ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Νο11 - (ΤΟ ΚΑΚΟ)

«ΤΟ ΚΑΚΟ»

(ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΕΣ)

…ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

«Το κακό». Ένα προϊόν που είχε και θα έχει – και εγώ δεν ξέρω πόσο ακόμα – μεγάλη ζήτηση. Αυτός είναι και ο λόγος που οι πάντες έχουν γίνει έμποροι προβάλλοντάς το ευκαίρως και ακαίρως με όποιο μέσο μπορούν. Τηλεοράσεις, τύπος, περιοδικά κάθε είδους, διαδίκτυο καθημερινά βομβαρδίζουν τον κόσμο και δη τη ταλαίπωρη χώρα μας με ό,τι άσχημο, ανήθικο, βρομερό, απαίσιο, φθοροποιό, καταστροφικό και θανατηφόρο που κυκλοφορεί στον σύγχρονο κόσμο που ζούμε. Πού και πού, επισημαίνουμε κάτι όμορφο, κάτι ωραίο, κάτι ελπιδοφόρο, αλλά και αυτά τα ολίγα συμπνίγονται μέσα στη λαίλαπα και στο καμίνι της πυρκαγιάς του κακού. Εμείς οι νέοι ορθόδοξοι χριστιανοί, «Η παρέα του Αη-Γιάννη», ερχόμαστε να καταθέσουμε με τη δέουσα ειλικρίνεια τις ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΑΣ θέσεις και τις ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ευθύνες αναζητώντας τα αίτια διότι και εμείς τέκνα είμαστε και πολίτες αυτής της σύγχρονης εποχής.


ΜΗΠΩΣ Η ΣΧΕΣΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ-ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΝ ΤΥΠΙΚΗ ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΤΕΡΟΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ;


Το κακό είναι έννοια που νοείται πάντοτε σε συσχετισμό προς το αγαθό και τις σημασίες που αποδίδονται στο αντίθετό του, "το καλό" προς το οποίο και αντιτίθεται ριζικά. Σύμφωνα με την πατερική γραμματεία "τίποτε άλλο δεν είναι το κακό παρά στέρηση του αγαθού, όπως και το σκότος είναι στέρηση του φωτός. Το αγαθό είναι φως νοητό, όπως και το κακό είναι σκότος νοητό". Κατά μία έννοια, "κακό" είναι κάθε τι που η κρίση μας απαξιώνει, θεωρεί ότι θα έπρεπε να εκλείπει, κάθε τι που διεγείρει την αποστροφή μας.
Από τη στιγμή που ο Θεός είναι η Πρώτη Αιτία των πάντων, Παντοδύναμος, Παντογνώστης, Πανταχού παρών και Άπειρος, ως κακό ορίζουμε την έλλειψη αυτών των χαρακτηριστικών. Γιατί δεν μπορεί παρά η Πρώτη και Μοναδική Αιτία των πάντων, να αποτελεί το σημείο αναφοράς της κάθε έννοιας του υπαρκτού. Το κακό, δεν είναι ουσία, είναι ποιότητα. Είναι “συμβεβηκός”, κάτι που επικάθεται εξωτερικά στην φύση, χωρίς ν'αποτελεί εσωτερικό στοιχείο αυτής. Δεν ανήκει στή φύση του ανθρώπου, δοσμένο σ'αυτή απο το Θεό. Αν ήταν έτσι ο άνθρωπος θα ήταν ανεύθυνος για την κακότητά του, υπέυθυνος γι΄αυτή μονάχα ο δημιουργός.
Αν ο Θεός υπάρχει και είναι κυρίαρχος ... τότε γιατί το κακό;
Μία από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις για όσους πιστεύουν στη Βίβλο, η οποία ωστόσο απαιτεί ικανοποιητική απάντηση, είναι η ακόλουθη: «Εάν ο Θεός της αγάπης υπάρχει, τότε γιατί το κακό κυριαρχεί στον κόσμο μας;».
Αυτή η ελευθερία, όμως, ενέχει την δυνατότητα να απορρίψουμε την αγάπη του Θεού, από την μία, και από την άλλη, να κακοποιήσουμε και να απορρίψουμε και τους συνανθρώπους μας. Συνεπώς, δεν είναι ο Θεός που διαπράττει το κακό ή το δημιουργεί, αλλά είναι ο άνθρωπος που ελεύθερα επιλέγει ή απορρίπτει την αγάπη του Θεού. Το μεγαλύτερο εν δυνάμει κακό βρίσκεται στην ικανότητά μας να αρνηθούμε την αγάπη του Θεού.
Καλό - Κακό
Για τους ανθρώπους καλό είναι ό,τι προάγει τη ζωή προς το ατελεύτητό της, ενώ κακό, ό,τι εμποδίζει αυτή την προαγωγή.
Αυτό είναι στην κρίση του καθενός βάση των απόψεων του και του τι θέλει και δεν θέλει....
Κάτι είναι καλό για μένα, κακό για σένα και αδιάφορο για κάποιον τρίτο...
Γιατί νομίζω ότι το καλό και το κακό εξαρτάται από την ηθική της κοινωνίας και όχι από την προσωπική ηθική.
Να είσαι συγχωρητικός χωρίς να θυμάσαι το κακό που σου έκανε ο άλλος.
Να είσαι ο εαυτός σου χωρίς να ερευνάς τον κακό εαυτό των άλλων.
Η εκκλησία – Σώμα ΧριστούΤι λέει για την Εκκλησία ο Απόστολος Παύλος; Τη χαρακτηρίζει με μια συμβολική έκφραση πολύ περιεκτική και παραστατική. Την ονομάζει Σώμα Χριστού. Χρησιμοποιεί μια θαυμάσια εικόνα, που ακόμα κι εγώ μπορώ να καταλάβω. Η Εκκλησία παρουσιάζεται ως Σώμα. Τι σημαίνει αυτό θα μου το αναλύσει ο ίδιος Απόστολος σιγά σιγά, ώστε να αντιληφθώ τι κρύβεται πίσω από αυτήν. Την εικόνα του σώματος ως παράσταση της Εκκλησίας τη χρησιμοποιεί ο απόστολος Παύλος γιατί έχει πολλή βαθιά σημασία και ταυτόχρονα μεγάλη σαφήνεια. Ο ίδιος γράφει στους Χριστιανούς των Κολασσαέων. «Και αυτός (ο Χριστός) εστι πρό πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε. Και αυτός εστιν η Κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας» (Κολασ. α’ 7-8). Πριν από όλα υπάρχει ο Χριστός. Όλα αυτός τα συγκρατεί και τα διατηρεί και τα κατευθύνει με την πάνσοφη και στοργική του πρόνοια. Και αυτός που όλα τα συγκρατεί και τα διευθύνει, αυτός είναι και η κεφαλή του σώματος που είναι η Εκκλησία. Πάλι για σώμα μιλάει ο απόστολος Παύλος. Μιλάει για σώμα που δεν είναι τυχαία η κεφαλή του, αλλά αυτός ο Υιός και Λόγος του Θεού, που δημιούργησε τον κόσμο και σαρκώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Προς το παρόν μένω στην έννοια του σώματος. Η έννοια της Κεφαλής θα με απασχολήσει αργότερα.
Οι χριστιανοί σήμερα
Όταν ο σύγχρονος χριστιανός μιλάει για τον Θεό, εννοεί, λίγο-πολύ, κάτι που βρίσκεται πέρα μακριά στον ουρανό, άγνωστο, ακατανόητο, φοβερό, απλησίαστο, που απλά το αποδέχεται, χρήσιμο για ώρα ανάγκης, μερικές φορές του αποδίδει μαγικές ιδιότητες και συχνά επαναλαμβάνει το ανορθόδοξο «πίστευε και μη ερεύνα».
Κατά τ΄ άλλα αυτή η πίστη στο Θεό δεν επιφέρει ουσιαστική αλλαγή στη ζωή του χριστιανού. Μπορεί να εκκλησιάζεται μερικές Κυριακές, να έχει στη βιβλιοθήκη του σύγχρονα πνευματικά βιβλία, παλιές εικόνες στο σαλόνι, κάποιο κομποσκοίνι στο χέρι, να δίνει και λίγη ελεημοσύνη. Όμως παραμένει ανυπόμονος στ΄ ότι οι άλλοι δεν είναι όπως τους θέλει, μίζερος για τα χρήματα, βυθισμένος στον ατομισμό, στην καλοπέραση, στο άγχος, στον ανταγωνισμό. Αυτό όμως δεν είναι ζωή εν Χριστώ. Μυρίζει θάνατο. Σε τι διαφέρει ο χριστιανός σήμερα από τον υπόλοιπο κόσμο; Όταν δεν έχει μακροθυμία, πραότητα, χαρά, απλότητα και κυρίως ταπείνωση, σημαίνει ότι δεν έχει νοιώσει τίποτε από την εν Χριστώ ζωή. Ζωή που ανακαινίζει, μεταμορφώνει και ωραιοποιεί τον άνθρωπο και μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες. Η ζωή των χριστιανών μη διαφέροντας καταντά επιβίωση δίχως νόημα, ανόητη, αφού δεν μπορείς να ζεις μόνο για μια σύνταξη ή για ένα δεύτερο διαμέρισμα ή για ένα καινούριο αυτοκίνητο. Δεν καρτεράμε μια ουσιαστική αλλαγή, κινούμεθα δίχως ελπίδα. Έτσι, τρέχουμε συνέχεια, υφαίνοντας κατά κάποιο τρόπο το σάβανο μας. Η ζωή, λέμε και εμείς, είναι μαύρη, άχαρη, τα ίδια και τα ίδια, μουντή, θολή, ρουτίνα. Ο χριστιανός πρώτα-πρώτα καλείται να σκύψει και να ακούσει τη φωνή του Ευαγγελίου, που τον καλεί σε μία συνεχή διακινδύνευση της αυτάρκειας που τον διακατέχει, του πονηρού λογισμού εκείνου, που τον κινεί να λέει: εμείς, δόξα τω Θεώ, δεν κάνουμε τα φοβερά και αισχρά, που βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση. Η σκέψη αυτή είναι μάλλον δαιμονοκίνητη και ο εφησυχασμός που δίνει δεν είναι ασφαλώς καθόλου αγαθός. Δεν θα δώσουμε λόγο στο Θεό μόνο γιατί δεν πράξαμε το κακό, αλλά
και γιατί δεν πράξαμε το καλό, δεν αγαπήσαμε τρυφερά την αρετή. Οι χριστιανοί σήμερα πρέπει να γίνουμε οι άνθρωποι των καθαρών βιωμάτων, να μιλά πιο βροντερά η ζωή μας η ίδια από τα πολλά λόγια μας, να μη απαιτούμε με προπέτεια το θαύμα, να μη βιαζόμαστε στην προσευχή, ν΄ ακούμε και τον άλλο, όποιος κι αν είναι, να υπομένουμε την αντίδραση, την αντίσταση του άλλου, να συνεργασθούμε με το Θεό. Εμείς θα του δώσουμε τον εκούσιο κόπο μας, την άσκηση, κι Εκείνος τη χάρη Του και το έλεός Του, αφού πάντοτε η σωτηρία του ανθρώπου είναι συνεργία Θείας Χάριτος κι ανθρώπινης ενέργειας. Ο άνθρωπος πλάσθηκε κατ΄ εικόνα Θεού κι ο σκοπός της δημιουργίας του είναι η θέωση. Η αποστολή της Εκκλησίας είναι η σωτηρία του κόσμου, τα μυστήρια της Εκκλησίας αγιάζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο, ο οποίος καθαριζόμενος φωτίζεται και θεώνεται. Αυτή είναι η ορθόδοξη θεολογία, η ανθρωπολογία, η εκκλησιολογία και η ασκητική της Εκκλησίας μας. Μη ψάχνουμε γι΄ άλλες ατραπούς, όταν μία είναι η οδός της σωτηρίας, της θεώσεως, της τελειότητος.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΑΝΩΡΑΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΛΟΓΙΣΤΡΙΑ - ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΡΙΑ



ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ
ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΚΟΥΟΜΕΝ ΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ;

Απογοήτευση προκαλεί η συνήθεια ορισμένων -ευτυχώς ολίγων- κατά δήλωσή τους Χριστιανών να μην ασχολούνται με τους εαυτούς τους, για τη διόρθωση των ελαττωμάτων τους, την εξουδετέρωση των παθών τους, να μην νιώθουν μετάνοια και συντριβή για την αμαρτωλότητά τους. Αντίθετα συμπεριφέρονται ως αυστηροί κριτές των πάντων, ως οι αγνότεροι και οι καθαρότεροι των πιστών… Ποιοι; Αυτοί που έχουν τόση μονομέρεια και τόση στενή αντίληψη των πραγμάτων. Αυτοί που έχουν κάνει κέντρο του Σύμπαντος όχι τον Δημιουργικό Τριαδικό Θεό, αλλά τους εαυτούς τους και μάλιστα περιχαρακωμένους με υψηλά τείχη. Συναισθήματα τους ο φόβος και η ανασφάλεια, όχι η αγάπη. Συζητήσεις κάνουν μόνο και μονίμως κουτσομπολίστικες, ποτέ πνευματικές, συνήθειά τους να πλήττουν ηθικά συνανθρώπους τους, πάντα αδικώντας τους και πάντα με εμπάθεια. Αποδέχονται αμέσως δήθεν πληροφορίες και φήμες που τέρπονται να ακούν και, πέφτοντας στα αμαρτήματα της κατάκρισης και της συκοφαντίας με περισσή ελαφρότητα και απολύτως άκριτα, τις διαδίδουν με εσωτερική μάλιστα ευφροσύνη,αφού στην πνευματική τους αλλοίωση δικαιολογούνται ότι βοηθούν έτσι στην κάθαρση της Εκκλησίας… Τους ίδιους που ασχολούνται με τον εκκλησιαστικό μικρόκοσμο –ποτέ με τους εαυτούς τους- δεν τους απασχολεί το πού πηγαίνει ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, τι συμβαίνει στην Ευρώπη και την Οικουμένη. Δεν θέλουν, δεν τους περνά καν η σκέψη να βοηθήσουν τους Έλληνες Ορθοδόξους στη δύσκολη πορεία τους στην παγκοσμιοποιούμενη κοινωνία. Μόνη τους σκέψη η άρνηση στα πάντα και η μετάδοση του φόβου τους, που ταιριάζει μόνο σε απίστους. Δυστυχώς είναι γεγονός ότι ζούμε και στον εκκλησιαστικό χώρο μία περίοδο που ορισμένοι ενσπείρουν έναν απαράδεκτο λαϊκισμό, αντί να καλλιεργούν την ταπείνωση στους εαυτούς τους και την αγάπη προς τους άλλους.
Είμαστε Έλληνες και Ορθόδοξοι. Διαθέτουμε ένα θησαυρό ανεκτίμητης αξίας και αδαπάνητο. Όχι μόνο λοιπόν δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε, αλλά οφείλουμε να ευαγγελισθούμε την Πίστη μας, να διδάξουμε το Ορθόδοξο ήθος μας, να προβάλλουμε τον γεννήτορα του Ευρωπαϊκού πολιτισμό μας, να προσφέρουμε ελπίδα στον υλόφρονα και ωφελιμιστή συνάνθρωπό μας, όποιος κι αν είναι, Έλληνας ή Ιταλός, Γάλλος ή Γερμανός. Έχουμε βιώσει τα έσχατα και γνωρίζουμε ότι εχθρός μας δεν είναι ο αδελφός μας, αλλά ο Διάβολος και ο εγωϊσμός μας, ο παλιός μας άνθρωπος. Και ο πόλεμος κατά του Σατανά δεν γίνεται με μεταξύ μας τριβές, με την κατάκριση του άλλου, αλλά με κοινή μεγάλη προσπάθεια, με τη συμπαράσταση του ενός προς τον άλλον και όχι με πισόπλατες μαχαιριές. Οφείλουμε να διαφυλάξουμε την ιδιοπροσωπία μας ως Έλληνες και Ορθόδοξοι, αλλά όχι με την παθητικότητα μας, όχι με
την περιχαράκωσή μας, αλλά με την ενεργητικότητά μας, κυρίως με την αγιότητά μας. Όσοι εξακολουθήσουν να ασχολούνται μόνο με το κουτσομπολιό και την κατάκριση παριστάνοντας τους «αγνούς Ορθοδόξους», ασφαλώς θα δώσουν λόγο στον Θεό για τις πράξεις τους, και βεβαίως θα τους αγνοήσουν οι Χριστιανοί και θα τους ξεπεράσει ως οδοστρωτήρας η ωμή πραγματικότητα.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΤΟΛΜΗ»
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2002
ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΟΛΟΓΟΣ



ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΜΑΣ;

Η σύγχρονη κοινωνία μας βιώνει μια βαθιά εσωτερική αντίφαση. Ενώ φαίνεται να ενδιαφερόμαστε για τα πάντα, στεκόμαστε στην πραγματικότητα παγερά αδιάφοροι στο οτιδήποτε. Ή καλύτερα εστιάζουμε την προσοχή μας σε ζητήματα ήττονος σημασίας, ενώ παράλληλα αποστασιοποιούμαστε και απαξιώνουμε κάθε τι ουσιαστικό. Συνηθίσαμε φαίνεται στον εύκολο δρόμο της κακίας και οι αξίες της ανθρωπιάς και της καλοσύνης ηχούν ως «ξένον άκουσμα» στα αυτιά μας. Εξορκίζουμε το κακό από τη ζωή μας με τα λόγια, αλλά συνήθως εντοπίζουμε την κακία μόνο στους άλλους. Η εξοικείωσή μας με τις εκδηλώσεις του κακού τείνει αυξανόμενη να καταπνίξει την όποια «ικμάδα» ανθρωπιάς
μας. Σε ένα κόσμο ηδονολαγνείας κάθε μορφής, πολλές φορές είμαστε δέσμιοι των παθών μας σε τέτοιο βαθμό ώστε η συνείδησή μας έχει πορωθεί και καταλήγουμε να είμαστε «τυφλοί τα τ’ ώτα, τον τε νουν τα τ’ όμματα» απέναντι στην αμαρτία. Η πηγή του κακού μέσα στη σκέψη μας καθρεφτίζεται, είτε σε μια απρόσωπη απόκοσμη δύναμη, είτε στην κακή μας τύχη. Άλλοτε αποδίδεται στο «κακό το μάτι» ή στην «κακία του κόσμου». Ποτέ δεν στρεφόμαστε εντός μας με τάση αυτοκριτικής ή οι τυχαίες και φευγαλέες ενδοσκοπίσεις μας είναι απλά ναρκισσιστικές «βουτιές» στο πέλαγος της εγωπάθειάς μας. Έτσι, αφού προσδιορίζουμε το κακό μόνο εκτός ημών, αρκούμαστε απλά να το καταδικάζουμε, κάποιες φορές πέφτουμε στην κατάκριση και πάντοτε αναζητούμε τυχόν υπεύθυνους για τη θεραπεία του, εμείς «οι τέλειοι, οι ανεύθυνοι, οι υπεράνω όλων». Ο δρόμος της αρετής και της γνήσιας αυτογνωσίας είναι πράγματι δύσκολος. Η απάντησή μας είναι συχνά η αδιαφορία μας. Μόνο αν σκύψουμε με ταπείνωση πάνω στα προσωπικά μας προβλήματα και αδιέξοδα, μόνο εάν εναποθέσουμε την ελπίδα μας στο έλεος του Θεού, αν ζητήσουμε με θέρμη την γιατρειά των παθών μας και λάβουμε στέρεη απόφαση διόρθωσης, κάτω από το πετραχείλι του πνευματικού θα κατορθώσουμε να βγούμε από το «καβούκι» μας και να βιώσουμε την προσωπική μας υπέρβαση. Υπέρβαση των παθών και των αδυναμιών μας, υπέρβαση αγάπης και ενδιαφέροντος για τους αδελφούς μας, οι οποίοι θα γίνουν αιτία αγαθού και χαράς και όχι πηγή κακίας και λύπης για μας. Γιατί μόνο μέσα από τον προσωπικό μας αγώνα και το σύνδεσμο της
αγάπης με τους αδελφούς μας θα επιτύχουμε, με τη χάρη του Θεού, την εξάλειψη του κακού από τον κόσμο μας.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΟΛΟΓΟΣ


ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕ ΕΜΠΡΑΚΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ «ΒΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ» ΑΡΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΠΕΙΘΟΥΜΕ ΒΑΤΤΟΛΟΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΟΥΜΕ;

Εάν μας ρωτήσουν ποιο είναι το θρήσκευμά μας η απάντηση μας Θα είναι : " Είμαι χριστιανός Ορθόδοξος"
Ο χαρακτηρισμός όμως αυτός δεν αποτελεί απλά μια ιδιότητα που προστίθεται σε όλες τις άλλες της ταυτότητας μας. Εκφράζει και πρέπει να προσδιορίζει την ουσιαστική σχέση τον Χριστιανού με του Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Ο Χριστιανός είναι ένας εσωτερικός πνευματικός άνθρωπος ο οποίος ενσωματώνεται με το βάπτισμα στο σώμα της Εκκλησίας και δέχεται να ζει σύμφωνα με αυτά που έζησε και φανέρωσε ο Κύριος πάνω στη γη.
Έχοντας λοιπόν ο άνθρωπος το όνομα Χριστιανός αγωνίζεται να έχει όλα αυτά τα γνωρίσματα που προβάλλει η Εκκλησία μας ως απαραίτητα για την πνευματική πρόοδο του κάθε Χριστιανού, να τα τηρεί εφ' όρου ζωής. Αυτά τα γνωρίσματα είναι μακριά από κάθε κακία. Ο σκοπός του είναι η προσπάθειά του προς την απόκτηση αρετών, δικαιοσύνη, αγιασμό, αφθαρσία, ειρήνη, πραότητα, αγάπη, ευσπλαχνία, συγχωρητικότητα, αδελφοσύνη.
Μήπως φέρουμε αυτό το τιμημένο όνομα μόνον επιφανειακά ως τίτλο, ενώ ο νους και η Θέλησή μας δεν είναι πραγματικά προσηλωμένα στο Χριστό και σε όσα εκείνος έπραξε για την σωτηρία μας;
Ο αληθινός εκπρόσωπος του Χριστιανισμού δεν υποκρίνεται, φορώντας ψεύτικα προσωπεία, ώστε να πείθει για την Θρησκευτικότητά του και να δημιουργεί καλή εντύπωση στους άλλους. Είναι πράγματι γνήσιος, ειλικρινής και αυθεντικός με αγάπη για τον Θεό και για τον άνθρωπο.
Ο Χριστιανισμός δεν είναι ένα κενό δοχείο αλειμμένο εξωτερικά με άρωμα καλών έργων, αλλά είναι μυροδοχείο της χάριτος τον Χριστού το οποίο αναδύει προς τα έξω αυτή την πνευματική ευωδιά με τα λόγια και τα έργα του.
Οσοι δηλώνουν Χριστιανοί δεν πρέπει να γίνονται πρόξενοι σκανδαλισμού ούτε να υποκύπτουν στους πειρασμούς από τα σκάνδαλα που συμβαίνουν με αφορμή διάφορα γεγονότα στην κοινωνία, ακόμη και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Γνωρίζουμε ότι τα πιο αυστηρά λόγια ο Χριστός τα είπε για τους υποκριτές και τους σκανδαλίζοντες....... Οσοι δηλώνουν Χριστιανοί, είναι μέλη της κοινωνίας των Αποστόλων των Μαρτύρων, των Πατέρων, των Ασκητών, των Πιστών που διαφύλαξαν την πίστη και την παρέδωσαν σε εμάς.
Ολοι οι Άγιοι της Εκκλησίας ένα όνομα είχανε: " Χριστιανοί".
Αυτό το όνομα φέρνουμε κι εμείς, ας το υιοθετήσουμε όμως επάξια, ας TO τιμήσουμε και ας φωνάξουμε προς όλους:
To όνομά μου είναι Χριστιανός
Η καταγωγή μου είναι Χριστιανός
To επάγγελμά μου είναι Χριστιανός
Η πατρίδα μου είναι ο Ουρανός

ΒΑΜΒΑΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ
ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ


ΜΗΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΘΕΑΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΕΣ ΑΡΑ ΚΑΙ ΑΜΗΧΑΝΟΙ ΣΤΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΓΥΡΩ ΜΑΣ;

Στη σημερινή εποχή ο άνθρωπος καλείται να αντιμετωπίσει κινδύνους και προκλήσεις όπως βία, εγκληματικότητα, επιρροές από το διαδίκτυο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις καθημερινές δυσκολίες που συναντά καθημερινά στη ζωή του. Όλα αυτά που τα προηγούμενα χρόνια φαίνεται ότι ή δεν υπήρχαν ή ήταν σε πολύ μικρότερο βαθμό. Τι τάση πρέπει να κρατήσει ο σύγχρονος Χριστιανός να είναι αδιάφορος ή ευαισθητοποιημένος; Η "εν Χριστώ ζωή" επιβάλλει ο άνθρωπος να μην ενδιαφέρεται μόνο για τη σωτηρία της δικής του ψυχής, μόνο αυτός να μην αγγίξει την αμαρτία και το κακό αλλά θα πρέπει την ώρα της προσευχής να σηκώνει τα χέρια στον Θεό Πατέρα και να προσεύχεται για τους αδελφούς του και να ζητάει το έλεος, την προστασία και τη βοήθεια Του. Ο χριστιανός σήμερα φέρει μεγάλη προσωπική ευθύνη, γι’ αυτό οι ενέργειές του πρέπει να είναι σύμφωνες με τη διδασκαλία και το θέλημα του Θεού, ώστε να μην σκανδαλίζει ή επηρεάζει αρνητικά τους συνανθρώπους του. Ο χριστιανός επίσης πρέπει να μην φοβάται να προσεγγίσει και να βοηθήσει τους ανθρώπους γύρω του, οι οποίοι είναι εγκλωβισμένοι και απογοητευμένοι από τα δεινά τόσων προβλημάτων. Πρέπει να ακολουθεί το παράδειγμα που μας δίδαξε ο Χριστός με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, ο οποίος αψήφησε τους κινδύνους και αφιέρωσε χρόνο και χρήμα για να βοηθήσει έναν «άγνωστο», ο οποίος είχε πέσει θύμα ληστείας και υπέφερε.
Η ενεργός προσωπική δράση είναι μία ουσιαστική βοήθεια στην αντιμετώπιση των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Γιατί μόνο όταν οι άνθρωποι ζεσταθούν από την αγάπη κοντά στο Θεό και τον αγαπήσουν και αυτοί πραγματικά, τότε το κακό μπορεί να μειωθεί και να εξαλειφθεί. Όσες προτάσεις και εάν κατατεθούν ή όσα μέτρα πάρουν οι ισχυροί των κρατών της γης εάν οι άνθρωποι δεν επιστρέψουν κοντά στο Θεό το κακό θα παραμένει. Μόνο Αυτός μπορεί να χαρίσει στο πλάσμα του την αγάπη, την ελπίδα, την ειρήνη και την απάντηση σε κάθε αδιέξοδο.
ΜΑΡΙΑ ΚΗΠΟΥΡΓΟΥ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ