Τι είναι οικογένεια ;
Κρίκης Γιώργος,
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, MSc
Η οικογένεια, ένας θεσμός ευλογημένος από τον ίδιο Τον Θεό, είναι το πρωτογενές κύτταρο του οργανισμού της κοινωνίας μας όπου στην υγιή μορφή της, συμβάλλει καθοριστικά στην συνοχή του κοινωνικού ιστού, ο οποίος θα πρέπει να έχει ώς κεντρικό στοιχείο την αγάπη πρός τον Θεό και τον πλησίον. Η εν Χριστώ οικογένεια είναι ουσιαστικά μία «κατ’ οίκον» Εκκλησία μέσα στην οποία θα πρέπει να βρίσκει αβίαστη εφαρμογή το μήνυμα του Ευαγγελίου. Πρωταρχικός σκοπός των μελών της χριστιανικής οικογενείας είναι η αγιότητα και η σωτηρία. Αυτά θα επιτευχθούν μέσα από την αγάπη, το πνεύμα θυσίας και ταπείνωσης.
Μέσα στην οικογένεια επιτελείται ένα θαύμα, το θαύμα της δημιουργίας μιας νέας ζωής. Οι γονείς έχουν μεγάλη ευθύνη για την σωστή ανατροφή των παιδιών τους. Θα πρέπει να τα περιβάλλουν με στοργή και αγάπη, μέσα σε ένα ήρεμο κλίμα ενότητας και ασφάλειας. Απαραίτητος αρωγός στην προσπάθεια αυτή είναι η ενσυνείδητη συμμετοχή γονέων και τέκνων στα μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Δυστυχώς όμως στην σημερινή εποχή, η εγωκεντρική-ατομοκρατική θεώρηση της ζωής, μια
θεώρηση που γεννήθηκε από τον Διαφωτισμό και είναι πλέον η επικρατούσα, έχει οδηγήσει στην κατάρρευση του θεσμού της οικογενείας, φαινόμενο που απαντάται ιδιαίτερα έντονα στις δυτικού τύπου κοινωνίες. Ως συνέπεια των χαλαρών οικογενειακών δεσμών, ειναι η δημιουργία μιας κοινωνίας μοναχικών και ανασφαλών ατόμων με τεράστια προσωπικά αδιέξοδα.
Θα πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε ότι η χριστιανική οικογένεια μπορεί και πρέπει να παίξει καταλυτικό ρόλο στην αντιμετώπιση της κρίσης αξιών της σύγχρονης κοινωνίας. Είναι επιτακτικό χρέος όλων μας, να προστατεύσουμε την ιερότητα του θεσμού της οικογενείας, που αποτελεί στίβο πνευματικής τελείωσης και πεδίο δημιουργίας υγιών προσωπικοτήτων.
OΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ
Ανατρέχοντας στις σελίδες της Αγίας Γραφής διαπιστώνουμε μια διαφορετική θεώρηση του ανθρώπου από αυτήν που μέχρι τώρα γνωρίζουμε. Σύμφωνα με τη βιβλική διδασκαλία μαθαίνουμε ότι ο άνθρωπος είναι ανδρόγυνος. Με άλλα λόγια ένας άντρας ή μια γυναίκα ως αυτόνομες μονάδες δεν συνιστούν ένα άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι άνδρας και γυναίκα μαζί. «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς». Ό άνθρωπος λοιπόν είναι «άρσεν και θήλυ». Όχι μονάχα «άρσεν» ή μονάχα «θήλυ» αλλά το συναμφότερον. Όπως ο ένας Θεός είναι μια κοινωνία τριών αγαπημένων προσώπων έτσι – τηρουμένων πάντα των αναλογιών- και ο άνθρωπος, ο οποίος πλάστηκε κατ εικόνα Του είναι μια κοινωνία δύο αγαπημένων προσώπων.
Επιπλέον ο σκοπός της συζυγίας σύμφωνα με την βιβλική διδασκαλία, δεν είναι απλά η συντροφικότητα, η τεκνογονία, η αλληλοσυμπλήρωση (ουσιώδη στοιχεία του γάμου οπωσδήποτε), αλλά η βοήθεια στον αγώνα για την ομοίωση με τον Θεό, για την κατά χάριν θέωση. «Ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν κατ’ αυτόν». Οι παραπάνω συνιστώσες προσδιορίζουν τις σχέσεις των συζύγων και καθορίζουν την μεταξύ τους συμπεριφορά. Μέσα σε αυτό το πνεύμα κινούμενος ο απόστολος Παύλος διδάσκει ότι ο γάμος είναι μυστήριο που εικονίζει την σχέση του Χριστού με την Εκκλησία. « Το μυστήριον τούτο μέγα εστί, εγώ δε λέγω εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν» . Η σχέση του άνδρα και της γυναίκας ενσωματώνεται έτσι στη σχέση Χριστού και Εκκλησίας. Όπως η Εκκλησία συνιστά το Σώμα του Χριστού έτσι και η γυναίκα αποτελεί το σώμα του ανδρός. «Ουδείς ποτέ την εαυτού σάρκα εμίσησεν αλλά εκτρέφει και θάλπει αυτήν» Συνεπώς όπως είναι αδιανόητο για έναν άνθρωπο να μην αγαπά το σώμα του έτσι είναι και για τον σύζυγο να μην αγαπά την σύντροφο του, εφόσον αποτελούν ένα σώμα.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε συνέντευξη του στον Ολιβιέ Κλεμάν αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «το βαπτισματικό μυστήριο του θανάτου και της ανάστασης, σας μαθαίνει να πεθαίνετε για τον εαυτό σας για να υπάρχει ο άλλος». Με άλλα λόγια, το βάπτισμα το οποίο συμβολίζει – δια των τριών καταδύσεων- την τριήμερη ταφή και την ανάσταση του Χριστού αποτελεί δείκτη των συζυγικών σχέσεων. Νεκρώνει ο κάθε ένας από τους συζύγους το εγώ του ώστε να επιτευχθεί το άλμα από το εγώ στο εσύ. Αυτό βέβαια επιτυγχάνεται μόνο εν Χριστώ κυρίως στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Εκεί οι δύο σύζυγοι εν Χριστώ γίνονται «σάρκα μία». Έχει λεχθεί πως όταν η ένωση ενός ζευγαριού περιορίζεται στη συζυγική κλίνη τότε έχουμε ένωση δύο βιολογικών ατόμων, όταν όμως ο σύνδεσμος συζύγων θεμελιώνεται στη Θεία Ευχαριστία τότε έχουμε ένωση δύο προσώπων.
Τον καταστατικό χάρτη των συζυγικών σχέσεων τον καθορίζει ο απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή του, απόσπασμα της οποίας διαβάζουμε- όχι φυσικά τυχαία- στην ακολουθία του γάμου. « Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν………….. η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα».
Αγγελική Φωτεινού
Φιλόλογος
Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Η οικογένεια, το θεμελιακό αυτό κοινωνικό κύτταρο, δυστυχώς διέρχεται μεγάλη κρίση στη σύγχρονη εποχή. Και αν κάποιος από μας θελήσει να αναζητήσει τις αιτίες, φυσικά θα βρεί πολλές.
Πρώτον, ο γάμος μεταβλήθηκε σε μια εγωιστική και εμπορική ένωση, σε ένωση περιουσιών και συμφερόντων. Άνδρας και γυναίκα κυνηγούν την υποκειμενική ευτυχία τους, την καλοπέραση, χωρίς καν τη διάθεση για ευθύνη και θυσία. Έπειτα, ο άνδρας και πατέρας δεν έχει πια την αίγλη του αρχηγού της οικογένειας. Πολλές φορές παρουσιάζεται σαν πρόσωπο, που σέρνει το βάρος του κύρους όχι όμως και της αξίας του. Αλλά και η χειραφέτηση της γυναίκας συμβάλλει στην κρίση του θεσμού της οικογένειας. Προσπαθεί να μιμηθεί τον άνδρα στην εμφάνιση, στις συνήθειες αλλά και απαιτεί και ίσα δικαιώματα με αυτόν. Ακόμα, η έξοδος της γυναίκας στην επιστήμη και την εργασία βλάπτει σοβαρά το θεσμό της οικογένειας αφού πλέον δεν μένει ούτε χρόνος αλλά ούτε και κουράγιο για την γυναίκα να ασχοληθεί με τον σύζυγο και τα παιδιά της.
Οι συνέπειες όλων αυτών φυσικά τραγικές : διαζύγια, παιδιά ψυχολογικά διαλυμένα που κατά πάσα πιθανότητα θα στραφούν στα ναρκωτικά, στη βία κ.τ.λ., γονείς με κανένα πλέον ψυχικό σύνδεσμο μεταξύ τους.
Όλα αυτά μας θλίβουν. Και όλοι μας αναζητούμε λύσεις. Μήπως τελικά η μοναδική λύση είναι η επιστροφή στην παλιά και παραδοσιακή μορφή της οικογένειας με τα πολλά παιδιά, τις θρησκευτικές και ηθικές αξίες, με την ενότητα και την αμοιβαία αγάπη των μελών της οικογένειας μεταξύ τους; Ας το σκεφτούν αυτό σοβαρά οι μελλοντικοί σύγχρονοι γονείς για να καταφέρουμε έτσι να επιστρέψουμε σε υγιείς αλλά και πολυπληθείς οικογένειες.
Μάρθα Ανδρουτσοπούλου
Φιλόλογος
ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΠΩΣ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
Κρίκης Γιώργος,
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, MSc
Η οικογένεια, ένας θεσμός ευλογημένος από τον ίδιο Τον Θεό, είναι το πρωτογενές κύτταρο του οργανισμού της κοινωνίας μας όπου στην υγιή μορφή της, συμβάλλει καθοριστικά στην συνοχή του κοινωνικού ιστού, ο οποίος θα πρέπει να έχει ώς κεντρικό στοιχείο την αγάπη πρός τον Θεό και τον πλησίον. Η εν Χριστώ οικογένεια είναι ουσιαστικά μία «κατ’ οίκον» Εκκλησία μέσα στην οποία θα πρέπει να βρίσκει αβίαστη εφαρμογή το μήνυμα του Ευαγγελίου. Πρωταρχικός σκοπός των μελών της χριστιανικής οικογενείας είναι η αγιότητα και η σωτηρία. Αυτά θα επιτευχθούν μέσα από την αγάπη, το πνεύμα θυσίας και ταπείνωσης.
Μέσα στην οικογένεια επιτελείται ένα θαύμα, το θαύμα της δημιουργίας μιας νέας ζωής. Οι γονείς έχουν μεγάλη ευθύνη για την σωστή ανατροφή των παιδιών τους. Θα πρέπει να τα περιβάλλουν με στοργή και αγάπη, μέσα σε ένα ήρεμο κλίμα ενότητας και ασφάλειας. Απαραίτητος αρωγός στην προσπάθεια αυτή είναι η ενσυνείδητη συμμετοχή γονέων και τέκνων στα μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Δυστυχώς όμως στην σημερινή εποχή, η εγωκεντρική-ατομοκρατική θεώρηση της ζωής, μια
θεώρηση που γεννήθηκε από τον Διαφωτισμό και είναι πλέον η επικρατούσα, έχει οδηγήσει στην κατάρρευση του θεσμού της οικογενείας, φαινόμενο που απαντάται ιδιαίτερα έντονα στις δυτικού τύπου κοινωνίες. Ως συνέπεια των χαλαρών οικογενειακών δεσμών, ειναι η δημιουργία μιας κοινωνίας μοναχικών και ανασφαλών ατόμων με τεράστια προσωπικά αδιέξοδα.Θα πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε ότι η χριστιανική οικογένεια μπορεί και πρέπει να παίξει καταλυτικό ρόλο στην αντιμετώπιση της κρίσης αξιών της σύγχρονης κοινωνίας. Είναι επιτακτικό χρέος όλων μας, να προστατεύσουμε την ιερότητα του θεσμού της οικογενείας, που αποτελεί στίβο πνευματικής τελείωσης και πεδίο δημιουργίας υγιών προσωπικοτήτων.
OΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ
Ανατρέχοντας στις σελίδες της Αγίας Γραφής διαπιστώνουμε μια διαφορετική θεώρηση του ανθρώπου από αυτήν που μέχρι τώρα γνωρίζουμε. Σύμφωνα με τη βιβλική διδασκαλία μαθαίνουμε ότι ο άνθρωπος είναι ανδρόγυνος. Με άλλα λόγια ένας άντρας ή μια γυναίκα ως αυτόνομες μονάδες δεν συνιστούν ένα άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι άνδρας και γυναίκα μαζί. «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς». Ό άνθρωπος λοιπόν είναι «άρσεν και θήλυ». Όχι μονάχα «άρσεν» ή μονάχα «θήλυ» αλλά το συναμφότερον. Όπως ο ένας Θεός είναι μια κοινωνία τριών αγαπημένων προσώπων έτσι – τηρουμένων πάντα των αναλογιών- και ο άνθρωπος, ο οποίος πλάστηκε κατ εικόνα Του είναι μια κοινωνία δύο αγαπημένων προσώπων.
Επιπλέον ο σκοπός της συζυγίας σύμφωνα με την βιβλική διδασκαλία, δεν είναι απλά η συντροφικότητα, η τεκνογονία, η αλληλοσυμπλήρωση (ουσιώδη στοιχεία του γάμου οπωσδήποτε), αλλά η βοήθεια στον αγώνα για την ομοίωση με τον Θεό, για την κατά χάριν θέωση. «Ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν κατ’ αυτόν». Οι παραπάνω συνιστώσες προσδιορίζουν τις σχέσεις των συζύγων και καθορίζουν την μεταξύ τους συμπεριφορά. Μέσα σε αυτό το πνεύμα κινούμενος ο απόστολος Παύλος διδάσκει ότι ο γάμος είναι μυστήριο που εικονίζει την σχέση του Χριστού με την Εκκλησία. « Το μυστήριον τούτο μέγα εστί, εγώ δε λέγω εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν» . Η σχέση του άνδρα και της γυναίκας ενσωματώνεται έτσι στη σχέση Χριστού και Εκκλησίας. Όπως η Εκκλησία συνιστά το Σώμα του Χριστού έτσι και η γυναίκα αποτελεί το σώμα του ανδρός. «Ουδείς ποτέ την εαυτού σάρκα εμίσησεν αλλά εκτρέφει και θάλπει αυτήν» Συνεπώς όπως είναι αδιανόητο για έναν άνθρωπο να μην αγαπά το σώμα του έτσι είναι και για τον σύζυγο να μην αγαπά την σύντροφο του, εφόσον αποτελούν ένα σώμα.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε συνέντευξη του στον Ολιβιέ Κλεμάν αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «το βαπτισματικό μυστήριο του θανάτου και της ανάστασης, σας μαθαίνει να πεθαίνετε για τον εαυτό σας για να υπάρχει ο άλλος». Με άλλα λόγια, το βάπτισμα το οποίο συμβολίζει – δια των τριών καταδύσεων- την τριήμερη ταφή και την ανάσταση του Χριστού αποτελεί δείκτη των συζυγικών σχέσεων. Νεκρώνει ο κάθε ένας από τους συζύγους το εγώ του ώστε να επιτευχθεί το άλμα από το εγώ στο εσύ. Αυτό βέβαια επιτυγχάνεται μόνο εν Χριστώ κυρίως στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Εκεί οι δύο σύζυγοι εν Χριστώ γίνονται «σάρκα μία». Έχει λεχθεί πως όταν η ένωση ενός ζευγαριού περιορίζεται στη συζυγική κλίνη τότε έχουμε ένωση δύο βιολογικών ατόμων, όταν όμως ο σύνδεσμος συζύγων θεμελιώνεται στη Θεία Ευχαριστία τότε έχουμε ένωση δύο προσώπων.
Τον καταστατικό χάρτη των συζυγικών σχέσεων τον καθορίζει ο απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή του, απόσπασμα της οποίας διαβάζουμε- όχι φυσικά τυχαία- στην ακολουθία του γάμου. « Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν………….. η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα».
Αγγελική Φωτεινού
Φιλόλογος
Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Η οικογένεια, το θεμελιακό αυτό κοινωνικό κύτταρο, δυστυχώς διέρχεται μεγάλη κρίση στη σύγχρονη εποχή. Και αν κάποιος από μας θελήσει να αναζητήσει τις αιτίες, φυσικά θα βρεί πολλές.
Πρώτον, ο γάμος μεταβλήθηκε σε μια εγωιστική και εμπορική ένωση, σε ένωση περιουσιών και συμφερόντων. Άνδρας και γυναίκα κυνηγούν την υποκειμενική ευτυχία τους, την καλοπέραση, χωρίς καν τη διάθεση για ευθύνη και θυσία. Έπειτα, ο άνδρας και πατέρας δεν έχει πια την αίγλη του αρχηγού της οικογένειας. Πολλές φορές παρουσιάζεται σαν πρόσωπο, που σέρνει το βάρος του κύρους όχι όμως και της αξίας του. Αλλά και η χειραφέτηση της γυναίκας συμβάλλει στην κρίση του θεσμού της οικογένειας. Προσπαθεί να μιμηθεί τον άνδρα στην εμφάνιση, στις συνήθειες αλλά και απαιτεί και ίσα δικαιώματα με αυτόν. Ακόμα, η έξοδος της γυναίκας στην επιστήμη και την εργασία βλάπτει σοβαρά το θεσμό της οικογένειας αφού πλέον δεν μένει ούτε χρόνος αλλά ούτε και κουράγιο για την γυναίκα να ασχοληθεί με τον σύζυγο και τα παιδιά της.
Οι συνέπειες όλων αυτών φυσικά τραγικές : διαζύγια, παιδιά ψυχολογικά διαλυμένα που κατά πάσα πιθανότητα θα στραφούν στα ναρκωτικά, στη βία κ.τ.λ., γονείς με κανένα πλέον ψυχικό σύνδεσμο μεταξύ τους.
Όλα αυτά μας θλίβουν. Και όλοι μας αναζητούμε λύσεις. Μήπως τελικά η μοναδική λύση είναι η επιστροφή στην παλιά και παραδοσιακή μορφή της οικογένειας με τα πολλά παιδιά, τις θρησκευτικές και ηθικές αξίες, με την ενότητα και την αμοιβαία αγάπη των μελών της οικογένειας μεταξύ τους; Ας το σκεφτούν αυτό σοβαρά οι μελλοντικοί σύγχρονοι γονείς για να καταφέρουμε έτσι να επιστρέψουμε σε υγιείς αλλά και πολυπληθείς οικογένειες.
Μάρθα Ανδρουτσοπούλου
Φιλόλογος
ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΠΩΣ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
Μην πιέζεις τα παιδιά σου. Αυτά που θέλεις να τους πεις, να τα λες με την προσευχή σου. Τα παιδιά δεν ακούν από τα αυτιά, αλλά μόνο όταν έρχεται η θεία Χάρη, η οποία τα φωτίζει και τότε ακούν αυτά που θέλουμε να τους πούμε. Όταν θέλεις να πεις κάτι στα παιδιά σου, πες το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σου αυτή θα γίνει σ’ αυτά πνευματικό χάδι, που αγκαλιάζει τα παιδιά και αυτό τα έλκει. Εμείς, βλέπεις, κάνουμε μερικές φορές να τa χαϊδέψουμε κι αυτά αντιδρούν, ενώ σ’ αυτό το πνευματικό χάδι δεν αντιδρούν ποτέ»
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πως ο αείμνηστος Γέροντας Πορφύριος, με τον παραπάνω απλό, λιτό και ταυτόχρονα περιεκτικό και παιδαγωγικό λόγο του, καταφέρνει
να αναλύσει σε ελάχιστες γραμμές την κρίση που διέρχονται οι οικογένειες σήμερα, εντοπίζοντας την αιτία της φαινομενικά αδιεξόδου αυτής καταστάσεως και παράλληλα να παρηγορήσει τους γονείς, τονίζοντας την καταλυτική δύναμη της προσευχής και επισημαίνοντας ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο με τη βοήθεια του Θεού.Έναν ύμνο στο ακατανίκητο όπλο της προσευχής αναφέρει και ο Αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός Κατρακούλης στο βιβλίο του ‘Ποιμαντική της οικογενείας’ : «Ο εξαγιασμός των γονέων είναι η τελειοτέρα μέθοδος της αγωγής των παιδιών. Τίποτε και κανείς δεν επιδρά τόσο εις το παιδί, όσο το παράδειγμα και η προσωπικότης των γονέων. Όταν οι γονείς εν αγάπη συμπροσεύχονται εις τον Θεόν ενώπιον των παιδιών των, τότε αυτά δέχονται τα κύματα της προσευχής και αισθάνονται την παρουσία του Θεού και φυσικώς μανθάνουν να προσεύχονται, όπως μανθάνουν να ομιλούν. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερον εφόδιον του ανθρώπου από τη δύναμη της προσευχής.»
Άγγελος Γεωργιτσόπουλος
Στατιστικός
ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ
Η οικογένεια είναι η «μήτρα» της ψυχοκοινωνικής εξέλιξης των μελών της.
Οι διαφορές στην συμπεριφορά των αδελφών συνδέονται στενά µε το
πώς μεταχειρίζονται το κάθε παιδί οι γονείς.
Ένα πρόβλημα το οποίο απασχολεί συχνά τους γονείς και τους δημιουργεί άγχος και αγωνία είναι οι κακές σχέσεις μεταξύ των αδελφών. Το πρόβλημα αυτό παρατηρείται με μεγαλύτερη συχνότητα στις μικρές ηλικίες, μέχρι την ηλικία των 15 ετών περίπου αλλά, μερικές φορές επεκτείνεται και στις μεγαλύτερες. Οι πιο συνηθισμένες εκδηλώσεις στις περιπτώσεις αυτές είναι η έντονη ανταγωνιστικότητα που καταλήγει σε καυγάδες και οι εκδηλώσεις ζήλιας. Και στις δύο περιπτώσεις το κύριο σύμπτωμα είναι οι διαταραγμένες σχέσεις, των παιδιών και η αγωνία, το άγχος και η ανησυχία των γονέων.Οι γονείς ανησυχούν γιατί συνήθως , δεν γνωρίζουν τις αιτίες οι οποίες είναι πιθανόν να προκαλέσουν το πρόβλημα αυτό. Σκέπτονται, λοιπόν, ότι η κακή σχέση μεταξύ των παιδιών τους είναι έξω από κάθε λογική ή αποτέλεσμα δικής τους ανικανότητας να διαπαιδαγωγήσουν σωστά τα παιδιά τους.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ Oι πιο συνηθισμένες αιτίες με τις οποίες ερμηνεύεται η συμπεριφορά αυτή των παιδιών :
1. Η γέννηση δεύτερου παιδιού. Πολλές φορές τα πρωτότοκα παιδιά ενοχλούνται από τον ερχομό δεύτερου παιδιού στην οικογένεια. Το πρόβλημα γίνεται εντονότερο, αν οι γονείς κάνουν το λάθος να παραμελήσουν το πρωτότοκο παιδί, γιατί τάχα το νεογέννητο έχει περισσότερη ανάγκη και χρειάζεται περισσότερη φροντίδα.
2. Ένα από τα αδέλφια παρουσιάζει υπερτροφικό εγωκεντρισμό και τα θέλει όλα δικά του. "Εγωκεντρισμός" είναι η τάση όλων σχεδόν των παιδιών μέχρι την ηλικία των 5 με 6 ετών περίπου να θεωρούν ή να θέλουν να είναι το κέντρο του κόσμου και να ασχολούνται όλοι μαζί τους, να τους κάνουν όλα τα χατίρια κλπ.
3. Οι γονείς, μερικές φορές κάνουν διακρίσεις μεταξύ των αδελφών. Θα έχετε προσέξει ότι μερικά παιδιά είναι πολύ αγαπησιάρικα, ενώ άλλα δεν είναι το ίδιο αγαπησιάρικα με τα πρώτα. Στις περιπτώσεις αυτές οι γονείς, χωρίς καλά καλά να το καταλαβαίνουν ή γιατί νομίζουν ότι έτσι θα παρακινήσουν και τα άλλα να γίνουν καλύτερα, δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον και περισσότερη προσοχή στα πρώτα, δίνουν περισσότερη σημασία σ' αυτά που λένε, τους δείχνουν περισσότερη εμπιστοσύνη, τους λένε περισσότερα “μπράβο” και τα επαινούν συχνά. Μερικές φορές μάλιστα κάνουν και συγκρίσεις μεταξύ των αδελφών και γενικά δείχνουν περισσότερη εύνοια στα, ας πούμε, "καλά παιδιά".Με τέτοιους αδέξιους χειρισμούς είναι πιθανόν να αναπτυχθεί ζήλια ή ακόμη και μίσος του παιδιού που αγνοείται για το παιδί που έχει ευνοϊκή μεταχείριση.
Πανωραία Βασιλείου
Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΠΑΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Στο λεγόμενο σύγχρονο μοντέλο οικογένειας, ο ρόλος των γηραιών μελών σκιαγραφείται από επουσιώδης ως τοποθετημένος σε λανθασμένη βάση.
Από τη μια πλευρά παρατηρείται το φαινόμενο του πλήρους παραγκωνισμού τους, της ολοκληρωτικής ανάθεσης της φροντίδας τους σε οικιακούς βοηθούς ή της εγκατάλειψης σε ευαγή ιδρύματα όταν η αυτοσυντήρηση καθίσταται δυσχερής. Στον αντίποδα αυτού δεν σπανίζει το εξίσου θλιβερό φαινόμενο της εκμετάλλευση της διάθεσής τους για προσφορά με ανάθεση ευθυνών δυσανάλογων με τις φυσικές τους δυνάμεις (χρηματική συνεισφορά στο ταμείο του σπιτιού, φύλαξη ανήλικων τέκνων, περιποίηση οικείας). Αυτό αναπόφευκτα οδηγεί στην εγκατάσταση τους στον ίδιο χώρο με τα υπόλοιπα μέλη με καταστροφικές συνέπειες στην αυτονομία δράσης τους.
Ωστόσο αποτελούν πρόσωπα που σε μια υγιή σχέση με την οικογένεια κρατώντας πάντα μια απόσταση ασφαλείας μπορούν να προσφέρουν και να αποκομίσουν πολλά.
Είναι δυνατόν με την πλούσια εμπειρία τους να διαδραματίσουν καθοδηγητικό ρόλο στην ανατροφή των νεότερων μελών και να αποτελέσουν άριστους μεταλαμπαδευτές των ελληνορθόδοξων παραδόσεων.
Είναι ικανοί να αναλάβουν συμβουλευτικό ρόλο σε πρακτικά ζητήματα που αφορούν το σύγχρονο νοικοκυριό αλλά και να συμμετέχουν επικουρικά σε ελαφρές εργασίες εφόσον το επιθυμούν.
Βέβαια είναι απαραίτητο να αποφευχθεί η υπερβολική ανάμιξή τους σε ενδοοικογενειακά θέματα, γιατί αυτό μπορεί να διαταράξει την ιεραρχία της οικογένειας ή να δυναμιτίσει τη μεταξύ του ζεύγους σχέση. Είναι σκόπιμη η διακριτική παρουσία τους και ο σεβασμός της προτεραιότητας του γονεϊκού ρόλου στην οργάνωση της οικογένειας.
Από την πλευρά τους τα υπόλοιπα μέλη έχουν το χρέος να καλύπτουν την επιθυμία των παππούδων για συντροφιά με μια τακτική επικοινωνία μαζί τους και να συντρέχουν ποικιλοτρόπως στις ανάγκες της τρίτης ηλικίας (οικονομική αρωγή - υγειονομική φροντίδα – ηθική συμπαράσταση). Οφείλουν να επιδεικνύουν σεβασμό στην γνώμη τους και ανεκτικότητα στις ιδιοτροπίες τους . Με τους παραπάνω τρόπους οι ηλικιωμένοι καθίστανται ζωτικά ακόμη μέλη της κοινωνίας και καταπολεμείται η βασανιστική τους μοναξιά, η ανία, η ανασφάλεια και τα καταθλιπτικά σύνδρομα που τους μαστίζουν.
Παράλληλα και η οικογένεια αποκτά ένα πολύτιμο συμπαραστάτη στους αγώνες της χωρίς να διακινδυνεύει συγχρόνως την πολύτιμη ανεξαρτησία της.
Μη λησμονούμε ότι στους παππούδες χρωστούμε πολλά, οφείλουμε να τους θυμόμαστε και να τους αγαπούμε και τότε η ευχή τους θα αποτελέσει ευλογία για την ορθή έκβαση της ζωής μας.
Αργυροπούλου Ευαγγελία
Ειδικευόμενη ιατρός
Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΠΑΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Στο λεγόμενο σύγχρονο μοντέλο οικογένειας, ο ρόλος των γηραιών μελών σκιαγραφείται από επουσιώδης ως τοποθετημένος σε λανθασμένη βάση.
Από τη μια πλευρά παρατηρείται το φαινόμενο του πλήρους παραγκωνισμού τους, της ολοκληρωτικής ανάθεσης της φροντίδας τους σε οικιακούς βοηθούς ή της εγκατάλειψης σε ευαγή ιδρύματα όταν η αυτοσυντήρηση καθίσταται δυσχερής. Στον αντίποδα αυτού δεν σπανίζει το εξίσου θλιβερό φαινόμενο της εκμετάλλευση της διάθεσής τους για προσφορά με ανάθεση ευθυνών δυσανάλογων με τις φυσικές τους δυνάμεις (χρηματική συνεισφορά στο ταμείο του σπιτιού, φύλαξη ανήλικων τέκνων, περιποίηση οικείας). Αυτό αναπόφευκτα οδηγεί στην εγκατάσταση τους στον ίδιο χώρο με τα υπόλοιπα μέλη με καταστροφικές συνέπειες στην αυτονομία δράσης τους.
Ωστόσο αποτελούν πρόσωπα που σε μια υγιή σχέση με την οικογένεια κρατώντας πάντα μια απόσταση ασφαλείας μπορούν να προσφέρουν και να αποκομίσουν πολλά.
Είναι δυνατόν με την πλούσια εμπειρία τους να διαδραματίσουν καθοδηγητικό ρόλο στην ανατροφή των νεότερων μελών και να αποτελέσουν άριστους μεταλαμπαδευτές των ελληνορθόδοξων παραδόσεων.
Είναι ικανοί να αναλάβουν συμβουλευτικό ρόλο σε πρακτικά ζητήματα που αφορούν το σύγχρονο νοικοκυριό αλλά και να συμμετέχουν επικουρικά σε ελαφρές εργασίες εφόσον το επιθυμούν.
Βέβαια είναι απαραίτητο να αποφευχθεί η υπερβολική ανάμιξή τους σε ενδοοικογενειακά θέματα, γιατί αυτό μπορεί να διαταράξει την ιεραρχία της οικογένειας ή να δυναμιτίσει τη μεταξύ του ζεύγους σχέση. Είναι σκόπιμη η διακριτική παρουσία τους και ο σεβασμός της προτεραιότητας του γονεϊκού ρόλου στην οργάνωση της οικογένειας.
Από την πλευρά τους τα υπόλοιπα μέλη έχουν το χρέος να καλύπτουν την επιθυμία των παππούδων για συντροφιά με μια τακτική επικοινωνία μαζί τους και να συντρέχουν ποικιλοτρόπως στις ανάγκες της τρίτης ηλικίας (οικονομική αρωγή - υγειονομική φροντίδα – ηθική συμπαράσταση). Οφείλουν να επιδεικνύουν σεβασμό στην γνώμη τους και ανεκτικότητα στις ιδιοτροπίες τους . Με τους παραπάνω τρόπους οι ηλικιωμένοι καθίστανται ζωτικά ακόμη μέλη της κοινωνίας και καταπολεμείται η βασανιστική τους μοναξιά, η ανία, η ανασφάλεια και τα καταθλιπτικά σύνδρομα που τους μαστίζουν.
Παράλληλα και η οικογένεια αποκτά ένα πολύτιμο συμπαραστάτη στους αγώνες της χωρίς να διακινδυνεύει συγχρόνως την πολύτιμη ανεξαρτησία της.
Μη λησμονούμε ότι στους παππούδες χρωστούμε πολλά, οφείλουμε να τους θυμόμαστε και να τους αγαπούμε και τότε η ευχή τους θα αποτελέσει ευλογία για την ορθή έκβαση της ζωής μας.
Αργυροπούλου Ευαγγελία
Ειδικευόμενη ιατρός
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου