ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Νο 8 (Ο ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ )

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΜΑΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ


Ο μήνας Νοέμβριος προβάλλει με ξεχωριστό τρόπο την γλυκιά μορφή του Πρωτοκλήτου, του Προστάτη και Πολιούχου μας Αγίου Ανδρέου. Η ζωή του γεμάτη αγάπη για τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας, ζήλο ένθεο, ιεραποστολικό για τη διάδοση του ευαγγελίου, και στοργή για τους απανταχού χριστιανούς σε συνάρτηση με το μαρτυρικό του τέλος στην πόλη μας αποπνεόυν ένα πλήθος ωφέλιμων διδαγμάτων προς όλους μας που προετοιμαζόμαστε να αξιωθούμε της συμμετοχής μας και στην φετινή πάνδημη πανήγυρη της ιεράς του μνήμης με επίκεντρο τον περικαλλή Ναό του. Η μνήμη του Αγίου μας προβάλλει το φωτεινό του παράδειγμα που είθε να γίνει οδηγός στα βήματα της πολύμοχθης ζωής του καθενός μας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΗΣΙΝ ΤΟΥ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ

Ο Απόστολος Ανδρέας, όπως αναφέρεται και στο απολυτίκιό του, είναι ο Πρωτόκλητος των Αποστόλων. Ο Μέγας Συναξαριστής εξιστορεί το πέρασμα από την κλήση του στο αποστολικό αξίωμα, ως εξής: «Αφού δε ήκουσεν ο θείος Ανδρέας ότι ο Πρόδρομος Ιωάννης περιπατεί εις την Ιουδαίαν και τα περίχωρα του Ιορδάνου και κηρρύτει μετάνοιαν, έτρεξεν εις τον Ιωάννην και εγέννετο μαθητής του, αφήσας τα πάντα κατά μέρος …. Ο Πρόδρομος θέλων να αναβιβάσει τον λογισμόν των μαθητών του εις υψηλοτέραν έννοιαν,… έλαβε μαζί του δύο μαθητάς, τον Απόστολον Ανδρέαν και τον Θεολόγον Ιωάννην, και επήγε εκεί όπου ήταν ο Κύριος…. Ιδών δε τον Χριστόν, είπε: «Ίδε ο αμνός του Θεού» (Ιωάν. Α΄,36)… και ακούσαντες οι δυο ούτοι… ηκολούθησαν τον Χριστόν. Έτσι ο Άγιος ήταν ο πρώτος που σύμφωνα με το απολυτίκιό του «έδραμε» και «ηυγάσθη» από τον Ιησού, «ως αστήρ αειφανής». Έπειτα ο Κύριος κάνει μαζί τους τον εξής διάλογο: «Τι ζητείτε; οι δε είπον αυτώ. Ραββί… που μένεις; Λέγει αυτοίς: Έρχεσθε και ίδετε. Ήλθον δε και είδον που μένει και παρ’ αυτώ έμειναν την ημέραν εκείνην»(Ιωάν. Α΄, 39-40). Εδώ ας υπογραμμιστεί πώς, από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο αναγνωρίζουν τον Ιησού ως διδάσκαλο, αλλά και τον ακολουθούν με εμπιστοσύνη και απλότητα. Όταν ο Ιωάννης βρισκόταν στην φυλακή, δέσμιος του Ηρώδη, έστειλε τον Ανδρέα και τον Ιωάννη, να συναντήσουν τον Χριστό, και αυτοί τον ρώτησαν: «Συ είσαι εκείνος, τον οποίον οι Προφήτες έγραψαν ότι θα έλθει ή άλλον περιμένουμε;». Και η απάντηση που έλαβαν ήταν η εξής: «Πηγαίνετε να πείτε στον Ιωάννη αυτά που είδατε και ακούσατε, τυφλοί αναβλέπουν και χωλοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται, κουφοί ακούουν, νεκροί ανασταίνονται, πτωχοί και ταπεινοί ακούν και δέχονται το χαροποιούν μήνυμα της βασιλείας των ουρανών, Αργότερα, ο Κύριος συναντά τον Ανδρέα και τον αδελφό του Πέτρο, στη λίμνη της Γεννησαρέτ και τους λέγει: « Άφετε τα δίκτυα ταύτα και ακολουθείτε με και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων». Για δεύτερη φορά ο Άγιος ακολουθεί τον Κύριο. Κατά τον βίο του, Τον ακολουθούσε παντού και πάντοτε, είχε μάλιστα προθυμία να μαρτυρήσει γι’ Αυτόν, όπως αξιώθηκε αργότερα.
Αφού ο Κύριος Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε, λαμβάνει μέρος, η τρίτη κλήση του Αποστόλου από τον Χριστό, όπου ο ίδιος εμφανιζόμενος στο όρος της Γαλιλαίας λέει στους μαθητές Του, το γνωστό σε όλους μας: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»(Ματθ. ΚΗ΄, 19). Στην συνέχεια τους στέλνει το Άγιο Πνεύμα της Πεντηκοστής. Έτσι οι Απόστολοι βάζουν κλήρους, για τους τόπους όπου θα διδάξει ο καθένας. Στον Άγιο Ανδρέα έλαχε η Ελλάδα, η Ανατολή, τα μέρη της Μαύρης Θάλασσας και της Σκυθίας, αλλά δεν δειλίασε ούτε κυριεύθηκε από οκνηρία. Αλλά έχοντας στο νού του την παραγγελία του Χριστού: «Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα μέσω λύκων» (Ματθ. Ι΄16), με προθυμία και χαρά άρχισε το ταξίδι της ιεραποστολής. Πολλά είναι τα μέρη από τα οποία πέρασε ο Απόστολος, πολλές οι διδαχές, οι θεραπείες, οι ελεημοσύνες, οι στερήσεις, οι διωγμοί, τα παθήματά του. Ο τελευταίος σταθμός του ήταν η Πάτρα. Εκεί μαρτύρησε για τον Διδάσκαλό του. Για την πόλη της Πάτρας είναι ιδιαίτερη τιμή, όπως και για την πατρίδα μας, το γεγονός αυτό. Η υπακοή του Αγίου, στο θέλημα του Κυρίου μας, η αγάπη του γι’ Αυτόν η αυταπάρνησή του, η γενναιοδωρία και η καλή προαίρεσή του, τον έστεψαν με το αμάραντο στεφάνι της Βασιλείας του Θεού. Ας ευχηθούμε, οι ικεσίες του για μας και η χάρη του, να οδηγήσουν τα βήματά μας και τον αγώνα μας, στην «αλήθεια» και στην «ζωή», δηλαδή στον Κύριο Ιησού Χριστό και Θεό μας.
Αμήν.
ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΚΛΩΝΗΣ: Καθηγητής Καλλιτεχνικών
(Βιβλιογραφία: Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθ. Εκκλησίας, ΤόμοςΙΑ΄)

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ελήληθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο υιός του ανθρώπου (Ιωανν ιβ ,23) Αυτά τα λόγια είπε ο Θεάνθρωπος Ιησούς όταν του ανήγγειλαν οι μαθητές ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΙΠΠΟΣ πως ερχόμενοι κάποιοι ΕΛΛΗΝΕΣ στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσουν στην εορτή του Πάσχα θέλησαν παράλληλα να τον συναντήσουν. Είχαν ακούσει τόσα για τον ΚΥΡΙΟ ώστε η απόφαση τους ήταν αμετάκλητη: «θελομεν τον Ιησουν ιδειν» (Ιωανν.ιβ,21).
Οι Έλληνες φιλόσοφοι ,φίλες και φίλοι, αναζητούσαν το θείο μέσα στον κόσμο, μέσα στα δημιουργήματα. Νοούσαν τον κόσμο σαν τη συνεκτική –λογική δύναμη που κρατά την δημιουργία σε αρμονία, ενότητα, ομορφιά, βάσει της αριστοτελικής άποψης περί ιδεατών φάσεων-κόσμων του ΘΕΟΥ. Απώτερος σκοπός ήταν η αναζήτηση της αρετής της υστεροφημίας και τελικά του ΦΩΤΟΣ. Γιατί ο κύριος Ιησούς μιλώντας με την γλωσσά των Ελληνων, λέει στο Ευαγγελιο: Εγω ειμί το Φως του κοσμου, δινοντας έτσι τέλος στην αναζήτηση των φιλοσοφων προγονών μας και της ανθρωπότητας.
Ο Ανδρέας (ελληνικό όνομα που σημαίνει ανδρειωμένος- ανδρεία),μαζί με τον Ιωάννη τον μετέπειτα ευαγγελιστή ,ήταν στην αρχή μαθητές του Άγιου Ιωάννου του Προδρόμου, και ανέμεναν την έλευση του Μεσσία .Πρώτος λαμβάνει το αποστολικό κάλεσμα από τον Θεάνθρωπο ακούοντας της φωνής Του λεγούσης: δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων.(Ματ ε,19)Ευθύς αμέσως τρέχει στον αδελφό του Πέτρο, να του μεταδώσει την είδηση: ευρύναμε τον Κύριο(άραγε εμείς τον έχουμε βρει???)-Τα γεγονότα που επακολούθησαν είχαν σαν αποτέλεσμα οι φτωχοί και άσημοι ψαράδες στο επάγγελμα να μεταβάλλονται σε αλιείς ψύχων και πόλους έλξης στην αλήθεια του ευαγγελίου.
Ο Ανδρέας υπήρξε, αγαπητοί κατεξοχήν απόστολος των Ελλήνων . Ως τόπους περιοδείας του αναφέρονται η Σκυθία (Νότιος Ρωσία), η ελληνική Βιθυνία, ο Πόντος Θράκη, η Μακεδονία, η Ήπειρος και τέλος η Αχαΐα και η Πάτρα, που ποτιστήκαν από τον ιδρώτα του πρωτόκλητου μαθητού, ιδιαιτέρως η πόλη μας ποτίστηκε και με το αίμα του μαρτυρίου του, αφήνοντας χαριτόβρυτους θησαυρούς την τίμια ΚΑΡΡΑ και τον σταυρό σε σχήμα ’’Χ’’. Έδειξε έτσι την ιδιαίτερη αγάπη του για την πατρίδα μας, όπως έκανε και στη συνάντηση των προγονών μας με τον Δάσκαλο του, μεσιτεύοντας πάντοτε υπέρ του έθνους μας. Υπαρχει άραγε μεγαλύτερη ευεργεσία απ’ άυτη; Μεγαλυτερη τιμή για εμάς τους Πατρινούς;
Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος παρατηρεί τα εξής:- Δεν ήμαστε τόσο σημαντικοί ώστε ο Θεός να δοξαστεί (εννοεί δια της σταυρικής θυσίας και της αναστάσεως Του) και έπειτα εμείς να τον αναγνωρίσουμε. Αλλά το βλέμμα του Κύριου βλέπει περά από τον χρόνο και την ανθρώπινη ιστορία. ΕΙΔΕ λοιπόν ο Κύριος, στην προσέλευση των Ελλήνων την βαθιά τους πίστη —θέλομεν τον Ιησούν ιδείν ΕΙΔΕ την πνευματικότητα τους. Δημιούργημα αυτής αποτελεί η φιλοσοφία που είπαμε πιο πάνω ΕΙΔΕ την πλούσια και πλήρης νοημάτων γλώσσα τους που θα γινόταν το μέσο για ν’ αποτυπωθούν τα Θεία προστάγματα του. Ο Κλημης ο Αλεξανδρευς φτάνει να πει ,πως αν για τους Εβραίους παιδαγωγός εις Χριστον ήταν η Π. διαθήκη ,για μας τους Έλληνες ήταν η φιλοσοφία. Δεν είναι παράδοξο άλλωστε πως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, χαρακτηρίστηκαν από τους πατέρες της εκκλησιάς μας, προ Χριστού χριστιανοί και σε κάποια μοναστήρια στο νάρθηκα κάποιων ναών έχουμε απεικονίσεις τους και καταλήγει ο αρχιεπίσκοπος - που πρέπει να προσευχόμαστε για την αποκατάσταση της υγείας του:--Μυστήριον μέγα: Γιατί ο Θεός πηρέ από τα χεριά των Εβραίων την διδασκαλία Του και την ανέθεσε στους Έλληνες; Για τους λόγους προφανώς που εκθέσαμε.
Στο σημείο αυτό, θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούμε σε κάποιες νεοειδωλολατρικες ομάδες που προβάλλονται ως η αυθεντική ελληνική θρησκεία και στους αβάσιμους ισχυρισμούς τους πως οι Έλληνες εκχριστιανίστηκαν βιαίως από τους αυτοκράτορες της Κων/πόλεως. Είναι ποτέ δυνατόν 400 χρόνια σκλαβιάς να μην έκαμψαν την πίστη των πατέρων μας και να την αλλάξει ένα αυτοκρατορικό διάταγμα κάποιου βυζαντινού αυτοκράτορα. Την καλύτερη βέβαια απάντηση την βρίσκουμε μέσα στις επιστολές του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Αποστάτου (Δ’μ.Χ. αιώνας ) που στην προσπάθεια του να αλλάξει την διαμορφωθείσα κατάσταση από την αθρόα προσέλευση των Ελλήνων στο χριστιανισμό ,γράφει στους εντολοδόχους του τα εξής αποκαλυπτικά:’’ το σύνολο της οφειλομένης ευλαβείας προς τους θεούς έχει ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ από μια χυδαία μαλθακότητα’’’ - εννοεί τον χριστιανισμό. Λυπούμεθα πολύ κύριοι της Νέας Τάξης πραγμάτων, αλλά όπως τότε οι πατέρες μας έτσι και τώρα εμείς, ΔΕΝ θα σας κάνουμε την χάρη!!! Η εθνική και εκκλησιαστική ιστορία μας , έχει αμέτρητα παρόμοια παραδείγματα που δείχνουν στο διάβα των αιώνων , πως ΕΛΛΑΔΑ και ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ είναι ένα και το αυτό. Είναι έννοιες ταυτόσημες και σε πείσμα των πολεμίων τους, αδιαπραγμάτευτες. Έτσι θέλησαν οι πρόγονοι μας, έτσι θέλησε ο ίδιος ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ που έδωσε την υπογραφή του για της πατρίδος την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και δεν την παίρνει οπίσω , όπως έλεγε ο γέρος του Μωρία Θ.Κολοκοτρωνης. Μια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ που θέλουν κάποιοι να την χάσουμε.
Εμείς όμως ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ ας υιοθετήσουμε το σωστικό μήνυμα του ευαγγελίου και ας οδηγηθούμε στην μετάνοια , που όπως είπε ο γέρων ΠΑΙΣΙΟΣ ,η μετάνοια θα είναι η ομπρέλα που θα σκεπάσει την πατρίδα μας πριν να είναι αργά! Τέλος , ας εγκωμιάσουμε και μείς τον ΑΓΙΟ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΑΝΔΡΕΑ μέσα από την παράκληση του Οσίου Νικοδήμου του αγιορείτου:
ΚΗΡΥΞ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΜΕΓΑΣ ΦΑΝΕΙΣ ΠΑΛΙΝ ΒΥΖΑΝΤΙΔΑ,ΣΥ ΦΩΤΙΖΕΙΣ ΚΑΤ΄ΕΞΟΧΗΝ ΣΥΝ ΤΗ ΤΟΥ ΕΥΞΕΙΝΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΚΑΡ…..Ω ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΘΗΓΗΤΑ…ΚΗΡΥΞ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΓΕΓΟΝΩΣ ΠΑΣΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΑΚΑΡ ΣΟΦΕ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΕΣΧΑΤΩΣ ΕΚΔΙΔΑΣΚΕΙΣ ΑΝΔΡΕΑ ΜΥΣΤΟΛΕΚΤΑ ΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΝ.
Δεν θα σταματήσουμε να φωνάζουμε και εμείς δια των πρεσβειών σου ΑΓΙΕ ΑΝΔΡΕΑ, όπως έκαναν και οι προπάτορές μας που έφερες ενώπιον του Διδασκάλου σου: θέλομεν ειδείν τον ΙΗΣΟΥΝ!!!---ΓΕΝΟΙΤΟ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Διονυσης Ιωαν. Κογκας
Φοιτητης Εκκ. ΙΕΚ Πατρων



ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


Ο Πρωτόκλητος μαθητής του Χριστού είναι ευρέως γνωστό πως εκήρυξε στην Πάτρα και εκοιμήθη στην ομώνυμη πόλη. Ο μεγάλος του αγώνας για την προσέγγιση των ειδωλολατρών και την μετάλλαξή τους σε χριστιανούς εστέφθη με επιτυχία. Όμως γνωρίζουμε ότι κάθε προσπάθεια έχει και το τίμημα της. Έτσι και ο πολιούχος μας, μαρτύρησε δεμένος σε δύο ξύλα σχήματος Χ. Αυτή η αυτοθυσία πρέπει να προβληματίσει και να ερεθίσει καλόπιστα , τις ψυχές των ανθρώπων και δη των νέων, ώστε να καταλάβουν πως η ομορφιά της ζωής είναι η πίστη και η αγάπη προς τον Θεό και προς τους αγίους της Εκκλησίας , που με τον μαρτυρικό τους θάνατο έθεσαν τα θεμέλια για μια νέα θρησκεία της τότε εποχής που δεν ήταν άλλη από τον Χριστιανισμό.
Πολλοί όμως από τους νέους μας σήμερα έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, χωρίς φραγμούς και αιδώ, γεγονός καθόλου ευάρεστο στον Θεό, μια που η Καινή Διαθήκη ανοίγει άλλους δρόμους που για να τους διαβούν έχουν ανάγκη από φρένα και ταπείνωση. Μην ξεχνάμε ότι τα νάματα της ορθοδοξίας, καθοδηγούν τον πιστό προς μια ενάρετη και λαμπρή ζωή. Όμως, οι αμύητοι στην μυστηριακή ζωή δέχονται πανταχόθεν κελεύσματα με ωραίο περιτύλιγμα αλλά με κενό περιεχόμενο. Ο Άγιος Ανδρέας απλώνει χείρα βοηθείας σε όλους εμάς για να ζούμε καθημερινώς με την ελπίδα της βασιλείας των ουρανών. Αυτό είναι το μήνυμα του οποίου πρέπει να γίνουμε δέκτες, διότι διαφορετικά αγνοώντας όλα τα παραπάνω στη ζωή μας δεν μένει πια τίποτα άλλο παρά πλήξη και ανία.
Το «αγαπάτε αλλήλους» του Χριστού έγινε προπομπός για μεγάλες αλλαγές αλλά και για πολύ πόνο. Ο Άγιος Ανδρέας εκτός από το ότι είδε τον Κύριο να θαυματουργεί, απέκτησε και αυτός ως δώρο από το Θεό αυτό το χάρισμα. Όλα αυτά απορρέουν από την αγάπη του Θεού για τα πλάσματά του. Η ζωή, όμως, είναι πολύ δύσκολη και επικίνδυνη με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να δέχεται πολλούς κολάφους . Εκεί είναι που θα δοκιμαστεί με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Έτσι, λοιπόν, το βαθύτερο μήνυμα που απορρέει από τη θυσία του Πρωτοκλήτου είναι να τιμάμε τους αγίους μας και να προσευχόμαστε για να γεννηθεί μέσα μας η αγάπη του Θεού.

Σταύρος Κερτεζιτόπουλος
Καθηγητής Ιταλικών

ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ

Όσο χρόνο ο Πρωτόκλητος βρίσκοταν στη φυλακή, λαός πολύς προσέρχονταν στο δεσμωτήριο, εκδηλώνοντας τη διάθεση να βιαιοπραγήσει κατά του Αιγεάτη και να απελευθερώσει τον απόστολο σπάζοντας τις θύρες της φυλακής. Όμως ο απόστολος Ανδρέας νουθετούσε το πλήθος λέγοντας: «μη θελήσετε να διαταράξητε την ειρήνην της πόλεως και διαβολικήν ταραχήν να εξεγείρετε. Διότι και ο Κύριος όταν παρεδόθη, μετά πάσης μακροθυμίας συμπεριεφέρθη». Μετά από τις νουθεσίες του αποστόλου ακολούθησε κατά τις νυκτερινές ώρες και η τέλεση της θείας Ευχαριστίας. Και το σημαντικώτερο για την εκκλησία των Πατρών, «τον Στρατοκλή τη των χειρών επιθέσει της αρχιερωσύνης ηξίωσε, χειροτονήσας υπ' αυτόν ιερείς και λευΐτας». Συγκροτώντας έτσι και συμπληρώνοντας τον οργανισμόν της εκκλησίας των Πατρών ο θείος απόστολος «ασπασάμενος πάντας εν αγίω φιλημάτι, απέλυσεν αυτούς εν ειρήνη».
Πληροφορούμενος ο Αιγεάτης τα συμβάντα της νύκτας, ερεθίσθηκε ακόμα περισσότερο και κατόπιν διέταξε να κακοποιηθεί ο απόστολος με βασανιστήρια. Κατόπιν έφεραν τον απόστολο και πάλιν στον Αιγεάτη, που και πάλι τον προέτρεψε να θυσιάσει στα είδωλα, απειλώντας τον πως αν αρνηθεί ξανά να τον υπακούσει, θα τον κρεμάσει στο σταυρό. Ο άγιος Ανδρέας τότε απήντησε: «Εγώ δούλος του Χριστού τυγχάνω και συνεπώς όχι μόνον δεν δειλιώ, αλλά και επιθυμώ το τρόπαιον του σταυρού». Τότε ο Αιγεάτης διέταξε τη σταύρωση του αποστόλου σε σταυρό χιαστού (Χ) σχήματος. Για να παρατείνει μάλιστα το μαρτύριο, παρήγγειλε να μη καρφωθεί, αλλά να τεντωθεί πολύ το σώμα του και να προσδεθούν σφικτά τα χέρια και τα πόδια του στο σταυρό.
Στο άκουσμα της αποφάσεως του Αιγεάτη, ο απόστολος ανεσκίρτησε και με χαρά άρχισε να βαδίζει με τη συνοδεία των στρατιωτών προς τον τόπο του μαρτυρίου. Φτάνοντας οι δήμιοι περιορίσθηκαν στο να προσδέσουν σφικτά στο σταυρό τις μασχάλες και τα πόδια του, χωρίς να τρυπήσουν, ούτε τα χέρια του, αλλ' ούτε και να κατακόψουν τις κλειδώσεις των αγκώνων και των γονάτων. Με αυτό τον τρόπο προσδέσης ο Αιγεάτης ήθελε ακόμα περισσότερο να βασανίσει τον απόστολο, ώστε όχι μόνο να παραμείνει κρεμασμένος στο σταυρό περισσοτέρες ημέρες, αλλά αυξάνοντας ταυτόχρονα την πιθανότητα κατά την διάρκεια της νύκτας να κατασπαραχθεί ζωντανός από τους σκύλους.
Όμως όταν το πλήθος είδε, ότι δεν καρφώθηκε ο απόστολος, αλλά μόνο προσεδέθη στο σταυρό, ευθύς μόλις απομακρύνθηκαν οι δήμιοι, πλησίασαν προς τον σταυρό περιμένοντας να ακούσουν τις νουθεσίες του Πρωτοκλήτου. Επί τρία ολόκληρα ημερονύκτια παρέμεινε ο απόστολος κρεμασμένος στο σταυρό, χωρίς να καταβληθεί και χωρίς να παύσει να νουθετεί και να προτρέπει τα συρρέοντα προς αυτόν πλήθη. Όταν είδαν, ότι ο απόστολος και κατά την τέταρτη ημέρα εξακολουθούσε να ζή και την ίδια να δείχνει αντοχή, ώρμησαν προς τον Αιγεάτην και άρχισαν να φωνάζουν προς αυτόν λέγοντας: «Κακή η κρίσις σου, ανθύπατε κακώς εδίκασας. Τέσσαρας ημέρας κρεμάμενος ζη. Χωρίς αυτός να φάγη τίποτε, με τους λόγους του μας εχόρτασεν όλους. Λύσε τον άνδρα από του σταυρού και ειρηνεύομεν». Στην αρχή ο Αιγεάτης αντιμετώπισε περιφρονητικά το συρρεύσαντα λαό. Αλλά καθόσον το πλήθος συνέχισε να διαμαρτύρεται και να δείχνει απειλητικές διαθέσεις, εξαναγκάσθηκε υπό το κράτος του φόβου να μεταβεί με το λαό στον τόπο του μαρτυρίου, υποσχόμενος, ότι θα απέλυε τον απόστολο.
Ενώ οι χριστιανοί εκδήλωναν με φωνές τη χαρά τους για την επικειμένη απελευθέρωση του Πρωτοκλήτου, αυτός κατηφής άρχισε να διαμαρτύρεται για αυτές τις εκδηλώσεις, παραπονούμενος, ότι: «οι υπ' αυτού μαθητευθέντες παρά τα τόσα, ήκουσαν παρ' αυτού, δεν είχον κατορθώσει ακόμη να αποσπασθούν από τα γήϊνα, αλλ' ήσαν προσδεδεμένοι εις αυτά». Όταν δε κατέφθασε ο Αιγεάτης απευθύνθηκε και προς αυτόν λέγοντας: «Ω ανθύπατε, διατί ήλθες εδώ και τι σκοπεύεις δι' εμέ να κάμης; Ήλθες διά να με λύσης από τα δεσμά ταύτα περιμένων ίσως να με παρασύρης εις την πλάνην σου; Εγώ απέρχομαι προς τον Κύριόν μου, μετά του οποίου θα συζήσω εις αιώνας ατελευτήτους. Προς εκείνον πηγαίνω. προς αυτόν επείγομαι». Επειδή όμως ολόκληρο το πλήθος που συνέρευσε θορυβούσε και εκραύγαζε αξιώνοντας την αποδέσμευση και απελευθέρωση του αποστόλου, ο Αιγεάτης προχώρησε προς τον σταυρό με την πρόθεσιν να τον λύσει. Αλλά ο απόστολος Ανδρέας «μετά φωνής μεγάλης ατενίσας εις τον ουρανόν, είπε: Μη επιτρέψης, Δέσποτα, εμέ τον επί ξύλου αναρτηθέντα πάλιν λυθήναι. Και ταύτα ειπών και πλείον δοξάσας παρέδωκε το πνεύμα».
Έτσι ο απόστολος Ανδρέας με το μαρτυρικό του τέλος στην πόλη των Πατρών ολοκλήρωσε το μακρύ και γεμάτο κινδύνους και διωγμούς αποστολικό του έργο καθαγιάζοντας όχι μόνο την Αχαϊκή γή με το τίμιο αίμα του αλλά και την Αποστολική Εκκλησία των Πατρών την οποία εγκαθίδρυσε, οργάνωσε και συνεχίζει δια των πρεσβειών του στο Θεό να προστατεύει στο πέρασμα των αιώνων. Αυτή τη θυσία του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέα καλό είναι να μη τη θυμομάστε επετειακά μόνο τις ημέρες που τιμάται η μνήμη του, αλλά διαρκώς να επικαλούμαστε τον πολιούχο Άγιο να μας φωτίζει και να μας καθοδηγεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας ως προστάτης και βοηθός.
Δημήτρης Γαβριήλ
Διδάκτωρ Χημείας

ΑΠΟ ΤΑ ΙΕΡΑ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΑ

Αν και η συμβατική γλώσσα των σχηματοποιημένων εννοιών αδυνατεί να ορίσει τι σημαίνει άγιος, εν τούτοις θα παραθέσουμε τον ορισμό που έχει δώσει ο Πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης. «Άγιος είναι κατάστασις ψυχής καθαρθείσης ελλαμπωμένης και ηνωμένης κατ ενέργειαν μετά του Θεού και συνεπώς κειμένης πέραν των ορίων του ανθρωπίνου λόγου». Αλήθεια τι μπορεί να πει κανείς για τους ανθρώπους που κινούνται στη σφαίρα της χάρης του Αγίου Πνεύματος και συνεπώς «πέραν των ορίων του ανθρωπίνου λόγου»; Παρόλα αυτά έχοντας επίγνωση της ανεπάρκειας μας θα τολμήσουμε να καταγράψουμε τους στοχασμούς μας.
Οι άγιοι αποτελούν τους πιστούς στρατιώτες του Θεού. Έχουν ξεχωριστή θέση στις καρδιές των απανταχού Χριστιανών. Όταν τους επικαλούμαστε αυτοί εργάζονται ακατάπαυστα ώστε οι προσευχές μας και οι επιθυμίες μας να εισακουστούν στον Παντοδύναμο, κατά το συμφέρον μας.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Άγιοι κάποτε υπήρξαν άνθρωποι με σάρκα και οστά, όπως και εμείς. Έζησαν και έδρασαν σε τούτο το μάταιο κόσμο και το νήμα της ζωής τους κόπηκε με μαρτυρικό τρόπο. Όταν μιλάμε βέβαια για μαρτύριο δεν αναφερόμαστε μόνο στο αιματηρό αλλά και στο αναίμακτο. Δηλαδή την ορθή βίωση της κατά Χριστόν ζωής, η οποία είναι σταυρική δηλαδή συνιστά ένα διαρκές μαρτύριο. Για το λόγο αυτό η Χριστιανοσύνη τους τιμά και δοξολογεί αιώνες τώρα.
Τα λείψανα των αγίων αποτελούν ένα πραγματικό αλλά και παράδοξο για την λογική μας φαινόμενο. Παραμένουν αναλλοίωτα πολλά χρόνια τώρα και ευωδιάζουν.
Χιλιάδες Χριστιανοί συρρέουν στον οίκο του Θεού, ασπάζονται τα ιερά λείψανα και επικαλούνται την χάρη του Θεού δια των αγίων, οι οποίοι ακούν με προσοχή τα αιτήματα των πιστών και τα μεταφέρουν στον Θεό προκειμένου να εκπληρωθούν εφόσον αυτό είναι προς το συμφέρον μας.
Εξέχουσα πνευματική προσωπικότητα είναι ο άγιος Ανδρέας, ο οποίος έδρασε στην ευρύτερη περιοχή της Πάτρας και βρήκε μαρτυρικό σταυρικό θάνατο. Η πρωτεύουσα της Αχαΐας έχει την τιμή και την ευλογία να φιλοξενεί τα ιερά λείψανα και την τιμία κάρα του αποστόλου Ανδρέα.
Σύσσωμος ο Πατρινός λαός εκδηλώνει τα ευλαβή του αισθήματα προς τον Πολιούχο τους στις 30 Νοεμβρίου, που είναι η μέρα της μνήμης του. Πλήθος πιστών ασπάζεται τα ιερά λείψανα του αποστόλου και του ζητούν να τους θεραπεύσει ασθένειες, να τους βοηθήσει να ανταπεξέλθουν στις ποικίλες δυσκολίες της ζωής αλλά και να τους χαρίσει ψυχική ανάταση.
Δυστυχώς, οι ρυθμοί της ζωής είναι τόσο έντονοι και οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους χωρίς να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους. Ο κάθε άνθρωπος σηκώνει το δικό του «σταυρό» και ψάχνει τρόπους να απαλύνει την δυστυχία του.
Στον πολύμοχθο αγώνα του κάθε Χριστιανού τόσο στον αγώνα για την θέωση όσο και στην καθημερινή βιοπάλη, οι άγιοι μας συμπαρίστανται με την μεσιτεία τους. Όσον αφορά την περιοχή της Αχαΐας, η μεγαλύτερη ευλογία που έχει λάβει από τον δωρεοδότη Θεό είναι αναντίλεκτα η αγία κάρα του αποστόλου Ανδρέου, η οποία αποτελεί πηγή αγιασμού για όσους προσέρχονται και τον προσκυνούν με ευλάβεια στον ναό του.
Δρίτσας Ηλιας
Φοιτητής


ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

«Η των Πατρέων σε πόλις ποιμένα κέκτηται»
Ας γίνει φίλοι μου για όλους μας το άγιον παράδειγμά του, το κήρυγμα, ο βίος και το μαρτύριό του φώς και στήριξις στους τόσους κλυδωνισμούς των ημερών μας. Ο δρόμος, ο βιοτικός, ακανθώδης και δύσβατος ζητεί περισσότερο από ποτέ άλλοτε σοφούς οδηγούς προς την σωτηρία. Ας γίνει ο Απόστολος και Πολιούχος μας Άγιος Ανδρέας ο σοφός καθοδηγητής μας προς τα υψηλά και τα άξια «προς όσα – για να μεταχειρισθούμε την γνηστήν ωραίαν έκφρασιν του Απ. Παύλου – προς όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, ει τις αρετή και ει τις έπαινος… και ο θεός της ειρήνης έσται μεθ’ ημών» (Φιλιππ.δ΄8-9) π. Γεωργιος Ηλιόπουλος





« Είθε ο βίος των Αγίων μας να αποτελέση δι’ ένα έκαστον προσκλητήριον σάλπισμα προκειμένου να επιτύχωμεν δια της οδού της αρετής τον ευλογημένον σκοπόν, δηλαδή την κατά Χριστόν τελείωσιν»

Ο Μητροπολίτης μας κ.κ. Χρυσόστομος