Παρέα του αη- Γιάννη

Φέτος όλα είναι διαφορετικά και τα κάλαντα ακόμα είναι διαδικτυακά... Κάθε χρόνο επισκεπτόμαστε το Επισκοπείο της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών για να πούμε τα κάλαντα στο Μητροπολίτη μας, αλλά φέτος οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν. Δημιουργήσαμε αυτό το βίντεο για να πούμε «Χρόνια πολλά» στο Μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομο και σε όλο τον κόσμο. Του ευχόμαστε από καρδίας χρόνια πολλά, υγεία με όλες τις θερμές ευχές μας. Υγεία, ειρήνη, αγάπη και κάθε ευλογία σε όλο τον κόσμο από τον π. Γεώργιο Ηλιόπουλο και την παρέα του Αγίου Ιωάννη.

Οι συνέπειες της στέρησης των κατηχητικών ομάδων την εποχή της πανδημίας.

Η Αγία και Ορθόδοξος Εκκλησία μας εμπνεόμενη υπό το φώς της μιας και αδιαιρέτου Τριαδικής Θεότητος, της αγαπητικής κοινωνίας των Προσώπων Του Τριαδικού Θεού με υπόδειγμα τη γνήσια, ανιδιοτελή και θυσιαστική αγάπη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πάντοτε νοιάζεται αληθινά και ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τον συνάνθρωπο από την τρυφερή παιδική ηλικία, έως την νεότητα με την στενή και την ευρύτερη έννοιά της, ανεξαρτήτως ηλικίας. Μια από τις ευεργετικότερες μέριμνες της Εκκλησίας, με άμεσα θετικά αποτελέσματα στη διαμόρφωση του συνεκτικού δεσμού της ελληνικής κοινωνίας, του χριστιανικού Ορθόδοξου ήθους και της συνακόλουθης πολιτισμικής και εθνικής ταυτότητας του Έλληνα πολίτη, αποτελούν τα κατηχητικά σχολεία, οι νεανικές παρέες και συντροφιές, όπως επί σειρά ετών δραστηριοποιούνται και λειτουργούν μέσα στις ενορίες των Ιερών Μητροπόλεών μας.

Τους τελευταίους επτά μήνες, η πατρίδα μας παρασυρμένη στη δίνη της πανδημίας του κορωνοϊού, βίωσε πρωτόγνωρες καταστάσεις και αναγκάστηκε να λάβει αυστηρότατα περιοριστικά μέτρα που απλώθηκαν σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Ιδιαίτερα όμως επώδυνο, ήταν για τους Ορθόδοξους Έλληνες χριστιανούς το κλείσιμο των εκκλησιών (για κάτι παραπάνω από δύο μήνες, στο διάστημα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, της Μεγάλης Εβδομάδος και της Αναστάσιμης περιόδου) με την αναστολή όλων των συνακόλουθων εκκλησιαστικών δράσεων και δραστηριοτήτων.

Με βαθιά θλίψη, πόνο ανείπωτο και θυσιαστική διάθεση, υποχρεώθηκε το πλήρωμα της Εκκλησίας, για την προστασία (όπως ειπώθηκε) της δημόσιας υγείας των πολλών και των ευπαθών ομάδων, να στερηθεί τη συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία, το κέντρο της ζωής των χριστιανών (την ίδια τους τη ζωή), αλλά και να ανασταλεί κάθε άλλη εκκλησιαστική δράση, ιδιαίτερα αυτή των κατηχητικών ομάδων και των νεανικών συντροφιών που αποτελούν την χαρά της κάθε ενορίας και την ζώσα μαρτυρία Χριστού, μέσα στην απνευμάτιστη και σε τέλμα, σύγχρονη αποχριστιανοποιημένη κοινωνία.

Ο περιορισμός των ανθρώπων στο σπίτι, σε συνδυασμό με το πνευματικό έλλειμμα των καιρών της εικονικής πραγματικότητας που αναπόφευκτα όλοι λίγο ή πολύ βιώνουμε, δυναμίτισε την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα. Πολλοί άνθρωποι μελαγχόλησαν, αρκετοί ένιωσαν την αποξένωση, οι περισσότεροι ομολογουμένως προβληματίστηκαν, ανησύχησαν, φοβήθηκαν, άλλοτε αδιαφόρησαν, ίσως και να θύμωσαν, σίγουρα όμως όλων οι σκέψεις βυθίστηκαν συχνά σε αναπάντητα ερωτήματα, σε προβληματισμούς ουσιαστικούς ή άνευ αξίας, σε μικρά ή μεγάλα διλήμματα, σε λογισμούς καλούς ή κακούς.

Συμπεράσματα πολλά εξήλθαν, τα περισσότερα ασταθή και αβέβαια, σαν την ασταθή και αβέβαιη τεχνολογική και επιστημονική πρόοδο και εξέλιξη της ανθρωπότητας, την τόσο όμως αναγκαία στα χρόνια που ζούμε της ασθενικής και αναιμικής πίστης, όπου παντού κυριαρχεί η λογικοκρατία και απλώνεται στις πόλεις ο φόβος.

Η αλήθεια του Ευαγγελίου, του λόγου του Θεού, είναι μια απάντηση, αν όχι για τον κόσμο που επιμένει εμμονικά στα αδιέξοδά του, αλλά για κάθε άνθρωπο καλής προαίρεσης που ασφυκτιά, για κάθε ψυχή που αληθινά διψά μέσα στην ανασφάλεια, την απειλή, την πνευματική ένδεια και την φθαρτότητα τούτης της ζωής. Ο Λόγος του Θεού, η προαιώνια

 Σοφία, έρχεται ως αποκάλυψη και χαρμόσυνο μήνυμα, γίνεται η αλήθεια που γνωρίζουμε, η ζωή και η ελπίδα που μέσα από την πίστη, μας απελευθερώνει από το σκοτάδι που μας περιβάλλει.

Το Κατηχητικό Σχολείο, οι νεανικές συντροφιές, οι κύκλοι μελέτης της Αγίας Γραφής και κάθε αντίστοιχη προσπάθεια αποτελεί το μέσο της Εκκλησίας για να γνωρίσουμε τον Χριστό και να πλουτίσουμε πνευματικά, να φωτιστούμε αληθινά, καθώς προσφέρει στην κάθε ψυχή που αναζητά κάτι το υψηλότερο, τη δυνατότητα να πραγματώσει τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Ο άνθρωπος με την τήρηση των εντολών του Χριστού και την πρακτική εφαρμογή του Ευαγγελίου, γίνεται ικανός να αντιμετωπίσει τα προβλήματα αυτής της ζωής, να αποβάλει το άγχος και την ανασφάλεια, να αποκτήσει ισορροπία και τα κατάλληλα εφόδια για να πορευθεί στην ζωή με εντιμότητα και ετοιμότητα, ως χρήσιμος πολίτης, καλός οικογενειάρχης, τίμιος και ειλικρινής, πολίτης της Βασιλείας των Ουρανών.

Η κατήχηση επομένως, λειτουργεί και πρέπει να λειτουργεί πάντα, ως προπαρασκευή, προγύμναση και υπόβαθρο της λατρευτικής ζωής, ενδυνάμωση, μύηση και προετοιμασία στην "Μικρά Είσοδο" της Ορθόδοξης πνευματικότητας, στα πλαίσια της πρόγευσης της βασιλείας, δίχως όμως να παραγνωρίζει και τις πρακτικές απαντήσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρακτικής εφαρμογής του Ευαγγελίου, αποτελεί η συνεισφορά των νεανικών συντροφιών στο δύσκολο έργο της οικογένειας και η θετική συμβολή τους στην κοινωνία, όταν υποβοηθούν τόσο τους γονείς, όσο και τους εκπαιδευτικούς στο σημαντικό έργο της διαπαιδαγώγησης των παιδιών.

Δυστυχώς, εξαιτίας της γενικής αβεβαιότητας και των απρόβλεπτων καταστάσεων της πανδημίας, η ελληνική κοινωνία σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, όπου πραγματικά σαν τη λερναία ύδρα συνεχώς ξεπετάγονται απειλές ποικίλες για θέματα εθνικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, στερείται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τούτη την ουσιαστική, γνήσια και αληθινή συνάντηση με τον Χριστό και τα πνευματικά μας αδέλφια, μέσα στο πλέον φυσικό πλαίσιο του ειλικρινούς και έντιμου διαλόγου, της ανυστερόβουλης και αυθεντικής επικοινωνίας, εκεί δηλαδή που κτυπά η καρδιά του χριστιανού και συγκεντρώνεται η εκκλησία, στον χώρο δηλαδή της Ενορίας. Οι διαδικτυακές εφαρμογές της εξ αποστάσεως επικοινωνίας και αλληλεπίδραση, όπως σε κάποιες περιπτώσεις επιχειρήθηκαν, δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν τους όρους και να διαμορφώσουν τις κατάλληλες συνθήκες της αληθινής κοινωνίας των προσώπων με τρόπο άμεσο, φυσικό και αποτελεσματικό.

Συνοπτικά, με τη μη ή σε σπάνιες περιπτώσεις μερική και υπό προϋποθέσεις λειτουργία των κατηχητικών δομών της κάθε ενορίας, ο χριστιανός στερείται την κρίσιμη τούτη ώρα, την καλλιέργεια του λόγου του Θεού μέσα στη ψυχή του, του σπόρου δηλαδή της αγάπης για τον Θεό και τον συνάνθρωπο.

Συγχρόνως, εμφανίζεται ο πιστός περισσότερο ευάλωτος απέναντι σε διάφορους κινδύνους, παγίδες και κακοτοπιές που αδυνατεί από μόνος του, χωρίς πνευματική κατάρτιση στα πλαίσια της ομάδας με εποικοδομητικές ομιλίες και διαλεκτικά, να διακρίνει.

Αποδυναμώνεται και ουσιαστικά αφοπλίζεται από πολύτιμα εφόδια πνευματικά, τόσο αναγκαία για να αντιμετωπίσει τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής. Συγχρόνως, μένει εκτεθειμένος χωρίς καθοδήγηση στα πλαίσια του Ορθόδοξου ήθους, αδυνατώντας να εννοήσει ακόμη και αυτές τις αξίες της κοινωνίας, που το σεβασμό τους διδάσκει με συνέπεια η τήρηση των εντολών του Χριστού, που αποτελεί το πρότυπο κάθε καλού και ορθού νόμου.

Οι κατηχητικές συντροφιές αποτελούσαν επίσης έναν υγιή τρόπο αποφόρτισης και ενίσχυσης απέναντι στον κάματο, την πίεση, τα βάρη, τις έγνοιες και τις ανησυχίες της εβδομάδας.

Μέσα σε ένα ευχάριστο, φιλικό, ζεστό κλίμα, τα μέλη των συνάξεων με πνεύμα ομαδικότητας, συνεργασίας, ισότητας και αδελφοσύνης, κοινωνικοποιούνται αληθινά και διαμορφώνουν μια κατά το δυνατόν υγιή και ολοκληρωμένη προσωπικότητα εν Χριστώ. Είναι αλήθεια ζούμε σε καιρούς δύσκολους, σε χρόνους σκοτεινούς που πληγώνουν την ευαισθησία μας και θέτουν σε δοκιμασία τις υπομονές μας. Όλα μπορεί να φαντάζουν άδηλα και αβέβαια, το καράβι κλυδωνίζεται, ο αγέρας λυσσομανά αλλά δεν πρέπει να δειλιάσουμε, ο Χριστός κρατά το τιμόνι και Εκείνος θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στο λιμάνι, αρκεί να τον βάλουμε κυβερνήτη στη ζωή μας.

 Από την «Παρέα του αη- Γιάννη» 

Στον μακαριστό θεολόγο Σωκράτη Νίκα

(ευλαβικό αφιέρωμα)

Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν (Ψαλμός 1,1). Τα λόγια αυτά του ιερού ψαλμωδού, κατά την γνώμη μας, αποτυπώνουν ευσύνοπτα τη ζωή και το έργο του μακαριστού πλέον θεολόγου κ. Σωκράτη Νίκα. Ενός θεολόγου που υπηρέτησε με ευσυνειδησία τόσο την Ελληνική Παιδεία όσο και την τοπική Εκκλησία των Πατρών. Οι σκέψεις που ακολουθούν δεν φιλοδοξούν να σκιαγραφήσουν την προσωπικότητά του ή το πολυσχιδές έργο του. Αποτελούν απλά ένα αντίδωρο ευγνωμοσύνης στην αγάπη που μας έδειξε. 

Η αποτίμηση της θεολογικής παραγωγής του κ. Σωκράτη Νίκα είναι έργο αρκετά δυσχερές και αρμόζει σε άλλους ειδικότερους και ικανότερους από εμάς. Εμείς απλά θα επισημάνουμε ότι ο κ. Σωκράτης Νίκας υπήρξε ένας θεολόγος που ξεχώρισε. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι το 1985 του ανατέθηκε η συγγραφή του σχολικού εγχειριδίου της Β΄ Γυμνασίου με τίτλο «Ο Χριστός και ο καινούργιος κόσμος του Θεού».* Το βιβλίο αυτό γαλούχησε χιλιάδες μαθητές στις δεκαετίες του 80 και του 90. Τον διδακτικό του στόχο τον επισημαίνει ο ίδιος ο συγγραφέας σε άλλο σύγγραμμά  του,* είναι «η εν Χριστώ μεταμόρφωση των παιδιών». Για να αντιληφθεί κανείς το πόσο σπουδαίο υπήρξε το παραπάνω εγχειρίδιο αρκεί να κάνει μια σύγκριση με τα τωρινά βιβλία των θρησκευτικών. Τον διδακτικό στόχο των τωρινών συγγραμμάτων που διδάσκονται σήμερα τα παιδιά μας τον παρουσιάζει με ιδιαίτερη ενάργεια καθηγητής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ Ηρακλής Ρεράκης «η νέα «πνευματικότητα» στο νέο πολυθρησκειακό Πρόγραμμα συγκροτείται από ένα θρησκευτικό συμπίλημα, αποτελούμενο από στοιχεία όλων των θρησκειών, με αυτονόητη και ορατή στόχευση, να οδηγήσει τους μαθητές σε ένα θρησκευτικό αποχρωματισμό, σε μια συγκριτιστική συνένωση των πίστεων ………………. αποκαλύπτει την εφαρμογή ενός σχεδίου για την κατάργηση και του Χριστιανισμού και όλων των θρησκειών και την αντικατάστασή τους από μία κοινή για όλους παγκόσμια θρησκεία»* Συνεπώς ενώ το σύγγραμμα του κ. Σωκράτη Νίκα φιλοδοξούσε να συνδέσει τους μαθητές με τον Χριστό, τα σημερινά συγγράμματα των θρησκευτικών φιλοδοξούν να οδηγήσουν τους μαθητές κατ’ αρχήν στον θρησκευτικό αποχρωματισμό και εν τέλει στην πανθρησκεία. Και μόνο αυτή η σύγκριση φανερώνει ότι σήμερα θεολόγοι συγγραφείς σαν τον κ. Σωκράτη Νίκα μας λείπουνε τραγικά.

Το ενδιαφέρον όμως του κ. Σωκράτη Νίκα δεν περιορίστηκε μόνο στους μαθητές. Αγωνίστηκε πολύ για να βοηθήσει τους θεολόγους που δίδασκαν στη μέση εκπαίδευση, τόσο με τη γραφίδα όσο και με τον προφορικό του λόγο. Έτσι συνέγραψε δύο βιβλία αναφορικά με την διδακτική των σχολικών συγγραμμάτων της Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου. Παράλληλα υπήρξε σχολικός σύμβουλος αλλά και καθηγητής στη Σ.Ε.Λ.Μ.Ε Πατρών. Ως σχολικός σύμβουλος επεδίωκε να βελτιώσει το επίπεδο της διδακτικής ικανότητας των Θεολόγων, χωρίς όμως να  γίνεται επικριτικός. Παρακάτω θα αναφέρουμε ένα περιστατικό που δείχνει τον τρόπο με τον οποίο βοηθούσε τους Θεολόγους Καθηγητές  να διδάξουν το μάθημα. Κάποτε, στα πλαίσια των καθηκόντων του ως σχολικού συμβούλου, επισκέφτηκε ένα σχολείο, που βρισκόταν σε όμορο Νομό. Ο Θεολόγος του σχολείου προφανώς περίμενε ότι  σε λίγο θα κριθεί για τον τρόπο που θα διδάξει το μάθημα. Ίσως να είχε και λίγο άγχος, όπως είναι φυσικό να συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Ωστόσο ο κ. Νίκας τον ρωτάει ποιο είναι το μάθημα που θα διδάξει την μεθεπόμενη ώρα. Του εξήγησε ότι την ώρα που  εκείνος θα δίδασκε το μάθημα της πρώτης ώρας, αυτός δεν θα βρισκόταν μαζί του. Θα κλεινόταν σε κάποιο γραφείο προκειμένου να προετοιμάσει το μάθημα της δεύτερης ώρας, ώστε να είναι σε θέση να το διδάξει αυτός. Την μεθεπόμενη ώρα λοιπόν ο διδάσκων και άρα ο κρινόμενος δεν ήταν ο θεολόγος εκπαιδευτικός αλλά ο Σχολικός Σύμβουλος. Όπως ήταν αναμενόμενο το μάθημα διδάχθηκε από τον κ. Νίκα με τρόπο εξαιρετικά εύστοχο. Με τον τρόπο αυτό  πέτυχε να μεταγγίσει στον Καθηγητή την πολύτιμη διδακτική του εμπειρία, χωρίς ωστόσο να αναγκαστεί να του κάνει παρατηρήσεις για τυχόν διδακτικές αστοχίες του. Η ικανότητά του να βελτιώνει την απόδοση των θεολόγων, χωρίς όμως να τους επικρίνει, φανερώνει τόσο την βαθειά του κατάρτιση όσο και την ευγένεια του χαρακτήρα του. 

Ο Θεολογικός στοχασμός του κ. Σωκράτη Νίκα  συνδύαζε άριστα την επιστημονική ευσυνειδησία και την Εκκλησιαστική ευσέβεια. Ποτέ δεν ξεχνούσε ότι είναι οργανικό μέλος της Εκκλησίας, την οποία υπηρετούσε με την γραφίδα και το λόγο του. Έτσι κάθε Κυριακή ,με την ευλογία του τοπικού επισκόπου, κήρυττε ανελλιπώς. Ποτέ στο κήρυγμα δεν μακρηγορούσε. Ο λόγος του ήταν πάντα ευσύνοπτος και περιεκτικός. Δεν έκανε επίδειξη του όγκου των γνώσεών του. Εξέφερε λόγο λιτό προκειμένου να γίνεται κατανοητός και από τους πιο αδαής. Ωστόσο ήταν πάντοτε γλαφυρός, και κατάφερνε να προκαλεί προσοχή του ακροατηρίου. Το πιο σημαντικό ήταν ότι ο λόγος του δεν υπήρξε ηθικολογικός αλλά Χριστοκεντρικός. Επεδίωκε την Χριστοποίηση του Εκκλησιάσματος. Αυτά τα κηρύγματα ήταν που τον καταξίωσαν στο εκκλησιαζόμενο κοινό της Πάτρας. Γι’αυτό και πολλές φορές τον καλούσαν να μιλήσει σε διάφορες ενορίες καθώς και σε συλλόγους. Στα πλαίσια αυτά τον είχαμε καλέσει πολλές φορές και εμείς στην δική μας εκκλησιαστική συντροφιά, στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Πάντα αποδεχόταν με χαρά την πρόσκλησή μας. Στις ομιλίες του μας τόνιζε κυρίως την αξία της λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας που κέντρο έχει την Θεία Ευχαριστία. Στις εισηγήσεις που μας έκανε ήταν πάντα σύντομος προκειμένου να ακολουθήσει διάλογος. Η διαλογική συζήτηση μαζί του αποτελούσε για εμάς μια μυσταγωγία. 

Λίγες μέρες πριν πεθάνει –στη θαλπωρή της αγαπημένης του συζύγου και των παιδιών του– είχαμε την ευλογία να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά μαζί του. Είχε εκφράσει την επιθυμία να επισκεφτεί την παρέα μας και να μας κάνει μια ομιλία, όταν θα τελείωνε η καραντίνα. Δυστυχώς δεν πρόλαβε. Σε εκείνη την τηλεφωνική συνομιλία μας είχε πει και αυτά τα συγκλονιστικά «Είμαι γέρος πλέον και κάνοντας υπακοή στους γιατρούς, είμαι κλεισμένος στο σπίτι. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Προσεύχομαι όμως. Προσεύχομαι για αυτούς που είναι διασωληνωμένοι ,λόγω του κορωνοϊού, στα νοσοκομεία. Ζητώ από τον Κύριο να χαρίσει την υγεία σε όσους ακόμη ζουν και να αναπαύσει όσους πήρε κοντά Του». Ευχόμαστε εγκάρδια και αυτόν ο Θεός να τον αναπαύσει και να τον κατατάξει μεταξύ των εν Κυρίῳ αποθνησκόντων που μακαρίζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο 14ο κεφάλαιο της αποκάλυψης «Μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ ̓ ἄρτι...ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τά γάρ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ ̓ αὐτῶν» (Ἀποκ. ιδ' 13).

*Το βιβλίο αυτό το συνέγραψε σε συνεργασία με τον Καθηγητή κ. Σάββα Αγουρίδη.

* ouranospolyfwtos.blogspot.com

*« Ο Ιησούς Χριστός ο καινούργιος κόσμος το Θεού και εμείς». Σελίδα 7.

 

Παρέα Αγίου Ιωάννη

 Πώς άραγε θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα;

 

Ήδη διανύουμε το Άγιο Σαρανταήμερο και ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε το μεγάλο γεγονός της Θείας Ενανθρωπήσεως. Κάθε χρόνο είχαμε την ευκαιρία μέσω της συμμετοχής μας στις Ιερές Ακολουθίες να προετοιμαζόμαστε πνευματικά για να υποδεχτούμε τον Κύριό μας.

Σήμερα, όμως, πόσο μας θλίβουν και συχνά μας απογοητεύουν όσα συμβαίνουν γύρω μας; Ιδιαίτερα φέτος οι εξωτερικές συνθήκες λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού που μαστίζει όλο τον κόσμο, είναι διαφορετικές. Διαρκώς λαμβάνονται νέα περιοριστικά μέτρα και η ζωή μας βομβαρδίζεται από απειλητικές ειδήσεις που κατακλύζουν την ψυχή μας με ανησυχία, άγχος και αγωνία και μας αποπροσανατολίζουν από το μοναδικό σκοπό της ζωής μας, που πρέπει να είναι η Σωτηρία μας. Πονά η ψυχή μας από τη μη συμμετοχή μας στις Ιερές Ακολουθίες και στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας. Με λύπη, ακόμα, διαπιστώνουμε ότι οι καρδιές μας ψυχράνθηκαν, οι μάσκες έκρυψαν την εικόνα του Θεού και τα χέρια μας δεν απλώνονται πια για να αγγίξουν το συνάνθρωπό μας από φόβο μην «κολλήσουμε τον ιό».

Φέτος σε αυτήν την χωρίς αμφιβολία πρωτόγνωρη και οδυνηρή κατάσταση που οι αποστάσεις μας χωρίζουν και μας αποξενώνουν είναι καιρός να αναρωτηθούμε και να προβληματιστούμε. Μήπως να κλείσουμε τις τηλεοράσεις, να κλείσουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας και να πάψουμε να είμαστε παθητικοί δέκτες των ειδήσεων; Μήπως πρέπει να ειρηνεύσουμε, να ησυχάσουμε και να βρούμε τον εαυτό μας; Μέσα στην ησυχία και τη σιωπή θα ακούσουμε το βαθύ αναστεναγμό της ψυχής μας, τον πόνο και την αγωνία της και θα συγκλονιστούμε. Τότε να σπεύσουμε στο ιερό Πετραχήλι και εκεί να κλάψουμε γοερά με συντριβή για την αγνωμοσύνη μας απέναντι στο Θεό – Πατέρα μας που τόσο έχουμε λυπήσει αλλά και για το πόσο αδικήσαμε τον εαυτό μας μακριά Του. Είναι καιρός να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας και να ζητήσουμε το άπειρο έλεός Του. Αυτό το μήνυμα μας στέλνει η δύσκολη αυτή δοκιμασία που υφιστάμεθα λόγω της δικής μας αποστασίας από το Θεό, της αμαρτωλότητάς μας αλλά και της αμετανοησίας μας. Είναι βέβαιο πως εάν πάρουμε σταθερή και αμετάκλητη απόφαση να χαράξουμε από την αρχή τη σχέση μας μαζί Του, υπάρχει ελπίδα!

Σε αυτές, δηλαδή, τις δύσκολες συγκυρίες που βιώνουμε, ας μην απελπιζόμαστε και ας αναθαρρήσουμε! Ελπίδα μας είναι ο Χριστός και πιστεύουμε ακράδαντα ότι είναι στο πλευρό μας προστάτης πανίσχυρος, όπως ο Ίδιος μας διαβεβαίωσε: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰώνος». Συνοδοιπορούμε μαζί Του, δεν είμαστε μόνοι σε αυτή την δοκιμασία. Σε αυτές τις στιγμές που τα κύματα

είναι πελώρια ο Κύριός μας έχει ανοίξει την πατρική Του Αγκαλιά για να μας χωρέσει όλους και ηχεί στα αυτιά μας η φωνή Του: «οὐ μή σε ἀνῶ, οὐδ’ οὐ μή σε ἐγκαταλείπω». Υπάρχει ελπίδα! Είναι η Εκκλησία Του μέσα στην οποία ο Ίδιος γεννιέται. Και αυτή η ελπίδα αναβλύζει και θεριεύει μέσα μας, όταν Τον κάνουμε ένοικο της ψυχής μας με τη συμμετοχή μας στα μυστήρια της Ιεράς Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας. Υπάρχει ελπίδα! Στο σπήλαιο της Βηθλεέμ εκεί που γεννήθηκε ο «Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης». Εκεί που συνετελέσθη το συγκλονιστικότερο γεγονός στην ιστορία του σύμπαντος κόσμου, το «μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον», όπως το χαρακτηρίζει ο απόστολος Παύλος στην Α’ προς Τιμόθεον επιστολή του (γ’ 16). Αρκεί να κινήσουμε και εμείς και να πάμε κοντά Του, όπως οι βοσκοί και οι Μάγοι. Υπάρχει ελπίδα! Αρκεί να έχουμε το βλέμμα μας προσηλωμένο σε Αυτόν. Να διαλαλήσουμε με χαρά τον Ερχομό Του σε έναν κόσμο που όχι μόνο επιμένει να Τον αγνοεί αλλά και συστηματικά Τον απορρίπτει και διαρκώς Τον καταδιώκει. Να δώσουμε στο Χριστό ως δώρο την καρδιά μας, με τα λάθη, τις ατέλειες και τα σφάλματά μας, χωρίς χρονοτριβή, ντροπή και δισταγμό. Σήμερα όχι αύριο … Να ζήσουμε με κατάνυξη και ιερό συγκλονισμό σε πείσμα των αντίθεων δυνάμεων την εορτή των Χριστουγέννων «τὴν μητρόπολιν πασῶν τῶν ἐορτῶν», όπως την αποκαλεί ο ιερός Χρυσόστομος.

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουμε πως καμιά δυσκολία, ασθένεια ή περιοριστικό μέτρο δε δύνανται να σκιάσουν την Αγία Εορτή και Πανήγυρη των Χριστουγέννων. Γι’ αυτό ας ευχηθούμε και ας προσευχηθούμε καρδιακά να ζήσουμε αληθινά, πνευματικά και ευλογημένα Χριστούγεννα και να αξιωθούμε όλοι μας μιας και μοναδικής ετοιμασίας, της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ μας. Τότε, όλη μας η ύπαρξη θα φωνάζει το «Χριστός γεννᾶται»!

 

Γ. Α.

Γ. Ν.

 

 

 ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

«Η ΜΗΤΕΡΑ»

Φίλοι μου. Μ’ ένα ερώτημα το οποίο υποβάλλω στην αγάπη σας και το οποίο είναι τόσο πολύ ενδιαφέρον- ως ερώτημα αλλά και ως απάντηση. Δεν σας κρύβω ότι κι εμένα προσωπικά στο παρελθόν με είχε απασχολήσει. Αλήθεια, «πότε γεννιέται μια μητέρα»; Και η απάντηση μου ήρθε από έναν επιφανή άνδρα, τον Osho Rajneesh “την στιγμή που συλλαμβάνεται και γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται επίσης και μια μητέρα». Η γυναίκα, υπήρχε αλλά ποτέ μητέρα. Θεωρώ αυτή η δευτέρα γέννηση μιας γυναίκας – που με τη δύναμη του θεού δημιουργού θα φέρει στον κόσμο μια νέα ανθρώπινη ύπαρξη, είναι η μεγίστη τιμή που έχει αποδοθεί ποτέ σ’ αυτό το πλάσμα με το όνομα «μητέρα». Και όντως έτσι είναι. : Μοναδικό, Ανεπανάληπτο και Ασύγκριτο. Είναι το όνομα μητέρα «θησαυρός» διότι και σύμφωνα με τον ποιητή : « σαν τη μητέρα δεν είναι άλλος θησαυρός». 

  Στη μητέρα έχει ανατεθεί από τον δημιουργό θεό να επιτελέσει ένα σπουδαίο έργο σε σχέση με τα παιδιά της, να τα αναθρέψει και να τα παιδαγωγήσει με τις συμβουλές της όσο και με το παράδειγμά της «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» και να τα παραδώσει μέσα στην κοινωνία αξίους και χρήσιμους πολίτες σε αυτή. Στο σημείο αυτό θα κάνω κάποιες αναφορές γι αυτές τις μητέρες και μόνο γι’ αυτές που έχουν βαθιά συναίσθηση και γνώση της ιεράς αποστολής τους και το έργο τους ήταν, είναι και θα είναι αδύνατον εκ του αποτελέσματος να μείνει κρυφό. «Χρεωστώ τα πάντα στη μητέρα μου Εμμέλεια, διότι «εκ παιδός έλαβον περί θεού παρά της μητρός μου» μέγας Βασίλειος. Επίσης «κι εγώ ευχαριστώ τον θεό διότι γεννήθηκα και ανατράφηκα από την μητέρα μου Νόννα η οποία ήταν βλαστός εκ ρίζης ιερής και ευσεβούς» άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος. Ακόμη αναφέρω τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, οποίος γράφει για τη μητέρα του Ανθούσα «ως χριστιανή μητέρα αληθώς ΤΕΚΝΟΤΡΟΠΗΣΕ. Αυτή είναι η πιο μεγάλη περιουσία μου». Συνεχίζω τις αναφορές γι αυτές τις μητέρες που πάντοτε θα μας διδάσκουν και θα μας συγκινούν με το έργο τους. Ας θυμηθούμε φίλοι μου ένα σπουδαίο και επιφανή ιεροκήρυκα τον δρ. Μόργκαν. Ήτο εκτός των άλλων χαρισμάτων που τον προίκισε ο θεός, υποδειγματικός οικογενειάρχης με τέσσερις γιούς. Και τα τέσσερα παιδιά του ακολούθησαν τον πατέρα τους και αφιερώθηκαν εξ ολοκλήρου στο έργο της ιεραποστολής. Κάποια ημέρα τον επισκέφτηκε στην οικία του ένας οικογενειακός φίλος και πάνω στη συζήτηση που είχαν ανοίξει ρώτησε ένα από τα παιδιά του, «για πες μου ποιος απ’ όλους σας εδώ είναι ο καλύτερος ιεροκήρυκας, ο πατέρας ή κάποιος από εσάς τα παιδιά του»; Και έλαβε αμέσως απάντηση, «ο καλύτερος ιεροκήρυκας είναι η μητέρα μας». Μια ακόμη αναφορά μου, από τις ωραίες παραδόσεις μας, για την αξία της μητέρας. Κάποτε συναντήθηκαν και συνομιλούσαν ένα άγγελος και ένας άνθρωπος. Κάποια στιγμή είπε ο πρώτος τον δεύτερο, «εμείς ξέρεις έχουμε στον ουρανό τα αγγελικά τάγματα των Χερουβείμ και των Σεραφείμ. Εσείς δεν έχετε αγγέλους στη γη. Και ο άνθρωπος έδωσε αμέσως την απάντηση. Πώς δεν έχουμε κι εμείς αγγέλους; Έχουμε τις μητέρες μας.» 

  Ναι αυτή είναι η μητέρα, ένας επίγειος άγγελος, τίποτα για τον εαυτό της, όλα για τα παιδιά της. Αλήθεια, μήπως δεν είναι έτσι; διερωτάται ο Taylor. «Ποιος θα μου πει μια ευχάριστη ιστορία για να ξεχάσω, ποιος τρέχει να με βοηθήσει όταν πέφτω; Ποιος θα μου φιλήσει το μέρος που επόνεσα για να γίνω καλά; Η μητέρα μου.» 

  Θα πρέπει να κλείσω τις σύντομες αυτές σκέψεις για τη μητέρα.  Τελευταία αναφορά και λιαν συγκινητική από έναν σπουδαίο εκπαιδευτικό τον Παύλο Νικοδήμου οποίος στο βιβλίο του Πανηγυρικοί λόγοι παρουσιάζει ένα ποίημα ενός Σουηδού ποιητή, το οποίο στο περιεχόμενό του κάνει λόγο για μια μητέρα της οποία ο χτύπος της καρδιάς της – όπως λέει- δε σταμάτησε να χτυπά για τα παιδιά της ποτέ, όσο ήταν στη ζωή αλλά και μετά το θάνατό της. Μέσα ακόμα και από τον τάφο να ζει και να προστατεύει τα έξι ορφανά της από την κακιά μητριά. Ας παρακολουθήσουμε σε μετάφραση το καταπληκτικό αυτό ποίημα με τίτλο «ο γυρισμός της πεθαμένης»:

 «… η μέρα σαν επέρασε, το βράδυ, πολύ βράδυ

συμμαζεμένα τα ορφανά κλαίγανε στο σκοτάδι. 

Και τα άκουσε η μάνα τους από το μαύρο χώμα

-γιατί μια μάνα και νεκρή μπορεί ν’  ακούσει ακόμα – 

Τα δάκρυα, που χύνανε τα έρημα παιδιά της

- Θα πάω… λέει… Κι από τη γη σηκώνεται τη μαύρη

και το θεό με της στοργής το φως πηγαίνει να βρη. 

- Θεέ μου, λέει, δεν μπορώ να πάω στα μικρά μου; 

- Και μπρος Του γέρνει η κεφαλή της πεθαμένης χάμου. 

Και τόσο τον παρακαλεί και τόσο τον δεήθη, 

όπου  ο εύσπλαχνος θεός τον πόνο της λυπήθη. 

- Πήγαινε!... είπε. Κι έρχεσαι πριν ξημερώσει πάλι.

Στα γόνατα της η νεκρή σηκώθη αγάλι-αγάλι.

Ο τάφος μισοάνοιξε μονάχος του και βγαίνει 

και στέκεται να θυμηθεί, ο δρόμος που πηγαίνει. 

Κινά στη χώρα. Τα σκυλιά οπίσω της ουρλιάζουν. 

Φτάνει σπίτι της. Τα βρίσκει τα καημένα

σε αχυρένια στρώματα, χλωμά και δακρυσμένα…

Το ξεσκισμένο φόρεμα του πρώτου διορθώνει,

Χτενίζει ευθείς το δεύτερο, το τρίτο ανασηκώνει, 

χαϊδεύει το μικρότερο, στην αγκαλιά το πιάνει, 

στα γόνατα της τοβανε, ωσάν να το βυζάνη. 

Και στη μεγαλύτερη γυρνώντας θυγατέρα, λέει :

- Πες του Κωσταντή να έρθει εδώ πέρα. 

Σαν ήρθ’ εκείνος, η νεκρή του λέει θυμωμένα:

- Άσπρα σ’ άφησα χιονάτα μαξιλάρια

και τα παιδιά μου κοίτονται απάνω στα χορτάρια. 

Πόσα κεριά παράτησα, για να χουν φως το βράδυ

και τρομαγμένα τ’ άφησες στο άγριο σκοτάδι! 

Έχε το νου σου Κωσταντή! Και της νεκρής το μάτι

φωσφόρισε στα σκοτεινά και στάθηκε.. κομμάτι!

Και από τότε ο κωσταντής κι η μητριά εκείνη

εδείχνανε στα έρημα παιδάκια καλοσύνη. 

Κι όταν άκουγαν τα σκυλιά να κλαίνε μες το δρόμο,

σηκώνονταν με τρόμο, 

Και άσπρο ψωμί στα ορφανά έδιναν φοβισμένοι,

γιατί έτρεμαν μήπως φανεί και πάλι η πεθαμένη!»

Αυτή είναι παιδιά μου η μητέρα, που τη δύναμη και το μεγαλείο και την αυτοθυσία της υμνούν οι ποιητές του κόσμου και για την οποία όλοι οι σοφοί έχουν κάμει λόγο. Αυτή είναι η μητέρα, η οποία νικά ακόμη και τον θάνατο!.. Αυτή που με την απρόσμενη στοργή της κάνει Παράδεισο το σπίτι. 

Και ο επίλογος από τον συγγραφέα, «αυτή είναι παιδιά μου η μητέρα. 

Πρωτ. Γεώργιος Ηλιόπουλος

 Του πρωτ. Γεωργίου Ηλιόπουλου 

Εφημερίου ιερού ναού αγίου Ανδρέου Πατρών  

Η Εκκλησία και ο <<Κόσμος>>

    Φίλοι μου η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει μια ξεκάθαρη, αγία και σταθερή πορεία.<<Χριστοπορεία>>.Δυστυχώς, όταν ο Χριστός ήρθε στον κόσμο ο Οποίος ήταν η τελεία έκφραση της ζωής, ο Οποίος ήταν ο χτύπος της καρδιάς του κόσμου, ο κόσμος τον εθανάτωσε.Με αυτόν τον θάνατο πέθανε ο ίδιος ο κόσμος.Αλλά ήρθε η Ανάσταση, η νίκη του Χριστού κατά του θανάτου και ο Χριστός είναι πάλι μαζί μας και παραμένει <<και θα παραμένει μέσα στον κόσμο με αγωνία εως το τέλος του κόσμου>> (Πασχάλ.)

   Η αγία Εκκλησία-η Ορθόδοξη- που είναι το σώμα του Κυρίου και κεφαλή της <<έχει τον Υιο και Λόγο του Θεου>>, καλεί τον <<κόσμο>> να ακούσει τη φωνή της. Είναι φωνή αγάπης και ειλικρίνειας.Καλεί όλους χωρίς καμία εξαίρεση, χωρίς καμία προκατάληψη.Καλεί τους πάντας να τοποθετηθούν οργανικά μέσα στο απέραντο περιβόλι της ορθοδοξίας, για να αναδειχθούν δένδρα κατάκαρπα με βαθειές ρίζες, δυνατούς, ελεύθερους, υπεύθυνους, δημιουργικούς, ριζωμένους στις αιώνιες αξίες της πολιτιστικής και πνευματικής ζωής του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

   Προς την κατεύθυνση αυτή της πορείας καλείται ο καθένας μας να κάνουμε την επιβεβλημένη και αναγκαία διάκριση μεταξύ Εκκλησίας και <<κόσμου>>:Κόσμος και Χριστός , κόσμος και πιστός είναι δυο πράγματα εντελώς αντίθετα.Γι’ αυτό ο Απόστολος Ιάκωβος γράφει: ος αν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται>>(Ιακ.4,4.) και ακολουθεί ο Απ. Παύλος στν προς Ρωμαίουςστο κεφ.12, 2. Με μια βαρυσήμαντη προτροπη:<<μη συσχηματιζεσθε τω αιώνι τούτω>> δηλ. Να προσέχετε να μη συμμορφώνεσθε με τα φρονήματα και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων αυτής της εποχής.

Ναι φίλοι μου δεν μπορούν οι πιστοί να παίρνουν το σχήμα του <<κόσμου>> , ούτε να ακολουθούν κοσμικές συνήθειες αντίθετες με το πνεύμα του Θεού, ούτε να κοιτάζουν να αρέσουν << τω αιώνι τούτω>>.

Οι χριστιανοί ζουν στον κόσμο αλλα δεν είναι εκ του κόσμου.Μ εταμορφώνουν τον κόσμο σε <<καινή κτίση>> και δεν συνταυτίζονται ποτέ με τις απόψεις και τις συνήθειες του κόσμου.

Αλλά το ερώτημα που έρχεται: τι επικρατεί τελικά στην εποχή μας?:ο Χριστός ή ο κόσμος;Δυστυχώς κυριαρχεί -κατά κανόνα- και βρίσκεται μέσα στη ζωή μας ο <<κόσμος>>.Αυτός ρυθμίζει την ζωή μας, τη δουλειά μας, την ενδυμασία μας, την εμφάνισή μας και τη γενικότερη συμπεριφορά μας.Εκείνο που από τους πολλούς ακούγεται είναι το <<τι θα πει ο κόσμος>> και όχι τι λέει ο Κύριος μας ο οποίος και θεωρείται ανύπαρκτος. Και να σταματούσε εδώ το <<κακό>>.  Ακούμε το παράδοξο άκουσμα: Σκανδαλίζεται ο κόσμος με τον Χριστό και την διασκαλία Του.Άκουσον άκουσον:<< Τί είναι αυτά που μας διδάσκει περί ηθικής, περί αγνότητας, περί του αδιαλύτου του γάμου, περί της ιερότητας της οικογένειας, περί πνευματικής ζωής, περί των μυστηρίων?>>

Ναι φίλοι μου θέλησαν και τα <<κατάφεραν>> και δημιούργησαν κάποιο άλλο δικό τους ευαγγέλιο. Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς απαγορεύσεις, χωρίς δογματισμό. Ένα ευαγγέλιο σύμφωνο απόλυτα με τις ανθρώπινες αδυναμίες τους. Ας γνωρίζει όμως αυτός ο κόσμος ότι ο λόγος της Εκκλησίας είναι λόγος είναι θεικός και είναι φύσει αδύνατον να πραγματοποιήσει <<εκπτώσεις>> προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του <<κόσμου>>, προκειμένου να κρατάει με αυτόν τον τρόπο τον κόσμο κοντά της. Αυτός ο κόσμος ας αφουγκρασθεί το κάλεσμα του Κυρίου ο Οποίος <<πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι>>και να επιστρέψει <<στο σπιτι του Πατέρα Του>> . Αν όμως επιμένει να μένει εξώριστος οι πιστοί ας γνωρίζουν καλά σύμφωνα πάντα με τον Άγιο Απόστολο Ιάκωβο κεφ.4 στ.4 <<Να γνωρίζετε ότιη αγάπη και η προσκόληση στον αμαρτωλό κόσμο είναι έχθρα προς τον Θεόν.

Όποιος θελήσει να είναι φίλος του κόσμου του αμαρτωλού γίνεται εχθρός του Θεού.