ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΝΟ 3 - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Τι είναι οικογένεια ;

Κρίκης Γιώργος,
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, MSc

Η οικογένεια, ένας θεσμός ευλογημένος από τον ίδιο Τον Θεό, είναι το πρωτογενές κύτταρο του οργανισμού της κοινωνίας μας όπου στην υγιή μορφή της, συμβάλλει καθοριστικά στην συνοχή του κοινωνικού ιστού, ο οποίος θα πρέπει να έχει ώς κεντρικό στοιχείο την αγάπη πρός τον Θεό και τον πλησίον. Η εν Χριστώ οικογένεια είναι ουσιαστικά μία «κατ’ οίκον» Εκκλησία μέσα στην οποία θα πρέπει να βρίσκει αβίαστη εφαρμογή το μήνυμα του Ευαγγελίου. Πρωταρχικός σκοπός των μελών της χριστιανικής οικογενείας είναι η αγιότητα και η σωτηρία. Αυτά θα επιτευχθούν μέσα από την αγάπη, το πνεύμα θυσίας και ταπείνωσης.
Μέσα στην οικογένεια επιτελείται ένα θαύμα, το θαύμα της δημιουργίας μιας νέας ζωής. Οι γονείς έχουν μεγάλη ευθύνη για την σωστή ανατροφή των παιδιών τους. Θα πρέπει να τα περιβάλλουν με στοργή και αγάπη, μέσα σε ένα ήρεμο κλίμα ενότητας και ασφάλειας. Απαραίτητος αρωγός στην προσπάθεια αυτή είναι η ενσυνείδητη συμμετοχή γονέων και τέκνων στα μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Δυστυχώς όμως στην σημερινή εποχή, η εγωκεντρική-ατομοκρατική θεώρηση της ζωής, μια θεώρηση που γεννήθηκε από τον Διαφωτισμό και είναι πλέον η επικρατούσα, έχει οδηγήσει στην κατάρρευση του θεσμού της οικογενείας, φαινόμενο που απαντάται ιδιαίτερα έντονα στις δυτικού τύπου κοινωνίες. Ως συνέπεια των χαλαρών οικογενειακών δεσμών, ειναι η δημιουργία μιας κοινωνίας μοναχικών και ανασφαλών ατόμων με τεράστια προσωπικά αδιέξοδα.
Θα πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε ότι η χριστιανική οικογένεια μπορεί και πρέπει να παίξει καταλυτικό ρόλο στην αντιμετώπιση της κρίσης αξιών της σύγχρονης κοινωνίας. Είναι επιτακτικό χρέος όλων μας, να προστατεύσουμε την ιερότητα του θεσμού της οικογενείας, που αποτελεί στίβο πνευματικής τελείωσης και πεδίο δημιουργίας υγιών προσωπικοτήτων.





OΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ

Ανατρέχοντας στις σελίδες της Αγίας Γραφής διαπιστώνουμε μια διαφορετική θεώρηση του ανθρώπου από αυτήν που μέχρι τώρα γνωρίζουμε. Σύμφωνα με τη βιβλική διδασκαλία μαθαίνουμε ότι ο άνθρωπος είναι ανδρόγυνος. Με άλλα λόγια ένας άντρας ή μια γυναίκα ως αυτόνομες μονάδες δεν συνιστούν ένα άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι άνδρας και γυναίκα μαζί. «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς». Ό άνθρωπος λοιπόν είναι «άρσεν και θήλυ». Όχι μονάχα «άρσεν» ή μονάχα «θήλυ» αλλά το συναμφότερον. Όπως ο ένας Θεός είναι μια κοινωνία τριών αγαπημένων προσώπων έτσι – τηρουμένων πάντα των αναλογιών- και ο άνθρωπος, ο οποίος πλάστηκε κατ εικόνα Του είναι μια κοινωνία δύο αγαπημένων προσώπων.
Επιπλέον ο σκοπός της συζυγίας σύμφωνα με την βιβλική διδασκαλία, δεν είναι απλά η συντροφικότητα, η τεκνογονία, η αλληλοσυμπλήρωση (ουσιώδη στοιχεία του γάμου οπωσδήποτε), αλλά η βοήθεια στον αγώνα για την ομοίωση με τον Θεό, για την κατά χάριν θέωση. «Ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν κατ’ αυτόν». Οι παραπάνω συνιστώσες προσδιορίζουν τις σχέσεις των συζύγων και καθορίζουν την μεταξύ τους συμπεριφορά. Μέσα σε αυτό το πνεύμα κινούμενος ο απόστολος Παύλος διδάσκει ότι ο γάμος είναι μυστήριο που εικονίζει την σχέση του Χριστού με την Εκκλησία. « Το μυστήριον τούτο μέγα εστί, εγώ δε λέγω εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν» . Η σχέση του άνδρα και της γυναίκας ενσωματώνεται έτσι στη σχέση Χριστού και Εκκλησίας. Όπως η Εκκλησία συνιστά το Σώμα του Χριστού έτσι και η γυναίκα αποτελεί το σώμα του ανδρός. «Ουδείς ποτέ την εαυτού σάρκα εμίσησεν αλλά εκτρέφει και θάλπει αυτήν» Συνεπώς όπως είναι αδιανόητο για έναν άνθρωπο να μην αγαπά το σώμα του έτσι είναι και για τον σύζυγο να μην αγαπά την σύντροφο του, εφόσον αποτελούν ένα σώμα.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε συνέντευξη του στον Ολιβιέ Κλεμάν αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «το βαπτισματικό μυστήριο του θανάτου και της ανάστασης, σας μαθαίνει να πεθαίνετε για τον εαυτό σας για να υπάρχει ο άλλος». Με άλλα λόγια, το βάπτισμα το οποίο συμβολίζει – δια των τριών καταδύσεων- την τριήμερη ταφή και την ανάσταση του Χριστού αποτελεί δείκτη των συζυγικών σχέσεων. Νεκρώνει ο κάθε ένας από τους συζύγους το εγώ του ώστε να επιτευχθεί το άλμα από το εγώ στο εσύ. Αυτό βέβαια επιτυγχάνεται μόνο εν Χριστώ κυρίως στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Εκεί οι δύο σύζυγοι εν Χριστώ γίνονται «σάρκα μία». Έχει λεχθεί πως όταν η ένωση ενός ζευγαριού περιορίζεται στη συζυγική κλίνη τότε έχουμε ένωση δύο βιολογικών ατόμων, όταν όμως ο σύνδεσμος συζύγων θεμελιώνεται στη Θεία Ευχαριστία τότε έχουμε ένωση δύο προσώπων.
Τον καταστατικό χάρτη των συζυγικών σχέσεων τον καθορίζει ο απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή του, απόσπασμα της οποίας διαβάζουμε- όχι φυσικά τυχαία- στην ακολουθία του γάμου. « Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν………….. η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα».

Αγγελική Φωτεινού
Φιλόλογος


Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Η οικογένεια, το θεμελιακό αυτό κοινωνικό κύτταρο, δυστυχώς διέρχεται μεγάλη κρίση στη σύγχρονη εποχή. Και αν κάποιος από μας θελήσει να αναζητήσει τις αιτίες, φυσικά θα βρεί πολλές.
Πρώτον, ο γάμος μεταβλήθηκε σε μια εγωιστική και εμπορική ένωση, σε ένωση περιουσιών και συμφερόντων. Άνδρας και γυναίκα κυνηγούν την υποκειμενική ευτυχία τους, την καλοπέραση, χωρίς καν τη διάθεση για ευθύνη και θυσία. Έπειτα, ο άνδρας και πατέρας δεν έχει πια την αίγλη του αρχηγού της οικογένειας. Πολλές φορές παρουσιάζεται σαν πρόσωπο, που σέρνει το βάρος του κύρους όχι όμως και της αξίας του. Αλλά και η χειραφέτηση της γυναίκας συμβάλλει στην κρίση του θεσμού της οικογένειας. Προσπαθεί να μιμηθεί τον άνδρα στην εμφάνιση, στις συνήθειες αλλά και απαιτεί και ίσα δικαιώματα με αυτόν. Ακόμα, η έξοδος της γυναίκας στην επιστήμη και την εργασία βλάπτει σοβαρά το θεσμό της οικογένειας αφού πλέον δεν μένει ούτε χρόνος αλλά ούτε και κουράγιο για την γυναίκα να ασχοληθεί με τον σύζυγο και τα παιδιά της.
Οι συνέπειες όλων αυτών φυσικά τραγικές : διαζύγια, παιδιά ψυχολογικά διαλυμένα που κατά πάσα πιθανότητα θα στραφούν στα ναρκωτικά, στη βία κ.τ.λ., γονείς με κανένα πλέον ψυχικό σύνδεσμο μεταξύ τους.
Όλα αυτά μας θλίβουν. Και όλοι μας αναζητούμε λύσεις. Μήπως τελικά η μοναδική λύση είναι η επιστροφή στην παλιά και παραδοσιακή μορφή της οικογένειας με τα πολλά παιδιά, τις θρησκευτικές και ηθικές αξίες, με την ενότητα και την αμοιβαία αγάπη των μελών της οικογένειας μεταξύ τους; Ας το σκεφτούν αυτό σοβαρά οι μελλοντικοί σύγχρονοι γονείς για να καταφέρουμε έτσι να επιστρέψουμε σε υγιείς αλλά και πολυπληθείς οικογένειες.
Μάρθα Ανδρουτσοπούλου
Φιλόλογος

ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ

ΠΩΣ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ

«Ένας τρόπος υπάρχει για να μην έχουμε προβλήματα με τα παιδιά× η αγιότητα. Γίνετε άγιοι και δε θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας…Μην επηρεάζεσαι από το παιδί που αντιδρά και μιλά άσχημα. Δεν το θέλει, δε μπορεί να κάνει αλλιώς εκείνη την ώρα αλλά μετά μετανιώνει. Όταν όμως, εμείς θυμώσουμε, ταυτιζόμαστε με το θέλημα του δαίμονα και μπαίνουμε όλοι μαζί στον κύκλο του…
Μην πιέζεις τα παιδιά σου. Αυτά που θέλεις να τους πεις, να τα λες με την προσευχή σου. Τα παιδιά δεν ακούν από τα αυτιά, αλλά μόνο όταν έρχεται η θεία Χάρη, η οποία τα φωτίζει και τότε ακούν αυτά που θέλουμε να τους πούμε. Όταν θέλεις να πεις κάτι στα παιδιά σου, πες το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σου αυτή θα γίνει σ’ αυτά πνευματικό χάδι, που αγκαλιάζει τα παιδιά και αυτό τα έλκει. Εμείς, βλέπεις, κάνουμε μερικές φορές να τa χαϊδέψουμε κι αυτά αντιδρούν, ενώ σ’ αυτό το πνευματικό χάδι δεν αντιδρούν ποτέ»
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πως ο αείμνηστος Γέροντας Πορφύριος, με τον παραπάνω απλό, λιτό και ταυτόχρονα περιεκτικό και παιδαγωγικό λόγο του, καταφέρνει να αναλύσει σε ελάχιστες γραμμές την κρίση που διέρχονται οι οικογένειες σήμερα, εντοπίζοντας την αιτία της φαινομενικά αδιεξόδου αυτής καταστάσεως και παράλληλα να παρηγορήσει τους γονείς, τονίζοντας την καταλυτική δύναμη της προσευχής και επισημαίνοντας ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο με τη βοήθεια του Θεού.
Έναν ύμνο στο ακατανίκητο όπλο της προσευχής αναφέρει και ο Αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός Κατρακούλης στο βιβλίο του ‘Ποιμαντική της οικογενείας’ : «Ο εξαγιασμός των γονέων είναι η τελειοτέρα μέθοδος της αγωγής των παιδιών. Τίποτε και κανείς δεν επιδρά τόσο εις το παιδί, όσο το παράδειγμα και η προσωπικότης των γονέων. Όταν οι γονείς εν αγάπη συμπροσεύχονται εις τον Θεόν ενώπιον των παιδιών των, τότε αυτά δέχονται τα κύματα της προσευχής και αισθάνονται την παρουσία του Θεού και φυσικώς μανθάνουν να προσεύχονται, όπως μανθάνουν να ομιλούν. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερον εφόδιον του ανθρώπου από τη δύναμη της προσευχής.»

Άγγελος Γεωργιτσόπουλος
Στατιστικός

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Η οικογένεια είναι η «μήτρα» της ψυχοκοινωνικής εξέλιξης των μελών της.

Οι διαφορές στην συμπεριφορά των αδελφών συνδέονται στενά µε το
πώς μεταχειρίζονται το κάθε παιδί οι γονείς.

Ένα πρόβλημα το οποίο απασχολεί συχνά τους γονείς και τους δημιουργεί άγχος και αγωνία είναι οι κακές σχέσεις μεταξύ των αδελφών. Το πρόβλημα αυτό παρατηρείται με μεγαλύτερη συχνότητα στις μικρές ηλικίες, μέχρι την ηλικία των 15 ετών περίπου αλλά, μερικές φορές επεκτείνεται και στις μεγαλύτερες. Οι πιο συνηθισμένες εκδηλώσεις στις περιπτώσεις αυτές είναι η έντονη ανταγωνιστικότητα που καταλήγει σε καυγάδες και οι εκδηλώσεις ζήλιας. Και στις δύο περιπτώσεις το κύριο σύμπτωμα είναι οι διαταραγμένες σχέσεις, των παιδιών και η αγωνία, το άγχος και η ανησυχία των γονέων.Οι γονείς ανησυχούν γιατί συνήθως , δεν γνωρίζουν τις αιτίες οι οποίες είναι πιθανόν να προκαλέσουν το πρόβλημα αυτό. Σκέπτονται, λοιπόν, ότι η κακή σχέση μεταξύ των παιδιών τους είναι έξω από κάθε λογική ή αποτέλεσμα δικής τους ανικανότητας να διαπαιδαγωγήσουν σωστά τα παιδιά τους.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ Oι πιο συνηθισμένες αιτίες με τις οποίες ερμηνεύεται η συμπεριφορά αυτή των παιδιών :

1. Η γέννηση δεύτερου παιδιού. Πολλές φορές τα πρωτότοκα παιδιά ενοχλούνται από τον ερχομό δεύτερου παιδιού στην οικογένεια. Το πρόβλημα γίνεται εντονότερο, αν οι γονείς κάνουν το λάθος να παραμελήσουν το πρωτότοκο παιδί, γιατί τάχα το νεογέννητο έχει περισσότερη ανάγκη και χρειάζεται περισσότερη φροντίδα.

2. Ένα από τα αδέλφια παρουσιάζει υπερτροφικό εγωκεντρισμό και τα θέλει όλα δικά του. "Εγωκεντρισμός" είναι η τάση όλων σχεδόν των παιδιών μέχρι την ηλικία των 5 με 6 ετών περίπου να θεωρούν ή να θέλουν να είναι το κέντρο του κόσμου και να ασχολούνται όλοι μαζί τους, να τους κάνουν όλα τα χατίρια κλπ.

3. Οι γονείς, μερικές φορές κάνουν διακρίσεις μεταξύ των αδελφών. Θα έχετε προσέξει ότι μερικά παιδιά είναι πολύ αγαπησιάρικα, ενώ άλλα δεν είναι το ίδιο αγαπησιάρικα με τα πρώτα. Στις περιπτώσεις αυτές οι γονείς, χωρίς καλά καλά να το καταλαβαίνουν ή γιατί νομίζουν ότι έτσι θα παρακινήσουν και τα άλλα να γίνουν καλύτερα, δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον και περισσότερη προσοχή στα πρώτα, δίνουν περισσότερη σημασία σ' αυτά που λένε, τους δείχνουν περισσότερη εμπιστοσύνη, τους λένε περισσότερα “μπράβο” και τα επαινούν συχνά. Μερικές φορές μάλιστα κάνουν και συγκρίσεις μεταξύ των αδελφών και γενικά δείχνουν περισσότερη εύνοια στα, ας πούμε, "καλά παιδιά".Με τέτοιους αδέξιους χειρισμούς είναι πιθανόν να αναπτυχθεί ζήλια ή ακόμη και μίσος του παιδιού που αγνοείται για το παιδί που έχει ευνοϊκή μεταχείριση.

Πανωραία Βασιλείου


Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΠΑΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ


Στο λεγόμενο σύγχρονο μοντέλο οικογένειας, ο ρόλος των γηραιών μελών σκιαγραφείται από επουσιώδης ως τοποθετημένος σε λανθασμένη βάση.
Από τη μια πλευρά παρατηρείται το φαινόμενο του πλήρους παραγκωνισμού τους, της ολοκληρωτικής ανάθεσης της φροντίδας τους σε οικιακούς βοηθούς ή της εγκατάλειψης σε ευαγή ιδρύματα όταν η αυτοσυντήρηση καθίσταται δυσχερής. Στον αντίποδα αυτού δεν σπανίζει το εξίσου θλιβερό φαινόμενο της εκμετάλλευση της διάθεσής τους για προσφορά με ανάθεση ευθυνών δυσανάλογων με τις φυσικές τους δυνάμεις (χρηματική συνεισφορά στο ταμείο του σπιτιού, φύλαξη ανήλικων τέκνων, περιποίηση οικείας). Αυτό αναπόφευκτα οδηγεί στην εγκατάσταση τους στον ίδιο χώρο με τα υπόλοιπα μέλη με καταστροφικές συνέπειες στην αυτονομία δράσης τους.
Ωστόσο αποτελούν πρόσωπα που σε μια υγιή σχέση με την οικογένεια κρατώντας πάντα μια απόσταση ασφαλείας μπορούν να προσφέρουν και να αποκομίσουν πολλά.
Είναι δυνατόν με την πλούσια εμπειρία τους να διαδραματίσουν καθοδηγητικό ρόλο στην ανατροφή των νεότερων μελών και να αποτελέσουν άριστους μεταλαμπαδευτές των ελληνορθόδοξων παραδόσεων.
Είναι ικανοί να αναλάβουν συμβουλευτικό ρόλο σε πρακτικά ζητήματα που αφορούν το σύγχρονο νοικοκυριό αλλά και να συμμετέχουν επικουρικά σε ελαφρές εργασίες εφόσον το επιθυμούν.
Βέβαια είναι απαραίτητο να αποφευχθεί η υπερβολική ανάμιξή τους σε ενδοοικογενειακά θέματα, γιατί αυτό μπορεί να διαταράξει την ιεραρχία της οικογένειας ή να δυναμιτίσει τη μεταξύ του ζεύγους σχέση. Είναι σκόπιμη η διακριτική παρουσία τους και ο σεβασμός της προτεραιότητας του γονεϊκού ρόλου στην οργάνωση της οικογένειας.
Από την πλευρά τους τα υπόλοιπα μέλη έχουν το χρέος να καλύπτουν την επιθυμία των παππούδων για συντροφιά με μια τακτική επικοινωνία μαζί τους και να συντρέχουν ποικιλοτρόπως στις ανάγκες της τρίτης ηλικίας (οικονομική αρωγή - υγειονομική φροντίδα – ηθική συμπαράσταση). Οφείλουν να επιδεικνύουν σεβασμό στην γνώμη τους και ανεκτικότητα στις ιδιοτροπίες τους . Με τους παραπάνω τρόπους οι ηλικιωμένοι καθίστανται ζωτικά ακόμη μέλη της κοινωνίας και καταπολεμείται η βασανιστική τους μοναξιά, η ανία, η ανασφάλεια και τα καταθλιπτικά σύνδρομα που τους μαστίζουν.
Παράλληλα και η οικογένεια αποκτά ένα πολύτιμο συμπαραστάτη στους αγώνες της χωρίς να διακινδυνεύει συγχρόνως την πολύτιμη ανεξαρτησία της.
Μη λησμονούμε ότι στους παππούδες χρωστούμε πολλά, οφείλουμε να τους θυμόμαστε και να τους αγαπούμε και τότε η ευχή τους θα αποτελέσει ευλογία για την ορθή έκβαση της ζωής μας.

Αργυροπούλου Ευαγγελία
Ειδικευόμενη ιατρός

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Νο4 - Διασκέδαση ή ψυχαγωγία; Χριστιανισμός και πνευματικά όρια.

Διασκέδαση ή ψυχαγωγία;
Χριστιανισμός και πνευματικά όρια.

Όλοι έχουμε βρεθεί σε χώρους όπου αναζητούμε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα με όλα τα προβλήματα και τις έγνοιες που τη συνοδεύουν. Θέλουμε να βρεθούμε με τους φίλους μας, να πάμε μια βόλτα, να διασκεδάσουμε σαν νέοι άνθρωποι, να κάνουμε κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε συχνά, μια συγκέντρωση, να χορέψουμε, να πούμε δύο αστείες κουβεντούλες.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: με ποιους φίλους βρισκόμαστε; Ποιο δρόμο επιλέγουμε για να κάνουμε αυτή τη βόλτα; Διασκεδάζουμε απλά (και πώς διασκεδάζουμε) ή ψυχαγωγούμαστε; Σε τι είδους συγκεντρώσεις πάμε; Και για να μη βγάλουμε τους εαυτούς μας απέξω: τι συγκεντρώσεις οργανώνουμε; Πώς χορεύουμε; Τι λένε τα μάτια μας και το στόμα μας; Μήπως βρίσκουμε την ευκαιρία να δείξουμε έναν εαυτό εκτός πνευματικών ορίων; Και αντίστροφα: Μήπως, πολλές φορές, ντρεπόμαστε να δείξουμε αυτό που πρεσβεύουμε σαν ταπεινοί πάντα χριστιανοί;
Ναι, πρέπει να ψυχαγωγούμαστε, πρέπει να ασχολούμαστε με δραστηριότητες που μας ευχαριστούν, να συναναστρεφόμαστε με τον κόσμο, αλλά να μας μένει μετά ΠΑΝΤΑ το χαμόγελο και όχι η θλίψη και οι ενοχές. Μια μικρή προσευχή πριν φύγουμε από το σπίτι μας, μπορεί να αποτρέψει πολλά και να μας διαφυλάξει από πολλές κακοτοπιές.
Μα πάνω από όλα αν έχουμε στην καρδιά μας το Χριστό, θα μας βοηθήσει να μην αποπροσανατολιστούμε από το δρόμο του και έτσι θα καταφέρουμε να παραμείνουμε με το χαμόγελο και το αγνό βλέμμα προς τον συνάνθρωπό μας, έχοντας απολαύσει μία ευλογημένη ψυχαγωγία και όχι στιγμές μάταιης διασκέδασης.
Ας έχουμε στο νου μας ότι ο Θεός χαίρεται όταν κατοικεί στην ψυχή μας.

Γκολφινοπούλου Μιχαλίτσα
Οικονομολόγος


ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Άλλοτε-σε περασμένες εποχές-το άγχος δεν ήταν άγνωστο. Αποτελούσε θλιβερό μεν φαινόμενο της ζωής του ανθρώπου, όμως πολύ περιορισμένο σε έκταση και σε ένταση. Στην εποχή μας, δυστυχώς, αποτελεί καθολικό φαινόμενο, που κατακτά μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες, πλουσίους και φτωχούς, ανθρώπους που ζουν και την αστική και την ζωή της υπαίθρου. Γεγονός πάντως αναντίρρητο είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι αγχώδης. Το άγχος αποτελεί κύριο γνώρισμά του. Γι’ αυτό και ο αιώνας μας ονομάσθηκε και <<αιώνας του άγχους>>.
Αυτό ακριβώς το φαινόμενο, το τόσο ανησυχητικό, θέτει ενώπιόν μας το ερώτημα: τι είναι το άγχος;
Άγχος είναι μια παρατεταμένη αγωνία, μια συνεχής και έντονος στενοχώρια, ένας αδικαιολόγητος διαρκής φόβος, μια αόριστος καταπιεστική ανησυχία για το παρόν και το μέλλον και για κάθε υπόθεση, ένα σφίξιμο και πλάκωμα της καρδιάς-χωρίς καρδιακή πάθηση. Είναι μια συνεχής υπερένταση, ένας αδιάκοπος εκνευρισμός, ένα αίσθημα κόρου, ένα διαρκές και ακαθόριστο ανικανοποίητο, μια συνεχής μεμψιμοιρία και τάση φυγής από την πραγματικότητα.
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ-ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ

Οι συνέπειες του άγχους όπως μας τις παρουσιάζουν οι ειδικοί και πέφτουν και στη δική μας αντίληψη είναι οι εξής: α)Πηγή και τροφός νευρώσεων, β)Καρδιοπάθειες, γ)Αυτοκτονίες και δ)Δημιουργία προβληματικών ατόμων. Ποιοι όμως είναι οι λόγοι που μας οδηγούν σ’ αυτή την διόλου ευχάριστη κατάσταση; Βασικότερος λόγος θεωρείται η απουσία ζωντανής και ολοκληρωμένης πίστης. Ακολουθεί η αντιπνευματική ζωή, μορφές και εκδηλώσεις της οποίας είναι:1.Η εξωστρέφεια, 2.Η βιοτική μέριμνα, 3.Το κοσμικό φρόνημα, 4.Η απολυτοποίηση του σχετικού, 5.Τα ατακτοποίητα προβλήματα, 6.Η στενοχώρια, και 7.Η έλλειψη πνευματικής τροφοδοσίας. Τρίτος κατά σειρά λόγος εμφανίσεως άγχους είναι ο εγωισμός μας ο οποίος συγκρουόμενος προς την πραγματικότητα δημιουργεί αγχωτικές καταστάσεις.
Εφόσον, όπως και προηγουμένως αναφέρθηκε, η απουσία ζωντανής και ολοκληρωμένης πίστης αποτελεί τον βασικότερο λόγο δημιουργίας του άγχους, ας δούμε τι λένε οι ειδικοί για την απουσία της: O πολυγραφότατος ψυχίατρος Α. Ασπιώτης λέει τα εξής:<>. Και ο Compton, ο μεγαλύτερος φυσικός της Αμερικής, αναφέρει:<<μία μόνο βάση για την ειρήνη του κόσμου και την συνεχή πρόοδο του ανθρώπου υπάρχει. Είναι η ζωντανή και συνεχής πίστη. Η πίστη είναι θετική κατάσταση. Βλέπει προς το μέλλον. Ενθαρρύνει τον άνθρωπο για να κάνει κάθε έργο. Δίνει είς αυτόν την πεποίθηση για την νίκη. Ενισχύει την εμπιστοσύνη του και το φρόνημά του. Η πίστη υπό την ευρυτάτην αυτής άποψη δείχνει τον άνθρωπο ως παιδί του Θεού εξουσιοδοτώντας τον να συμμετάσχει και στην πέραν του τάφου ζωή>>.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ
Θα μπορούσαν να αναφερθούν πολλοί τρόποι θεραπείας του άγχους, επειδή όμως τα αποτελέσματά τους θα αργήσουν να φανούν κρίθηκε σκόπιμο να δοθεί βαρύτητα σε μία εύκολη και προσιτή σε όλους άσκηση εκτονώσεως! Πιο συγκεκριμένα, καθημερινά μας δίνονται αφορμές στενοχώριας και αναστατώσεως, κάτι πολύ φυσιολογικό και αναπόφευκτο. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι να αφήνουμε την κατάσταση αυτή της στενοχώριας να χρονίζει μέσα μας περισσότερο από λίγα λεπτά της ώρας. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να βρούμε κάποιο τρόπο ώστε να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από αυτή την κατάσταση, το συντομότερο. Τρόποι εκτονώσεως υπάρχουν πολλοί: Λίγα λόγια προσευχής, λίγη μελέτη από την Αγ. Γραφή ή άλλο πνευματικό βιβλίο, μερικές λογικές ή πνευματικές σκέψεις, το να φιλοσοφεί κανείς το πράγμα και να πείθει τον εαυτό του και να απομακρύνει την στενοχώρια, μία συζήτηση με κάποιον, λίγη ψαλμωδία, κάποια απασχόληση από μια εργασία, ένας μικρός περίπατος, ή, τέλος, η χρησιμοποίηση κάποιου άλλου μέσου που προσιδιάζει στο χαρακτήρα μας και μας βοηθεί στην εκτόνωση αυτή. Δύο πράγματα χρειάζεται να προσέξουμε για να φέρουμε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Πρώτο: Η εκτόνωση αυτή να γίνει σύντομα, το αργότερο μέσα σε δέκα λεπτά της ώρας. Και δεύτερο:Η εκτόνωση να είναι πραγματική και όχι πλασματική. Ας δοκιμάσουμε επιμελώς επί ένα μήνα την αδάπανη αυτή πνευματική άσκηση και ασφαλώς θα έχουμε εντυπωσιακά αποτελέσματα στο άγχος μας.

Ανδρουτσοπούλου Φωτεινή,
Καθηγήτρια Αγγλικών.


Νανοτεχνολογία: πολύτιμος σύμμαχος ή επικίνδυνος εχθρός

Τα τελευταία χρόνια ακούγονται πολλά τόσο στην επιστημονική κοινότητα όσο και γενικότερα για την νανοτεχνολογία. Τον κλάδο, αυτό, της επιστήμης που ασχολείται με την ανάπτυξη τεχνολογιών στο μέγεθος της τάξης του 10-9 μέτρα (1/109 μέτρα ή 0,000000001 μέτρα). Ένα μέγεθος μικρότερο και από το μέγεθος βακτηριδίου.
Η νανοτεχνολογία χρειάζεται πολύ χρόνο και πολλά πειράματα για να εξελιχθεί πλήρως, αλλά ήδη έχει προσφέρει φάρμακα που έχουν φέρει επανάσταση. Φάρμακα που είναι αποτελεσματικότερα από τα ήδη υπάρχοντα. Πολλά από αυτά είναι σε πειραματικό στάδιο. Για παράδειγμα, αντικαρκινικά φάρμακα που ‘επιλέγουν’ το στόχο τους και με αυτόν τον τρόπο καταστρέφουν τα καρκινικά κύτταρα χωρίς να επηρεάζουν την λειτουργία των, γύρω από αυτά, υγιών κυττάρων (κάτι που κάνουν τα συμβατικά φάρμακα) και επιπλέον καθίστανται πιο οικονομικά για τον ασθενή. Μεταβολίζονται χωρίς ή με λίγες, και ήσσονος σημασίας, παρενέργειες. Οι παρενέργειες που προκαλούν, δηλαδή, δεν επηρεάζουν σημαντικά την ποιότητα ζωής του ασθενούς. Είναι «φιλικά» προς τον ασθενή γιατί η χορήγησή τους είναι πρακτική και ανώδυνη.
Παρ’όλα αυτά όμως, όπως κάθε τεχνολογικό επίτευγμα έτσι και η νανοτεχνολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο για έναν σκοπό προς όφελος της ανθρωπότητας όσο και για να επωφεληθούν κάποιοι για την ικανοποίηση των συμφερόντων τους.
Μια τελευταία εφεύρεση είναι νανορομπότ (bioflesh robots) τα οποία αφού εισέλθουν στο σώμα-και ένας τρόπος είναι με κάποιο εμβόλιο-μπορούν να ελεγχθούν εξωτερικά και να προκαλέσουν αλλαγές στην ψυχολογική κατάσταση του ατόμου, αλλά και το θάνατό του. Δεν είναι τυχαία η ανακοίνωση του διευθυντή της Νευροψυχιατρικής του Πανεπιστημίου του Yale Dr. Jose Delgado, το 1974: «Πρέπει να ελέγχουμε τον εγκέφαλο ηλεκτρονικώς. Κάποτε στρατοί και στρατηγοί θα ελέγχονται δια ηλεκτρονικού ερεθισμού του εγκεφάλου… ο άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να αναπτύσσει τον νου του κατά βούληση»… Πρακτικά Κογκρέσου Νο 26, Vol. 118, Φεβρ. 24 του 1974.
Το ρεύμα της Νέας Εποχής στόχο έχει την ελάττωση του παγκόσμιου πληθυσμού σε 500 εκατομμύρια! Το έχουν δηλώσει ο Τed Τurner, ιδιοκτήτης του CNN, και ο πρίγκιπας Φίλιππος της Αγγλίας. Kαι οι δύο επιθυμούν να μειωθεί ο πληθυσμός της γης κατά 80%. Αυτό σημαίνει να χαθούν 5 δισεκατομμύρια άνθρωποι (Βλ. Alex Zones, Descent into Tyranny, pp.164, 167, USA, 2002 και το περιοδικό Power of Prophesy, The World Cup Conspiracy, May 2002).
Παράλληλα, όμως, τίθεται το ερώτημα «πώς θα πείσουν τόσο κόσμο να δεχθεί το εμβόλιο». Αρκεί η απειλή μιας πανδημίας και η ανάγκη εμβολιασμού για προφύλαξη. Βεβαίως, ο κίνδυνος από πανδημίες είναι υπαρκτός. Όμως, υπάρχουν κάποιοι που εκμεταλλεύονται αυτό το γεγονός εις βάρος ανυποψίαστων ανθρώπων.
Η επιστήμη είχε, έχει και θα έχει να προσφέρει στον άνθρωπο. Να προσφέρει επιτεύγματα που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής του. Ακόμα όμως και η πιο αθώα ανακάλυψη ή εφεύρεση σε λάθος χέρια μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικά αποτελέσματα. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να απαξιώσουμε την επιστήμη, αλλά επιβάλλεται η χρήση της να γίνεται με ανιδιοτέλεια και προς όφελος της ανθρωπότητας.


Θρασύβουλος Ελεζόγλου
Βιοϊατρός



Πρακτικές συμβουλές για την αγάπη προς τον πλησίον

Όλοι οι άνθρωποι επιζητούν την αγάπη, αλλά ενώ τη ζητάμε έντονα, τη δίνουμε ελάχιστα. Στη συνέχεια ακολουθούν κάποιες συμβουλές από το γεροντικό που μας βοηθάνε στο να προσεγγίσουμε τους άλλους στην καθημερινή μας ζωή και να τους αγαπάμε αληθινά, ώστε μέρα με τη μέρα να βελτιωνόμαστε.
“Αν ζείτε με άλλους, διακονείστε τους πρόθυμα σα να υπηρετείτε τον ίδιο το Θεό. Και μην απαιτείτε αγάπη για την αγάπη σας, μήτε ευγνωμοσύνη για τις θυσίες που κάνετε, μήτε τον έπαινο για την ταπείνωσή σας. Μην ανταποδίδετε τους ονειδισμούς ή τις θλίψεις που τυχόν σας προξενούν. Δείξτε υπομονή και μη θελήσετε ποτέ να πικράνετε κανένα. Να είστε τότε σίγουροι πως το δικό σας όνομα θα συγκαταριθμηθεί στα ονόματα των αγίων "των γεγραμμένων εν τω βιβλίω της ζωής". Υπομένετε αγόγγυστα τους κακούς τρόπους του αδελφού σας, την αγανάκτησή του, την οργή του, τις απερισκεψείες του.
Μην είστε βλοσυροί και απλησίαστοι. Συμπεριφερθείτε σαν τα άκακα παιδιά και, αν χρειαστεί, βοηθείστε πρόσχαρα τον πλησίον σας. Προσοχή, μην τον προσβάλετε έστω και με το βλέμμα σας. Να τον αγαπάτε ολόθερμα, γιατί η αξία του είναι ανεκτίμητη. Είναι μέλος του Χριστού. Γι'αυτόν έχυσε το αίμα Του ο Κύριος. Σε κάθε προστριβή με τον πλησίον σας εξετάστε πρώτα τον εαυτό σας. Ασκώντας αυστηρή αυτοκριτική, σχεδόν πάντα θα διαπιστώνουμε πως αιτία της δυρασκέσκειας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Πριν πείτε οτιδήποτε, σκεφτείτε μήπως με τα λόγια σας προσβάλετε το Θεό ή τον πλησίον σας. Αν εσείς γίνατε η αφορμή να πικραθεί ο αδελφός σας, χρησιμοποιήστε κάθε τρόπο να απαλλαγεί από τη λύπη που του δημιουργήσατε.
Να μη θυμάστε με λύπη το κακό που σας προξένησε ο αδελφός σας, για να μη θυμηθεί και ο Κύριος τις δικές σας αμαρτίες για τις οποίες σας συγχώρεσε. Αποφεύγετε τα λόγια και τις πράξεις που μπορούν να σκανδαλίσουν ή να προσβάλουν τους αδελφούς σας. Τις προσβολές όμως να τις δέχεστε σα δώρο Θεού. Είναι το όπλο που σας προσφέρει ο ίδιος ο Κύριος για να νεκρώσετε τα πάθη που φωλιάζουν στην ψυχή σας. Προτού επισκεφτείτε τον αδελφό σας, θέστε ως όρο στον εαυτό σας να διατηρήσετε και μετά την επίσκεψή σας την ίδια αγαθή διάθεση και αγάπη που τρέφετε και τώρα απέναντί του, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο με τον οποίο θα σας υποδεχθεί εκείνος.
Όταν βλέπετε κάποιο συναίσθημα αντιπάθειας προς τον πλησίον ν’αγγίζει την ψυχή σας, αγωνιστείτε να το διώξετε. Υποχρεώστε τον εαυτό σας να εξυπηρετήσει και να διακονήσει με κάθε τρόπο τον συγκεκριμένο αδελφό. Πιέστε τον εαυτό σας στην εξής προσευχή: «Κύριε, σώσε το δούλο Σου (τάδε) και με τις άγιες προσευχές του ειρήνευσε και τη δική μου ψυχή». Βλέποντας ο Κύριος αυτή την καλή σας προαίρεση, όχι μόνο θα ξεριζώσει από μέσα σας την αντιπάθεια, μα και θα σκορπίσει ανάμεσά σας την αγία Του αγάπη. Μην ασχολείστε με το ποιος και γιατί σας αδίκησε. Θυμηθείτε μόνο πως χωρίς παραχώρηση Θεού κανείς δε θα τολμούσε να σας ακουμπήσει. Καλύτερα, λοιπόν, να ευγνωμονείτε τον Κύριο, γιατί οι δοκιμασίες που Αυτός επιτρέπει αποδεικνύουν πως είστε δικά Του παιδιά. Αυτός φροντίζει για σας και με κάθε τρόπο σας καθοδηγεί στη βασιλεία των ουρανών.”

Κων/να Στούμπου
Ηλεκτρολόγος - Μηχανολόγος



Τα όνειρα και η σημασία τους

Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που επηρεάζονται από τα όνειρα που βλέπουν και τα συσχετίζουν με μελλοντικές καταστάσεις και γεγονότα που θα τους συμβούν. Θα αναφερθούμε λοιπόν στις πραγματικές διαστάσεις των ονείρων και κατά πόσο χρειάζεται να τους δίνουμε βαρύτητα.
Σύμφωνα με τον Μέγα Βασίλειο, καθώς η νύχτα είναι η συνέχεια της ημέρας, θα δει κάποιος όνειρα σχετικά με αυτά που τον απασχόλησαν την ημέρα που πέρασε. Αγώνες, αγωνίες, φόβοι, ελπίδες, επιθυμίες, προσδοκίες, έντονοι πόθοι της ημέρας κ.ο.κ επηρεάζουν τα βραδινά όνειρα. Αυτή είναι η ψυχολογική διάσταση των ονείρων.
Υπάρχει και μια άλλη διάσταση, η φυσική, η οργανική. Δηλαδή, κάποιος μπορεί να κοιμηθεί με γεμάτο στομάχι ή εντελώς νηστικός και πεινασμένος, ή να μην κοιμάται σε κατάλληλη θέση και να νιώθει δυσφορία, ή να μην έχει σκεπαστεί καλά και να κρυώνει, και πολλές άλλες περιπτώσεις, και αυτό να τον κάνει να βλέπει ευχάριστα όνειρα, ή δυσάρεστα, αγωνίας, εφιάλτες κτλ.
Υπάρχει και μια τρίτη αιτία των ονείρων που στηρίζεται στη μεταφυσική εξήγηση και αφορά τους δαίμονες. Οι δαίμονες δεν πειράζουν τους ανθρώπους με λογισμούς και φαντασίες μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά προσπαθούν και τη νύχτα, στον ύπνο. Σαν πνεύματα που είναι, γνωρίζουν τα αδύνατα σημεία του καθενός και του παρουσιάζουν τα κατάλληλα όνειρα, για να τον παρασύρουν στο κακό, στο πονηρό ή να τον οδηγήσουν στη μελαγχολία, στο φόβο και την ολιγοπιστία. Κάποιες φορές μάλιστα ο δαίμονας συνταιριάζει τις καταστάσεις, ώστε τα όνειρα να «πραγματοποιούνται» και έτσι οι άνθρωποι να στηρίζονται ακόμα περισσότερα σ’αυτά, καλλιεργώντας έτσι τη δεισιδαιμονία και τις προλήψεις.
Αξίζει να γίνει η διευκρίνιση ότι υπάρχουν και όνειρα που τα στέλνει ο Θεός. Κάτι τέτοιο όμως συμβαίνει σπάνια, καθώς και στην ίδια την Αγία Γραφή, που εξιστορεί γεγονότα χιλιάδων ετών, τέτοια όνειρα είναι ελάχιστα. Γι’αυτό χρειάζεται προσοχή ώστε να μην επηρεαζόμαστε τόσο εύκολα από τα όνειρα που βλέπουμε ούτε να επηρεάζουμε άθελά μας και άλλους ανθρώπους.

Κων/να Στούμπου
Ηλεκτρολόγος - Μηχανολόγος

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Νο 12 - ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Παιδιά μου

Mε ανείπωτη συγκίνηση κάθε χρόνο φτάνομε μπροστά στα γεγονότα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος και ανεβαίνομε - άραγε συνειδητά; - μαζί με τον Κύριό μας προς το Πάθος, φτάνοντας μέχρι τον Σταυρό και την Ζωηφόρο Ανάσταση Του.
Δακρύζουμε μπροστά στον Πάσχοντα Σωτήρα του κόσμου και θέλω να πιστεύω ότι συνειδητοποιούμε οι περισσότεροι ότι μακριά απ' Αύτόν, πού ανέβηκε για χάρη μας στο Σταυρό και ανέστη εκ νεκρών δεν υπάρχει Σωτηρία.
Ο κόσμος όμως, έχει εμπεδώσει αυτή την αλήθεια;
Η διαπίστωση είναι, ότι ο Κύριός μας για μιά ακόμη φορά με πολύ παράπονο λέγει: «περίλυπος έστίν ή ψυχή μου έως θανάτου».
Ήλθε ταπεινός και δυστυχώς ο εγωισμός έχει καταλάβει τις περισσότερες καρδιές.
Ήλθε η αγάπη, αφού όπως λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο «Θεός αγάπη εστί» όμως διαπιστώνομε ότι δυστυχώς εψύγη η αγάπη των πολλών.
Ήλθε να σώση τα παιδιά του. Όλους τούς ανθρώπους ανεξαιρέτως. Αλλά τα παιδιά του δέν θέλουν νά απλώσονν το χέρι τους γιά να σωθούν από τον αφανισμό μέσα στόν ωκεανό τής σύγχρονης απελπισίας.
Έστησε τρόπαιο στό Γολγοθά τόν Σταυρό του καί άφησε τό πανάγιο Αίμα Του νά στάξη πάνω στή γή μας καί στόν άνθρωπο, γιά νά ανθίση η ειρήνη, η χαρά, η λύτρωση. Καί όμως οί άνθρωποι δέν αξιοποίησαν αυτή τη Θυσία.
Ο Πανάγιος Τάφος μαρτυρεί τή νίκη τού φωτός εναντίον του σκότους, τής ζωής εναντίον του θανάτου, της αληθείας εναντίον του ψεύδους και τη συντριβή του διαβόλου. Παρά ταύτα, λίγοι στη γη μας, φωτίζονται από το ανέσπερο φως της Αναστάσεως. Και τι κρίμα, γνωρίζουν το θαύμα και δεν το βιώνουν. Βλέπουν το ύδωρ και δεν ξεδιψούν. Ενώπιόν τους παρέχεται η Τράπεζα της Ζωής και επιλέγουν τον θάνατο πού προέρχεται από την πνευματική ασιτία, την οποία ηθελημένα επιβάλλονν στόν εαυτό τους.
Αλλ' υπάρχει η απαντοχή, το Φώς και οι φωτισμένοι, οι υιοί του Πάθους και της
Αναστάσεως Tου Κυρίου, οι Μάρτυρες της Ζωής, οι πρωτοπόροι και λαμπαδούχοι, που ανοίγονν δρόμους μέσα στα σκοτάδια της σύγχρονης αποστασιοποιημένης από τον Θεό κοινωνίας, της κουρασμένης ανθρωπότητος. Είναι όσοι δεν Τόν άφησαν ποτέ μόνο Του, αλλά συμπορεύτηκαν μαζί Του στό Πάθος, συσταυρούμενοι μετ' Αύτου. Είναι όσοι έζησαν μαζί Του την Ανάσταση. Περνάνε μπροστά μας και μας μιλάνε για τον δρόμο και τον τρόπο της νίκης. Για την βεβαιότητα της επιτυχίας, για την αιωνιότητα και την αθανασία της ψυχής
'Ας τους ακολουθήσουμε. 'Ας μη μείνουμε πίσω, ενασχολούμενοι με τα φθαρτά και γήινα, Tα μάταια, τα πεζά και θνητά. Ας τρέξουμε, μας περιμένει Εκείνος, μας περιμένουν και εκείνοι μαζί Του. Η Ανάσταση πρέπει να γίνη βίωμα όλων μας. Ας προχωρήσουμε. Η λύση στα αδιέξοδα της ζωής δίδεται δια του Σταυρού του Σωτήρος και της Αναστάσεως Του.
Ο Θεός μαζί σας, ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Με πατρικές ευχές και ευλογίες


ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ:

Η προ του Αγίου Πάσχα εβδομάδα ονομάσθηκε «Μεγάλη Εβδομάδα και μάλιστα από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους . Στη συνέχεια δε και κάθε ημέρα αυτής ονομάστηκε μεγάλη «Μεγάλη Δευτέρα», «Μεγάλη Τρίτη» και ούτω καθ΄ εξής. Γιατί δε «Μεγάλη» ονομάστηκε η εβδομάδα αυτή, ο Ιερός Χρυσόστομος λέει τα εξής: «Μεγάλην δε καλούμεν την εβδομάδα , ουκ επειδή πλέον έχει το μήκος των ωρών και γαρ έτεραι πολλώ μείζους ώρας έχουσαι ουδέ επειδή πλείους ημέρας έχει και γαρ ο αυτός αριθμός και ταύτη και ταίς άλ­λαις πάσαις. Τίνος ουν ένεκεν μεγάλην ταύτην καλούμεν; Επειδή μεγάλα τινά και απόρρητα τυγχάνει τα υπάρξαντα ημίν αυτή αγαθά. Εν γαρ ταύτη ο χρό­νιος ελύθη πόλεμος, θάνατος εσβέσθη κατάρα ανηρέθη, του διαβόλου ή τυραννίς κατελύθη, τα σκεύη αυτού διηρπάγη, Θεού καταλλαγή πρός άνθρώπους γέγονεν, ουρανός βάσιμος γέγονεν, άνθρωποι τοίς Αγγέλοις συνεμίγησαν, τα διεστώτα συνήφθη, ο φραγμός περιηρέθη, το κλείθρον άνηρέθη, ο της ειρήνης Θεός εiρηνοποίησε άνω και τα επί της γης. Διά τούτο τοίνυν Μεγάλην την `Εβδομάδα κα­λούμεν, επειδή τοσούτον πλή9ος δωρεών ημιν εν αυτή κeχάρισται ο Δεσπότης» (π. Γ. Η.)


ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

«Τη αγία και μεγάλη Δευτέρα, μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου Ιωσήφ του Παγκάλου, και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης Συκής»

Κατά την Μ. Δευτέρα θυμόμαστε τον ενάρετο Ιωσήφ. Ο δίκαιος Ιωσήφ αποτέλεσε προτύπωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ο Ιωσήφ, επειδή ήταν ο αγαπητός γιος του πατέρα του φθονήθηκε από τα αδέρφια του.
Στην αρχή τον έριξαν σε ένα λάκκο και κατόπιν τον πούλησαν σε δουλεμπόρους οι οποίοι με τη σειρά τους τον πούλησαν, σαν σκλάβο, στον Πετεφρή, τον αρχιμάγειρα του Φαραώ (βασιλιά) της Αιγύπτου.
Ο Ιωσήφ ήταν ωραιότατος νέος, και η σύζυγος του Πετεφρή επιθύμησε να συνευρεθεί μαζί του. Επειδή όμως αυτός αρνήθηκε, αυτή τον συκοφάντησε στον άντρα της, ότι τάχα της επιτέθηκε με ανήθικους σκοπούς. Ο Πετεφρής την πίστεψε και ο αθώος Ιωσήφ μετά τη σκλαβιά βρέθηκε και στη φυλακή. Όμως και στη φυλακή δεν έχασε την πίστη του στο Θεό.
Κάποτε που ο Φαραώ είδε ένα παράδοξο όνειρο και ζητούσε να βρει την εξήγηση του, έμαθε ότι στις φυλακές υπάρχει ένας νέος, που είχε και άλλοτε εξηγήσει όνειρα συγκρατουμένων του. Αμέσως ο Φαραώ διέταξε να οδηγηθεί ενώπιόν του ο Ιωσήφ. Εκεί ο Ιωσήφ, με το φωτισμό του Θεού, εξήγησε το όνειρο του Φαραώ, προλέγοντάς του ότι θα έρθουν για τη χώρα του επτά έτη ευφορίας και κατόπιν θα ακολουθήσουν επτά έτη ακαρπίας και πείνας.
Ο Φαραώ, εντυπωσιάσθηκε από την (εκ Θεού) σοφία του Ιωσήφ, και τον διόρισε γενικό άρχοντα της Αιγύπτου, με εντολή να διαχειρισθεί την επερχόμενη κρίση. Ο Ιωσήφ διαχειρίστηκε με θαυμαστή φρόνηση την εξουσία. Και αργότερα, όταν ήρθαν τα έτη της πείνας αυτός άνοιξε τις αποθήκες, που είχε γεμίσει κατά τα επτά πρώτα έτη, και έτσι ο λαός της Αιγύπτου δεν πείνασε. Η ακαρπία έγινε αφορμή να ξανασυναντήσει, να συγχωρήσει και να σώσει από την πείνα τους αδελφούς του, που βρέθηκαν στην Αίγυπτο γυρεύοντας απεγνωσμένα σιτάρι. Στο τέλος αυτοί και ο πατέρας του μαζί με τις οικογένειες τους ήλθαν και έζησαν μαζί του στην Αίγυπτο.
Δίκαια θεωρείται ο Ιωσήφ τύπος και προεικόνιση του Κυρίου, διότι και Αυτός, αγαπητός Υιός του Πατέρα Του, φονεύθηκε από τους αδελφούς Του (Ιουδαίους), πουλήθηκε από τον μαθητή Του (Ιούδα) και βασανίστηκε. Ρίχτηκε (αντίστοιχα με τη φυλακή του Ιωσήφ) στον σκοτεινό τάφο, από τον οποίο όμως εξήλθε εν δόξει, με την Ανάσταση Του. Μετά τη δοξασμένη έξοδο του Ιωσήφ από τη φυλακή, αυτός με την υπεύθυνη διοίκησή του διέσωσε το λαό της Αιγύπτου και
τους αδελφούς του, προτυπώνοντας την πνευματική Σωτηρία που έχει γίνει δυνατή και για όλους εμάς μετά την Ανάσταση Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Επίσης κατά την Μ. Δευτέρα θυμόμαστε και την άκαρπη συκιά, την οποία σύμφωνα με την Ευαγγελική περικοπή, καταράστηκε ο Κύριος και αμέσως αυτή ξεράθηκε. Η άκαρπη συκιά δε συμβολίζει μόνο την Εβραϊκή συναγωγή, η οποία στερούμενη πνευματικών καρπών αυτοκαταδικάστηκε, αλλά και τον άνθρωπο κάθε εποχής που στερείται πνευματικών καρπών και απειλείται με αντίστοιχη καταδίκη, δηλ. μόνιμο χωρισμό από το Θεό. Η Εκκλησία λοιπόν με αυτό το παράδειγμα μας προτρέπει σε ακόμα πιο έντονους και πιο αποτελεσματικούς πνευματικούς αγώνες για την απόκτηση αρετών.
Όμως, τα όποια λόγια μας είναι φτωχά, μπροστά στα μηνύματα που πηγάζουν από την υμνογραφία της Μεγάλης Εβδομάδος. Η υμνογραφία της Μ. Δευτέρας, με λόγια μελωδικά αλλά και γεμάτα πλούσια νοήματα, μας εισάγει με τον καλύτερο τρόπο στον ερχομό του Κυρίου μας προς το Πάθος:«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και
Μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ούν ψυχή μου, μήτω ύπνω κατενεχθης, ίνα μη τω θανάτω παραδοθης, και της βασιλείας έξω κλεισθής, αλλά ανάνηψον κράζουσα. Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός, δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς» Απόδοση: Το μεσονύκτιο είναι η στιγμή που μία νέα ημέρα αρχίζει. Την νέα αυτή ημέρα αναμένει η Εκκλησία, και είναι εκείνη που ο Νυμφίος Χριστός θα επιλέξει για να αποκαλύψει τη Βασιλεία Του. Η παλαιά ημέρα είναι αυτή κατά την οποία όλοι μας, άλλος λιγότερος και άλλος περισσότερο, είμαστε προσκολλημένοι στον κόσμο. Ο Νυμφίος όμως θα έρθει, θα βρει όμως τη Νύμφη Εκκλησία έτοιμη; Ποιοί είναι η Εκκλησία; Εσύ, εμείς, όλοι μας. Η καθημερινότητα μας οδηγεί ακούσια ή εκούσια στον «ύπνο του δικαίου». Συσκευές, μέσα ενημέρωσης και πολλά άλλα «νεκρώνουν» τον εγκέφαλό μας και έτσι κινούμαστε σαν υπνωτισμένοι στην καθημερινότητα. «Που καιρός για ψυχή και σωτηρία; Πριν να πεθάνω θα μετανοήσω», είναι η άποψη του μέσου και μάλιστα χριστιανού ανθρώπου. Όμως, ο Νυμφίος Χριστός θέλει την ψυχή μας γρηγορούσα, ξύπνια. Στην εποχή της κυριαρχίας των Μέσων, όπου η ελευθερία της σκέψης και της κριτικής παραμένει ένα μεγάλο ζητούμενο, ο καθένας έχει πολλά να διδαχθεί από την πορεία στην ελευθερία που μας προτείνει η Μεγάλη Εβδομάδα. Αρκεί να ζητήσει την ελευθερία κοντά στο Χριστό και να μην παραμείνει στη δουλεία των παθών και τις ψευδαισθήσεις της εξουσίας και της ηδονής. Ο Ιωσήφ νίκησε τον εσωτερικό πνευματικό πόλεμο και τελικά δοξάσθηκε, αποδεικνύοντας ότι για την αδούλωτη ψυχή αξίζει κανείς να θυσιάσει πολλά. Γιατί τότε, σύμφωνα με την υμνολογία, ο Θεός δίνει «στέφος άφθαρτον».

Αριστέα Γαβριήλ
Φυσικός

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

«Τη Αγία και Μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του Ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα»

Η παραβολή αυτή αναφέρεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον κεφ. 25 (1-3 στ.), λέγει ότι ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με τις δέκα παρθένες, οι οποίες πήραν τις λαμπάδες αυτών και βγήκαν να προϋπαντήσουν τον Νυμφίο Χριστό. Πέντε από αυτές ήσαν φρόνιμες και μυαλωμένες ενώ οι άλλες πέντε ήσαν ασυλλόγιστες και ανόητες. Η παραβολή αυτή μας λέει τι θα συμβεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, οι φρόνιμες παρθένες πήραν μαζί με τους λύχνους τους και δοχεία με λάδι ενώ οι ανόητες παρθένες πήραν τους λύχνους τους χωρίς δοχεία με λάδι.
Ο ιερός Χρυσόστομος λέει ότι οι φρόνιμες παρθένες έσμιξαν την παρθενία με την ελεημοσύνη. Στόλισαν την παρθενία με τα καλά έργα. Γνώριζαν ότι η Πίστη χωρίς έργα είναι νεκρά. Τα δοχεία (αγγεία) με το λάδι, που η παραβολή λέει ότι πήραν οι φρόνιμες παρθένες είναι οι κοιλίες των φτωχών, οι ψυχές των πεινασμένων και τα έργα της αγάπης. Οι λαμπάδες των φρονίμων εποτίζοντο με το λάδι της ελεημοσύνης. Οι πεινασμένοι ετρέφοντο και οι λαμπάδες αυτών ελαμπρύνοντο. Οι πτωχοί ευχαριστούν και ο Νυμφίος ευφραίνεται. Οι μωρές παρθένες είχαν παρθενία αλλά δεν είχαν έργα αγάπης, γι’ αυτό οι λαμπάδες έσβηναν και ζητούσαν λάδι από τις φρόνιμες παρθένες. Μερικά τροπάρια της αγίας και μεγάλης Τρίτης μας παροτρύνουν να μοιάσουμε στις φρόνιμες παρθένες.
Σε παρακαλούμε νυμφίε Χριστέ μετά των φρονίμων παρθένων συναρίθμησε όλους εμάς (τους αδελφούς της παρέας του Αγίου Ιωάννου και πάντα άνθρωπο) και ελέησον ημας.

ΚΗΠΟΥΡΓΟΥ ΑΛΕΞΙΑ – ΜΑΡΘΑ
ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
«Τη Αγία και Μεγάλη Τετάρτη της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιείσθαι οι θειότατοι πατέρες εθέσπισαν, ότι προ του σωτηρίου πάθους μικρόν τούτο γέγονε…»

Κ ατά τον Συναξαριστή η Εκκλησία μας την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη ενθυμούμαστε το περιστατικό της πόρνης γυναίκας η οποία με μύρο πολύτιμο άλειψε την κεφαλή
και τα πόδια του Κύριου και με τα δάκρυα της μετάνοιας της έπλυνε και σκούπισε με τα μαλλιά της (Λουκ.ζ΄36-50).
Μικρό χρονικό διάστημα πριν τα Αγια Πάθη ο Κύριος με τους μαθητές δειπνούσαν στον οίκο του Σίμωνα του Φαρισαίου όπου έλαβε χώρα το περιστατικό και προξένησε μεγάλο σκανδαλισμό στους συνδαιτυμόνες η παράδοξη συμπεριφορά Του.
Έχοντας γνώση της αμαρτωλότητας της γυναίκας όπου κατά τον τύπο της εποχής δεν επιτρέποταν να τη συναναστραφεί πόσο μάλλον να την αφήσει να Τον αγγίξει, ο Κύριος ατάραχος δέχθηκε την απόδειξη της ειλικρινούς συντριβής και μετάνοιας της και την συγχώρησε λέγοντας της «αφέονται σοι αι αμαρτίαι… η πίστις σου σέσωκε σε, πορεύου εις ειρήνην». Δεν παρέλειψε δε να ελέγξει το διαμαρτυρόμενο οικοδεσπότη αλλά και τον μαθητή Του Ιούδα για το άδικο της διαμαρτυρίας τους και τα αληθινά κίνητρα τους.
Δύο χιλιάδες χρόνια μετά το εσπέρας κάθε Μεγάλης Τρίτης που ψάλλεται στις εκκλησίες ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης, η προσέλευση των πιστών όχι μόνο είναι μεγάλη αλλά και ουσιαστική. Το παράδειγμα της μετάνοιας και της άφεσης των αμαρτιών «της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός» σαν μαγνήτης ελκύει τις πονεμένες ψυχές όσων ζητάμε την συγγνώμη και την ειρήνη που προσφέρει η ειλικρινής συντριβή του αμαρτωλού εαυτού μας ενώπιον του Κυρίου. Η μεστή θεολογικών νοημάτων αλλά και λυρισμού υμνολογία του όρθρου της Μ.Τετάρτης μας ανταμείβει με ένα αριστούργημα της παγκοσμίου ποιήσεως, το τροπάριο της μοναχής Κασσιανής. Το θρυλικό για τη συγγραφή του τροπάριο είναι εμπνευσμένο από το περιστατικό «της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός» και αγαπήθηκε από την εποχή της συγγραφής του τον όγδοο αιώνα μ.Χ. έως σήμερα κυρίως για την θεματολογία του αλλά και για το λυρισμό του.
Το παραθέτουμε με την ευχή όλοι μας «μυροφόρου αναλαβόντες τάξιν» να προσφέρουμε στον Κύριο την μετάνοια μας και την αλλαγή της ζωής μας για να καταστούμε άξιοι να απολαύσουμε το αμέτρητο Του έλεος στην παρούσα αλλά και στην μέλλουσα ζωή.
« Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,
την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν,
οδυρομένη, μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.
Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας,
ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας.
Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,
ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ˙
κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,
ο κλίνας τους ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει.
Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,
αποσμήξω τούτους δε πάλιν, τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις˙
ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν,
κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη.
Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους,
τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου;
Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος.»

Δημήτρης Γαβριήλ
Δρ. Χημείας


ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ
«Τη αγία και Μεγάλη Πέμπτη…Τέσσαρα τινά εορτάζειν, τον ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον, την υπερφυά προσευχήν, και την Προδοσίαν αυτήν.»

Η Μεγάλη Πέμπτη είναι μια ιδιαίτερα σημαντική ημέρα, καθώς είναι η ημέρα εκείνη, το βράδυ της οποίας έγινε από τον Ίδιο τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, η παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Ασφαλώς και από τα υπόλοιπα γεγονότα που συνέβησαν, μπορούμε να αντλήσουμε πολλαπλά και σημαντικά μυνήματα.
Συγκεκριμένα, κατά την Μ. Πέμπτη επιτελούμε ανάμνηση: (α) της νίψεως των ποδών των Αποστόλων από τον Κύριο (Ιερός Νιπτήρας), (β) του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή της παράδοσης σ' εμάς από τον Κύριο του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, (γ) της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα Του και (δ) της προδοσίας του Κυρίου από τον Ιούδα.
Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, πριν ν' αρχίσει το δείπνο, ο Ιησούς πλένει τα πόδια των μαθητών Του, θέλοντας να δείξει την ταπείνωση που όλοι οφείλουμε να έχουμε στη ζωή μας. Το εξηγεί μάλιστα ο Ίδιος ο Κύριος λέγοντας ότι «ει ουν εγώ ένιψα υμών τούς πόδας, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, και υμείς οφείλετε αλλήλων νίπτειν τούς πόδας» (Ιω. 13:14). Φυσικά, ο Χριστός δεν το έπραξε αυτό μόνο και μόνο συμβολικά, για να διδάξει τους μαθητές, αλλά από πραγματική Αγάπη προς αυτούς. Άλλωστε ολόκληρη η ζωή Του (και η θυσία Του) είναι προσφορά Αγάπης προς τους ανθρώπους. Αλήθεια, πόσο πρέπει όλοι μας να προβληματιζόμαστε και να ελέγχουμε τους εαυτούς μας αν πράγματι ενεργούμε και πορευόμαστε με ταπείνωση. Στο τραπέζι του Δείπνου, ο Ιησούς προαναγγέλλει πως κάποιος από τους μαθητές θα Τον προδώσει. Όλοι θορυβήθηκαν και αναρωτιόνταν ποιος μπορούσε να ήταν. Ο Χριστός είπε πως ο προδότης είναι εκείνος στον οποίο θα έδινε ένα τεμάχιο άρτου. Πράγματι, ο Ιησούς, βουτώντας τεμάχιο άρτου στο φαγητό το έδωσε στον Ιούδα. Εκείνος το έφαγε και μετά από αυτό, όπως αναφέρεται στο Ευαγγέλιο, «εισήλθεν εις εκείνον ο σατανάς» (Ιω. 13:27). Ο Ιησούς του είπε: «ο ποιείς, ποίησον τάχιον» (Ιω. 13:27). Ο προδότης μαθητής έφυγε βιαστικά. Είναι πολύ σημαντικό να σταθούμε λίγο στο σημείο αυτό και να παρατηρήσουμε πως μέχρι την τελευταία στιγμή ο Χριστός έδινε ευκαιρία στον Ιούδα για μετάνοια. Εκείνος όμως έμενε σταθερός στην απόφασή του. Αυτό ισχύει για όλους μας. Ο Θεός μας «κυνηγάει» διαρκώς με την Αγάπη Του, δίνοντάς μας ευκαιρίες για να μετανοήσουμε και να έρθουμε κοντά Του.
Η παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας έγινε από τον Κύριο εκείνο το βράδυ, μερικές ώρες πριν συλληφθεί. Έλαβε άρτο και αφού ευχαρίστησε έκοψε αυτόν σε τεμάχια και έδωσε στους μαθητές Του λέγοντας: «λάβετε, φάγετε, τουτό εστι το σωμά μου το υπέρ υμών διδόμενον·» (Λουκ. 22:19). Ύστερα πήρε το ποτήριο της ευλογίας, που ήταν γεμάτο με οίνο και αφού ανέπεμψε ευχαριστήρια δέηση στο Θεό Πατέρα έδωσε στους μαθητές Του λέγοντας:«πίετε εξ αυτού πάντες· τούτο γαρ εστι το αίμά μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ. 26:27,28). Ο Ιησούς, με τρόπο ασύλληπτο στον ανθρώπινο νού, ιερουργεί ο Ίδιος την σταυρική θυσία στον Γολγοθά προλαμβάνοντας τα γεγονότα των Παθών. Με τρόπο μυστηριακό, η Σταυρική Θυσία έχει ήδη συντελεστεί αφού τα λόγια του Κυρίου φανερώνουν πως Το Πανάγιο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Χριστού βρίσκονται ήδη παρόντα στην Τροφή (Θεία Κοινωνία) που δίνει στους μαθητές Του. Η Θυσία αυτή συντελείται διαρκώς από τότε κατά την Θεία Λειτουργία και αποτελεί το κέντρο της ζωής της Εκκλησίας. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή, έλεγχος και προετοιμασία όταν προσερχόμαστε να κοινωνήσουμε. Μέσα στο Άγιο Ποτήριο δεν βρίσκεται απλά συμβολικά άρτος και οίνος (όπως οι αιρετικοί πιστεύουν), αλλά το Πανάγιο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Χριστού.
Μετά το Δείπνο, ο Ιησούς και οι μαθητές Του μετέβησαν στο Όρος των Ελαιών, όπου ο Ιησούς απομακρύνεται και προσεύχεται για την προστασία και την ενότητα των μαθητών (και όλων όσων θα πιστέψουν σ’ Αυτόν). Δυστυχώς πολλές φορές βλέπουμε, η ενότητα, για την οποία προσευχήθηκε ο Χριστός, να διασπάται και μεταξύ των χριστιανών να κυριαρχούν εμπάθειες και αντιδικίες. Πόσο εύκολα εμείς οι άνθρωποι παρασυρόμαστε από τα πάθη μας, χωρίς να προβάλλουμε την παραμικρή αντίσταση, χωρίς αγώνα. Απαιτείται προσπάθεια και προσευχή. Άλλωστε ο Χριστός πριν απομακρυνθεί από τους μαθητές για να προσευχηθεί, τους ζήτησε να προσευχηθούν και αυτοί ώστε να μην πέσουν σε πειρασμό. Όμως, όσο ο Ιησούς προσευχόταν, εκείνοι αποκοιμήθηκαν. Δεν βρίσκονταν σε εγρήγορση. Είναι τόσο μεγάλη η ένταση του Κυρίου κατά την Αρχιερατική αυτή Προσευχή, ώστε «εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αιματος καταβαίνοντες επί τήν γήν» (Λουκ. 22:44). Προσεύχεται στον Πατέρα: «ει δυνατόν εστι, παρελθέτω απ εμού το ποτήριον τούτο· πλήν ούχ ως εγώ θέλω, αλλ ως συ» (Ματθ. 26:39), δηλώνοντας την απόλυτη υπακοή στο θέλημα του Πατρός. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ο προδότης μαθητής Ιούδας μαζί με τους αρχιερείς, τους πρεσβυτέρους, στρατιώτες και κόσμο οπλισμένο με μαχαίρια και ξύλα. Ο Ιούδας πλησιάζει και ασπάζεται τον Ιησού, προδίδοντάς Τον. Ο Χριστός συλλαμβάνεται και οδηγείται στο συνέδριο. Είναι η αρχή των Παθών του Κυρίου. Η Ταπείνωση, η Υπομονή, η Υπακοή, η Προσευχή είναι το παράδειγμα που ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός έδωσε σε εμάς, όπως άλλωστε και ο ίδιος είπε:«υπόδειγμα γάρ δέδωκα υμίν, ίνα καθώς εγω εποίησα υμίν, και υμείς ποιήτε» (Ιω. 13:15). Όλα βέβαια περικλείονται στην Αγάπη. Και για να αποκτήσει κανείς Αγάπη, απαιτείται η ένωση με τον Θεό, ο οποίος είναι Αγάπη. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η σωτηρία μας δεν συντελείται από μία σειρά στείρων καθηκόντων και υποχρεώσεων, αλλά από την ένωσή μας με τον Θεό. Και η ένωση αυτή επιτυγχάνεται με την Θεία Κοινωνία, η οποία παραδόθηκε από τον Χριστό στους μαθητές την Μεγάλη Πέμπτη όπως ήδη αναφέρθηκε.
Η προετοιμασία μας για το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική, όπως και ο Θεός δια στόματος Αποστόλου Παύλου λέει: «ος αν εσθίη τον αρτον τούτον η πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται του σώματος και αίματος του Κυρίου. Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου σθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω» (Α’ Κορ. 11:28). Οφείλουμε λοιπόν, να προσερχόμαστε στο Μυστήριο μετά από μετάνοια και εξομολόγηση, έτσι ώστε να μπορούμε πλησιάζοντας το Άγιο Ποτήριο να λέμε:«του Δείπνου σου του μυστικού σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε· ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το Μυστήριον είπω· ου φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας· αλλα ως ο Ληστής ομολογώ σοι· Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου» (Τροπάριο Ακολουθίας Θείας Μεταλήψεως).

Κώστας Ελεζόγλου
Μεταλλειολόγος Μηχανικός
Μιχαλίτσα Ελεζόγλου
Οικονομολόγος

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

«Τη αγία και Μεγάλη Παρασκευή τα ΑΓΙΑ και σωτήρια και φρικτά ΠΑΘΗ του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ επιτελούμεν τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην και προ πάντων τον Σταυρόν και τον θάνατον, ά δι’ ημάς εκών κατεδέξατο έτι δε και την του ευγνώμονος ληστου, του συσταυρωθέντος αυτώ, σωτήριον εν τω Σταυρώ ομολογίαν.»

Δηλαδή την Μεγάλη Παρασκευή Θυμόμαστε τα πάθη Του Κυρίου. Τις κοροϊδίες, τις βρισιές, τις προσβολές, τις ατιμώσεις και στο τέλος τη Σταύρωση , όσα υπέστη για να σώσει το γένος των ανθρώπων. Επίσης, μακαρίζουμε τον ένα από τους ληστές που μετανόησε την ύστατη στιγμή και έτσι πέρασε πρώτος στη βασιλεία των ουρανών. Είμαστε θλιμμένοι γιατί ο Χριστός πέθανε, αλλά και αισιόδοξοι αφού ξέρουμε ότι σε λίγες μέρες θα αναστηθεί. Κύριο συναίσθημα μια χαρμολύπη. Στην εκκλησία: Το πρωί έχουμε την αποκαθήλωση, το κατέβασμα δηλαδή του Χριστού από τον Σταυρό. Ο παπάς τοποθετεί το Ευαγγέλιο στον Επιτάφιο (αν είναι έτοιμος) και αφήνει τους πιστούς να προσκυνήσουν το Χριστό δίνοντάς τους ένα λουλουδάκι.Οι 3 στάσεις στην ακολουθία του Επιταφίου είναι γεμάτες από μικρούς μελωδικότατους ύμνους. Πιο γνωστά είναι:(ά στάση)Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ,και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.(β΄στάση)Άξιόν εστί, μεγαλύνειν σε τον Ζωοδότην,τον εν τω Σταυρώ τας χείρας εκτείναντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.(γ΄στάση) Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε και τα εξής για το σταυρό του Κυρίου:
Ο Σταυρός του Ιησού Χριστού, αναφέρεται στο όργανο θανατικής εκτέλεσης, πάνω στο οποίο πέθανε ο Ιησούς Χριστόςς, γεγονός που απετέλεσε την κατάληξη της τριετούς δράσης του ιδρυτή του Χριστιανισμού. Σύμφωνα με τις ευαγγελικές διηγήσεις, ο Ιησούς, με εντολή του Πιλάτου, οδηγήθηκε εκτός των τειχών της Ιερουσαλήμ, στο μικρό λόφο Γολγοθά, για να
σταυρωθεί από ειδικό εκτελεστικό τμήμα στρατού, που το διοικούσε κάποιος.
Ο Ιησούς, υποχρεώθηκε να μεταφέρει στους ώμους του τον σταυρό, καθώς ήταν συνήθεια για τους κατάδικους, και μόνο αργότερα, όταν ήταν εξαντλημένος από τις μαστιγώσεις και την κόπωση, επέβαλαν την «αγγάρευση» της μεταφοράς σε κάποιο περαστικό αγρότη με το όνομα Σίμων ο Κυρηναίος (Μάρκ. 15:21).
Η όλη πορεία του Ιησού προς τον Γολγοθά ήταν εξόχως μαρτυρική και επιδεινωνόταν από τους εμπαιγμούς του όχλου, από το βάρος του σταυρού και των αμαρτιών που σήκωνε για χάρη του ανθρωπίνου γένους ο Θεάνθρωπος Κύριος μας .Το μαρτύριο αυτό δεν τελείωσε παρά μόνο όταν έφτασε στο Γολγοθά και παρέδωσε το πανάγιο Πνεύμα Του.
Λίγες τελευταίες σκέψεις: Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, το σκοτάδι του μεσονυκτίου μεταβλήθηκε σε λαμπρό μεσημεριάτικο φως. Μα όταν πέθανε, η λάμψη του μεσημεριάτικου φωτός βυθίστηκε στη μαυρίλα του σκοταδιού της νύχτας. Και πως μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν ο αμαρτωλός άνθρωπος έσβησε το Φως του κόσμου. Η απόρριψη του φωτός φέρνει σκοτάδι.
Σήμερα οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα. Σήμερα οι καρδιές των πιστών είναι λυπημένες, μουντές. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Μήπως γιατί τον βάλανε στο τάφο; Όχι! Όχι! Οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα για όλους αυτούς που ζουν χωρίς Χριστό, χωρίς ελπίδα, χωρίς αιώνια ζωή.
Εκείνος όμως ήρθε για να μας στηρίξει και να μας διαβεβαιώσει για την αγάπη Του με την υπέρτατη θυσία Του. Αξίζει να ευαισθητοποιηθούμε και να καταλάβουμε πως πρέπει να νοιώσουμε τις δύσκολες στιγμές του μαρτυρίου Του, όπως Αυτός μας νοιώθει και μας βοηθάει να σηκώνουμε το σταυρό μας καθημερινά.
Δεν χρειάζονται άλλα δάκρυα για τον Χριστό. Αυτός ζει! Ζει! Νίκησε το θάνατο και το σκοτάδι! Και δίνει σε μας την ευκαιρία να σωθούμε, να γίνουμε παιδιά δικά Του και να ζούμε αιώνια κάτω από το δικό Του φως. Στην ένδοξη εκείνη χώρα που μας υποσχέθηκε. Στην παρουσία τη δική Του.Και όπως διαβάζουμε στο Λόγο Του, νύχτα δεν θα υπάρχει εκεί. "Nύχτα δε θα υπάρχει εκεί και δε θα έχουν ανάγκη από λυχνάρια ούτε κι από το φως του ήλιου, γιατί θα τους φωτίζει ο Kύριος ο Θεός, και θα βασιλέψουν στους αιώνες των αιώνων" (Αποκάλυψη 25:5)
Ευλογημένο ας είναι το Όνομά Του!

Φωτεινή Ανδρουτσοπούλου
Καθηγήτρια Αγγλικών


ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ
«Τω Αγίω και Μεγάλω Σαββάτω, την Θεόσωμον Ταφήν και την εις άδου κάθοδον του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν, δι’ ων της φθοράς το ημέτερον γένος ανακληθέν, προς αιώνιαν ζωήν μεταβέβηκε»


Ευρισκόμεθα αισίως λίγο πριν την αγία αναστάσημη περίοδο τόσο σημαντικής, όσον αφορά την προετοίμασια μας και με τη βοήθεια του Τριάδικου Θεού διά τον εορτασμό του Αγίου Πάσχα. Μολονότι τεράστια η βαρύτητα «της εορτής, των εορτών» καθώς αποτελεί το κέντρο της λατρευτικής και λειτουργικής ζωής της φιλόστοργης και Μητέρας Εκκλησίας, μάλλον οι Χριστιανοί ελάχιστα γνωρίζουμε τί ακριβώς εορτάζουμε.
Κατά την αγία και Μεγάλη Εβδομάδα κάθε μέρα της οποίας έχει ξεχωστεί σημασία, λαμβάνουν χώρα γεγονότα σπουδαία και σωτήρια γύρω από το Θείο Πάθος του Κυρίου.
Αδιαμφισβήτητα, σημαίνουσα θέση καταλαμβάνει η ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου με τον υμνογράφο χαρακτηριστικά να λέει τα εξής ΄΄Τούτο γάρ εστί το Ευλογημένον Σάββατον αύτη εστίν η της καταπαύσεως ημέρα, εν ή κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού,ο Μονογενής Υιός του Θεού,τη σαρκί σαββατίσας''. Αυτή την ημέρα δηλαδή εορτάζουμε την Ταφή του Κυρίου μας και την Κάθοδο του στον Άδη όπου κήρυξε και νουθέτησε όλους τους νεκρούς. Πόσο μικρός και αδύναμος άραγε είναι ο ανθρώπινος νους για να συλλάβει τα πολλά και υψηλά νοήματα που πηγάζουν από τα λόγια του υμνογράφου! Το μεγαλύτερο από όλα τα θαύματα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού η νίκη επί του θανάτου, η συντριβή του Άδου αλλά και η προσμονή της Ανάστασης Του συντελούνται την ημέρα αυτή.
Στο σημείο όμως αυτό γεννάται το ερώτημα: Αφού νικήθηκε ο θάνατος, γιατί οι άνθρωποι εξακολουθούμε να πεθαίνουμε; Στη δύσκολη αυτή ερώτηση η άγνοια και η αναξιότητά μου δεν μου επιτρέπουν να απαντήσω. Τα κενά αυτά έρχονται να καλύψουν οι Άγιοι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπογραμμίζοντας με νοήμα την πολλαπλή διάσταση του θανάτου, όχι μόνο ώς σωματικού γεγονότος μα κυρίαρχα πνευματικού. Η ροπή μας προς την αμαρτία, η καθημερινή φθορά της ψυχής, η αρρώστια, η προσκόλλησή μας στα υλικά αγαθά και τις σαρκικές απολαύσεις προεξοφλούν με βεβαιότητα το θάνατό μας. Η αποστασία και η απομάκρυνσή μας από το Θεό ξεπερνούν τη σωματική νέκρωση. Στις δύσκολες μέρες που όλη η ανθρωπότητα αλλά και ο καθένας από εμάς διανύει, τα μηνύματα τούτα καθίστανται περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ. Τεράστια είναι η ευθύνη μας ως Χριστιανοί, οι οποίοι αδυνατούμε να ζήσουμε και να κάνουμε βίωμά μας τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που κάθε χρόνο πανηγυρίζουμε. Η Σταυρική Θυσία, η Ταφή και η Ανάσταση του Χριστού προβάλλουν τον πνευματικό αγώνα, την άσκηση, την προσευχή τη νηστεία ως μέσα εξύψωσης του ανθρώπου, κατάργησης του εγώ και σηματοδοτούν την ένωσή μας με το Θεό τη μόνη και αληθινή Πηγή Ζωής.
Ας ευχηθούμε από καρδιάς ο Χριστός να ενδυναμώνει και να φωτίζει όλους τους απανταχού Ορθοδόξους Χριστιανούς ώστε να
βιώσουμε πραγματικά την Ανάστασή Του. Χρόνια Πολλά και Ευλογημένα!

Ευάγγελος Κούρτης
Ιατρός


ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
«τη αγία και μεγάλη Κυριακή του Πάσχα αυτήν την Ζωηφόρον Ανάστασιν εορτάζομεν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού»

Η ανάσταση του Χριστού σύμφωνα με την διδαχή της Εκκλησίας δεν αποτελεί απλά κάποιο βιογραφικό στοιχείο της ζωής του Χριστού. Πρόκειται για ένα οντολογικό γεγονός που ανοίγει νέα προοπτική στο ανθρώπινο γένος. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς επισημαίνει: “ Δια τας ημετέρας αμαρτίας ήχθη εις θάνατον και δι ημάς ανέστη και ανελήφθη προοικονομών ημίν την εις απείρους αιώνας ανάστασιν και ανάληψιν”. Συνεπώς η ανάσταση του Θεανθρώπου “προοικονομεί” και την δική μας ανάσταση.
H υμνογραφία της Εκκλησίας μας υπενθυμίζει ότι η μετοχή στο μυστήριο της ανάστασης είναι καρπός κάθαρσης. “Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως” ακούμε στην αναστάσιμη θεία λειτουργία την Κυριακή του Πάσχα. Το φως της ανάστασης είναι απρόσιτο αποφαίνεται ο ιερός υμνωδός. Η κάθαρση των αισθήσεων αποτελεί την μοναδική ατραπό που οδηγεί στη μέθεξη του αναστάντος Χριστού. Άλλωστε σύμφωνα με τον Κυριακό λόγο “Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται”
Οπωσδήποτε η κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη είναι απόρροια του αγώνα για την εφαρμογή των εντολών του Χριστού που συνιστά την ασκητική ζωή της Εκκλησίας. Ωστόσο δεν αποτελεί “ατομικό” ηθικό άθλημα άσχετο με την Εκκλησιαστική κοινότητα. Προϋποθέτει την ένταξη στο Σώμα του Χριστού με το βάπτισμα και την συμμετοχή στα σωστικά μυστήρια, κατεξοχήν την Θεία Ευχαριστία. Όπως προσφυέστατα επισημαίνει ο Γεώργιος Βερίτης στο ποίημα του ο Αναστάσιμος : “Πάσχα θα κάνω πάλι σήμερα και είναι η λαχτάρα μου μεγάλη, Πάσχα θα κάνω πάλι σήμερα γιατί θα κοινωνήσω πάλι”.
Η βίωση του μυστηρίου της ανάστασης προϋποθέτει τη βίωση του μυστηρίου της Εκκλησίας. Σε αντίθετη περίπτωση η Ανάσταση αποτελεί ένα απλό βιογραφικό στοιχείο της ζωής του Χριστού εντελώς άσχετο με την προσωπική μας ζωή.

Πηγές στις οποίες ανατρέξαμε
1. Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη “ Χριστιανική ηθική”
2. Επισκόπου Ναυπάκτου Ιεροθέου “ Οι Δεσποτικές εορτές”


Παναγιώτης Φωτεινός
Θεολόγος

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

… Αλήθεια τι έζησες κύριε τις μέρες εκείνες; Κανείς μας δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει. Όλα τα προεγνώριζες, όλα τα ζούσες πριν ακόμη γίνουν. Έπινες το πικρό ποτήρι του πάθους σου στάλα – στάλα.. και προχωρούσες «εκών», θεληματικά προς την τελική φάση και ολοκλήρωση των παναχράντων και φρικτών Παθών Σου. Γιαυτό Κύριε Ιησού Χριστέ και Σωτήρα μας και Λυτρωτή μας δώσε μας νού και καρδιά και πλούσιο φωτισμό να κατανοήσουμε το μέγεθος της αγάπης που δείχνουν τα ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ ΣΟΥ για μας. Να απαρνηθούμε τον αμαρτωλό, τον κακό εαυτόν μας, και να ακολουθήσουμε το δρόμο που μας άνοιξες με την Πανάγια ζωή Σου και την Θεία Διδασκαλία σου. Κύριε δός μας Σε ικετεύουμε, να δοξάζουμε και την Αναστασή Σου με την ΝΕΑ την «ΚΑΙΝΗ» ζωή μας.
π. Γεώργιος Ηλιόπουλος