκοπα το χρόνο του στο να ασχολείται με την πεζή καθημερινότητα ώστε να αποδείξει έμπρακτα σε εκείνον που τόν «στρατολόγησε» τη συνέπειά του και, ωσάν καλός αθλητής, να δεχτεί τον στέφανο της νίκης, συμμορφωμένος στους κανόνες των πνευματικών αγωνισμάτων στο στάδιο της ζωής.[3] Διότι, δεν θα πρέπει ποτέ ο Χριστιανός να ξεχνά τον αναστημένο Ιησού, για τον οποίο ο Απόστολος έφτασε σε τέτοια μέτρα πνευματικής αρετής, ώστε να αυτοθυσιαστεί, περνώντας τέτοιες κακουχίες σε βαθμό που να τον κυνηγούν ωσάν κακούργο, μόνον και μόνον για τη διάδοση του ευαγγελίου του αναστημένου Κυρίου του. Επίσης, με εμπιστοσύνη και καλή προαίρεση οφείλει ο πιστός να έχει κατά νου τα σχετικά χωρία: «Μαζί με τον Χριστό αν πεθάνουμε, μαζί Του και θα ζήσουμε.. υπομένουμε μαζί Του και θα βασιλέψουμε …αν Τον αρνηθούμε και Εκείνος θα μας αρνηθεί …και αν ακόμα απιστούμε, πιστός Εκείνος μένει, να αρνηθεί τον εαυτό Του δεν μπορεί» [4] Όταν λοιπόν έρθουν οι έσχατες ημέρες, οι καιροί που θα βιώνουμε θα είναι εξαιρετικά δύσκολοι, γιατί οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, συκοφάντες, προδότες, αυθάδεις, άσεβοι, άσωτοι, απείθαρχοι, αχάριστοι, άστοργοι, αδιάλλακτοι και φουσκωμένοι από εγωϊσμό, με αποτέλεσμα να αγαπούν περισσότερο την εφάμαρτη ηδονή από το Θεό. Θα δείχνουν ότι είναι ευσεβείς αλλά οι πράξεις τους θα αντικρούουν τα λόγια[5]. Αυτούς όλους ο χρηστός χριστιανός θα πρέπει να τους αποφεύγει, διότι διακατέχονται από διεφθαρμένο νου και κίβδηλη πίστη, ζώντας μέσα στην πλάνη της αμαρτίας, μη φθάνοντας ποτέ στην γνώση της αλήθειας που δίδαξε ο Χριστός μας. Δεν θα καταφέρουν όμως να επικρατήσουν για πολύ και όπως ο Ιαννής και ο Ιαμβρής αντιστάθηκαν στο Μωυσή[6], έτσι και αυτοί θα εξαφανιστούν, αφού η ανοησία τους θα είναι πασιφανής. Όσοι, όμως, βιώνουν αληθινά την πίστη στον Ιησού και γίνονται κοινωνοί (κατά χάριν) του Αγίου Πνεύματος μέσω της συμμετοχής τους στα μυστήρια της ορθοδόξου Εκκλησίας και, ταυτόχρονα, όσοι έλαβαν γνώση των παθημάτων και των διωγμών έκαστου Αγίου πατέρα στο πέρας του χρόνου, δεν έχουν να φοβούνται τίποτα κατά τις ημέρες αυτές της κρίσης. Η συμβατή ζωή στο θέλημα του Θεού, ακόμη και αν απαιτεί αυτοθυσίες, είναι ο ένας και μόνος ασφαλής δρόμος προς τη σωτηρία και την απόκτηση της αιωνίου ζωής. Ο Χριστός αναστήθηκε εξαγοράζοντας τις αμαρτίες μας με το Τίμιο Αίμα Του και υπομένοντας επονείδιστο εξευτελισμό στα μάτια των άσεβων χριστοκτόνων. Εσύ, όμως, εν Χριστώ αδελφέ, γνώστη των θείων Γραφών του Ιησού Χριστού, γνωρίζεις καλά πως, ό,τι είναι γραμμένο είναι εμπνευσμένο από το Πνεύμα του Θεού, γι’ αυτό και φέρεις την "ηθική υποχρέωση" να το διατηρήσεις με σεβασμό σαν πολύτιμο μαργαρίτη στο σεντούκι των βιωματικών σου εμπειριών και να προσπελάσεις τα πάθη σου, καταρτισμένος για κάθε καλό έργο.
Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, σύμφωνα με το αποστολικό δίδαγμα, σε μια εποχή αμφιλεγόμενη, όπου η αμφιβολία, ο φόβος, η ανασφάλεια και η εξομοίωση των πάντων κατακλύζουν το πνεύμα της σύγχρονης ζωής, ελλοχεύοντας κινδύνους για τους χριστιανούς υπό την έννοια μιας παγκόσμιας θεώρησης των πραγμάτων, έξω από έθνη, ήθη και έθιμα κάθε λαού, ο σύγχρονος άνθρωπος οφείλει, περισσότερο από ποτέ, να παραμείνει σταθερός στις ρίζες του, διατηρώντας τις παραδόσεις του και δίνοντας αγώνα για τη διατήρηση της πίστης που του κληροδότησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Διότι μόνο η ποίμνη του Χριστού εξασφαλίζει τη σωτηρία και παρέχει το διαβατήριο για το πέρασμα στην Βασιλεία των Ουρανών, ενώ κάθε άλλη επιλογή έξω από την μάντρα του Ποιμένα Χριστού δεν μπορεί να είναι άλλο από έσχατη πλάνη και προδοσία.
[1] Προς Τιμόθεο Β’, 3,1.
[2]ο.π.
[3] Προς Τιμόθεο Β’, 3,2.
[4] ο.π.
[5] Προς Τιμόθεο Β’, 3,3.
[6] Προς Τιμόθεο Β’, 3,4
Τερέζα Λογοθέτη
Αρχαιολόγος.
ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΩΣ ΕΥΛΟΓΙΑ Η ΩΣ ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ;
Απο τον «Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ» εβδομαδιαία εφημερίδα των Πατρών Εκκλησιαστικού και Πολιτιστικού ενδιαφέροντος
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΑΗ ΓΙΑΝΝΗ
ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΩΣ ΕΥΛΟΓΙΑ Η ΩΣ ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ;
Ποσες φορές δεν μας βασάνισε η αιτία ή ο σκοπός μιας δοκιμασίας είτε βιώνοντάς την είτε παρακολουθώντας άλλους να βασανίζονται.Αυτό το γιατί που πολλές φορές αυθόρμητα βγαίνει από τα χείλη μας μήπως τελικά είναι ασέβεια απέναντι στον Κύριο και Δημιουργό μας;Μην ξεχνάμε ότι πιστεύουμε στο Θεό της αγάπης και του ελέους,ο οποίος μας αγαπά και μας προστατεύει τόσο που επέτρεψε την σταύρωση του Ιησού για την σωτηρία μας.Πως είναι δυνατόν λοιπόν να μας βασανίζει,να μας τιμωρεί;Μήπως δεν πρέπει να αμφισβητήσουμε τις προθέσεις Του αλλά να προσεγγίσουμε την ερμηνεία αυτών των δοκιμασιών με πνευματική ωριμότητα και πίστη στον πατέρα μας;
Ο Λόγος του Θεού βασίζεται στην αγάπη,την αγάπη του Κυρίου για όλα τα δημιουργήματά Του αλλά και την αγάπη του ανθρώπου για το συνάνθρωπο,άρα είτε η δοκιμασία είναι ευλογία είτε τιμωρία είναι αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού και πρόθεσή Του είναι η προστασία μας και η προετοιμασία μας για την Βασιλεία Του.
Αν ερευνήσουμε σαν αντικειμενικοί παρατηρητές διάφορα περιστατικά από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη αλλά και από την καθημερινή μας ζωή θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Θεός δοκιμάζει τους ανθρώπους για διαφορετικό λόγο κάθε φορά ανάλογα με την περίπτωση και τα σχέδιά Του.Κάποιες φορές βλέπουμε καλούς χριστιανούς να δοκιμάζονται και αναρωτιόμαστε "Γιατί;Τι έφταιξαν;" και η απάντηση είναι "Τίποτα απολύτως".Ο Κύριος ή θέλει να τους οδηγήσει στον Άγιο βίο ή θέλει να προβληματίσει τους γύρω ώστε ν'αλλάξουν τρόπο ζωής και ν'ακολουθήσουν το δρόμο Του,για να κερδίσουν μια θέση στον Παράδεισο.Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ιώβ,με υπομονή και πίστη στον Κύριο ο ευσεβής αυτός άνθρωπος αντιμετώπισε το χαμό και των δέκα παιδιών του,την απώλεια όλων των υπαρχόντων του και τέλος την φριχτή ασθένεια,που τον βασάνιζε.Δοξολογούσε όμως το όνομα του Κυρίου αγνοώντας όλους όσους προσπαθούσαν να κολάσουν την ψυχή του προτρέποντάς τον να απαρνηθεί το Θεό γιατί ήταν η αιτία των συμφορών του.Αυτός όμως είχε εμπιστοσύνη στον Κύριο και γνώριζε ότι όλα γίνονταν για το καλό του.
"Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τεκνα" διδάσκει η Παλαιά Διαθήκη.Πράγματι ποσες φορές δεν βλέπουμε τα λάθη των γονέων να βασανίζουν τα παιδιά,διάφορα πάθη όπως το κάπνισμα,το αλκοόλ,τα ναρκωτικά ή η ελλιπή προσοχή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης έχουν ως αποτέλεσμα τη γέννηση παιδιών που αντιμετωπίζουν προβλήματα.Ο Θεός τιμωρεί τους γονείς;Και τα παιδιά τι φταίνε;Οχι,ο Θεός της αγάπης δεν εκδικείται,δεν τιμωρεί από κακία τα παιδιά αλλά τα νουθετεί και τα αθώα θύματα,τα παιδιά είναι οι άγγελοι που κερδίζουν μια λαμπρή θέση κοντά Του γιατί έγιναν η αιτία με τη θυσία τους να "σωθούν" πολλοί περισσότεροι.Ας θυμηθούμε όμως και τα λόγια του Ιησού προς τους μαθητές του,όταν στην Ιερουσαλήμ έκανε το θαύμα με τον εκ γενετής τυφλό,που ζητιάνευε.Οταν τον ρώτησαν βασισμένοι στις διδαχές της Παλαιάς Διαθήκης ποιος αμάρτησε αυτός ή οι γονείς του,ο Ιησούς απάντησε:"ΟΥΤΕ ΟΥΤΟΣ ΗΜΑΡΤΕΝ ΟΥΤΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΑΥΤΟΥ ΑΛΛ' ΙΝΑ ΦΑΝΕΡΩΘΗ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝ ΑΥΤΩ".Αυτός ο άνθρωπος δοκιμάστηκε μ'αυτή την αναπηρία σ'όλη την ζωή του μέχρι να συναντήσει τον Ιησού για να φανερωθεί μ'αυτότο θαύμα η θεότητα και η δόξα του Κυρίου.
Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις ανθρώπων,που αγανακτούν με το Θεό για τις συμφορές τους χωρίς να κάνουν την αυτοκριτική τους γιατί τότε θα καταλάβαιναν ότι δικαίως τιμωρούνται λόγω των αμαρτιών τους και ευτυχώς γιατί μ'αυτόν τον τρόπο ίσως ξοφλήσουν τα χρέη τους σ'αυτή τη ζωή και ετοιμαστούν για την αιώνια ζωή.
Ο μεγαλύτερος πόνος στη ζωή του ανθρώπου,ο χαμός του παιδιού του κρύβει κι αυτός τη φιλευσπλαχνία του Θεού.Θα το αντιληφθούμε,αν ξεπεράσουμε τις μικρότητες,που είναι ίδιον της ανθρώπινης αδυναμίας και θα καταλάβουμε,αν όχι τον πρώτο καιρό,που μας καταπνίγει ο πόνος αλλά μετά από καιρό, ότι ο Κύριος μας δίνει την ευκαιρία να σώσουμε την ψυχή μας ή προστατεύει εμάς και τα παιδιά μας από την ακολασία της ψυχής μας και την αιώνια καταδίκη της."ΔΙΗΛΘΟΜΕΝ ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΥΔΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΞΗΓΑΓΕΣ ΗΜΑΣ ΕΙΣ ΑΝΑΨΥΧΗΝ"(ψαλμ.65,12).<Ο Άγιος Ανδρόνικος και Αθανασία ήταν ανδρόγυνο.Ο Ανδρόνικος ήταν χρυσοχόος και ένα μέρος απ'τα κέρδη του το έδινε στους φτωχούς.Είχαν δύο κοριτσάκια,που μια μέρα αρρώστησαν και πέθαναν και τα δύο.Όταν τα έθαψαν η Αθανασία και ο Ανδρόνικος έκλαιγαν πάνω από τον τάφο.Κάποια στιγμή ο Ανδρόνικος πήγε σπίτι,η Αθανασία συνέχισε να κλαίει μέχρι που είδε έναν μοναχό να έρχεται και της λέει:
"Κυρά μου γιατί κλαίς;"
"Πως να μην κλαίω,πάτερ;Έθαψα τα παιδιά μου,τους δύο αγγέλους μου,τους έθαψα μέσα στον τάφο και έμεινα εγώ κι ο άνδρας μου εντελώς μόνοι.Δεν έχουμε δροσιά καθόλου."
Ο μοναχός της απάντησε:"Τα παιδιά σου είναι στον παράδεισο με τους αγγέλους.Είναι στην ευτυχία και στη χαρά του Θεού και σύ κλαίς παιδί μου;Κρίμα είσαι και χριστιανή."
Ο Ανδρόνικος και η Αθανασία έγιναν μοναχοί και αγίασαν.>(Από το κείμενο γέροντος Εφραίμ Προηγουμένου Ι.Μονής Φιλοθέου).
Ο γέροντας Παΐσιος πολλές φορές συζητούσε με τους επισκέπτες του για τις δοκιμασίες,που οι ίδιοι περνούσαν και του ζητούσαν τις συμβουλές του.Κάποτε είπε ο σοφός αυτός γέροντας:"Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του,όχι για να βασανιστεί,αλλά για ν'ανέβει από τον σταυρό στον Ουρανό γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό.Αν καταλάβουμε τι θυσαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών,δεν θα γογγύζουμε,αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε,οπότε και σε τούτη τη ζωή θα χαιρόμαστε και στην άλλη θα έχουμενα λάβουμε και σύνταξη και <εφάπαξ>.Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό.Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξει από μια δοκιμασία,δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε.Ενω,αν κάνουμε υπομονή,θα μας δώσει και τόκο."
"Πριν επιτρέψει ο Θεός να έρθει μια δοκιμασία,εργάστηκε με καλό τρόπο,αλλά δεν τον καταλάβαιναν,γι'αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία.Βλέπετε ,και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο,στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό του κάνει τα χατίρια αλλά,όταν εκείνο δεν αλλάζει,τότε του φέρεται αυστηρά,για να διορθωθεί."
"Μετρημένες είναι οι περιπτώσεις που επιτρέπει ο Θεός να δοκιμασθούν μερικοί ευλαβείς,για να έρθει σε συναίσθηση κάποιος που έχει άσχημη ζωή και να μετανοήσει.Αυτοί οι άνθρωποι έχουν διπλό μισθό.Δίνει δηλαδή ο Θεός την δυνατότητα σε μερικούς,οι οποίοι με τις δοκιμασίες,που περνούν,εξοφλούν σ'αυτη τη ζωή αμαρτίες και γκρινιάζουν παράλογα,για να βοηθηθούν απο την υπομονή αυτών που,ενώ δεν έσφαλαν,ταλαιπωρούνται αλλά δεν γογγύζουν."Να μην αμφιβάλουμε λοιπόν πως πράγματι όπως σωστά διαβάζουμε στην Αγία Γραφή "ΟΝ ΑΓΑΠΑ ΚΥΡΙΟΣ ΠΑΙΔΕΥΕΙ".
Όλοι προσευχόμαστε για την υγεία μας όμως μην τρομοκρατούμαστε και με την αρρώστια.Φυσικά να μην επιζητούμε την ασθένεια ούτε φυσικά να κάνουμε κατι κακό στον οργανισμό μας,το να καταστρέφουμε ή να μην φροντίζουμε για την υγεία μας ακολουθώντας τις ιατρικές συμβουλές είναι νοσηρό και μεγάλη αμαρτία γιατί η ζωή είναι το δώρο του Θεού προς εμάς και δεν πρέπει να την περιφρονούμε.Απλά εννοώ ότι αν δούμε την πνευματική ωφέλεια της αρρώστιας θα υπομείνουμε τον πόνο με καρτερία και θα κερδίσουμε ττην ψυχική λύτρωση.Ακόμη και ο καρκίνος,που όλοι τόσο φοβόμαστε μπορεί να είναι η ευκαιρία για την εξιλέωση την δική μας,των συγγενών και των φίλων μας.
Ο γέοντας Παΐσιος,όταν ρωτήθηκε αν οι δοκιμασίες πάντοτε ωφελούν τους ανθρώπους,απάντησε:"Εξαρτάται από το πως αντιμετωπίζει κανείς τις δοκιμασίες.Όσοι δεν έχουν καλή διάθεση,βρίζουν τον Θεό,όταν τους βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες."Γιατί να το πάθω εγω αυτό;"Λένε."Να,ο άλλος έχει τόσα καλά!Θεός είναι αυτός;"Δεν λένε"ήμαρτον"αλλά βασανίζονται.Ενώ οι φιλότιμοι λένε "Δόξα τω Θεώ!Αυτη η δοκιμασία με έφερε κοντά στο Θεό.Ο Θεός για το καλό μου το έκανε".Και ενώ μπορεί πρώτα να μην πατούσαν καθόλου στην εκκλησία μετά αρχίζουν να εκκλησιάζονται,να εξομολογούνται,να κοινωνούν.Πολλές φορές μάλιστα ο Θεός τους πολύ σκληρούς τους φέρνει κάποια στιγμή με μια δοκιμασία σε τέτοιο φιλότιμο,που μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφή και εξιλεώνονται με τον πόνο που νιώθουν για όσα έκαναν."
Δεν σημαίνει λοιπόν πως όποιος δοκιμάζεται ο Θεός του ανταποδίδει με άφεση αμαρτιών,ωφελείται μόνο όποιος με πνευματική ωριμότητα δέχεται τις δοκιμασίες χωρίς ν'αγανακτει για την τύχη του αλλά αναλογίζεται το βαθύτερο νόημα του σταυρού του,όποιος δεν ξεχνά ότι η Ανάσταση ακολουθεί τη Σταύρωση."ΧΑΙΡΕΤΕ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ ΑΔΙΑΛΛΕΙΠΤΩΣ,ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙΤΕ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΙΗΣΟΥ"(Ά θεσσαλονικείς 5,16-18).Σε κάθε στιγμή δοκιμασίας ας δοξολογούμε τον Κύριο και ας επαναλαμβάνουμε την Κυριακή προσευχή "ΓΕΝΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ".
Ας σκεφτόμαστε ποσοι αδελφοί μας δοκιμάζονται πολύ περισσότερο από εμας όπως μητέρες με παιδιά με ειδικές ανάγκες,που δίνουν κάθε μέρα τον αγώνα τους,ενώ άλλες επέλεξαν με μια άμβλωση να τερματίσουν την εγκυμοσύνη,όταν έμαθαν ότι το παιδί θα γεννηθεί με κάποια αναπηρία.Τη στιγμή που υπάρχουν γυναίκες,οι οποίες επιλέγουν να υιοθετήσουν παιδί με ειδικές αναγκες.Τι μεγαλείο ψυχής!Αυτό που όλοι απευχόμαστε για τον εαυτό μας αυτές το επιλέγουν συνειδητά.Ποσο μικροί λοιπόν φαινόμαστε ενώπιον του Κυρίου δίπλα σε μια τέτοια γυναίκα,που έχει αντιληφθεί το πραγματικό νόημα της σύντομης αυτής ζωής.
Αυτό που πάντα πρέπει να μας παρηγορεί στις δοκιμασίες είναι τα λόγια όλων των πατέρων της Εκκλησίας μας,που μας διαβεβαιώνουν περίτρανα πως τελικά οι δοκιμασίες στη ζωή των χριστιανών, που πιστεύουν στην αιώνια ζωή και επιδιώκουν μια θέση κοντά στο Θεό,είναι ευλογία.
Μία άγνωστη χριστιανή κάποια στιγμή ,ενώ περίμενα να εξομολογηθώ,αντιλήφθηκε πως είχα βουρκώσει και για να με παρηγορήσει μου είπε:"Εμείς οι άνθρωποι σ'αυτή τη ζωή βλέπουμε την κάτω όψη ενός κεντήματος,την άσχημη πλευρά αυτή με τους κόμπους και τα ατημέλητα σχέδια που δημιουργούν οι κλωστές,την ίδια στιγμή όμως ο Κύριος από εκεί ψηλά βλέπει την άλλη όψη,την καλή,αυτή με την όμορφη εικόνα του κεντήματος και κάνει τα σχέδια του για εμάς στην άλλη ζωή".
Γ.Λ.
Φιλολογός
«Ο ΣΩΤΗΡΑΣ και οι σητήρες»
Απο τον «Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ» εβδομαδιαία εφημερίδα των Πατρών Εκκλησιαστικού και Πολιτιστικού ενδιαφέροντος
«Ο ΣΩΤΗΡΑΣ και οι σητήρες»
Του πρωτοπρεσβυτερου
Γεωργίου Ηλιόπουλου
Αγαπητοί μου φίλοι αναγνώστες και εν Χριστώ αδελφοί μου χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε.
Είναι βέβαιον, ότι εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί –ένα μικρό μέρος- πιστεύουμε τον Χριστό ως Σωτήρα μας και ποτέ δεν κηρύσσομεν άλλον σωτήρα εκ των ανθρώπων οι οποίοι αμαρτωλοί όντες δεν είναι σε θέση ούτε τους εαυτούς τους να σώσουν από το κακό. Σ’ όλους εκείνους εκ των χριστιανών οι οποίοι θεοποιούν ανθρώπους και απ’ αυτούς αναμένουν την λύση των προβλημάτων τους ο λόγος του Θεού λέγει : « Επικατάρατος ο άνθρωπος ως την ελπίδα έχει επ’ άνθρωπον και στηρίζει σάρκα βραχιόνος αυτού επ’ αυτόν και από Κυρίου αποστή η καρδία αυτού» (πρ. Ιερεμίας). Ενστερνιζόμενος την σημασία και το νόημα του χωρίου, θεωρεί ως φυσικό επακόλουθο το ότι «Όταν η καρδία μας δεν έχει τον Χριστό, τότε θα βάλουμε μέσα ή χρήματα, ή κτήματα, ή ανθρώπους» και ο λόγος για τον Αμφιλ. Μακρή.
Είναι αλήθεια ότι στην εποχή μας, το μεγάλο μέρος των φερομένων το όνομα «χριστιανοί ορθόδοξοι» σπεύσαμε ως ανθρωπάρεσκοι να αρέσουμε, όχι στον Θεό, αλλά σ’ ανθρώπους που κάνουν τα πιο ανόητα και γελοία γιατί όχι και αισχρά πράγματα για να πετύχουμε κάποιους στόχους. Προσπαθήσαμε να αποσπάσουμε την εύνοια τους σπεύδοντες με δουλοπρέπεια να κάνουμε όλα τους τα κέφια –των ισχυρών- για να φανούμε ευάρεστοι την στιγμή που ο λόγος του Θεού μας αποτρέπει και μας προτέπει με το «Μη γίνεσθε άφρονες, αλλά συνιέντες τι το θέλημα του Κυρίου» και «Δοκιμάζοντες τι εστί ευάρεστον τω Κυρίω»(Απ. Παύλος)
Λίαν χαρακτηριστικό είναι και το σχόλιο που ακολουθεί, από έναν σπουδαίο άνδρα που παρακολουθεί και παρατηρεί με ενδιαφέρον την στάση των πολλών από μας -χριστιανών ορθοδόξων- έναντι του Κυρίου και Σωτήρος μας Ι. Χριστού : «Αφ’ ης στιγμής πήραμε το όνομα χριστιανοί, αρχίσαμε αμέσως ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΕΤΟΙΟΙ. Στην πράξη προσθέσαμε ότι είμαστε Μονοφυσίτες, Χαλκηδόνιοι, Κόπτες, Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Αγγλικανοί, Ευαγγελιστές, ραπίζοντες έτσι τον Χριστό» και προσδοκόντας καταλήγει «Ίσως καταλάβουμε κάποια στιγμή ότι πρέπει ΝΑ ΕΞΕΛΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (Domenico Minuto).
Ναι φίλοι μου, ευκαίρως – ακαίρως – και κυρίως σε ώρες δοκιμασίας – ψελλίζουμε το όνομα του Κυρίου την στιγμή που τόσοι άλλοι σωτήρες Τον έχουν υποκαταστήσει στις καρδίες μας οι οποίοι κατάφεραν, με τα ιδεολογήματά τους πολιτικά, φιλοσοφικά, θρησκευτικά, οικονομικά, τεχνικά, κ.α., να μας οδηγήσουν σ’ αυτό ακριβώς που όλοι μας ζούμε, την σύγχυση και την ανισορροπία, να μας επηρεάζουν την νοοτροπία να κατευθύνουν την ζωή μας, να τους ακούμε να τους δεχόμαστε και τέλος να τους ακολουθούμε «τόσο πιστά» ώστε ενώ βλέπουμε συνεχώς την αποτυχία τους να συνεχίζουμε να τους δεχόμαστε ανεξέλεκτα δελεαζόμενοι από τις –με ρητορική κενολογία- απαγγελίες τους για ευημερία, για πρόοδο και «παραδεισένια ζωή».
Το γεγονός ότι οι πολλοί από τους χριστιανούς μας δεν αναγνωρίζει τον ΕΝΑ και Μοναδικό Σωτήρα τον Ι.ΧΡ. ο οποίος είναι «ΑΡΧΗΓΌΣ-ΔΙΆΚΟΝΟΣ, ΑΡΧΗΓΌΣ ΘΥΣΙΑΖΌΜΕΝΟΣ, ΑΡΧΗΓΌΣ που επιζητεί τα μέλη της εκκλησίας Του να αποκτήσουν τα πάντα»(Πυρουνάκης), καθώς επίσης και το ότι ένα μικρό μέρος του κόσμου σώζεται και γιατί τις δύο λέγω αυτές διαπιστώσεις κάπου υπάρχει μεγάλη ευθύνη: «Και την ευθύνη αυτή δεν την έχουν οι εκτός Εκκλησίας άνθρωποι αλλά οι εντός Αυτής γιατί με την αδιάψευστη απόδειξη της ζωής τους δείχνουν ότι δεν γνωρίζουν μια άλλη παργματικότητα από κείνη που γνωρίζει ο κόσμος, αφού και αυτοί επιδιώκουν τα ίδια πράγματα όπως οι άνθρωποι στο κόσμο, δηλαδή να κυριαρχούν, να απολαμβάνουν τιμές, δόξα, εξουσία και πλούτο, να έχουν τον ίδιο φόβο με τους ανθρώπους του κόσμου για τον θάνατο» (Ιερ. Χρυσόστομος).
Φίλοι μου, κλείνοντας αυτούς τους εύλογους σύντομους προβληματισμούς μου, θεωρώ, μετά και του Ιερ. Χρυσοστόμου προαναφερθέντα, και ως ΄Ελληνας ορθόδοξος κληρικός ότι πραγματικά η ευθύνη μας είναι τεράστια που ο κόσμος μας –ένα μεγάλο μέρος αυτού- αναζητεί αλλότριους θεούς και σωτήρες. Δια τούτο ας αφουγκρασθούμε για μια ακόμη φορά, την φωνή και προτροπή του Επισκόπου μας : Αδελφοί μου και παιδιά μου « Το χρέος μας είναι να αφυπνίσωμεν τον Λαόν, με τον λόγο και την διδασκαλίαν μας, με την γραφίδα μας και γενικώς την αγάπη μας, γιαυτό λοιπόν ας αρχίση ή καλύτερα ας συνεχισθή η αντίσταση απ’ όλες τις υγιείς δυνάμεις του τόπου μας , από όσους ΑΠΟΜΕΙΝΑΜΕ πιστοί στην μαρτυρική και ένδοξη πορεία της χώρας» (Μητρ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ)
« ΝΥΝ ΚΡΙΣΙΣ ΕΣΤΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ »
Απο τον «Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ» εβδομαδιαία εφημερίδα των Πατρών Εκκλησιαστικού και Πολιτιστικού ενδιαφέροντος
« ΝΥΝ ΚΡΙΣΙΣ ΕΣΤΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ »
Διαχρονικά η εκκλησία μας προσπαθεί να διακηρύττει προς πάσαν κατεύθυνση τις αλήθειες που αφορούν τα μεγάλα υπαρξιακά μας θέματα- προβλήματα, αυτές τις οποίες εδίδαξε ο ποιητής και δημιουργός του σύμπαντος κόσμου, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι «η οδός, η αλήθεια, η ζωή» και προτρέπει με την χαρακτηριστική φράση τους θνητούς «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω»
Το γεγονός όμως είναι ότι ο μεταπτωτικός άνθρωπος έχει την τάση και την ροπή προς άλλα, αλλότρια κελέσματα και συνήθως υπακούει σε αυτά ώστε «ου γαρ θέλω ποιείν αγαθόν αλλ’ ο ου θέλω κακόν τούτο πράσσω» (Απ. Παύλος) και ο λόγος του Κυρίου κατά κανόνα να απευθύνεται εις ώτα μη ακουόντων. Τούτη η στάση του ανθρώπου σημαίνει «ανυποταξία» στου θεού το θέλημα με ότι συνεπάγεται αυτό. Ενδεικτικά αναφέρομαι σε κάποια αποτελέσματα αυτής της θέσης όπως αμφιβολία περί υπάρξεως υπερφυσικού κόσμου, αθεΐα, ασέβεια, μοιχεία, πορνεία, παράνομες συμβιώσεις, φιλαργυρία, αχαριστία, εύκολος πλουτισμός, χαρτοπαιξία, μέθη, ναρκωτικά, βλασφημίες, ψευδορκίες, ασπλαχνία, υλιστικός τρόπος ζωής, γύμνια και άλλα πολλά. Ζώντας έτσι ο αποστάτης άνθρωπος, μέρα με τη μέρα και ενώ επληροφορείτο τα οικτρά αποτελέσματα αυτού του τρόπου ζωής ενώ ήκουε γύρω του να αντηχούνται θρήνοι και κοπετοί, ενώ έβλεπε να θυσιάζονται καθημερινώς μυριάδες ανθρώπων ενώ αισθάνοντο αθλιότητα να γίνεται αχώριστος σύντροφός του, δεν είχε την δύναμη να αντισταθεί και να απαρνηθεί τις όποιες επιθυμίες και πάθη. Έτσι έγινε τραγικός θεατής της καταστροφής του χωρίς να αντιδρά. Αφέθηκε άβουλος στο ρεύμα.
Ναι φίλοι μου, είναι πανθομολογούμενο ότι η ζωή μας επλανήθη σε ένα ολισθηρό κατήφορο τα τελευταία χρόνια και αυτή η ηθική κρίση συντροφευμένη όπως πάντοτε και από την οικονομική κρίση μας οδήγησαν σε αυτό το οποίο όλοι μας σήμερα ζούμε διότι όλα τα δεινά από τα οποία εκάστοτε δοκιμάζονται και τα άτομα και οι κοινωνίες και οι λαοί έχουν άμεση σχέση προς την θρησκευτική αδιαφορία και ηθικήν κατάπτωση οι οποίες τα βρίσκουν κατά καιρούς και όσο αυτές κυριαρχούν οι ταλαιπωρίες των ανθρώπων πολλαπλασιάζονται.
Και ιδού σήμερα όλοι μας ζούμε με φοβερές ανασφάλειες και φοβίες. Φόβος για την υγεία μας διότι ακούομεν ότι το άγχος σκοτώνει, φόβος για τα παιδιά μας σε ποιόν κόσμο θα ζήσουν, φόβος για την εργασία μας μην μείνουμε άνεργοι, φόβος για την ακεραιότητα της πατρίδος μας κλπ.
«η γαρ όψις και το της χρόας παρηλλαγμένον ενέφαινε την ψυχήν αγωνίαν.» (Β’ Μακκαβ) Δηλαδή η μορφή του ανθρώπου και η μεταβολή του χρώματος του προσώπου του μαρτυρούν την αγωνία της ψυχής του .
Ήλθε βλέπετε ο καιρός να εισπράξουμε τα αποτελέσματα της ανυποταξίας μας και να αναλογιστούμε τώρα τις μεγάλες μας ευθύνες για το κακό που μας βρήκε. « είμαστε κύριοι της θελήσεως μας, όλα τα κακά πηγάζουν μόνο από τη δική μας θέληση» (Ι. Χρυσόστομος) . Ναι όλοι αμαρτήσαμε και ουδείς αναμάρτητος διότι «εάν είπωμεν ότι αμαρτία ουκ έχομεν εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστι εν ημίν » (Ευαγγ. Ιωάννης) . Ήλθε ο καιρός να αναζητήσουμε τον προδομένο και ξεχασμένο μας Κύριον και να του είπωμεν «ιδού εγώ. λάλει κύριε» (Α. Βασιλειών), να τον ακούσουμεν και να τον αναγνωρίσουμε και όσο θα συνδεόμεθα μαζί Του τόσο ασφαλέστεροι και καρτερικότεροι θα γενόμεθα στις θλίψεις και στις δοκιμασίες μας διότι ο Κύριος βοηθός «εν ευκαιρίαις , εν θλίψεσι … ελπισάτωσαν επί Σοι οι γιγνώσκοντες το όνομα Σου ότι ουκ εγκατέλειπες τους εκζητούντας Σε Κύριε» (Πρ. Δαυίδ), και συνεχίζει « νεότερος ήμην και γαρ εγήρασα και ουκ ειδον δίκαιον εγκαταλελειμένον ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτους».
«Αλλά για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη μας στο θεό δεν θα πρέπει να είπωμεν ότι θα παραμείνουμε αμελείς και ράθυμοι. Η ουσία της χριστιανικής ελπίδας είναι ζώσα και ενεργητική. Σημαίνει αγώνα και προσπάθεια στο στίβο των αρετών, σημαίνει πλησίασμα του θεού με την πρόοδο στις αρετές» (Αγ. Ιωάν. Κρονστάνδης), χρειάζεται ζήλος και αποφασιστικότητα και όχι δειλία και δισταγμοί «ου γαρ έδωκεν ημίν ο θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης (Απ. Παύλος). Ήλθε η ώρα της επανόρθωσης, γιατί αυτή θα γίνει το μέσο με το οποίο θα κερδίσουμε το παρελθόν και θα κάνουμε ελπιδοφόρο το μέλλον. Ήλθε η ώρα της ομολογίας, των λαθών μας, η ικανοποίηση των αδικημένων, η επιστροφή των ξένων πραγμάτων, η απόδοσις της δικαιοσύνης, η ομολογία της αλήθειας όταν τη θέση της είχε πάρει το ψέμα και η υποκρισία, ήλθε η στιγμή που οι ψυχές μας πρέπει να κάνουν ταπεινά την έμπρακτη επανόρθωση των σφαλμάτων της. Και ο Κύριος σαν καλός πατέρας της και πάλι θα σκίψει στοργικά από το ύψος της θείας δόξας Του και με τη Θεία Του χάρη θα μας βγάλει από τα σημερινά αδιέξοδα που μας πιέζουν και μας συνθλίβουν διότι ο θείος Παύλος μας έχει υποσχεθεί ότι «όπου πλεονάσει η αμαρτία θα υπερπερισσεύσει η θεία χάρις». Γένοιτο!
Πρωτοπρεσβύτερος
Γεώργιος Ηλιόπουλος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)