Ένα ερώτημα που ταλανίζει τους περισσότερους ανθρώπους σε δοκιμασίες ή θλίψεις είναι το εξής: «Γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας? Πού βρίσκεται? Γιατί τα επιτρέπει..?

Δεν υπάρχει εποχή που να μην πλήττονται οι άνθρωποι από δεινά, όπως ασθένειες, ξηρασία , πείνα, επιδημίες, πολέμους ή θανάτους. Η σύγχρονη εποχή μας που χαρακτηρίζεται ως άκρως εκκοσμισκευμένη ,όπου το κακό  πλέον και η αμαρτία θριαμβεύουν ανεξέλεγκτα, άγευστη πνευματικά από την παρουσία του Θεού, όχι γιατί ο Δημιουργός είναι απών αλλά γιατί το ίδιο του το πλάσμα , ο άνθρωπος Τον άφησε στην άκρη.., έξω από την ζωή του κ πολλές φορές συνειδητά.., ανακύπτει ακόμα πιο έντονα το ερώτημα με τις ποικίλες εκφάνσεις του:

Πού είναι ο Θεός? Δεν τα βλέπει όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας? Γιατί δεν επεμβαίνει?

Διαχρονικός και βροντώδης ακούγεται ο λόγος του Μεγάλου Βασίλειου ο οποίος αναλύει με έξοχο τρόπο ότι «ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός>, δηλαδή ο Θεός δεν φταίει επουδενί για την γένεση και την ύπαρξη του κακού. Αρχή και ρίζα της αμαρτίας κατά τον Μέγα Βασίλειο είναι το «εφημίν αυτεξούσιο», η ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης ώστε δεν ευθύνεται ο Θεός για τις επιλογές των ανθρώπων, ούτε ο Θεός μπορεί να επέμβει στην ελευθερία του ανθρώπου διότι είναι δικό Του δώρο προς αυτόν. Μάλιστα επισημαίνει ότι αυτός που ισχυρίζεται ότι ο πανάγαθος Θεός είναι αίτιος των κακών βρίσκεται σε παραφροσύνη και αμαρτάνει το ίδιο με αυτόν που αρνείται την ύπαρξη Του.

Τον Θεό κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για κάτι. Αυτό επιβεβαιώνει και σε στίχο του ο ιερός ψαλμωδός: (ψαλμ. 17, στιχ.31), «ο Θεός μου , άμωμος η οδός αυτού», δηλαδή ο δρόμος του Θεού και οι ενέργειες Του είναι άμεμπτες δηλαδή τέλειες.

Τα παραπάνω αποτυπώνονται και στον παρακλητικό κανόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, οπού αναφέρεται ότι η Παναγία γέννησε τον πρόξενο του καλού, «ευεργέτην τεκούσα, το των καλών αιτιών». Όλα τα ως άνω έρχονται να ενισχύσουν με τα λόγια τους και πολλοί άγιοι πατέρες όπως ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ο οποίος αναφέρει ότι ο Θεός «αγάπη εστί»!!

Ο άγιος Σιλουανός : «ο Θεός είναι από την φύση Του , έλεος»!

Ο σύγχρονος άγιος μας, ο γέροντας Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης ο οποίος τόνιζε το εξής:

«Ο Θεός είναι αγάπη αλλά και δικαιοσύνη. Ο Θεός δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται με την απομάκρυνση του από τον Θεό και με τις λάθος επιλογές του. Ο Θεός είναι φύσει ελεήμων και φιλάνθρωπος και σε καμία περίπτωση δικαστής, τιμωρός και δήμιος»!

Στο ομώνυμο βιβλίο της παλαιάς διαθήκης, παρατηρούμε ξεκάθαρα ότι ο Θεός ποτέ δεν εγκατέλειψε το πλάσμα του, τον άνθρωπο. Παρακολουθούσε με πατρική στοργή την πορεία του επί της γης και κατά καιρούς έστελνε μηνύματα της παρουσίας Του μέσω των αγγέλων , των προφητών, των θαυματουργικών επεμβάσεων Του, των παιδαγωγικών δοκιμασιών, όπως στον λαό του Ισραήλ καλλιεργώντας με αυτόν τον τρόπο συστηματικά αλλά και υπομονετικά την λαχτάρα της αναζήτησης Του , από τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο ίδιος ο Θεός βεβαίωσε δια του προφήτου Ιερεμίου (κεφ.23,στιχ.23): « ο Θεός εγγίζων εγώ ειμί και ουχί Θεός πόρρωθεν», δηλαδή εγώ είμαι ο Θεός που πλησιάζω , που εγγίζω. Δεν είμαι ο Θεός που στέκομαι από μακριά!

Ο Θεός είναι ο ίδιος , αυτός που αγαπά ως άσαρκος στην παλαιά διαθήκη, ως ένσαρκος στη καινή, αυτός που συγχωράει μια πόρνη, αυτός που έψαχνε έστω και δέκα δικαίους  να μην καταστραφούν τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Την ίδια αγάπη  δείχνει , απλώς ο άνθρωπος το ενδιαφέρον Του, το μεταφράζει σαν οργή, τις δικές του επιλογές τις χρεώνει στο Θεό. Ο Θεός είναι η πηγή κάθε αγαθού, ούτε οργίζεται , ούτε εκδικείται, ούτε καταστρέφει, έννοιες που ανήκουν στον άνθρωπο που προσπαθεί να δώσει διάφορες ονομασίες στον ίδιο του τον Δημιουργό , με βάση τα πάθη του. 

Στην απορία γιατί ο Θεός δεν τιμωρεί το κακό και δεν επεμβαίνει άμεσα, ο απόστολος Παύλος απαντά: «Δεν τιμωρεί κεραυνοβόλως ο Θεός, διότι περιμένει την μετάνοια όλων και μακροθυμεί..»!!

Ο όσιος Ιωσήφ ο ησυχαστής κάποτε τόνισε σε πνευματικό του παιδί: «Να μην λέμε γιατί στο Θεό, να μην γογγύζουμε όταν δοκιμαζόμαστε γύρω μας από θλίψεις. Όσοι λένε ταπεινά «γιατί»στο Θεό επειδή αισθάνονται την αδυναμία τους και καταφεύγουν σε Αυτόν για να ζητήσουν την βοήθεια Του, δεν αμαρτάνουν. Δηλαδή με την έννοια της ταπεινής εκζητήσεως του Θείου ελέους, το «γιατί Θεέ μου» συναντάται κ στην αγία Γραφή: «ινατί Κύριε αφέστηκας μακρόθεν υπεροράς εν θλίψεσιν», γιατί Κύριε στέκεσαι μακριά μας , γιατί φαίνεσαι σαν να μην μας βλέπεις.

Και συνεχίζει ο όσιος: «Όσοι λένε «γιατί» στον Θεό από υπερηφάνεια , με δικαίωμα, ζητώντας τρόπον τινά ευθύνες από τον Ίδιο για τα δεινά , τις δοκιμασίες , τις θλίψεις, δεν είναι επαινετοί διότι το « γιατί» τους είναι εκείνο του πληγωμένου εγωισμού. Είναι σαν να κάνουμε παρατήρηση στον Θεό και να Του λέμε «δεν έκανες καλά που επέτρεψες την άλφα ή την βήτα δοκιμασίᨻ. Ο Θεός όλα καλά τα κάνει. Εμείς δυσκολευόμαστε να ερμηνεύσουμε τις βουλές Του. Εμείς αδυνατούμε να κατανοήσουμε το «γιατί ο Θεός επιτρέπει την μία ή την άλλη δοκιμασία». 

Ο άγιος Αντώνιος βασανιζόταν από τα ίδια ερωτήματα και το έκανε αίτημα προσευχής. Κάποια στιγμή ο Θεός του απάντησε:

-Αντώνιε, κοίτα τα δικά σου. Αυτά είναι τα μυστήρια τα δικά μου που δεν μπορούν να χωρέσουν στο δικό σου νου. Σε ξεπερνούν. Εσύ που έχεις μυαλό πεπερασμένο, ζητάς να καταλάβεις τα ασύλληπτα. Το μόνο που πρέπει να καταλάβεις είναι ο Θεός «αγάπη εστί». 

Ο μακαριστός αρχιμανδρίτης πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος με τον γνωστό και σοφό τρόπο του , σε ομιλίες του αποτύπωνε την ίδια άποψη στο παραπάνω ερώτημα όπως το να μην λέμε «γιατί» στον Θεό. 

Συγκεκριμένα έλεγε με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο:

-Οι γονείς σήμερα δεν τιμωρούν, οι δάσκαλοι δεν τιμωρούν, η πολιτεία δεν τιμωρεί. Κανείς δεν τιμωρεί. Φτιάχνουμε ένα Θεό στα μέτρα μας σύμφωνα με τα παιδαγωγικά δεδομένα που μας απασχολούν. Το κοινωνικό κακό που υπάρχει στον κόσμο είναι συνέπειες των ανθρωπίνων κακών επιλογών μας. Η φράση «γιατί δεν τα αποτρέπει ο Θεός», είναι μια απορία που σκανδαλίζει πολλούς ανθρώπους , να μην θέλουν να πιστέψουν στον Θεό γιατί θεωρούν ότι είναι άδικος. Ο Θεός όμως, είναι πανταχού παρών, βλέπει τα πάντα, ξέρει τα πάντα, ξέρει και τους δικού Του. Αλλά δεν επεμβαίνει γιατί δεν είναι χωροφύλακας, έκανε τον άνθρωπο ελεύθερο. Θα κρίνει τον καθένα μας την ημέρα της κρίσεως και ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο και με το αίσθημα της δικαιοσύνης και στον ίδιο οφείλεται το υπάρχον κακό, φτώχεια, κοινωνικές ανισότητες. Θα στηθεί κριτής των ανθρώπων , όχι τιμωρός. Δεν απουσιάζει. Εμείς Τον καταλαβαίνουμε ότι απουσιάζει. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο προσφέροντας του έναν κόσμο για να τον χαίρεται , να τον φροντίζει και να τον συντηρεί. 

Συνεχίζοντας ο αείμνηστος πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος αναφέρεται και σε ένα ωραίο παράδειγμα με τον μέγα ασκητή , το άγιο Αντώνιο:

- «Όταν ο άγιος πρωτοξεκίνησε να γίνει ασκητής , είχε πάρα πολλούς πειρασμούς. Φοβερούς πειρασμούς. Ήταν 18 ετών ο άγιος και πήγε σε έναν θολωτό τάφο  εκείνης της εποχής για να μείνει για κάποιο καιρό. Εκεί οι δαίμονες τον τάραξαν, τον έδερναν, μέχρι τον εξ φόβιζαν με πολλούς τρόπους , με φωνές , με άγριο ξύλο. Ο άγιος Αντώνιος έμενε σταθερός. Τον τρομοκρατούσαν οι δαίμονες για να γυρίσει πίσω. Εκεί λοιπόν που βρισκόταν φώναξε κάποια στιγμή : - Χριστέ μου , πού είσαι? Ούτε φωνή , ούτε ακρόασης. 

Πέρασαν αρκετές ημέρες και οι πειρασμοί πέρασαν. Κάποια στιγμή λέγει πάλι: -Γιατί Χριστέ μου, πού είσαι?

-Εδώ είμαι Αντώνιε. Ακούει ξαφνικά μια φωνή:

-Μα πού ήσουν Κύριε μου , όταν σου φώναζα?

Και ο Κύριος του απαντά:

-Σε έβλεπα να αγωνίζεσαι!

Το παραπάνω παράδειγμα είναι η εύγλωττή απάντηση ότι ο Θεός  φαίνεται ότι δεν μας ακούει. Ο Θεός είναι πανταχού παρόν και όταν λοιπόν τα πράγματα φτάσουν σε απόγνωση από άποψη ανθρώπινης ελπίδας τότε παρέχει την βοήθεια Του. 

Ο ιερός Χρυσόστομος έλεγε: « Να εμπιστεύεσαι πάντοτε στην ακατάληπτη πρόνοια του Θεού. Και να μην λες πως θα διορθωθούν τόσα κακά. Ούτε να περιεργάζεσαι τον τρόπο του Θεού. Είναι μεγάλη αρετή η ελπίδα στον Θεό. Κανένας από εκείνους που πίστεψαν και περίμεναν την βοήθεια Του δεν εγκαταλείφθηκαν ποτέ!!

Ο μακαριστός γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας είπε κάποτε : 

-Γιατί δεν απέτρεψε ο Θεός ή δεν αποτρέπει γεγονότα φοβερά? Γιατί ο Θεός επέτρεψε στη ζωή του ανθρώπου να υπάρχει πόνος , θλίψη από γεννήσεως μέχρι θανάτου? Γιατί όλα αυτά? Αυτό δεν το γνωρίζουμε. Ένα ξέρουμε όμως. Ότι ο Θεός το ξέρει ότι θα γίνει  κάτι, αυτό που λέμε με άλλα λόγια το επιτρέπει, το αφήνει να γίνει, και αυτό συμβαίνει στα πλαίσια της ελευθερίας του ανθρώπου. Όλα είναι αποτέλεσμα και καρπός της εξορίας μας. Ο πόνος, η θλίψη  είναι το μέσο , το φάρμακο, η θεραπεία γιατί δεν προσέχουμε  την ζωή μας κ παίρνουμε λανθασμένο δρόμο. Και έρχεται ο Θεός  και τον φράζει τον δρόμο αυτό και σταματά τον κατήφορο βάζοντας του ένα εμπόδιο πολύ σκληρό. Και ο άνθρωπος  διαμαρτύρεται για τον πόνο και το πάθημα του  και λέγει: «γιατί Θεέ μου? Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά?». Ή φτάνουν σε απόγνωση. Αλλά ο Θεός σαν σοφός και πάνσοφος γιατρός θεραπεύει το κακό. Πόσοι και πόσοι δεν απέδωσαν την επιστροφή  τους στον Θεό από κάποιο σκληρό πάθημα της ζωής..

Ο άγιος Ευμένιος ο Σαριδάκης είπε κάποτε σε πνευματικό του τέκνο: 

-Μη με ρωτάς και ξαναρωτάς γιατί τα επιτρέπει ο Θεός. Η μετάνοια μας είναι ελάχιστη. Έχει σχέδιο ο Χριστός αλλά το ζητούμενο είναι να μάθουμε να αγωνιζόμαστε φιλότιμα, όχι για να μάθουμε εκ των προτέρων το σχέδιο Του δηλαδή γιατί συμβαίνουν  ώστε να έχουμε την ασφάλεια κοσμικού τύπου στον αγώνα μας και να αντιμετωπίζουμε με άνεση την όποια δυσκολία στη ζωή μας επειδή θα ξέρουμε από πριν το αποτέλεσμα και την ημερομηνία λήξεως των πειρασμών μας. Ο Θεός με όλα αυτά θέλει να μας δυναμώσει . Να μας μάθει να αγωνιζόμαστε ανυποχώρητα , ακριβώς γιατί θα εμπιστευόμαστε την πρόνοια Του και δεν θα φοβόμαστε τίποτα. Εάν μετρήσουμε μέσα σε ολόκληρη την αγία γραφή , ποια εντολή συναντάμε γραμμένη πιο πολλές φορές από τις άλλες τότε θα μας αλλάξει τον τρόπο που ζούμε και σκεφτόμαστε. 

Δεν είναι ούτε το «ου κλέψεις», ούτε το «ου φονεύσεις». 

Είναι το «μη φοβού»!

Μη φοβάσαι! Ξεκίνα την ημέρα σου με προσευχή και ανέθεσε την όλη στα χέρια του Δημιουργού σου και πες :

 - Άντεξα και σήμερα? Αύριο έχει ο Θεός. 

Εσύ θα προσπαθείς σύμφωνα με τις εντολές του Θεού να ζεις και να κάνεις το ανθρωπίνως δυνατόν κάθε ημέρα. Για αυτό ακολούθα τα λόγια του Κυρίου μας «μη φοβού, μόνον πίστευε»!

Μέχρι στιγμής, βάσει όσων αναφέραμε φαίνεται ξεκάθαρο ότι ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την παρουσία του κακού καθώς έκανε και συνεχίζει να κάνει, κακή χρήση της ελευθερίας του. Ο Θεός  παρέδωσε  στα χέρια του ανθρώπου  τη διαχείριση του εαυτού του , της προσωπικής και της κοινωνικής του ζωής αλλά και γενικότερα της ιστορίας. 

Στην παραβολή των ταλάντων , ο Θεός δίνει τα τάλαντα και αποχωρεί αλλά επιστρέφει κάποτε για να δει πως διαχειρίστηκε ο κάθε άνθρωπος τις υποθέσεις της ζωής του. Ο Κύριος με άλλα λόγια, χορήγησε και σέβεται το αυτεξούσιο του ανθρώπου το οποίο ποτέ δεν αφαιρεί επειδή ο ίδιος είναι ελεύθερος  κ δεν θέλει να  έχει δούλους τους πιστούς.

Αυτό όμως που θα πρέπει να μας μείνει αποτυπωμένο στο νου μας είναι ότι οι δοκιμασίες στη ζωή  αποτελούν το κατεξοχήν φάρμακο της πρόνοιας του Θεού προκειμένου να φέρει τον κάθε άνθρωπο  κοντά Του και να αυξήσει την αρετή του , όπως την πίστη και την υπομονή. Ό Ιώβ ήταν ο καλύτερος άνθρωπος πάνω στη γη αλλά ο Θεός ήθελε να τον κάνει καλύτερο. Ο πολύ άθλος και υπομονετικός Ιώβ είπε χαρακτηριστικά :

- Προτού δοκιμαστώ, άκουσα για Εσένα, όταν δοκιμάστηκα όμως.. , τότε Σε είδα!

Δεν είναι σύμπτωση επίσης, όταν ο Κύριος μας ρωτήθηκε από τους μαθητές Του :   

- Κύριε, είναι άραγε λίγοι αυτοί που θα σωθούν?

και Εκείνος τους απάντησε: 

- Αγωνίζεσθε εισέλθειν. Οι δοκιμασίες είτε μαζικές , είτε ατομικές μετατρέπονται σε ευκαιρίες διότι μέσω αυτών αποδεικνύουμε ότι αγωνιζόμαστε , ωριμάζουμε , τελειοποιούμαστε με την αρετή , καθαριζόμαστε με την μετάνοια.

Ολοκληρώνοντας , διαπιστώνουμε ότι στην εποχή μας , μετά και την πανδημία της γρίπης έγινε σε πολλούς από εμάς ακόμα πιο έντονο το αίσθημα της θεοεγκατάλειψης.  Αλλά ο Θεός μπορεί φαινομενικά μεν να «κρύβεται» από εμάς για παιδαγωγικούς λόγους, ποτέ όμως επί της ουσίας δεν μας εγκαταλείπει. Κάποιες φορές βιώνουμε έντονα την «απουσία» Του, για να ταπεινωθούμε και να μετανοήσουμε. « Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα» όπως αναφέρεται στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο ,κεφάλαιο 15, στίχ.15. Τίποτα δεν επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας που να μην έχει σωτηριολογικό προσανατολισμό. 

Ο αείμνηστος και θεοφώτιστος ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος, με τον διαχρονικό του λόγο έλεγε τα παρακάτω: « Η βάση των πραγμάτων είναι η πίστης. Ο Θεός ζητά την πίστη μας για να ενεργήσει. Η πίστη μας είναι η κατάθεση της ελευθερίας μας στα πόδια του Θεού. Δυστυχώς, στις ημέρες μας  αυξήθηκε σε μεγάλο βαθμό η απιστία. Για αυτό να παρακαλούμε τον Θεό να μας προσθέσει πίστη και να μας κάνει αληθινούς χριστιανούς και όχι φαινομενικούς δηλαδή για το θεαθήναι ανθρώπους.  Να εμπιστευτούμε και να πιστέψουμε αληθινά τον Χριστό μας. « Μη φοβού για όλα όσα μας συμβαίνουν, μόνον πίστευε χριστιανέ». Αυτό να έχουμε στο μυαλό μας και να το εφαρμόζουμε στη ζωή μας για να γίνουμε μέτοχοι του θαύματος  και άρα της βασιλείας του Θεού»!

ΑΜΗΝ!

 

Γιορτή Λήξης

 της «Παρέας του Άη-Γιάννη»

Σεβασμιότατε, Θεοφιλέστατε, Άγιε Πρωτοσύγκελε, σεβαστοί πατέρες, φίλοι και φίλες σας καλωσορίζω κι εγώ από τη μεριά μου στη φετινή μας γιορτή λήξης των κατηχητικών συνάξεων της Παρέας του Άη-Γιάννη. Πριν αρχίσω, θα ήθελα αρχικά να ευχαριστήσω τον πατέρα Γεώργιο που μου έδωσε την ευκαιρία να ερευνήσω αυτό το θέμα. Ύστερα από την εισήγηση της κυρίας Μαρίας Κωστοπούλου, η οποία μας παρουσίασε την εικόνα της σημερινής κατάστασης που ζούμε, θα προσπαθήσω να σας επισημάνω όσο το δυνατό καλύτερα τα αίτια που δημιούργησαν και συνεχίζουν να οδηγούν την κοινωνία μας στη σημερινή της κατάσταση. Φυσικά τα περισσότερα από όσα θα ειπωθούν παρακάτω αποτελούν σκέψεις Αγίων αλλά και σύγχρονων ιεροκυρήκων της εκκλησίας μας.

          Σίγουρα υπάρχουν πολλά που μπορεί κάποιος να πει, ας γυρίσουμε όμως λίγο τον χρόνο πίσω και ας οδηγηθούμε στην επανάσταση των  Ελλήνων από τον Τουρκικό ζυγό. Οι Έλληνες πολέμησαν με πάθος και θάρρος ενάντια σε ξένο σκληρό δυνάστη, ώστε εμείς να μπορούμε σήμερα να απολαμβάνουμε την ελευθερία μας και ειδικά να μπορούμε να λατρεύουμε ελεύθερα τον αληθινό Θεό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πολεμούσαν πρώτα για του Χριστού την πίστη και ύστερα για την ελευθερία του Γένους. Είναι βέβαια γνωστό, πως τον Ρωμιό, δηλαδή τον Έλληνα, αυτόν που τον χαρακτήριζε ήταν η Ορθόδοξη πίστη και ύστερα η γλώσσα και τα έθιμα. Ύστερα, από την ανεξαρτησία της Ελλάδας και την κυβέρνηση της χώρας από τον Ιωάννη Καποδίστρια, ίσως και το μόνο πολιτικό που, κατά τη γνώμη μου, αγάπησε την Ελλάδα, περνάμε σε μια συνεχόμενη κατρακύλα. Πώς όμως θα μου πείτε συνδέονται αυτά που έχω πει ως τώρα με αυτά που ζούμε σήμερα; Συνδέονται, καθώς από τότε που η Ελλάδα μπήκε σε ένα συνεχόμενο δανεισμό με την Ευρώπη γίνεται μια διαρκή προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα οποία μέχρι τώρα θεωρούνταν αυτονόητα για τη ζωή μας. Από κοινωνικής πλευράς επιχειρείται μία ανατροπή δεδομένων και δικαιωμάτων και μάλιστα με ένα πρωτοφανές επιχείρημα. Τα απαιτούν τα μέτρα αυτά οι δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μία χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων-δανειστών μας. Το ερώτημα το οποίο γεννάται είναι εάν οι απαιτήσεις τους αφορούν μόνο οικονομικά και πολιτικά θέματα ή αφορούν και την πνευματική και πολιτιστική φυσιογνωμία της Πατρίδας μας.

            Από αυτά που ζούμε σήμερα, φυσικά και καταλαβαίνουμε πως υπάρχει αλλοίωση των αξιών, γεγονός που οφείλεται στην παραπάνω συνθήκη. Ζούμε σε μια εποχή που το άσπρο γίνεται μαύρο, όχι μόνο στα λόγια ή στο σκεπτικό των ανθρώπων, αλλά γίνεται και στο ίδιο το κράτος που νομοθετεί ενάντια όχι μόνο στον Θεό, αλλά και στην ίδια την κοινωνία, φέρνοντας νόμους που αλλάζουν εξολοκλήρου τα όσα ξέραμε μέχρι σήμερα και όλα αυτά γίνονται στο όνομα της ελευθερίας, της ισότητας, της αγάπης και της δικαιοσύνης.

Χρησιμοποιούμε όμως στην πραγματικότητα σωστά την έννοια της ελευθερίας; Τι είναι η ελευθερία στην Ορθόδοξη Πίστη μας; Ελευθερία είναι η βεβαίωση της πνευματικής αρχής μέσα στον άνθρωπο, η αποδέσμευσή του από τη βιολογική αναγκαιότητά του και η μεταμόρφωσή του σε πρόσωπο, σε πνευματική ποιότητα. Ελεύθερος δηλαδή με απλά λόγια είναι αυτός που δεν είναι δέσμιος των παθών και του θελήματος του. Σήμερα, όμως, ποιος άνθρωπος θεωρείται ελεύθερος; Αυτός ο οποίος μπορεί να κάνει αυτό που θέλει, όποιο πάθος του αρέσει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Έχουμε πάρει δηλαδή ίσως την πιο μεγάλη έννοια της Πίστης μας και την έχουμε εντελώς αλλοιώσει. Την ελευθερία που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο την πήραμε και γίναμε δούλοι του διάβολου, υποταχθήκαμε σε αυτόν, νομίζοντας πως έτσι είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Βάλαμε την συνείδησή μας στο αθόρυβο, κάναμε την αμαρτία σημαία και δρούμε σύμφωνα με το θέλημα μας, ό,τι θέλω ΕΓΩ!

             Πού όμως μας έχει οδηγήσει αυτή η ελευθερία; Στο να μπορώ ελεύθερα να σκοτώσω τη γυναίκα μου ή να κακοποιώ τα παιδιά μου ή να αυτοκτονώ επειδή δεν μπορώ να αντιμετωπίσω και να διαχειριστώ όλα αυτά που μου συμβαίνουν και αλλά γεγονότα που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά. Όμως, ο ορθόδοξος χριστιανικός τρόπος ζωής διαφέρει πολύ από το σύγχρονο πνεύμα της εποχής. Οι Άγιοι περιγράφουν την ζωή αυτή ως έναν συνεχή αγώνα του ανθρώπου κατά της υποδούλωσής του από τα πάθη. Δέχονται την θλίψη και τις ταλαιπωρίες και προσπαθούν να στρέφουν τα μάτια προς τον Θεό και να εναποθέτουν τη ζωή τους σε Αυτόν.  Ζουν αυτή τη ζωή ως κάτι προσωρινό και περιμένουν την μόνιμη ένωσή τους με τον Θεό. Ένας επισκέπτης του Αγίου Πορφυρίου λέγει πως σε μια συνάντησή τους, του λέει ο Άγιος:

-Ξέρεις τὸ τροπάριο ποὺ λέει «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν…»;
-Ναί, γέροντα,τὸ ξέρω.
-Πὲς το.
Ἄρχισε γρήγορα-γρήγορα:
«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν˙ καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον, τὸν μόνον εὐλογητὸν τῶν πατέρων Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον».
-Τὸ κατάλαβες; ἐρωτᾶ ὁ Ἅγιος.
-Ἀσφαλῶς τὸ κατάλαβα.
Νόμισε, πὼς τον ρωτάει γιὰ τὴν ἑρμηνεία του. Ἔκανε ο Άγιος μὶα ἀπότομη κίνηση τοῦ χεριοῦ του καὶ τοῦ εἶπε:
Τίποτε δέν κατάλαβες! Ἐσὺ τὸ εἶπες σὰν βιαστικὸς ψάλτης… Ἄκου τὶ φοβερὰ πράγματα λέει αὐτὸ τὸ τροπάριο:
Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Γέννησή Του καὶ μὲ τὴν Ἀνάστασή Του δὲν μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπὸ ἕνα ποτάμι, ἀπὸ ἕνα ρῆγμα γῆς, ἀπὸ μιὰ διώρυγα, ἀπὸ μιὰ λίμνη ἤ ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα. Μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπὸ ἕνα χάος, ἀπὸ μία ἄβυσσο, ποὺ ἦταν ἀδύνατο νὰ τὴν περάσει ὁ ἄνθρωπος μόνος. Αἰῶνες περίμενε ὁ κόσμος αὐτὸ τὸ Πάσχα, αὐτὸ τὸ πέρασμα. Ὁ Χριστὸς μᾶς πέρασε ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή. Γι᾽ αὐτὸ λέμε «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾅδου τὴν καθαίρεσιν». Χάθηκε ὁ θάνατος. Τὸ κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε τὴν «ἀπαρχὴ» τῆς «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου», τῆς ζωῆς κοντὰ Του.
Μίλαγε μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε γιὰ λίγο καὶ συνέχισε πιὸ δυνατά:
–Τώρα δέν ὑπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Ἅδης, δὲν ὑπάρχει διάβολος. Τώρα ὅλα εἶναι χαρά, χάρις στὰ Χριστούγεννα καὶ στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀναστήθηκε καὶ μαζὶ Του ἀναστήθηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση. Τώρα μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ ἀναστηθοῦμε, νὰ ζήσουμε αἰώνια κοντὰ Του!
«Καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον». Ἒχεις δεῖ τά κατσικάκια τώρα τήν ἄνοιξη νά χοροπηδοῦν πάνω στό γρασίδι; Νά τρῶνε λίγο ἀπό τή μάνα τους καί νά χοροπηδοῦν ξανά; Αὐτό εἶναι τό σκίρτημα, τό χοροπήδημα. Ἔτσι ἔπρεπε κι ἐμεῖς νά χοροπηδοῦμε ἀπό χαρά ἀνείπωτη γιά τὰ Χριστούγεννα καὶ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καί τήν δική μας.
Διέκοψε καὶ πάλι τὸν λόγο του.

-Μπορῶ νὰ σοῦ δώσω μιὰ συμβουλή; συνέχισε. Σὲ κάθε θλίψη σου, σὲ κάθε ἀποτυχία σου, σὲ κάθε πόνο σου, νὰ συγκεντρώνεσαι μισὸ λεπτὸ στὸν ἑαυτὸ σου καὶ νὰ λὲς ἀργὰ-ἀργὰ αὐτὸ τὸ τροπάριο. Θὰ βλέπεις ὅτι τὸ μεγαλύτερο πρᾶγμα στὴ ζωὴ σου -καὶ στὴ ζωὴ τοῦ κόσμου ὅλου- ἔγινε. Ἡ Ἐνανθρώπιση καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας. Καὶ θὰ συνειδητοποιεῖς ὅτι ἡ ἀναποδιὰ ποὺ σοῦ συμβαίνει εἶναι πολὺ μικρὴ γιὰ νὰ χαλάσει τὴν διάθεσή σου.
Του ᾽σφιξε τὸ χέρι, λέγοντας:
-Σοῦ εὔχομαι νὰ «σκιρτᾶς» ἀπὸ χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου τὸ χάος ἀπὸ τὸ ὁποῖο μᾶς πέρασε ὁ Ἀναστὰς Κύριος, «ὁ μόνος εὐλογητὸς τῶν Πατέρων».

Στο παραπάνω περιστατικό, ο Άγιος μας περιγράφει πως ο άνθρωπος σε κάθε του θλίψη, σε κάθε του δυσκολία πρέπει να έχει το νου του προσκολλημένο στον Θεό και στην Ανάσταση. Αυτό να περιμένει με λαχτάρα και χαρά! Αντίθετα, μόνος του είναι αδύνατο να τα καταφέρει, γι’αυτό σήμερα που έχουμε βγάλει από τη ζωή μας τον Θεό, βλέπουμε τόσα φριχτά γεγονότα. Επομένως, αυτή η πνευματική κρίση που ζούμε σήμερα ευθύνεται στην απουσία νοήματος ζωής και στον εγκλωβισμό του ανθρώπου στο παρόν, δηλαδή ο εγκλωβισμός του στο εγω-κρατούμενο ένστικτο. Ένα παρόν χωρίς μέλλον, χωρίς όραμα. Ένα παρόν καταδικασμένο. Η μετατροπή της ζωής σ’ ένα χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο ημερομηνίες, αυτές, της γέννησης και της ταφής, με άγνωστο το μεταξύ τους διάστημα. Σε μια τέτοια προοπτική το άσκοπο συναγωνίζεται το παράλογο και τον αγώνα τον κερδίζει πάντα το τραγικό, όπως επισημαίνει ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

            Συνοψίζοντας, καταλήγουμε πως είναι λοιπόν σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται γύρω μας και να σκεφτόμαστε κριτικά. Ζούμε σε ένα κράτος που συνεχώς αποδυναμώνονται όλες οι αξίες του. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, η γλώσσα, η ιστορία, η Ορθόδοξη πίστη, αυτή η βασική συνεκτική δύναμη της κοινωνίας, πλήττονται συστηματικά και συνειδητά. Η Παιδεία στον τόπο μας όχι μόνο έχει τελειώσει, αλλά γίνεται και επικίνδυνη με τις νέες τάσεις, αλλά και η οικογένεια από την άλλη μεριά έχει εντελώς αλλάξει μορφή, με αποτέλεσμα όχι απλά να έχει χαθεί η αξία της, αλλά με τις σύγχρονες απόψεις της να οδηγεί τα παιδιά σε μια αποστασία από τον ίδιο τον Δημιουργό και στην θέωση του εαυτού τους. Ας ταπεινωθούμε λοιπόν, αδερφοί μου, ας θυμηθούμε όλοι για πια ιδανικά πάλεψαν οι ήρωες του 21, για ποιο λόγο σφαγιάσθηκαν τόσοι χιλιάδες μάρτυρες στην ιστορία της εκκλησίας μας και ας έχουμε συνέχεια στο νου μας το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου μας. Θα ήθελα να κλείσω την σημερινή μου εισήγηση με μια ευχή του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή:

«Δέσποτα, γλυκύτατε Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, εξαπόστειλον την Αγία Σου Χάριν και λύσον με εκ των δεσμών της αμαρτίας. Φώτισον μου το σκότος της ψυχής, όπως κατανοήσω το σόν άπειρον έλεος, και αγαπήσω και ευχαριστήσω αξίως Σε τον γλυκύτατον Σωτήρα μου, τον άξιον πάσαν αγάπης και ευχαριστίας. Ναι, αγαθέ ευεργέτα μου και πολυεύσπλαχνε Κύριε, μην απώσης αφ’ημών το Σον πλούσιον έλεος, αλλά σπλαγχνίσθητι το Σόν πλάσμα. Γινώσκω, Κύριε, το βάρος των εμών πλημμελημάτων, αλλά είδον και το Σόν ανείκαστον έλεος. Θεωρώ το σκότος της αναισθήτου μου ψυχής, αλλά πιστεύω με χρηστάς ελπίδας, αναμένων τον θείον Σου φωτισμόν και την απαλλαγήν των πονηρών μου κακών και ολεθρίων παθών, τη πρεσβεία της γλυκυτάτης Σου Μητρός, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, και πάντων των Αγίων, αμήν».

Σας ευχαριστώ πολύ!

 

Σεβαστοί Πατέρες κι αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.

Φίλες και φίλοι της παρέας του Αη-Γιάννη

 

        Θα προσπαθήσω να εκφράσω με όση ακρίβεια γίνεται και παραστατικότητα την εποχή που ζούμε.

        Η κοινωνία μας εξελίσσεται συνεχώς εκφυλιστικά και παρακμιακά. Η πορεία της είναι αμιγώς κοσμική σε όλους τους τομείς, προγραμματισμένη από μία επικρατούσα τάξη πραγμάτων που επιβάλλεται στον τόπο μας τα τελευταία 50 περίπου χρόνια επιφέροντας μεγάλες αλλαγές στα ήθη, τα έθιμα, στις παραδόσεις και στη νοοτροπία του λαού μας.

        Παρατηρούμε έκπληκτοι σε ηθικό επίπεδο αξίες και ιδανικά να αμφισβητούνται, να συρρικνώνονται, να υπονομεύονται και να καταπίπτουν. Κοντολογίς, απαξιώνονται τα ιδανικά!! Ο άνθρωπος χάνει θεμελιώδη στοιχεία του εαυτού του. Δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως αξία αλλά ως μέσο για την επίτευξη κάποιου σκοπού. Η έννοια «ανθρώπινα δικαιώματα» έχει διαστρεβλωθεί ώστε να επιβάλλονται εκείνα που οδηγούν τον άνθρωπο στην αποξένωση, να ενδιαφέρεται για το «εγώ» και όχι για το «εμείς», να αδιαφορεί έμπρακτα για τον συνάνθρωπο.

        Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τυπικές, απρόσωπες, επιδερμικές και ανταγωνιστικές ώστε να κυριαρχεί η βία και η εγκληματικότητα. Τα πρόσωπα που παρουσιάζονται μέσα από τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, οι ιδέες που προωθούνται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αλλά και στα σχολικά εγχειρίδια οδηγούν στην άρνηση της πολιτισμικής μας παράδοσης, στην απώλεια της ιστορικής και ορθόδοξης ταυτότητάς μας, στην υιοθέτηση πνευματικών και υλικών προϊόντων ξένων λαών και στον εθνικό εκφυλισμό.

        Σκοπός τους είναι η εξάρτηση και υποδούλωση της προσωπικότητάς μας και στην αλλοίωση των αυθεντικών χαρακτηριστικών του λαού μας σε ξένα στοιχεία.

        Οι ιδεολογικές αντιθέσεις μεταξύ της ελληνορθόδοξης παράδοσης και της δυτικοευρωπαϊκής κουλτούρας που επιβάλλεται στη χώρα μας είναι χαοτική κι οδηγεί στην υποτίμηση και συρρίκνωση της ανθρωπιστικής παιδείας. Η κοινωνία μας οδηγείται σε μαζοποίηση, ομογενοποίηση. Στον δυτικό κόσμο μόδα είναι η ενίσχυση του υλικού ευδαιμονισμού, η σάρωση και ισοπέδωση εθνικών παραδόσεων και φυσικά η εξαφάνιση της τόσο ενοχλητικής ορθόδοξης διδασκαλίας από τους ταγούς και σχεδιαστές της νέας παγκόσμιας τάξης.

        Από αυτό το ισοπεδωτικό τους μένος δεν θα μπορούσε να ξεφύγει το κύτταρο της κοινωνίας μας που είναι η οικογένεια.

        Σκοπός τους είναι η κατάργηση της ευλογημένης  παραδοσιακής ελληνικής ορθόδοξης οικογένειας η οποία ενέπνεε στα παιδιά την αγάπη για τον Θεό, για την πατρίδα, τον σεβασμό προς τους μεγαλύτερους (παππού – γιαγιά) και προς τους γονείς.   

        Έχουν μεγάλη υπομονή και νομοθετούν αργά αλλά σταθερά πολλές δεκαετίες τώρα την καταστροφή της. Επέβαλλαν το αυτόματο διαζύγιο, αποποινικοποίησαν τη μοιχεία και τις αμβλώσεις υποστηρίζοντας μάλιστα δογματικά κι εμμονικά πως είναι δικαίωμα της γυναίκας να κάνει ό,τι θέλει το σώμα της (αδιαφορώντας για τη νέα ζωή που μεγαλώνει μέσα της, δολοφονώντας την) εφεύραν το σύμφωνο συμβίωσης, νομοθέτησαν τον γάμο των ομοφυλοφίλων και την υιοθεσία παιδιών από αυτούς και τώρα ακούγεται όλο και περισσότερο πως μόνο ο πολιτικός γάμος, δηλαδή ο γάμος εν πορνεία, θα είναι ο μόνος που θα αναγνωρίζεται από το κράτος. Φυσικά, ας μην ξεχνάμε, πως το επόμενο βήμα τους είναι η παρένθετη μητρότητα, για τα άτομα ίδιου φύλου. Άρα εμπόριο και τα βρέφη!!

        Προσπαθούν να μας πείσουν πως πρέπει να είμαστε ανεκτικοί, να δεχόμαστε τις ιδιαιτερότητες και τις διαστροφές ως κάτι φυσιολογικό εφόσον είναι επιθυμία κάποιων. Όμως πώς είναι δυνατόν στο όνομα του δικαιωματισμού και της ανεκτικότητας να διαλυθούν τα πάντα; Να αποξενωθούμε από τις έννοιες του σωστού και του λάθους; Του φυσιολογικού και του αφύσικου;

        Η αντίστασή μας πρέπει να είναι καθολική και χωρίς αστερίσκους γιατί ο γάμος και η οικογένεια δεν είναι «δικαιώματα», είναι θεσμοί. Θεσμοί ευλογημένοι από τον Θεό που κάποιοι προσπαθούν να καταργήσουν.

        Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει όλοι μας ν’ αναζητήσουμε την θεϊκή μας καταγωγή, αλλά και την θεϊκή καταγωγή των συνανθρώπων μας. Χωρίς πνεύμα Θεού έχουμε υποστεί έναν βαθύτατο κλονισμό στην ίδια μας την ύπαρξη.

        Ο Θεός δεν έχει απολέσει την αυθυπαρξία Του. Αντίθετα ο άνθρωπος έχει απολέσει την ευκαιρία ενός Θεού που εκπλήσσει συνεχώς στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν πρέπει να χαθεί το μυστήριο που οι Πατέρες της εκκλησίας μας με την προσφορά και το έργο τους κατάφεραν να διαφυλάξουν.

        Σε αυτή την αλλοπρόσαλλη εποχή, στην εποχή της αποστασίας στην οποία επιβεβαιώνεται η φράση του Γρηγορίου του Παλαμά «νοῦς ἀποστάς τοῦ Θεοῦ, ἢ κτηνώδης γίνεται ἢ δαιμονιώδης», πρέπει να επαναδιδαχθεί το μήνυμα του Ευαγγελίου και της Ανάστασης. Της Ανάστασης στην οποία όλο και λιγότεροι πιστεύουν.      

        Πρέπει να κατανοήσουμε ή μάλλον να ξαναπιστέψουμε πως ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα αλλά και ψυχή.

        Η εποχή που ζούμε θα αντιμετωπιστεί με μία Θεολογία ζωντανή που έχει λόγο, έχει παρουσία πνευματική μέσα στην κοινωνία.

        Ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας μας είναι κι οι παρέες σαν τη δική μας που υπάρχουν με τις ευλογίες του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη μας. Με τη συμμετοχή μας στις κατηχητικές αυτές συγκεντρώσεις αποκομίζουμε πολλά οφέλη. Μαθαίνουμε πως για να μπορέσει η αιωνιότητα να μην είναι απλά μία ελπίδα αλλά μία βεβαιότητα, μόνο η παρουσία του Θεού μπορεί να το διασφαλίσει.

        Και μόνο με αυτή την πίστη θα μπορέσει ν’ αλλάξει ο κόσμος μας.

 Ενημερώνουμε ότι την Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2024 στις 8:30 το βράδυ, πρώτα ο Θεός, ξεκινούν οι συναντήσεις της "παρέας του Αγίου Ιωάννη" για τη νέα κατηχητική περίοδο.

Θα τελεστεί αγιασμός και θα ακολουθήσει ομιλία από τον π. Ανδρέα. Ο π. Γεώργιος μας περιμένει όλους και μας εύχεται καλή και ευλογημένη χρονιά. Ευπρόσδεκτα και τυχόν νέα μέλη. 

Οι συναντήσεις γίνονται στο παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, πίσω από τον Ιερό Ναό
του Αγίου Ανδρέου Πατρών. Σας περιμένουμε!

                                ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

                                Η ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΑΗ ΓΙΑΝΝΗ

                                            ΠΡΟΣΚΛΗΣΗΣ 

Την Τρίτη 25 Ιουνίου 2024 και ώρα 20.00  μ.μ. θα πραγματοποιηθεί η εορτή λήξης της 23ης περιόδου της κατηχητικής μας συνάξεως .

Οι εκδηλώσεις θα λάβουν μέρος στο πνευματικό κέντρο της ενορίας του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου.

                                 Η είσοδος ελεύθερη για όλους 

                                           Σας περιμένουμε

Υ.Γ.   Στο τέλος των εκδηλώσεων θα προσφερθούν κάποια εδέσματα και  κέρασμα.

Η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας της παρέας του Άη-Γιάννη. 

Την Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2024, όπως και κάθε Τρίτη, η παρέα του Άη-Γιάννη συγκεντρώθηκε για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας. Δεν θα μπορούσε, να υπάρξει καλύτερη σύμπτωση με την επιλογή της ημέρας αυτής, ανήμερα της εορτής των Τριών Ιεραρχών, αφού ως γνωστόν η παρέα μας έχει τόπος συνάντησης το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Ώρα συγκέντρωσης είχε οριστεί από τον πνευματικό ηγέτη της παρέας, πρωτοπρεσβύτερό Π. Γεώργιο Ηλιόπουλο, η 8:30 μ.μ. , όμως παλαιά και νέα μέλη είχαν αρχίσει από πολύ νωρίτερα να εμφανίζονται, με επίσημη ενδυμασία και με ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπα τους. Θα τολμούσα να πω και, νοσταλγικό, αφού ήταν η πρώτη κοπή πίτας ύστερα από την τριετή αποχή λόγω πανδημίας. Ένας δεύτερος λόγος που ενίσχυσε την χαρά μας ήταν η πρότερη γνωστοποίηση μας, από τον πατέρα Γεώργιο, για την τιμή που θα μας έκανε να ευλογήσει τη βασιλόπιτα μας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος. Πλημμυρισμένος ο ναός από μέλη της παρέας, όλων των ηλικιών, είχαν φτιάξει μικροπηγαδάκια φίλων σε ανταλλαγή πνευματικών απόψεων και όχι μόνο, συνοδευόμενων από πρόσχαρη διάθεση και γέλια καθώς αναμέναμε την άφιξη του Δεσπότη μας, ο οποίος δεν μας αρνήθηκε την πρόσκληση παρόλο το φορτωμένο πρόγραμμα του. Η επισημότητα της ημέρας απηχούσε ακόμα και στο όμορφα στολισμένο τραπεζάκι, που η πρεσβυτέρα Βενετία είχε επάνω του τοποθετήσει την πίτα με το ανάλογο μαχαίρι. Σε μια γωνιά ο Παναγιώτης, ο π. Αντώνιος και ο Διονύσης, παλαιά μέλη, είχαν στήσει το δικό τους πηγαδάκι, σε μια σύντομη πρόβα, ‘’ακονίζοντας’’ τις φωνητικές του χορδές, αφήνοντας τις ψαλτικές τους ικανότητες να προβάλλουν. Ώσπου, έφτασε η στιγμή να σταθούμε όρθιοι με σεβασμό, αποδίδοντας την τιμή που άρμοζε, όταν ο πατέρας Γεώργιος με τον π. Αντώνιο βγήκαν να υποδεχθούν τον Σεβασμιώτατο, του οποίου την προσφώνηση είχε αναλάβει η χαρισματική Μαρία Κηπουργού. Αφού τον ενημέρωσε για διψήφιο αριθμό ετών λειτουργίας της παρέας, η οποία απαρτίζεται κυρίως από νέους, αλλά πλαισιώνεται και από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Του ανήγγειλε, εκ μέρος όλων, το μέγεθος της χαράς μας από την επίσκεψη του πνευματικού μας πατέρα και τον προσκάλεσε και μια άλλη Τρίτη να μας συντροφεύσει με μια από τις όμορφες ομιλίες του. Ο Σεβασμιώτατος, με την σειρά του μας είπε δύο λόγια με ιδιαίτερη προθυμία, παρόλο τον κάματο της γιορτινής ημέρας. Μας μίλησε για το δυναμισμό που παίρνουμε από την σχέση μας με την εκκλησία και πως ζώντας μέσα σε αυτή κοινωνούμε με τον ίδιο το Χριστό. Είπε πως οι ‘’πνευματικές’’ μπαταρίες κάποιες φορές αδειάζουν, από πολλές αιτίες, και όπως το σώμα αν δεν τραφεί διαμαρτύρεται έτσι και η ψυχή μας φωνάζει «είμαι και εγώ εδώ», άσχετα αν εθελοτυφλούμε και αν δεν την ακούμε. Ευχαρίστησε την Μαρία που τον προσφώνησε, αλλά και τον π. Γεώργιο για την πρόσκληση του. Μας ευχήθηκε να έχουμε καλή κι ευλογημένη χρονιά, συμβουλεύοντας μας να αποφεύγουμε τις πνευματικές εξωστρέφειες, αλλά να έχουμε μια εσωστρέφεια, καθώς με όλα τα επίκαιρα δρώμενα δεν ξέρουμε από που να φυλαχτούμε. Ενώ στην θέα της κατάλυσης των παραδόσεων πρέπει να αντιστεκόμαστε και να αγωνιζόμαστε για τα ήθη και τα έθιμα μας. Ακολούθησαν οι όμορφες φωνές της χορωδίας μας ψάλλοντας τα απολυτίκια του Μέγα Βασίλειου, των τριών ιεραρχών και του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Κατόπιν ο Σεβασμιώτατος ευλόγησε την πίτα μας, την σταύρωσε εις το όνομα της Αγίας τριάδας και έκοψε το πρώτο κομμάτι για τον Κύριο μας και την εκκλησία, όπως είπε, και το δεύτερο για όλους εμάς. Αφού γεύτηκε ένα μικρό κομμάτι για το καλό, δέχτηκε τις ευχαριστίες για την τιμή που μας έκανε από τον π. Γεώργιο, ο οποίος τον ξεπροβόδισε, αφήνοντας εμάς να λαμβάνουμε από την πρεσβυτέρα και να ‘’ξεψαχνίζουμε’’ το κομμάτι μας σε μια αγωνιώδη προσπάθεια, σαν μικρά παιδιά, να βρούμε το πολυπόθητο φλουρί, δίχως να μας πολυενδιαφέρει η ανταπόκριση του σε κάποιο δώρο. Αυτό που έχει σημασία ήταν η ευλογία που θα έχαιρε ο ‘’τυχερός’’. Καμιά απογοήτευση όμως δεν μας προκάλεσε το γεγονός πως το φλουρί βρέθηκε στο κομμάτι του τρίχρονου Αντρέα, που με την παιδική του ταπεινότητα ήρθε και ακούμπησε το κέρμα στο τραπεζάκι, δίχως φωνές και αντάρες, όπως συνηθίζουμε εμείς οι ενήλικες αν τύχει και δαγκώσουμε το φλουρί. Γι’ αυτό και άξιζε ο μικρός το χειροκρότημα μας, αλλά και το δώρο, που δεν ήταν άλλο από μια εικόνα του πολιούχου μας Αγίου Ανδρέα. Ο Άγιος Ανδρέας… στον Ανδρέα… και όλοι ήταν ευχαριστημένοι! Η χαρά πήρε παράταση στο άκουσμα, από το στόμα του πνευματικού μας καθοδηγητή, πως δεδομένης της καταλληλότητας της ώρας, όποιο μέλος επιθυμούσε, θα μπορούσε να συμφάγει με τους υπόλοιπους σε ταβέρνα επί της οδού τριών ναυάρχων. Πριν την αποχώρηση μας από το ναό λάβαμε την καλοπροαίρετοι προτροπή του πατρός Γεωργίου να μείνουμε συσπειρωμένοι γιατί έχουν έρθει τα πάνω κάτω στην κοινωνία μας και αυτό συνεπάγεται την διαδοχική κατάργηση των παραδόσεων μας που κρατούν για αιώνες. Καθώς επίσης και να στηρίζουμε με την προσευχή μας τον Μητροπολίτη μας, ο όποιος δέχεται πόλεμο, για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να κρατήσει όρθια την ορθοδοξία.