ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Νο 8 (Ο ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ )

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΜΑΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ


Ο μήνας Νοέμβριος προβάλλει με ξεχωριστό τρόπο την γλυκιά μορφή του Πρωτοκλήτου, του Προστάτη και Πολιούχου μας Αγίου Ανδρέου. Η ζωή του γεμάτη αγάπη για τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας, ζήλο ένθεο, ιεραποστολικό για τη διάδοση του ευαγγελίου, και στοργή για τους απανταχού χριστιανούς σε συνάρτηση με το μαρτυρικό του τέλος στην πόλη μας αποπνεόυν ένα πλήθος ωφέλιμων διδαγμάτων προς όλους μας που προετοιμαζόμαστε να αξιωθούμε της συμμετοχής μας και στην φετινή πάνδημη πανήγυρη της ιεράς του μνήμης με επίκεντρο τον περικαλλή Ναό του. Η μνήμη του Αγίου μας προβάλλει το φωτεινό του παράδειγμα που είθε να γίνει οδηγός στα βήματα της πολύμοχθης ζωής του καθενός μας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΗΣΙΝ ΤΟΥ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ

Ο Απόστολος Ανδρέας, όπως αναφέρεται και στο απολυτίκιό του, είναι ο Πρωτόκλητος των Αποστόλων. Ο Μέγας Συναξαριστής εξιστορεί το πέρασμα από την κλήση του στο αποστολικό αξίωμα, ως εξής: «Αφού δε ήκουσεν ο θείος Ανδρέας ότι ο Πρόδρομος Ιωάννης περιπατεί εις την Ιουδαίαν και τα περίχωρα του Ιορδάνου και κηρρύτει μετάνοιαν, έτρεξεν εις τον Ιωάννην και εγέννετο μαθητής του, αφήσας τα πάντα κατά μέρος …. Ο Πρόδρομος θέλων να αναβιβάσει τον λογισμόν των μαθητών του εις υψηλοτέραν έννοιαν,… έλαβε μαζί του δύο μαθητάς, τον Απόστολον Ανδρέαν και τον Θεολόγον Ιωάννην, και επήγε εκεί όπου ήταν ο Κύριος…. Ιδών δε τον Χριστόν, είπε: «Ίδε ο αμνός του Θεού» (Ιωάν. Α΄,36)… και ακούσαντες οι δυο ούτοι… ηκολούθησαν τον Χριστόν. Έτσι ο Άγιος ήταν ο πρώτος που σύμφωνα με το απολυτίκιό του «έδραμε» και «ηυγάσθη» από τον Ιησού, «ως αστήρ αειφανής». Έπειτα ο Κύριος κάνει μαζί τους τον εξής διάλογο: «Τι ζητείτε; οι δε είπον αυτώ. Ραββί… που μένεις; Λέγει αυτοίς: Έρχεσθε και ίδετε. Ήλθον δε και είδον που μένει και παρ’ αυτώ έμειναν την ημέραν εκείνην»(Ιωάν. Α΄, 39-40). Εδώ ας υπογραμμιστεί πώς, από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο αναγνωρίζουν τον Ιησού ως διδάσκαλο, αλλά και τον ακολουθούν με εμπιστοσύνη και απλότητα. Όταν ο Ιωάννης βρισκόταν στην φυλακή, δέσμιος του Ηρώδη, έστειλε τον Ανδρέα και τον Ιωάννη, να συναντήσουν τον Χριστό, και αυτοί τον ρώτησαν: «Συ είσαι εκείνος, τον οποίον οι Προφήτες έγραψαν ότι θα έλθει ή άλλον περιμένουμε;». Και η απάντηση που έλαβαν ήταν η εξής: «Πηγαίνετε να πείτε στον Ιωάννη αυτά που είδατε και ακούσατε, τυφλοί αναβλέπουν και χωλοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται, κουφοί ακούουν, νεκροί ανασταίνονται, πτωχοί και ταπεινοί ακούν και δέχονται το χαροποιούν μήνυμα της βασιλείας των ουρανών, Αργότερα, ο Κύριος συναντά τον Ανδρέα και τον αδελφό του Πέτρο, στη λίμνη της Γεννησαρέτ και τους λέγει: « Άφετε τα δίκτυα ταύτα και ακολουθείτε με και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων». Για δεύτερη φορά ο Άγιος ακολουθεί τον Κύριο. Κατά τον βίο του, Τον ακολουθούσε παντού και πάντοτε, είχε μάλιστα προθυμία να μαρτυρήσει γι’ Αυτόν, όπως αξιώθηκε αργότερα.
Αφού ο Κύριος Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε, λαμβάνει μέρος, η τρίτη κλήση του Αποστόλου από τον Χριστό, όπου ο ίδιος εμφανιζόμενος στο όρος της Γαλιλαίας λέει στους μαθητές Του, το γνωστό σε όλους μας: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»(Ματθ. ΚΗ΄, 19). Στην συνέχεια τους στέλνει το Άγιο Πνεύμα της Πεντηκοστής. Έτσι οι Απόστολοι βάζουν κλήρους, για τους τόπους όπου θα διδάξει ο καθένας. Στον Άγιο Ανδρέα έλαχε η Ελλάδα, η Ανατολή, τα μέρη της Μαύρης Θάλασσας και της Σκυθίας, αλλά δεν δειλίασε ούτε κυριεύθηκε από οκνηρία. Αλλά έχοντας στο νού του την παραγγελία του Χριστού: «Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα μέσω λύκων» (Ματθ. Ι΄16), με προθυμία και χαρά άρχισε το ταξίδι της ιεραποστολής. Πολλά είναι τα μέρη από τα οποία πέρασε ο Απόστολος, πολλές οι διδαχές, οι θεραπείες, οι ελεημοσύνες, οι στερήσεις, οι διωγμοί, τα παθήματά του. Ο τελευταίος σταθμός του ήταν η Πάτρα. Εκεί μαρτύρησε για τον Διδάσκαλό του. Για την πόλη της Πάτρας είναι ιδιαίτερη τιμή, όπως και για την πατρίδα μας, το γεγονός αυτό. Η υπακοή του Αγίου, στο θέλημα του Κυρίου μας, η αγάπη του γι’ Αυτόν η αυταπάρνησή του, η γενναιοδωρία και η καλή προαίρεσή του, τον έστεψαν με το αμάραντο στεφάνι της Βασιλείας του Θεού. Ας ευχηθούμε, οι ικεσίες του για μας και η χάρη του, να οδηγήσουν τα βήματά μας και τον αγώνα μας, στην «αλήθεια» και στην «ζωή», δηλαδή στον Κύριο Ιησού Χριστό και Θεό μας.
Αμήν.
ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΚΛΩΝΗΣ: Καθηγητής Καλλιτεχνικών
(Βιβλιογραφία: Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθ. Εκκλησίας, ΤόμοςΙΑ΄)

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ελήληθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο υιός του ανθρώπου (Ιωανν ιβ ,23) Αυτά τα λόγια είπε ο Θεάνθρωπος Ιησούς όταν του ανήγγειλαν οι μαθητές ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΙΠΠΟΣ πως ερχόμενοι κάποιοι ΕΛΛΗΝΕΣ στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσουν στην εορτή του Πάσχα θέλησαν παράλληλα να τον συναντήσουν. Είχαν ακούσει τόσα για τον ΚΥΡΙΟ ώστε η απόφαση τους ήταν αμετάκλητη: «θελομεν τον Ιησουν ιδειν» (Ιωανν.ιβ,21).
Οι Έλληνες φιλόσοφοι ,φίλες και φίλοι, αναζητούσαν το θείο μέσα στον κόσμο, μέσα στα δημιουργήματα. Νοούσαν τον κόσμο σαν τη συνεκτική –λογική δύναμη που κρατά την δημιουργία σε αρμονία, ενότητα, ομορφιά, βάσει της αριστοτελικής άποψης περί ιδεατών φάσεων-κόσμων του ΘΕΟΥ. Απώτερος σκοπός ήταν η αναζήτηση της αρετής της υστεροφημίας και τελικά του ΦΩΤΟΣ. Γιατί ο κύριος Ιησούς μιλώντας με την γλωσσά των Ελληνων, λέει στο Ευαγγελιο: Εγω ειμί το Φως του κοσμου, δινοντας έτσι τέλος στην αναζήτηση των φιλοσοφων προγονών μας και της ανθρωπότητας.
Ο Ανδρέας (ελληνικό όνομα που σημαίνει ανδρειωμένος- ανδρεία),μαζί με τον Ιωάννη τον μετέπειτα ευαγγελιστή ,ήταν στην αρχή μαθητές του Άγιου Ιωάννου του Προδρόμου, και ανέμεναν την έλευση του Μεσσία .Πρώτος λαμβάνει το αποστολικό κάλεσμα από τον Θεάνθρωπο ακούοντας της φωνής Του λεγούσης: δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων.(Ματ ε,19)Ευθύς αμέσως τρέχει στον αδελφό του Πέτρο, να του μεταδώσει την είδηση: ευρύναμε τον Κύριο(άραγε εμείς τον έχουμε βρει???)-Τα γεγονότα που επακολούθησαν είχαν σαν αποτέλεσμα οι φτωχοί και άσημοι ψαράδες στο επάγγελμα να μεταβάλλονται σε αλιείς ψύχων και πόλους έλξης στην αλήθεια του ευαγγελίου.
Ο Ανδρέας υπήρξε, αγαπητοί κατεξοχήν απόστολος των Ελλήνων . Ως τόπους περιοδείας του αναφέρονται η Σκυθία (Νότιος Ρωσία), η ελληνική Βιθυνία, ο Πόντος Θράκη, η Μακεδονία, η Ήπειρος και τέλος η Αχαΐα και η Πάτρα, που ποτιστήκαν από τον ιδρώτα του πρωτόκλητου μαθητού, ιδιαιτέρως η πόλη μας ποτίστηκε και με το αίμα του μαρτυρίου του, αφήνοντας χαριτόβρυτους θησαυρούς την τίμια ΚΑΡΡΑ και τον σταυρό σε σχήμα ’’Χ’’. Έδειξε έτσι την ιδιαίτερη αγάπη του για την πατρίδα μας, όπως έκανε και στη συνάντηση των προγονών μας με τον Δάσκαλο του, μεσιτεύοντας πάντοτε υπέρ του έθνους μας. Υπαρχει άραγε μεγαλύτερη ευεργεσία απ’ άυτη; Μεγαλυτερη τιμή για εμάς τους Πατρινούς;
Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος παρατηρεί τα εξής:- Δεν ήμαστε τόσο σημαντικοί ώστε ο Θεός να δοξαστεί (εννοεί δια της σταυρικής θυσίας και της αναστάσεως Του) και έπειτα εμείς να τον αναγνωρίσουμε. Αλλά το βλέμμα του Κύριου βλέπει περά από τον χρόνο και την ανθρώπινη ιστορία. ΕΙΔΕ λοιπόν ο Κύριος, στην προσέλευση των Ελλήνων την βαθιά τους πίστη —θέλομεν τον Ιησούν ιδείν ΕΙΔΕ την πνευματικότητα τους. Δημιούργημα αυτής αποτελεί η φιλοσοφία που είπαμε πιο πάνω ΕΙΔΕ την πλούσια και πλήρης νοημάτων γλώσσα τους που θα γινόταν το μέσο για ν’ αποτυπωθούν τα Θεία προστάγματα του. Ο Κλημης ο Αλεξανδρευς φτάνει να πει ,πως αν για τους Εβραίους παιδαγωγός εις Χριστον ήταν η Π. διαθήκη ,για μας τους Έλληνες ήταν η φιλοσοφία. Δεν είναι παράδοξο άλλωστε πως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, χαρακτηρίστηκαν από τους πατέρες της εκκλησιάς μας, προ Χριστού χριστιανοί και σε κάποια μοναστήρια στο νάρθηκα κάποιων ναών έχουμε απεικονίσεις τους και καταλήγει ο αρχιεπίσκοπος - που πρέπει να προσευχόμαστε για την αποκατάσταση της υγείας του:--Μυστήριον μέγα: Γιατί ο Θεός πηρέ από τα χεριά των Εβραίων την διδασκαλία Του και την ανέθεσε στους Έλληνες; Για τους λόγους προφανώς που εκθέσαμε.
Στο σημείο αυτό, θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούμε σε κάποιες νεοειδωλολατρικες ομάδες που προβάλλονται ως η αυθεντική ελληνική θρησκεία και στους αβάσιμους ισχυρισμούς τους πως οι Έλληνες εκχριστιανίστηκαν βιαίως από τους αυτοκράτορες της Κων/πόλεως. Είναι ποτέ δυνατόν 400 χρόνια σκλαβιάς να μην έκαμψαν την πίστη των πατέρων μας και να την αλλάξει ένα αυτοκρατορικό διάταγμα κάποιου βυζαντινού αυτοκράτορα. Την καλύτερη βέβαια απάντηση την βρίσκουμε μέσα στις επιστολές του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Αποστάτου (Δ’μ.Χ. αιώνας ) που στην προσπάθεια του να αλλάξει την διαμορφωθείσα κατάσταση από την αθρόα προσέλευση των Ελλήνων στο χριστιανισμό ,γράφει στους εντολοδόχους του τα εξής αποκαλυπτικά:’’ το σύνολο της οφειλομένης ευλαβείας προς τους θεούς έχει ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ από μια χυδαία μαλθακότητα’’’ - εννοεί τον χριστιανισμό. Λυπούμεθα πολύ κύριοι της Νέας Τάξης πραγμάτων, αλλά όπως τότε οι πατέρες μας έτσι και τώρα εμείς, ΔΕΝ θα σας κάνουμε την χάρη!!! Η εθνική και εκκλησιαστική ιστορία μας , έχει αμέτρητα παρόμοια παραδείγματα που δείχνουν στο διάβα των αιώνων , πως ΕΛΛΑΔΑ και ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ είναι ένα και το αυτό. Είναι έννοιες ταυτόσημες και σε πείσμα των πολεμίων τους, αδιαπραγμάτευτες. Έτσι θέλησαν οι πρόγονοι μας, έτσι θέλησε ο ίδιος ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ που έδωσε την υπογραφή του για της πατρίδος την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και δεν την παίρνει οπίσω , όπως έλεγε ο γέρος του Μωρία Θ.Κολοκοτρωνης. Μια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ που θέλουν κάποιοι να την χάσουμε.
Εμείς όμως ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ ας υιοθετήσουμε το σωστικό μήνυμα του ευαγγελίου και ας οδηγηθούμε στην μετάνοια , που όπως είπε ο γέρων ΠΑΙΣΙΟΣ ,η μετάνοια θα είναι η ομπρέλα που θα σκεπάσει την πατρίδα μας πριν να είναι αργά! Τέλος , ας εγκωμιάσουμε και μείς τον ΑΓΙΟ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΑΝΔΡΕΑ μέσα από την παράκληση του Οσίου Νικοδήμου του αγιορείτου:
ΚΗΡΥΞ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΜΕΓΑΣ ΦΑΝΕΙΣ ΠΑΛΙΝ ΒΥΖΑΝΤΙΔΑ,ΣΥ ΦΩΤΙΖΕΙΣ ΚΑΤ΄ΕΞΟΧΗΝ ΣΥΝ ΤΗ ΤΟΥ ΕΥΞΕΙΝΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΚΑΡ…..Ω ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΘΗΓΗΤΑ…ΚΗΡΥΞ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΓΕΓΟΝΩΣ ΠΑΣΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΑΚΑΡ ΣΟΦΕ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΕΣΧΑΤΩΣ ΕΚΔΙΔΑΣΚΕΙΣ ΑΝΔΡΕΑ ΜΥΣΤΟΛΕΚΤΑ ΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΝ.
Δεν θα σταματήσουμε να φωνάζουμε και εμείς δια των πρεσβειών σου ΑΓΙΕ ΑΝΔΡΕΑ, όπως έκαναν και οι προπάτορές μας που έφερες ενώπιον του Διδασκάλου σου: θέλομεν ειδείν τον ΙΗΣΟΥΝ!!!---ΓΕΝΟΙΤΟ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Διονυσης Ιωαν. Κογκας
Φοιτητης Εκκ. ΙΕΚ Πατρων



ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


Ο Πρωτόκλητος μαθητής του Χριστού είναι ευρέως γνωστό πως εκήρυξε στην Πάτρα και εκοιμήθη στην ομώνυμη πόλη. Ο μεγάλος του αγώνας για την προσέγγιση των ειδωλολατρών και την μετάλλαξή τους σε χριστιανούς εστέφθη με επιτυχία. Όμως γνωρίζουμε ότι κάθε προσπάθεια έχει και το τίμημα της. Έτσι και ο πολιούχος μας, μαρτύρησε δεμένος σε δύο ξύλα σχήματος Χ. Αυτή η αυτοθυσία πρέπει να προβληματίσει και να ερεθίσει καλόπιστα , τις ψυχές των ανθρώπων και δη των νέων, ώστε να καταλάβουν πως η ομορφιά της ζωής είναι η πίστη και η αγάπη προς τον Θεό και προς τους αγίους της Εκκλησίας , που με τον μαρτυρικό τους θάνατο έθεσαν τα θεμέλια για μια νέα θρησκεία της τότε εποχής που δεν ήταν άλλη από τον Χριστιανισμό.
Πολλοί όμως από τους νέους μας σήμερα έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, χωρίς φραγμούς και αιδώ, γεγονός καθόλου ευάρεστο στον Θεό, μια που η Καινή Διαθήκη ανοίγει άλλους δρόμους που για να τους διαβούν έχουν ανάγκη από φρένα και ταπείνωση. Μην ξεχνάμε ότι τα νάματα της ορθοδοξίας, καθοδηγούν τον πιστό προς μια ενάρετη και λαμπρή ζωή. Όμως, οι αμύητοι στην μυστηριακή ζωή δέχονται πανταχόθεν κελεύσματα με ωραίο περιτύλιγμα αλλά με κενό περιεχόμενο. Ο Άγιος Ανδρέας απλώνει χείρα βοηθείας σε όλους εμάς για να ζούμε καθημερινώς με την ελπίδα της βασιλείας των ουρανών. Αυτό είναι το μήνυμα του οποίου πρέπει να γίνουμε δέκτες, διότι διαφορετικά αγνοώντας όλα τα παραπάνω στη ζωή μας δεν μένει πια τίποτα άλλο παρά πλήξη και ανία.
Το «αγαπάτε αλλήλους» του Χριστού έγινε προπομπός για μεγάλες αλλαγές αλλά και για πολύ πόνο. Ο Άγιος Ανδρέας εκτός από το ότι είδε τον Κύριο να θαυματουργεί, απέκτησε και αυτός ως δώρο από το Θεό αυτό το χάρισμα. Όλα αυτά απορρέουν από την αγάπη του Θεού για τα πλάσματά του. Η ζωή, όμως, είναι πολύ δύσκολη και επικίνδυνη με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να δέχεται πολλούς κολάφους . Εκεί είναι που θα δοκιμαστεί με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Έτσι, λοιπόν, το βαθύτερο μήνυμα που απορρέει από τη θυσία του Πρωτοκλήτου είναι να τιμάμε τους αγίους μας και να προσευχόμαστε για να γεννηθεί μέσα μας η αγάπη του Θεού.

Σταύρος Κερτεζιτόπουλος
Καθηγητής Ιταλικών

ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ

Όσο χρόνο ο Πρωτόκλητος βρίσκοταν στη φυλακή, λαός πολύς προσέρχονταν στο δεσμωτήριο, εκδηλώνοντας τη διάθεση να βιαιοπραγήσει κατά του Αιγεάτη και να απελευθερώσει τον απόστολο σπάζοντας τις θύρες της φυλακής. Όμως ο απόστολος Ανδρέας νουθετούσε το πλήθος λέγοντας: «μη θελήσετε να διαταράξητε την ειρήνην της πόλεως και διαβολικήν ταραχήν να εξεγείρετε. Διότι και ο Κύριος όταν παρεδόθη, μετά πάσης μακροθυμίας συμπεριεφέρθη». Μετά από τις νουθεσίες του αποστόλου ακολούθησε κατά τις νυκτερινές ώρες και η τέλεση της θείας Ευχαριστίας. Και το σημαντικώτερο για την εκκλησία των Πατρών, «τον Στρατοκλή τη των χειρών επιθέσει της αρχιερωσύνης ηξίωσε, χειροτονήσας υπ' αυτόν ιερείς και λευΐτας». Συγκροτώντας έτσι και συμπληρώνοντας τον οργανισμόν της εκκλησίας των Πατρών ο θείος απόστολος «ασπασάμενος πάντας εν αγίω φιλημάτι, απέλυσεν αυτούς εν ειρήνη».
Πληροφορούμενος ο Αιγεάτης τα συμβάντα της νύκτας, ερεθίσθηκε ακόμα περισσότερο και κατόπιν διέταξε να κακοποιηθεί ο απόστολος με βασανιστήρια. Κατόπιν έφεραν τον απόστολο και πάλιν στον Αιγεάτη, που και πάλι τον προέτρεψε να θυσιάσει στα είδωλα, απειλώντας τον πως αν αρνηθεί ξανά να τον υπακούσει, θα τον κρεμάσει στο σταυρό. Ο άγιος Ανδρέας τότε απήντησε: «Εγώ δούλος του Χριστού τυγχάνω και συνεπώς όχι μόνον δεν δειλιώ, αλλά και επιθυμώ το τρόπαιον του σταυρού». Τότε ο Αιγεάτης διέταξε τη σταύρωση του αποστόλου σε σταυρό χιαστού (Χ) σχήματος. Για να παρατείνει μάλιστα το μαρτύριο, παρήγγειλε να μη καρφωθεί, αλλά να τεντωθεί πολύ το σώμα του και να προσδεθούν σφικτά τα χέρια και τα πόδια του στο σταυρό.
Στο άκουσμα της αποφάσεως του Αιγεάτη, ο απόστολος ανεσκίρτησε και με χαρά άρχισε να βαδίζει με τη συνοδεία των στρατιωτών προς τον τόπο του μαρτυρίου. Φτάνοντας οι δήμιοι περιορίσθηκαν στο να προσδέσουν σφικτά στο σταυρό τις μασχάλες και τα πόδια του, χωρίς να τρυπήσουν, ούτε τα χέρια του, αλλ' ούτε και να κατακόψουν τις κλειδώσεις των αγκώνων και των γονάτων. Με αυτό τον τρόπο προσδέσης ο Αιγεάτης ήθελε ακόμα περισσότερο να βασανίσει τον απόστολο, ώστε όχι μόνο να παραμείνει κρεμασμένος στο σταυρό περισσοτέρες ημέρες, αλλά αυξάνοντας ταυτόχρονα την πιθανότητα κατά την διάρκεια της νύκτας να κατασπαραχθεί ζωντανός από τους σκύλους.
Όμως όταν το πλήθος είδε, ότι δεν καρφώθηκε ο απόστολος, αλλά μόνο προσεδέθη στο σταυρό, ευθύς μόλις απομακρύνθηκαν οι δήμιοι, πλησίασαν προς τον σταυρό περιμένοντας να ακούσουν τις νουθεσίες του Πρωτοκλήτου. Επί τρία ολόκληρα ημερονύκτια παρέμεινε ο απόστολος κρεμασμένος στο σταυρό, χωρίς να καταβληθεί και χωρίς να παύσει να νουθετεί και να προτρέπει τα συρρέοντα προς αυτόν πλήθη. Όταν είδαν, ότι ο απόστολος και κατά την τέταρτη ημέρα εξακολουθούσε να ζή και την ίδια να δείχνει αντοχή, ώρμησαν προς τον Αιγεάτην και άρχισαν να φωνάζουν προς αυτόν λέγοντας: «Κακή η κρίσις σου, ανθύπατε κακώς εδίκασας. Τέσσαρας ημέρας κρεμάμενος ζη. Χωρίς αυτός να φάγη τίποτε, με τους λόγους του μας εχόρτασεν όλους. Λύσε τον άνδρα από του σταυρού και ειρηνεύομεν». Στην αρχή ο Αιγεάτης αντιμετώπισε περιφρονητικά το συρρεύσαντα λαό. Αλλά καθόσον το πλήθος συνέχισε να διαμαρτύρεται και να δείχνει απειλητικές διαθέσεις, εξαναγκάσθηκε υπό το κράτος του φόβου να μεταβεί με το λαό στον τόπο του μαρτυρίου, υποσχόμενος, ότι θα απέλυε τον απόστολο.
Ενώ οι χριστιανοί εκδήλωναν με φωνές τη χαρά τους για την επικειμένη απελευθέρωση του Πρωτοκλήτου, αυτός κατηφής άρχισε να διαμαρτύρεται για αυτές τις εκδηλώσεις, παραπονούμενος, ότι: «οι υπ' αυτού μαθητευθέντες παρά τα τόσα, ήκουσαν παρ' αυτού, δεν είχον κατορθώσει ακόμη να αποσπασθούν από τα γήϊνα, αλλ' ήσαν προσδεδεμένοι εις αυτά». Όταν δε κατέφθασε ο Αιγεάτης απευθύνθηκε και προς αυτόν λέγοντας: «Ω ανθύπατε, διατί ήλθες εδώ και τι σκοπεύεις δι' εμέ να κάμης; Ήλθες διά να με λύσης από τα δεσμά ταύτα περιμένων ίσως να με παρασύρης εις την πλάνην σου; Εγώ απέρχομαι προς τον Κύριόν μου, μετά του οποίου θα συζήσω εις αιώνας ατελευτήτους. Προς εκείνον πηγαίνω. προς αυτόν επείγομαι». Επειδή όμως ολόκληρο το πλήθος που συνέρευσε θορυβούσε και εκραύγαζε αξιώνοντας την αποδέσμευση και απελευθέρωση του αποστόλου, ο Αιγεάτης προχώρησε προς τον σταυρό με την πρόθεσιν να τον λύσει. Αλλά ο απόστολος Ανδρέας «μετά φωνής μεγάλης ατενίσας εις τον ουρανόν, είπε: Μη επιτρέψης, Δέσποτα, εμέ τον επί ξύλου αναρτηθέντα πάλιν λυθήναι. Και ταύτα ειπών και πλείον δοξάσας παρέδωκε το πνεύμα».
Έτσι ο απόστολος Ανδρέας με το μαρτυρικό του τέλος στην πόλη των Πατρών ολοκλήρωσε το μακρύ και γεμάτο κινδύνους και διωγμούς αποστολικό του έργο καθαγιάζοντας όχι μόνο την Αχαϊκή γή με το τίμιο αίμα του αλλά και την Αποστολική Εκκλησία των Πατρών την οποία εγκαθίδρυσε, οργάνωσε και συνεχίζει δια των πρεσβειών του στο Θεό να προστατεύει στο πέρασμα των αιώνων. Αυτή τη θυσία του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέα καλό είναι να μη τη θυμομάστε επετειακά μόνο τις ημέρες που τιμάται η μνήμη του, αλλά διαρκώς να επικαλούμαστε τον πολιούχο Άγιο να μας φωτίζει και να μας καθοδηγεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας ως προστάτης και βοηθός.
Δημήτρης Γαβριήλ
Διδάκτωρ Χημείας

ΑΠΟ ΤΑ ΙΕΡΑ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΑ

Αν και η συμβατική γλώσσα των σχηματοποιημένων εννοιών αδυνατεί να ορίσει τι σημαίνει άγιος, εν τούτοις θα παραθέσουμε τον ορισμό που έχει δώσει ο Πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης. «Άγιος είναι κατάστασις ψυχής καθαρθείσης ελλαμπωμένης και ηνωμένης κατ ενέργειαν μετά του Θεού και συνεπώς κειμένης πέραν των ορίων του ανθρωπίνου λόγου». Αλήθεια τι μπορεί να πει κανείς για τους ανθρώπους που κινούνται στη σφαίρα της χάρης του Αγίου Πνεύματος και συνεπώς «πέραν των ορίων του ανθρωπίνου λόγου»; Παρόλα αυτά έχοντας επίγνωση της ανεπάρκειας μας θα τολμήσουμε να καταγράψουμε τους στοχασμούς μας.
Οι άγιοι αποτελούν τους πιστούς στρατιώτες του Θεού. Έχουν ξεχωριστή θέση στις καρδιές των απανταχού Χριστιανών. Όταν τους επικαλούμαστε αυτοί εργάζονται ακατάπαυστα ώστε οι προσευχές μας και οι επιθυμίες μας να εισακουστούν στον Παντοδύναμο, κατά το συμφέρον μας.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Άγιοι κάποτε υπήρξαν άνθρωποι με σάρκα και οστά, όπως και εμείς. Έζησαν και έδρασαν σε τούτο το μάταιο κόσμο και το νήμα της ζωής τους κόπηκε με μαρτυρικό τρόπο. Όταν μιλάμε βέβαια για μαρτύριο δεν αναφερόμαστε μόνο στο αιματηρό αλλά και στο αναίμακτο. Δηλαδή την ορθή βίωση της κατά Χριστόν ζωής, η οποία είναι σταυρική δηλαδή συνιστά ένα διαρκές μαρτύριο. Για το λόγο αυτό η Χριστιανοσύνη τους τιμά και δοξολογεί αιώνες τώρα.
Τα λείψανα των αγίων αποτελούν ένα πραγματικό αλλά και παράδοξο για την λογική μας φαινόμενο. Παραμένουν αναλλοίωτα πολλά χρόνια τώρα και ευωδιάζουν.
Χιλιάδες Χριστιανοί συρρέουν στον οίκο του Θεού, ασπάζονται τα ιερά λείψανα και επικαλούνται την χάρη του Θεού δια των αγίων, οι οποίοι ακούν με προσοχή τα αιτήματα των πιστών και τα μεταφέρουν στον Θεό προκειμένου να εκπληρωθούν εφόσον αυτό είναι προς το συμφέρον μας.
Εξέχουσα πνευματική προσωπικότητα είναι ο άγιος Ανδρέας, ο οποίος έδρασε στην ευρύτερη περιοχή της Πάτρας και βρήκε μαρτυρικό σταυρικό θάνατο. Η πρωτεύουσα της Αχαΐας έχει την τιμή και την ευλογία να φιλοξενεί τα ιερά λείψανα και την τιμία κάρα του αποστόλου Ανδρέα.
Σύσσωμος ο Πατρινός λαός εκδηλώνει τα ευλαβή του αισθήματα προς τον Πολιούχο τους στις 30 Νοεμβρίου, που είναι η μέρα της μνήμης του. Πλήθος πιστών ασπάζεται τα ιερά λείψανα του αποστόλου και του ζητούν να τους θεραπεύσει ασθένειες, να τους βοηθήσει να ανταπεξέλθουν στις ποικίλες δυσκολίες της ζωής αλλά και να τους χαρίσει ψυχική ανάταση.
Δυστυχώς, οι ρυθμοί της ζωής είναι τόσο έντονοι και οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους χωρίς να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους. Ο κάθε άνθρωπος σηκώνει το δικό του «σταυρό» και ψάχνει τρόπους να απαλύνει την δυστυχία του.
Στον πολύμοχθο αγώνα του κάθε Χριστιανού τόσο στον αγώνα για την θέωση όσο και στην καθημερινή βιοπάλη, οι άγιοι μας συμπαρίστανται με την μεσιτεία τους. Όσον αφορά την περιοχή της Αχαΐας, η μεγαλύτερη ευλογία που έχει λάβει από τον δωρεοδότη Θεό είναι αναντίλεκτα η αγία κάρα του αποστόλου Ανδρέου, η οποία αποτελεί πηγή αγιασμού για όσους προσέρχονται και τον προσκυνούν με ευλάβεια στον ναό του.
Δρίτσας Ηλιας
Φοιτητής


ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

«Η των Πατρέων σε πόλις ποιμένα κέκτηται»
Ας γίνει φίλοι μου για όλους μας το άγιον παράδειγμά του, το κήρυγμα, ο βίος και το μαρτύριό του φώς και στήριξις στους τόσους κλυδωνισμούς των ημερών μας. Ο δρόμος, ο βιοτικός, ακανθώδης και δύσβατος ζητεί περισσότερο από ποτέ άλλοτε σοφούς οδηγούς προς την σωτηρία. Ας γίνει ο Απόστολος και Πολιούχος μας Άγιος Ανδρέας ο σοφός καθοδηγητής μας προς τα υψηλά και τα άξια «προς όσα – για να μεταχειρισθούμε την γνηστήν ωραίαν έκφρασιν του Απ. Παύλου – προς όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, ει τις αρετή και ει τις έπαινος… και ο θεός της ειρήνης έσται μεθ’ ημών» (Φιλιππ.δ΄8-9) π. Γεωργιος Ηλιόπουλος





« Είθε ο βίος των Αγίων μας να αποτελέση δι’ ένα έκαστον προσκλητήριον σάλπισμα προκειμένου να επιτύχωμεν δια της οδού της αρετής τον ευλογημένον σκοπόν, δηλαδή την κατά Χριστόν τελείωσιν»

Ο Μητροπολίτης μας κ.κ. Χρυσόστομος

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΑΤΡΩΝ

http://www.i-m-patron.gr/

http://www.i-m-patron.gr/lyxnos/

Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΜΑΣ

Στα πλαίσια της προνοιακής δραστηριότητας της παρέας μας διοργανώσαμε και πραγματοποιήσαμε αρκετές επισκέψεις σε ηλικιωμένους και άτομα χρήζοντα βοήθεια. Ιδιαίτερα θα αναφέρουμε μεταξύ άλλων, την παρουσία μας στο Τμήμα Αποκατάστασης του Θεραπευτηρίου «ΟΛΥΜΠΙΟΝ», όπου και είχαμε τη δυνατότητα αφενός να ενημερωθούμε για την υποδομή, τις παρεχόμενες υπηρεσίες και αφετέρου να συνομιλήσο

υμε με κάποιους νοσηλευόμενους ασθενείς. Τους ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκαν την εμπειρία τους μαζί μας και από τη μεριά μας τους υποσχεθήκαμε να βρεθούμε και πάλι σύντομα κοντά τους.
Επίσης επισκεφτήκαμε τα γραφεία του παραρτήματος της οργάνωσης «ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ», όπου ενημερωθήκαμε για τις δραστηριότητες της αλλά και για να τους διαβεβαιώσουμε ότι θα κάνουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να συντονίσουμε τις δράσεις μας ώστε να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Νο9 (ΑΓΩΝΙΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ)

ΑΓΩΝΙΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ


Όταν προσεύχεται ο Ορθόδοξος Χριστιανός, οφείλει να συμπεριλαμβάνει στην προσευχή του, όλους αυτούς που βρίσκονται εντός και εκτός της Εκκλησίας του Χριστού μας. Η αγωνία για όλη την ανθρωπότητα Ορθόδοξη και μη, εκφράζεται έτσι με τον πλέον καλύτερο τρόπο.
Όλοι οι αδελφοί μας έχουν ανάγκη από τις δεήσεις μας, ιδιαιτέρως όσοι δεν έχουν γνωρίσει την Αλήθεια, τον ίδιο τον Χριστό. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας συμπεριλαμβάνει πάντοτε όλο τον κόσμο, στις προσευχές της. Στην Θεία Λατρεία και ιδιαιτέρως στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Έτσι αποδεικνύεται έμπρακτα η αγάπη του Ευαγγελίου μας, προς αυτούς που βρίσκονται στο σκότος και έχουν χάσει τον Δρόμο προς την Ζωή.
Υπάρχει μία άποψη, που δεν είναι ίσως και τόσο νέα χρονικά. Αυτή είναι η λεγόμενη θεωρία του «θρησκευτικού συγκρητισμού» και πρεσβεύει πως θα ήταν καλό, να γίνει μία σύγκριση μεταξύ της θρησκείας μας και των άλλων αποκαλούμενων «θρησκειών», με σκοπό την εύρεση των κοινών σημείων που βρίσκονται σε αυτές, όπως για παράδειγμα την πίστη σε έναν Θεό (Μονοθεϊσμός). Ο απώτερος σκοπός της θεωρίας αυτής είναι η «θρησκευτική ενοποίηση» ή μία απαλλαγή των «θρησκειών» από τις ιδιαιτερότητές τους και την Παράδοση που τις συνέχει. Η θεωρία αυτή, έχει ψευδοανθρωπιστικούς σκοπούς και έτσι ωφελείται σίγουρα, ο Οικουμενισμός. Εκτός από την Αγία Γραφή και τους Αγίους της Εκκλησίας μας, που ονομάζουν κάθε ξένη θρησκεία πλάνη ή αίρεση, πολλοί σύγχρονοι Πατέρες έχουν εκφράσει άποψη για το θέμα του «θρησκευτικού συγκρητισμού». Ας μελετήσουμε την γνώμη τους, και ας δούμε ποια μπορεί να είναι η προσευχή μας, για το σοβαρό αυτό θέμα, που αφορά όλη την ανθρωπότητα:
Η Γερόντισσα Γαβριηλία, που κατά την Ιεραποστολή είχε έρθει σε επαφή με πολλούς λαούς και είχε μείνει και σε μοναστήρια αλλόδοξων αναφέρει σε γράμμα της: «…αισθάνομαι και συμπάσχω με αυτούς που βλέπω γύρω μου… σαν να είμαι αυτοί.… Γιατί για μένα, δεν υπάρχει ξένος, δεν υπάρχει δικός μου, δεν υπάρχει κόκκινος, άσπρος, μαύρος…» Σε κάποιον διάλογό της αναφέρει: «Π.Γ. Γερόντισσα…. Σκεφθήκατε ποτέ ότι θα ήταν καλύτερα να είσαστε κάτι άλλο και όχι Ορθόδοξη: Γ.Γ. Θεός φυλάξοι! Όχι! Ούτε μου πέρασε κατά διάνοιαν γιατί ακριβώς αυτό έχω καμάρι…». Ο Γέρων Πορφύριος μιλώντας για την συμπεριφορά μας προς τους αλλόθρησκους αναφέρει: «Η αγάπη προς τον Χριστό δεν έχει όρια, το ίδιο και η αγάπη προς τον πλησίον. Να εκτείνεται παντού στα πέρατα της γης. Παντού, σε όλους τους ανθρώπους». Ο «θρησκευτικός συγκρητισμός» εδώ, βλέπουμε πως δεν σχολιάζεται άμεσα αλλά απαντάται και περιθωριοποιείται, με την βίωση της Ιεραποστολικής Αγάπης. Και η προσευχή πολλές φορές, είναι Ιεραποστολή.
Ας προσευχηθούμε, για τους αδελφούς μας και η αγωνία μας ας γίνει αγάπη. Μακάρι έτσι η προσευχή μας να προσελκύσει το Έλεος του Κυρίου μας, ώστε να φωτιστούν όλα τα έθνη που βρίσκονται μακριά από την «Οδό της Ζωής» και όλοι μας να βρούμε την Σωτηρία.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
- ( Η Ασκητική της Αγάπης» 15η Έκδοση, Εκδόσεις Τάλαντο)
- ( Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Χανιά, Κρήτη, 2003)

Κλωνης Φανης
Καθηγητης Καλλιτεχνικων

ΑΓΩΝΙΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ.


25 Δεκεμβρίου 2007. Σύμπας ο Ορθόδοξος Κόσμος γιόρτασε το ύψιστο γεγονός της Χριστιανοσύνης τη Γέννηση Του Θεανθρώπου, Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Πλήθη πιστών συνέρευσαν στους ιερούς ναούς για να πανηγυρίσουν και να προσευχηθούν. Μεταξύ άλλων κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, οι ορθόδοξοι ιερείς δέονται στον Κύριό μας να χαρίζει ειρήνη στον κόσμο, ενώ παράλληλα οι πιστοί με κατάνυξη παρακολουθούν. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας όλοι επέστρεψαν στα σπίτια τους, βρέθηκαν με συγγενείς και φίλους, με τους οποίους συνέφαγαν στο γιορτινό τραπέζι, ενώ ανάμεσα στις ευχές και τις φιλοφρονήσεις, ξαφνικά ακούστηκε η είδηση από την τηλεόραση αμαυρώνοντας το γιορτινό κλίμα. Μεγάλη έκρηξη κατά την επίθεση αυτοκτονίας συνέβη ανήμερα των Χριστουγέννων στην πολύπαθη γή της Μεσοποταμίας όπου στις μέρες μας εκτείνεται γεωγραφικά το κράτος του Ιράκ. Αλήθεια πόσο αντιφατικές είναι οι δυο αυτές εικόνες !!!Από τη μία η προσευχή για ειρήνη στον κόσμο, ενώ από την άλλη καθημερινά γινόμαστε σιωπηλοί μάρτυρες εξεγέρσεων και πολεμικών αναμετρήσεων ανά την υφήλιο. Είναι πραγματικά απορίας άξιον αν ο σύγχρονος άνθρωπος προβληματίζεται για μία από τις κυριότερες πηγές αγωνίας, άγχους και ανησυχίας σχετικά με την πορεία του κόσμου μας.
Αδιαμφισβήτητα τα αίτια του φαινομένου είναι ποικίλα, όπως βέβαια και η ιεράρχησή τους εξαρτάται φυσικά από την οπτική γωνία που αυτό προσεγγίζεται. Οι άνθρωποι στις μέρες μας «αναγκάζονται» να προσφύγουν στη σύγκρουση για να απαλλαγούν από την ύπαρξη και την επιβολή της θέλησης των συνανθρώπων τους. Πόσες φορές άλλωστε έχουν γίνει γενικευμένες εχθροπραξίες ή και πολεμικές αναμετρήσεις στο όνομα της προστασίας της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής ανεξαρτησίας!!! Όπως είναι φυσικό το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση επέκτασης εδαφικής επικράτειας αλλά και άμεσης φυσικής, πολιτικής και οικονομικής επιρροής των μεγάλων και ισχυρών χωρών απέναντι στις αδύνατες ή λιγότερο ισχυρές χώρες. Ο φόβος και το αίσθημα ανασφάλειας τις εξαναγκάζει συχνά να ζητούν προστασία από τους ισχυρούς. Φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές αναζητούν τη λύση τους μέσω της προσφυγής στα όπλα, αρκετές φορές ακόμα και σε άτομα με την ίδια εθνική ταυτότητα. Ας μη γελιόμαστε, όμως ο πόλεμος, οι εξεγέρσεις και οι συγκρούσεις κρύβουν μεγάλα οικονομικά οφέλη .Η εκμετάλλευση των φυσικών ή ορυκτών πηγών ενέργειας αλλά και του συνολικού πλούτου μίας χώρας αποτελεί βασικό κίνητρο καθώς επίσης και η πώληση οπλικών συστημάτων νέας τεχνολογίας με μοναδικό αντίτιμο το κέρδος πρέπει ιδιαίτερα να σημειωθεί. Όλα θα μπορούσαν εύκολα να συνοψιστούν στη ροπή του ανθρώπου για δύναμη, εξουσία, κυριαρχία και υπεροχή αδιαφορώντας για το κόστος.
Στο σημείο αυτό γεννιέται εναγωνίως το ερώτημα: Μήπως ο σύγχρονος άνθρωπος έχει χάσει τον προσανατολισμό του; Περισσότερο από ένας μήνας πέρασε από τα Χριστούγεννα, αλλά κατάλαβε άραγε κανείς ποιο είναι το πραγματικό μήνυμα που πρέπει να λάβουμε; Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στη γή έγινε άνθρωπος έζησε στον κόσμο για να σηκώσει στους ώμους Του, ώστε ο άνθρωπος να θεωθεί κατά Χάριν. Αντί αυτού οι άνθρωποι πιστέψαμε ότι προοδεύοντας, δαμάζοντας τη φύση, κατακτώντας την τεχνολογία και τις επιστήμες θα πετύχουμε τα πάντα. Και όμως, οι καιροί που έρχονται είναι δύσκολοι. Πρέπει να είναι καιροί προσευχής για να μπορέσει επιτέλους ο άνθρωπος να κάνει την υπέρβαση, να βγεί από το μικρόκοσμό του που είναι ένας κόσμος εγωιστικός και αυτάρεσκος. Ας είμαστε βέβαιοι ότι η προσευχή μάς ενώνει με το Θεό, μας βγάζει από τα σύνορα του εαυτού μας και μας ανυψώνει πνευματικά. Τότε δίχως άλλο θα αντιμετωπίζουμε τους γύρω μας, όχι σαν μέσο εκμετάλλευσης και ικανοποίησης των αναγκών μας, όχι σαν εχθρό, αλλά σαν αληθινό συνάνθρωπο και αδελφό.


Ευαγγελος Κουρτης
Ιατρος



ΑΓΩΝΙΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Αγωνία και προσευχή. Δυο λέξεις που συνδέονται τόσο πολύ αλλά συνάμα δείχνουν και να απέχουν αρκετά μεταξύ τους. Η αγωνία είναι μια αδυναμία του ανθρώπου που εκπορεύεται από την συνειδητοποίηση της φθαρτότητας της ύπαρξής μας και του πόσο ανίσχυροι στεκόμαστε απέναντι στην ζωή καθώς από μόνοι μας δεν είναι δυνατό να ελέγχουμε τίποτα στην πληρότητά του. Αισθανόμαστε ανίσχυροι και αδύναμοι εμπρός σε δύσκολες και επίπονες καταστάσεις του θνητού μας βίου χωρίς να είμαστε σε θέση κάποιες φορές να ελέγξουμε τίποτα από αυτά που μας πονούν και μας υποβάλλουν σε μια κατάσταση ανησυχίας ενίοτε και ανυπομονησίας.
Από την άλλη, η προσευχή είναι ο ανοιχτός δίαυλος της επικοινωνίας μας με το θείο, ο τρόπος συνομιλίας μας με τον Παντοδύναμο Δημιουργό του Σύμπαντος και υπερουράνιο Πατέρα μας. Ο πιστός χριστιανός αναθέτει την πάσαν ελπίδα του στον Κύριο με εμπιστοσύνη και παρρησία. Παραδομένος στο άγιο θέλημά Του δεν αμφιβάλλει, δεν ανησυχεί και δεν αγωνιά. Γνωρίζει ότι ο αγαθός και φιλανθρωπος Πατέρας όλων φροντίζει προνοεί και συντηρεί τα πλάσματά του. Είναι αυτός που φροντίζει τα κρίνα του αγρού και τα πτηνά του ουρανού. Αλλά κυρίως είναι ο στοργικός Πατέρας και προστάτης κάθε ανθρώπινης ψυχής. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα μια ψυχή που φλέγεται από τον θείο έρωτα δεν αγωνιά δεν θλίβεται και δεν ανησυχεί καθώς μέσα της ενεργεί η μακαριότητα του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ζει ο πιστός χριστιανός εντός του κόσμου και δεν γίνεται μέτοχος των προβλημάτων του. Μεριμνά με αγάπη πολλή και ενδιαφέρεται για τον πάσχοντα συνάνθρωπο, για τα κοινωνικά προβλήματα και τις συμφορές που μαστίζουν τον σύγχρονο κόσμο. Ωστόσο, αναλαμβάνει ιεραποστολική δράση για να βιώσει ο ίδιος και να φέρει στον κόσμο την ελπίδα και το φως του Κυρίου εναποθέτωντας τα πάντα στην παντοδύναμη θεία Πρόνοια. Σε κάθε περίπτωση η προσευχή είναι το όπλο των δυνατών και αδυνάτων πνευματικά που ελκύει την χάρη του Θεού την πάντα τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, η παρηγορία στις πικρίες της ζωής και η στέρεη ελπίδα που απιδιώχνει τον φόβο και τον κίνδυνο της απόγνωσης.
Ο σύγχρονος χριστιανός καλείται να ζήσει και να δώσει μαρτυρία Χριστού μέσα σε μια ταραγμένη περιρρέουσα ατμόσφαιρα όπου τα προβλήματα φαίνεται να περισσεύουν. Εικόνες και ακούσματα δεινά φτάνουν καθημερινά εμπρός μας δημιουργώντας μια αλγεινή εντύπωση για τον κόσμο που ζούμε. Σοβαρά πολιτικά και οικονομικά ζητήματα, κρίση αξιών και θεσμών, ραγδαία ανάπτυξη της εγκληματικότητας που διαχέεται σε όλες τις μορφές ανθρώπινης δραστηριότητας και εκτεταμένη διαφθορά δημιουργούν εύλογο προβληματισμό και ανησυχία για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Η διαφθορά δηλητηριάζει όλες τις πτυχές του ανθρώπινου βίου δημιουργώντας αισθήματα απογοήτευσης και φόβου. Οικονομική και ηθική διαφθορά δημοσίων λειτουργών, ηλεκτρονικό έγκλημα, επιδείνωση των φαινομένων εμπορείου λευκής σαρκός και δουλεμπορίου, διακίνησης ναρκωτικών και όπλων διαμορφώνουν ένα κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Όλοι αναζητούμε λύσεις και διατυπώνουμε προτάσεις για να ξεφύγει η κοινωνία μας απ’ αυτό το τέλμα που φαίνεται να έχει περιέλθει. Ωστόσο, λησμονούμε ότι η διαφθορά ατόμων και κοινωνιών είναι αποτέλεσμα της φθοράς που έχει υποστεί ο εντός ημών άνθρωπος, ο μεταπτωτικός και προσκολλημένος στην αμαρτία εαυτός μας. Πρώτιστο μέλημά μας λοιπόν πρέπει να είναι η αποκατάσταση της κοινωνίας μας με τον Κύριο και η συμφιλίωσή μας με τους συνανθρώπους μας που είναι οι αδελφοί μας. Οικοδομώντας μέσα μας τον λόγο του Θεού και την έμπρακτη πίστη συμβάλλουμε στην καλυτέρευση της κοινωνίας μας και στην ανακούφιση των αδικουμένων και αδυνάτων.
Η ένθερμη προσευχή μας είναι το όπλο και το μέσο για την καταπολέμηση κάθε αγωνίας μας σχετικά με τα παραπάνω, ο αδιατάρακτος και συνεχής σύνδεσμός μας με τον Άφθαρτο Βασιλέα της κτίσεως που είναι η πηγή της ελπίδας μας. Κοντολογίς, η προσευχή μας για όλα αυτά που μας προβληματίζουν είναι ο ισχυρότερος τρόπος ώστε να συμβάλλουμε στην αναγέννηση του κόσμου μας.


Ηλιόπουλος Δημήτρης – Ηλιοπούλου Βασιλική
Αρχαιολόγος Στατιστικολόγος

ΑΓΩΝΙΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

Η προστασία του περιβάλλοντος του πλανήτη μας δεν είναι έργο μόνο των κυβερνήσεων. Χρειάζεται αποτελεσματική δράση για τη βελτίωση της ποιότητας των πολιτών και ταυτόχρονα τη διατήρηση της φύσης και την καταπολέμηση των προβλημάτων όπως η αλλαγή του κλίματος. Η δράση αυτή προϋποθέτει συνεργασία και σύμπραξη σε όλο το κοινωνικό φάσμα καθώς και στο διεθνή χώρο.
Τα στοιχεία που δείχνουν ότι το κλίμα αλλάζει είναι ολόγυρα μας. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 η κάλυψη χιονιού έχει μειωθεί σε παγκόσμια κλίμακα κατά 10% τουλάχιστον. Τα παγόβουνα λιώνουν προκαλώντας άνοδο της στάθμης της θάλασσας ανησυχητικά τα τελευταία χρόνια. Ταυτόχρονα αυξήθηκαν δραματικά οι συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα, μεθανίου και μονοξειδίου του αζώτου, των αερίων που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για το φαινόμενο του θερμοκηπίου παγιδεύοντας τη θερμότητα στην ατμόσφαιρα.
Οι επιπτώσεις γίνονται και αυτές φανερές: ακραία καιρικά φαινόμενα προκαλούν περισσότερες καταιγίδες στο Βορρά, ξηρασία και δασικές πυρκαγιές στο Νότο. Εάν δεν τεθεί υπό έλεγχο η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, ο ρυθμός της κλιματικής αλλαγής θα είναι τόσο γρήγορος ώστε ορισμένα είδη φυτών και ζώων δε θα έχουν τα περιθώρια να προσαρμοστούν ή να μεταναστεύσουν με καταστροφικές συνέπειες για την άγρια πανίδα και χλωρίδα. Οι τροπικές ασθένειες θα εξαπλώνονται πιο εύκολα σε θερμότερα και υγρότερα κλίματα και θα απειληθεί η γεωργική παραγωγή σε ορισμένες περιοχές της γης.
Πολλοί άνθρωποι θα αναγκαστούν να γίνουν περιβαλλοντικοί πρόσφυγες με όποιες συνέπειες συνεπάγεται αυτό.
Οι επιστήμονες βεβαιώνουν ότι υπεύθυνες είναι οι δραστηριότητες του ανθρώπου. Η χρήση ορυκτών καυσίμων στους θερμοηλεκτρικούς σταθμούς, στις οδικές και αεροπορικές μεταφορές, χώροι εναπόθεσης απορριμμάτων και οι βιομηχανικές διεργασίες είναι όλες πηγές βλαβερών εκπομπών.
Απαιτείται λοιπόν να τηρηθούν οι δεσμεύσεις που ανέλαβαν οι χώρες στη διεθνή συνδιάσκεψη του Κιότο ( Ιαπωνία) που για πρώτη φορά υπήρξε πολυμερής συμφωνία με στόχο της μείωση της εκπομπής ρύπων από τις αναπτυγμένες χώρες. Όμως το 2001 μετά την εκλογή του Τζωρτζ Μπους στην προεδρία οι Η.Π.Α. αρνήθηκαν να τηρήσουν την συμφωνία γιατί δεν τις συνέφερε. Από τότε πραγματοποιήθηκαν και άλλες διεθνείς συνδιασκέψεις για το περιβάλλον με τελευταία στο Μπαλί προς το τέλος του 2007.
Ελπίζουμε επιτέλους να εφαρμοστούν από όλους τα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος γιατί διαφορετικά το μέλλον μας διαγράφεται σκοτεινό και απρόβλεπτο.
Ας μη ξεχνάμε ότι τα δάση είναι ένας τεράστιος απορρυπαντής. Δεν τα καίμε αλλά τα προστατεύουμε σα θησαυρό.
Πέρα όμως από τις ανθρώπινες πρωτοβουλίες τα πάντα συνέχονται από την δημιουργική πνοή του θείου Δομήτορος της Οικουμένης ο οποίος δημιούργησε και συντηρεί τα πάντα εν σοφία πολλή. Σ’ αυτόν πρέπει πρωτίστως να απευθύνονται οι ένθερμες προσευχές μας καθώς όσες προσπάθειες και αν αναλάβουμε οι άνθρωποι για την σωτηρία του περιβάλλοντος αυτές θα είναι τελεσφόρες


Δήμητρα Καρκούλια


ΑΓΩΝΙΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Στη σύγχρονη εποχή της τεχνολογικής προόδου ο κόσμος μοιάζει να έχει μετατραπεί σ’ ένα “πλανητικό χωριό”. Χιλιάδες αεροπλάνα σχίζουν τους ουρανούς νυχθημερόν μεταφέροντας επιβάτες σε πλήθος προορισμών, τα ραδιόφωνα εκπέμπουν ομιλίες, ηχητικά μηνύματα και μελωδίες από κάθε γωνιά του κόσμου και όταν ανοίξουμε την τηλεόραση μας μπορούμε με άνεση να δούμε τι συμβαίνει στους συνανθρώπους μας τόσο στο δικό μας όσο και στο άλλο ημισφαίριο. Οι αποστάσεις μοιάζουν να έχουν εκμηδενισθεί, ο άνθρωπος έχει τόσα μέσα στη διάθεση του για να επικοινωνήσει και όμως αισθάνεται ολομόναχος. Σ’ αυτό το κλίμα της πολύβουης όσο και ερημικής καθημερινότητας βρίσκει κρυψώνα να συρθεί και από κει να μολύνει τις καρδιές των ανθρώπων και το φίδι που λέγεται εθνικισμός.
Στην εποχή μας λοιπόν που τα κέντρα εξουσίας προσπαθούν να ισοπεδώσουν τη μοναδικότητα και τη διαφορετικότητα κάθε ανθρώπου μέσω της παγκοσμιοποίησης, εμείς οφείλουμε να ορθώσουμε το ανάστημα μας ενάντια στα ύπουλα σχέδια τους. Είμαστε Έλληνες και πρέπει να διατηρήσουμε την ταυτότητα μας, να θυμόμαστε με περηφάνια τους προγόνους μας και να προσπαθούμε να τους μοιάσουμε στην αρετή και τη γνώση. Ο σωστός Έλληνας έχει γεννηθεί διδάσκαλος και όχι καταπιεστής και έκανε πάντοτε την παρουσία του αισθητή στους ξένους λαούς με τον πολιτισμό και τις γνώσεις του και όχι με τη βία. Επομένως, οφείλουμε να είμαστε πατριώτες και όχι εθνικιστές.
Ο πατριώτης αγαπά και τιμά την πατρίδα του. Ο εθνικιστής προσπαθεί να επιβάλλει τα συμφέροντα της με σκληρότητα. Δεν σέβεται τους άλλους ανθρώπους, τους αδικεί, είναι ωμός και εγωιστής…
Τα εθνικιστικά αισθήματα που συνήθως υποκινούνται από ξένους δακτύλους είναι ο λόγος που τα κράτη έχουν έχθρα ανάμεσα τους, που οι άνθρωποι σφίγγουν τις γροθιές τους και είναι έτοιμοι για διενέξεις και πολέμους και όχι για διάλογο. Ας μη ξεχνάμε, πως η μικρή φτωχή γειτονιά του κόσμου στην οποία ζούμε, τα Βαλκάνια, έχουν πληρώσει με αίμα και θάνατο τον εφιάλτη του εθνικισμού. Η μαρτυρική γειτονική μας Γιουγκοσλαβία ακόμα προσπαθεί να μαζέψει τα παιδιά της που θύματα του εθνικισμού και του φυλετικού μίσους διασκορπίστηκαν στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα. Οι ανοιχτές ακόμα πληγές της ας σταθούν παράδειγμα για όλους τους ανθρώπους.
Είμαστε τυχεροί εμείς που γεννηθήκαμε Έλληνες κάτω απ’ το γαλάζιο ουρανό και το χρυσό ήλιο. Είμαστε τυχεροί που κληρονομήσαμε λαμπρή μακραίωνη ιστορία όσο και αν το φορτίο που πέφτει στους ώμους μας είναι βαρύ. Με οδηγό μας την Ορθοδοξία και με σκληρή και επίπονη εργασία μπορούμε να φανούμε αντάξιοι του ιστορικού μας χρέους. Μπορούμε να συνεχίσουμε το έργο των προγόνων, μπορούμε να διαδώσουμε το μήνυμα του Ελληνισμού στη οικουμένη πως το πνεύμα του Χριστού και η μόρφωση είναι το φως και η ελπίδα. Η νεολαία μας με το σφρίγος και την τόλμη της μπορεί να το κάνει αυτό και ξεκινά από σήμερα.
Όλα αυτά όμως πρέπει να τα κάνουμε με περηφάνια αλλά και μετριοπάθεια, με πυγμή αλλά και κατανόηση, με αξιοπρέπεια αλλά και ήθος. Ας είμαστε πατριώτες και όχι εθνικιστές, ας αγαπάμε την πατρίδα μας αλλά ας μη παρασυρόμαστε σε στείρο φανατισμό. Γιατί όπως λέει και ο κορυφαίος ιστορικός της οικουμένης Θουκυδίδης, που η φωνή του φθάνει σε εμάς από τα βάθη της αρχαιότητας, πρέπει να είμαστε εραστές της πατρίδας μας και κάθε μέρα να βλέπουμε τις ομορφιές της και να την αγαπάμε ολοένα και περισσότερο. Ας αγωνιζόμαστε γι αυτήν λοιπόν με τιμή και καλοσύνη και όχι τυφλωμένοι από τα πάθη μας. Ας αγωνιστούμε με καλοσύνη, ήθος και σεβασμό προς το συνάνθρωπο.

Ανδρομάχη Γιαννοπούλου
Ιστορικός-συγγραφέας



ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Ο Παντοδύναμος, Πάνσοφος και Πανάγαθος Κύριός μας υπήρξε μέχρι σήμερον η δύναμής μας, η βοήθειά μας, η καταφυγή μας, η ΕΛΠΙΔΑ μας. Αυτός μας διατηρεί μέχρι αυτής της ώρας εις την ζωή και μας χαρίζει πλήθος πνευματικών και υλικών ευεργεσιών. Αυτός μας ΠΡΟΦΥΛΑΣΣΕΙ από ορατούς και αόρατους εχθρούς. Ας μας αξιώνει ώστε η ζωή μας όλη να είναι μία συνεχής έκφρασις της ευγνωμοσύνης μας προς Αυτόν, να τον εμπιστευόμαστε με την πεποίθησιν ότι πάντοτε θα είναι πλησίον μας και θα μας προστατεύει και θα γεμίζει με την αγία ΕΛΠΙΔΑ όλη μας την ύπαρξιν.

π. Γεώργιος Ηλιόπουλος

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Νο 10 (ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ)

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Μετά την Βάπτιση μας στο όνομα της Αγίας Τριάδος μέσα στην Ορθόδοξη εκκλησία μας, ευθύς αμέσως ελάβαμε από την χείραν του ιερέως και το μυστήριο του αγίου Χρίσματος ψελλίζοντος : << Σφραγίς δωρεάς πνεύματος αγίου αμήν >>. Η λήψις του Αγίου Πνεύματος δια της χρίσεως του αγίου μύρου ολοκληρώνει και τελειοποιεί τον βαπτισθέντα και τον κατατάσσει γνήσιον μέλος του σώματος του Χριστού. Το κατά πόσον το Άγιον Πνεύμα κατοικεί εις την καρδίαν του πιστού γίνεται φανερό από τους καρπούς που εμφανίζει ο <<εμφορούμενος >> υπό του Αγίου Πνεύματος πιστός. Οι καρποί του Αγ. Πνεύματος κατά τον Απ. Παύλο είναι : ΑΓΑΠΗ, ΧΑΡΑ, ΕΙΡΗΝΗ, ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ, ΧΡΗΣΤΟΤΗΣ, ΑΓΑΘΟΣΥΝΗ, ΠΙΣΤΙΣ, ΠΡΑΟΤΗΣ, ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ. (Γαλ. 5, 22)

«… ΕΣΤΙ: ΑΓΑΠΗ »

Ασύλληπτη η έννοια της αγάπης. Δε χωράει ο ανθρώπινος νους το μέγεθος της αγάπης του Χριστού μας. Το μεγαλείο αυτής ήρθε να μας το διδάξει έμπρακτα ο Χριστός με τη ζωή του, αλλά και την τελική του σταυρική θυσία. Μια θυσία με την οποία νίκησε για χάρη μας το θάνατο και μας χάρισε την ελπίδα και την πίστη στην ανάσταση των ψυχών και των σωμάτων. Μας προετοίμασε με τον ερχομό του για την Δευτέρα Παρουσία του στη γη, που θα είναι ίσως και η τελική πράξη αγάπης Του για την ανθρωπότητα.
Ήρθε ο Κύριος να ταρακουνήσει τα ύδατα και να μας αφυπνίσει. Ήρθε με την αγάπη του να μας λυτρώσει και να μας δείξει το δρόμο για τη σωτηρία. Αν μάλιστα βιώναμε από κοντά το φρικτό μαρτύριό του, θα βιώναμε και την αμέριστη αγάπη Του. Ραπίστηκε, υβρίστηκε και τελικά σταυρώθηκε για μας. Θα βλέπαμε πόσο στερούμαστε αγάπης και ότι ο Κύριος είναι η προσωποποίηση της αγάπης. «Ο Θεός αγάπη εστί». Πολλές φορές ο Κύριος μίλησε για την αγάπη και τα πλήθη μαγεύτηκαν από τα λόγια του. Αντίθετα με τους νόμους της εποχής είπε το «Αγαπάτε αλλήλους», «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», «Αγαπάτε και τους εχθρούς υμών», λόγια πρωτάκουστα ως τότε.
Μετά τον Κύριο ήρθαν οι Άγιοι και οι Πατέρες της εκκλησίας να κάνουν πράξη τα λόγια Του, υπομένοντας βασανιστήρια στο όνομα της Αγάπης του Χριστού και προσθέτοντας έτσι το δικό τους λιθαράκι στο οικοδόμημά Του. Ο απόστολος Παύλος μάλιστα έπλεξε το δικό Του εγκώμιο στην αγάπη λέγοντας ότι χωρίς αυτή, τίποτα δεν έχεις, γίνεσαι «χαλκός και κύμβαλον αλαλάζον». Προσθέτει: «Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, ου ζηλει… πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα υπομένει, ουδέποτε εκπίπτει».
Με την πάροδο των αιώνων όμως γίνεται μία αναθεώρηση αξιών και ηθών.
Ο άνθρωπος αναζητάει να γεμίσει το «είναι» του, μένοντας πολλές φορές μακριά από την αγάπη του Χριστού. Ο άνθρωπος, στα πρώτα κιόλας βήματα, αναζητάει αγάπη μες τη μητρική αγκαλιά. Στη μητέρα βρίσκει αγάπη, γιατί αυτή γίνεται θυσία, ξεχνάει το «εγώ» της, μόνο δίνει. Αλλά και ο πατέρας θυσιάζεται για το παιδί του. Άρα σε κάθε εποχή η οικογένεια είναι αυτή που πρέπει να γίνει καθρέπτης της κοινωνίας και μέσα από την αγάπη του Χριστού να φωτίζει την ανθρωπότητα, μια ανθρωπότητα που ξοδεύει την ενέργειά της σε πράξεις καλοσύνης και αυτοθυσίας, ξεχειλίζοντας από την αγάπη που μας δίδαξε Εκείνος.
Στις μέρες μας ο κόσμος της αγάπης που ο Κύριος οραματίστηκε φαίνεται να «βουρκώνει». Η αδικία, η ηθική διαφθορά, η κρίση αξιών, αλλά και η έξαρση της εγκληματικότητας μαρτυρούν πως ο άνθρωπος έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Η ίδια του η οικογένεια διδάσκει στους νέους αξίες του ατελεύτητου κυνηγιού των υλικών αγαθών και της εφήμερης δόξας. Η απουσία λοιπόν της αγάπης οδηγεί σε πιο εγωκεντρικές κοινωνίες. Ο άνθρωπος ζει μακριά από τον Χριστό και προσκολλάται στο «εγώ». Ο συνάνθρωπος έρχεται σε δεύτερη μοίρα και ο ένας κινείται αδιάφορα απέναντι στον άλλο, κοιτώντας το προσωπικό συμφέρον. Αυτό που μένει στο τέλος είναι ένα συναίσθημα μοναξιάς μέσα στο πλήθος του απόλυτου κενού. Ζούμε χωρίς να αναπνέουμε, γιατί όταν ο άνθρωπος παύει να αγαπά, παύει να αναπνέει.
Αισιόδοξο μήνυμα όμως είναι πως ο σπόρος της αγάπης υπάρχει ακόμα και αυτό που μένει είναι να τον καλλιεργήσουμε και να τον αφήσουμε να καρποφορήσει, να ωριμάσει, «σκοτώνοντας» τα ζιζάνια που απειλούν να τον πνίξουν. Μπορούμε να εξοντώσουμε το ζιζάνιο του εγωϊσμού με φάρμακα την Αγάπη, την Πίστη, την Υπομονή, την Αυτοθυσία. Ας ξεκινήσουμε αγαπώντας τον Κύριό μας με όλη την ψυχή και την διάνοιά μας. Ας συνεχίσουμε με την αγάπη προς τον πλησίον, μια αγάπη ανόθευτη, ανιδιοτελή, διαυγή, χωρίς ίσως και εάν.
Με όπλο την προσευχή ο σπόρος της Αγάπης θα πολλαπλασιαστεί και θα γίνει αυτή ο νικητής του φόβου του ανθρώπου για τον θάνατο. Ας γίνει η γέφυρα για την Αιώνια Βασιλεία κοντά στο Χριστό μας.

ΠΗΓΕΣ
§ «Η Ασκητική της Αγάπης», Γερόντισσα Γαβριηλία.
§ Αγία Γραφή – Α’ προς Κορινθίους Επιστολή Παύλου, Κεφάλαιο ΙΓ’

Κοτσιδη Παρθενα Γεωργιου Παρασκευη
Ιδιωτικός Υπάλληλος Φυσικοθεραπεύτρια Δασκάλα

«… ΕΣΤΙ: ΧΑΡΑ »

Χαράς καιρός επέστη
« O τον Θεόν, ως χρη, φοβούμενος και επ’ αυτώ θαρρών, την ρίζαν εκαρπώσατο της ηδονής και πάσαν της ευθυμίας έχει την πηγήν».
(Ιωάν. Χρυσόστομος)

Ο προβληματισμός για το νόημα και το περιεχόμενο της ευψυχίας είναι συνομήλικος με την ανθρώπινη ιστορία. Η κατάκτηση της χαράς είναι ίσως η πιο έντονη επιθυμία της ανθρώπινης ψυχής.
Για τον Αριστοτέλη δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος μια ζωή ευδαιμονίας με την ανθρώπινη φύση του, αλλά μόνο με τη δύναμη του θείου στοιχείου, που υπάρχει μέσα του. Και έρχεται να επισφραγίσει την φιλοσοφική σκέψη η χριστιανική αλήθεια με το στόμα του Ιερού Χρυσοστόμου: «ευθυμίαν γαρ και χαράν ουκ αρχής μέγεθος, ου χρημάτων πλήθος, ού δυναστείας όγκος, ουκ ισχύς σώματος, ου πολυτέλεια τραπέζης, ουχ ιματίων κόσμος, ουκ άλλο τι των ανθρωπίνων ποιείν είωθεν, αλλ’ ή κατόρθωμα μόνον πνευματικόν και συνειδός αγαθόν. Και ο τούτο κεκαθαρμένον έχων, κάν ράκια περικείμενος ή, και λιμώ παλαίων, των σφόδρα τρυφώντων εστίν ευθυμότερος» . « Ο Χριστιανισμός βλέπει την ευτυχία Πέρα από τα ασφυκτικά σχήματα των αισθησιακών και υλοκρατικών απολαύσεων... Η ευτυχία είναι στην ουσία της μια θεία δωρεά, που γι’ αυτό είναι ακατάλυτη... και βρίσκεται με την προσέγγιση της πηγής της ζωής και κάθε αγαθού, Που είναι ο ίδιος ο Θεός. Ιστορική πηγή της χριστιανικής χαράς είναι όλο το μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας του Θεού για τη σωτηρία μας, Ιδίως όμως και κατεξοχήν το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι τα ιερά κείμενα, που μιλούν για το χαρμόσυνο μήνυμα της ελεύσεως του Χριστού στον κόσμο, ονομαστήκαν «ευαγγέλια», ούτε είναι τυχαίο, το ότι 150 φορές σημειώνεται στην Καινή Διαθήκη η λέξη χαρά και 65 φορές το ρήμα χαίρω. Η χαρά του πιστού είναι η διαρκής εκείνη ψυχική αγαλλίαση, της οποίας ωραίο πρότυπο προβάλλει η Καινή Διαθήκη τον Τίμιο Πρόδρομο, τον «φίλον του Νυμφίου, τον εστηκότα και ακούοντα αυτού» και «χαρά χαίροντα διά την φωνήν του Νυμφίου» (Ιω. γ’ 29). Ποιος σύγχρονος άνθρωπος θα άκουγε τον ‘Ιωάννη να λέει, καθώς εκ των πραγμάτων η δημόσια εμφάνιση του Χριστού έφερε μοιραία τον παραγκωνισμό του, «αύτη ουν η χαρά η εμή πεπλήρωται. εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι» (Ιω. γ’ 29, 30) και δε θα τον θεωρούσε τουλάχιστον ηττοπαθή; Ο Απ. Πέτρος μάς θέτει σε πλεονεκτικότερη θέση από αυτή του Προδρόμου, γιατί εμείς πιστεύουμε στον Χριστό χωρίς να τον έχουμε δει και μας διαβεβαιώνει, ότι για την πίστη μας αυτή θα δοκιμάσουμε χαρά, που δεν μπορεί να την περιγράψει στόμα ανθρώπου: «όν ουκ ειδότες αγαπάτε, εις ον άρτι μη ορώντες, πιστεύοντες δε αγαλλιάσθε χαρά ανεκλαλήτω και δεδοξασμένη...» (Α΄ Πέτρ α΄ 8).
Η χαρά όμως πέρα από την κάθετη διάστασή της, που είναι χαρά για τον Χριστό, εμφανίζει και την οριζόντια διάσταση, που είναι χαρά για τον άνθρωπο. Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ φώναζε κάθε άνθρωπο με τις λέξεις: «χαρά μου». Ο Απ. Παύλος αποκαλεί τα πνευματικά του παιδιά «χαρά και στέφανόν του» (Φιλ. δ’ 1). Ο δε Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Γ΄ Καθολική Επιστολή του γράφει: «Μειζοτέραν τούτων ουκ έχω χαράν, ίνα ακούω τα εμά τέκνα εν αληθεία περιπατούντα» (στιχ. 4). Είναι η χαρά εκείνη του πατέρα - βασιλιά, όπως παρουσιάζεται στην παραβολή του Ασώτου, καθώς επέστρεψε ο πλανημένος γιος του. Σε τελική ανάλυση η αληθινή χαρά είναι χαρακτηριστικό του συνόλου των Χριστιανών, της Εκκλησίας. Οι πιστοί βιώνουν τη χαρά ιδιαίτερα ως λατρευτική κοινότητα, που αινεί και δοξάζει το Θεό για τα έργα του προς τον λαό του.
Πολλές φορές όμως έχει επαληθευθεί ο λόγος του Β. Ουγκό: ότι η ανθρώπινη ευτυχία μόλις ανεβεί σε αρκετό ύψος προκαλεί τον κεραυνό. Πού χωράει, αλήθεια, σε τέτοιες περιπτώσεις η χαρά; Την απάντηση την ακούσαμε την Κυριακή των Βαΐων στο αποστολικό ανάγνωσμα (Φιλ. δ’ 4-9) κάτω από το ιερό σύνθημα: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε». Αυτό το χωρίο έχει μείνει γνωστό στην παγκόσμια θρησκευτική λογοτεχνία ως ο ύμνος της χαράς. Κι όμως, όταν το έγραφε ο Απ. Παύλος, ήταν φυλακισμένος στην Ρώμη και η ζωή του ήταν εντελώς αβέβαιη. Θεωρώντας δε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος την χαρά από την οπτική γωνία του πόνου, σχολιάζει φλογερά: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε. Αύτη μεγίστη χαρά· τοιαύτην και οι απόστολοι έχαιρον· χαρά κέρδος φέρουσα, η από δεσμωτηρίων, η από μαστίγων η από διωγμών... ‘Η δε του κόσμου τουναντίον, άρχεται μεν από των ηδέων τελευτά δε εις τα λυπηρά». Το παράδοξο είναι ότι και η λύπη και η χαρά του κόσμου «ζημίαν έχει την εσχάτην» «επί δε των Πνευματικών τουναντίον άπαν, ουχ η χαρά μόνον, αλλά και η αθυμία πολύν έχει των αγαθών τον θησαυρόν». Αυτή τη λύπη ονομάζουν οι Πατέρες «χαροποιόν πένθος», χαρμολύπη. Ακόμα κι αν οι Χριστιανοί πορεύονται «εν μέσω σκιάς θανάτου» παρουσιάζονται «ως λυπούμενοι, αεί δε χαίροντες» (Β΄ Κορ. στ΄ 10).
Μπροστά στο λίθο του τάφου του Ιησού ο Χριστιανικός στοχασμός ζυγιάζει ρεαλιστικά τα γεγονότα. « Ο λίθος σφραγίστηκε απ’ τον εκπρόσωπο της πολιτικής εξουσίας. Το σφράγισμα αυτό φάνηκε ως επιβεβαίωση και τελεσίδικη επικύρωση της νίκης των εχθρών του Σωτήρος. Όλες οι προσπάθειές τους, όλα τα μοχθηρά σχέδιά τους στέφθηκαν φαινομενικά από πλήρη επιτυχία τη στιγμή, που ο Πιλάτος διέταξε να σφραγισθεί ο τάφος. Τότε φάνηκε, πως για πάντα έκλεισε και τέθηκε στο αρχείο ο άτυχος φάκελος του Ιησού του Ναζωραίου!». Εκείνος όμως σταυρώθηκε «εκεί που βασίλευσε ο θάνατος» «απέθανε υπέρ πάντων και αντί πάντων». Και «ιδού ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». «Χαράς καιρός επέστη». Νύν! «Τέρπου χόρευε και αγάλλου, ψυχή, τον Βασιλέα Χριστόν, θεασαμένη εκ του μνήματος ως νυμφίον προερχόμενον». Τον δικό σου Νυμφίο, ψυχή, που σού δίνει την αληθινή χαρά!

Σπυριδων Αναστασοπουλοσ
μηχανολογοσ

«… ΕΣΤΙ: ΕΙΡΗΝΗ »

Παρά τον πόθο του ανθρώπου να ζει ειρηνικά και παρά τις καλές του προσπάθειες να το πετύχει, ο πόθος για ειρήνη θα μένει πάντα ανέφικτος, εφ’ όσον σπεύδει να τον ικανοποιήσει μακριά από την πηγή της. Και πηγή της αληθινής ειρήνης είναι ο Τριαδικός Θεός.
Στην Αγία Γραφή ο Θεός χαρακτηρίζεται ως Θεός ειρήνης (Ρωμ. ιε’ 33), αλλά και άρχων ειρήνης (Ησαΐας θ΄6). Η ειρήνη Του αυτή δεν έχει τέλος «και της ειρήνης αυτού ουκ έστιν όριον» (Ης. θ’ 7). Κατά τον Ψαλμωδό, τόπος της ειρήνης θεωρείται πάντα ο Θεός. Όταν στρέψουμε το πρόσωπό μας στον Θεό, όλα ηρεμούν και όταν το αποστρέψουμε, όλα ταράσσονται. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει ότι το αγαθό της ειρήνης πηγάζει από την Αγία Τριάδα, της οποίας γνώρισμα είναι η ειρηνική κατάσταση. Αλλά και ο Ιησούς Χριστός ονομάστηκε «Κύριος ειρήνης» (Β’ Θεσ. γ’ 16).
Ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Θεό της ειρήνης με φύση ειρηνική. Και η σχέση του με τον Δημιουργό του μέσα στον παράδεισο ήταν απόλυτα ειρηνική. Αλλά από την στιγμή που σήκωσε σημαία ανταρσίας εναντίον του και αντιστρατεύτηκε στο θέλημά του το άγιο, διαταράχτηκε αυτή η αγαπητική σχέση μαζί Του και η ειρήνη φυγαδεύτηκε από την καρδιά του ανθρώπου. Αυτήν την επαναφορά της ειρήνης στην ταραγμένη καρδιά του ανθρώπου πραγματοποίησε ο Χριστός μας. Αυτός, «η ειρήνη ημών», ήλθε στη γη και ανέβηκε στον σταυρό και ένωσε «τα το πριν διεστώτα» και «το μεσότοιχον του φραγμού έλυσε», και ενώ είχαμε καταντήσει εχθροί με τον Θεό εξ αιτίας της αμαρτίας «κατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του Υιού Αυτού» (Ρωμ. ε’ 10).
Έτσι, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου ξαναβρίσκει ο άνθρωπος τη δυνατότητα επανασύνδεσης του εαυτού του με τον δημιουργό του. Η πηγή της ειρήνης, ο Κύριος, έρχεται τώρα και προσφέρει την ειρήνη στους ανθρώπους, την δική Του ειρήνη. «Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος...» (Ιωάν. ιδ’ 27). Εάν η διάπραξη της αμαρτίας έφερε την έχθρα με τον Θεό και φυγάδευσε την ειρήνη, η αποκατάσταση της θείας επικοινωνίας εν Χριστώ μπορεί να επιτευχθεί με πόλεμο. Διότι η ειρήνη με τον Θεό σημαίνει υποχρεωτικά πόλεμο με τον διάβολο και ειρήνη με τον διάβολο σημαίνει πόλεμο με τον Θεό. Έχουμε εδώ παρεμβολή ενός «καλού» πολέμου προκειμένου να διακοπεί μια «κακή» ειρήνη.
Αυτή η ειρήνη του Θεού δεν μοιάζει με την ειρήνη, που προσφέρει ο κόσμος. Είναι άλλης φύσεως και τάξεως. Είναι ειρήνη «υπερέχουσα πάντα νουν» και λειτουργεί στον άνθρωπο σαν «φρουρός των καρδιών και των νοημάτων του εν Χριστώ Ιησού» (Φιλ. δ’ 7). Είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και αποτελεί εικόνα της Τριαδικής θεϊκής ειρήνης, που συνυπάρχει με την Τριαδική αγάπη. Η υπεροχή της από την κοσμική, εδώ ακριβώς έγκειται, στον αγαπητικό τριαδικό χαρακτήρα της. δεν πρόκειται δηλ. για μια τυπική, επιφανειακή ειρήνη, που κλείνει μέσα της το σπέρμα της υποκρισίας, της αστάθειας και της ιδιοτέλειας, αλλά για μια κατά βάθος και πλάτος οντολογική ειρήνη.
Συνεπώς η ειρήνη του κόσμου «έξωθεν εστί και επί κακώ γίνεται πολλάκις και τους έχοντας ουδέν ωφελήσε». Ενώ η ειρήνη του Θεού πάντα στο συμφέρον της ψυχής αποβλέπει, αφού με αυτήν ξαναβρίσκουμε την ψυχική μας ισορροπία.
Η ειρήνη του Θεού είναι καρπός της αγάπης, που απομακρύνει τον φόβο, ενώ η ειρήνη του κόσμου είναι καρπός του φόβου, που απομακρύνει την αγάπη, δηλ. τελικά τον ίδιο τον Θεό, που είναι η ενσάρκωση της αγάπης. Η πρώτη ξεπερνάει τον χρόνο και την αμεσότητα, ενώ η Δευτέρα υποκύπτει στον φόβο και υποτάσσεται στην αναγκαιότητα.
Η ειρήνη του Θεού προσφέρει χαρά και αγαλλίαση στον άνθρωπο, γιατί βασίζεται στη χάρη του Κυρίου Ιησού, στην αγάπη του Θεού Πατέρα και στην κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, ενώ η χαρά της ειρήνης του κόσμου είναι προσωρινή και νοθευμένη, αφού στηρίζεται στην ιδιοτέλεια και ανθρώπινη αδυναμία.
Για τους λόγους αυτούς είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρχει η ειρήνη του Θεού με την ειρήνη του κόσμου. Η ειρήνη του Θεού μπορεί να παρεμβάλει εμπόδια στην ειρήνη του κόσμου, όταν αυτή είναι αντίθετη και αντιανθρώπινη.
Κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή «κρείσσον επαινετός πόλεμος, ειρήνης χωριζούσης Θεού». Επομένως σκοπός και υποκείμενο της αληθινής ειρήνης είναι ο Θεός, ο Οποίος σαν Θεός της αγάπης και της ειρήνης χορηγεί την ειρήνη αυτή και στον άνθρωπο, μέσω του ειρηνοποιού Χριστού εν Πνεύματι Αγίω. Η ειρήνη του Θεού αρχίζει με την ενσάρκωση, κορυφώνεται στην σταύρωση και την ανάσταση και επεκτείνεται στην Εκκλησία την διαρκή Πεντηκοστή δια του Αγίου Πνεύματος.
Η ειρήνη του Θεού δεν συνεπάγεται και ειρήνη στον κόσμο από την οποία διαφέρει ποιοτικά. Η ειρήνη όμως του κόσμου θα μπορούσε να ωφεληθεί τα μέγιστα από την ειρήνη του Θεού, για να είναι πραγματικά επωφελής.
Ο πρόσκαιρος κόσμος δεν είναι ο τόπος, που μπορεί να φανερωθεί στην πληρότητά της η ειρήνη του Χριστού. Ο τόπος της ειρήνης είναι η βασιλεία του Θεού. Και όπως η βασιλεία του Θεού θα φανερωθεί στην πληρότητά της κατά τον μέλλοντα αιώνα, έτσι και η ειρήνη του
Χριστού θα υπάρξει στην πληρότητά της στον μέλλοντα αιώνα. Έτσι η ειρήνη παρουσιάζεται στη ζωή του πιστού Χριστιανού σαν δεδομένο και σαν ζητούμενο. Ζει και αυτός τις θλίψεις και τις δοκιμασίες της παρούσης ζωής, αλλά δεν ταράζεται στο βάθος του είναι του, γιατί ξέρει να τις υπερβαίνει και να τις μεταμορφώνει εν Χριστώ. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να διατηρεί την εσωτερική του ειρήνη και μέσα στις μεγαλύτερες ακαταστασίες και ταραχές. Πράγμα βέβαια όχι εύκολο.
Έχουμε εμείς όμως την ειρήνη αυτή του Θεού, που λαχταράει η καρδιά μας και που ο κόσμος περιμένει να δει στο πρόσωπό μας για να πιστέψει; Και ποια επιτέλους είναι η ειρήνη;
Η απάντηση είναι, ο προσωπικός σύνδεσμός μας με τον Θεό, που είναι η πηγή της ειρήνης. Όσο ο δεσμός αυτός δυναμώνει και η επικοινωνία μας με τον Θεό είναι πιο πλήρης και συνεχής, τόσο και η ειρήνη του Θεού εδραιώνεται μέσα μας, πλημμυρίζει το είναι μας και ξεχύνεται προς τα έξω. Αυτό σημαίνει ότι η ειρήνη αυτή δεν είναι κατάσταση στατική, αλλά δυναμική, δηλ. δεν κατακτάται εφ άπαξ, αλλά είναι τρόπος ζωής που προάγεται διαρκώς.
Έτσι, το μεν αγαθό της ειρήνης μάς το προσφέρει ο ειρηνοποιός Χριστός δωρεάν με το τίμιο αίμα Του, από μας όμως εξαρτάται να απλώσουμε το χέρι μας και να το κάνουμε κτήμα μας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία και χάρη από το να ζεις με την ειρήνη του Χριστού στην καρδιά σου.

(Από το βιβλίο “Ανταύγειες του Πνεύματος” Αρχιμ. Νικήτα Βουτυρά ,Εκδ. ΖΩΗ )

Αγγελος Γεωργιτσόπουλος- Στατιστικολόγος


«… ΕΣΤΙ: ΜΑΚΡΑΚΡΟΘΥΜΙΑ »

«Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ο μακροθυμήσας επί τοις ημών πλημμελήμασι… Φείσαι ημών Κύριε κατά το πλήθος του ελέους Σου και σώσον ημάς δια το όνομά Σου το Άγιον… (ευχή Μ. Βασιλείου κατά το τέλος του Μεσωρίου της θ΄ ώρας)

§ Οικτίρμον και ελεήμον ο Κύριος, Μακρόθυμος και Πολυέλεος… (Ψαλμός 102,8)
§ Η αγάπη μακροθυμεί μας λέει ο Απόστολος των εθνών Παύλος στον υπέροχο ύμνο της Αγάπης… (Α΄ Κορινθ. 13,4)
§ … και ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ειμή εν πνεύματι Αγίω (Α΄ Κορινθ. 12,3-4)
§ Ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστης, πραότης, εγκράτεια.

Μέσα υπό το πρίσμα της Αγίας Γραφής και της Πατερικής διδασκαλίας της εκκλησίας μας αγαπητοί, θα προσπαθήσω εν συντομία να αναλύσω την έννοια της μακροθυμίας ως καρπό του Αγίου Πνεύματος, ως αποτέλεσμα δηλαδή και δώρο Θεού στον άνθρωπο, όταν αυτός (ο άνθρωπος) αποφασίζει να ζήσει εν μετανοία και εξομολογήσει βιώνοντας τη μυστηριακή ζωή. Μακροθυμία λοιπόν, λέξη σύνθετη (μακρόν-θυμός) νοείται η αρετή αυτή που κοσμεί αυτόν που συγχωρεί, που δείχνει ακόμα και έλεος σε όσους τον λυπούν. Εννοιολογικά ταυτίζεται με τον φιλεύσπλαχνο, τον υπομονετικό, αυτόν που δεν διαμαρτύρεται, αλλά όλα τα δικαιολογεί (το τελευταίο όλοι το αναγνώριζαν στον σύγχρονο Γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη). Πρώτος Μακρόθυμος είναι ο ίδιος ο Θεός αφού η μακροθυμία αποτελεί γνωριμία Του. «Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ, και πολυέλεος», (Ψαλμός 102,8). Όλα τα γεγονότα της επιγείου ζωής του Θεανθρώπου επάνω στο έργο της Θείας Οικονομίας, από την Γέννησή Του μέχρι τον Σταυρό, τον Θάνατο και την Ανάστασή του, δεν μαρτυρούν κάτι άλλο παρά την ανεκτικότητα του Ιησού (εκτός από την αγάπη) έναντι ημών των αμαρτωλών. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά διότι ο Θεός θέλει πάντα άνθρωπο σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν (Β΄ Τιμ. 2,4). Τι άλλο θα μπορούσε ν’ αναφωνήσει η Εκκλησία δια των ιεροψαλτών με το πέρας κάθε ευαγγελικής περικοπής το βράδυ της Μ. Πέμπτης, από το «Δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε». (…) Ο Θεός φίλοι μου είναι ‘βραδύς στο να «τιμωρεί» και γρήγορος στο να καταδιώξει με το έλεός Του το πλάσμα του’ παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος και διευκρινίζει: «Ο Θεός όταν εκδηλώνει την μακροθυμία Του στους αμαρτωλούς αποβλέπει σε δύο (2) σωτήριους λόγους: πρώτον τους δίνει χρόνο να μετανοήσουν και να σωθούν και δεύτερον εξασφαλίζει την ευλογία Του στους απογόνους τους εκείνους που πρόκειται να ζήσουν ενάρετα! Ο Θεός μακροθυμεί ώστε και ο αμαρτωλός να μετανοήσει και οι απόγονοί του να μη χάσουν τη σωτηρία τους (Λόγος περί μετανοίας, ομιλία Ζ΄). Αναφέροντας έπειτα τις συνέπειες αυτής της Μακροθυμίας ο ίδιος ο Πατήρ καταγράφει: ‘Η μακροθυμία του Θεού μετέβαλε τον διώκτη Παύλο σε κήρυκα, τον λύκο σε τσοπάνη, τον τελώνη σε ευαγγελιστή, όλους μας ελέησε, όλους μας άλλαξε, όλους μας μετέστρεψε.
Θα πει όμως κάποιος καλόπιστα: Εγώ σαν άνθρωπος μπορώ να μιμηθώ αυτήν την αρετή (εκτός τω άλλων); Μήπως δεν μπορώ να την βιώσω λόγω του ότι εγώ δεν είμαι Θεός και δεύτερον πού να την κάνω πράξη αφού όλοι οι άνθρωποι σήμερα όχι μόνο δε μακροθυμούν, όχι μόνο δεν υπομένουν, αλλά ακόμα κι όταν δε τους φταίει ο πλησίον τους επιτίθενται;
Στο πρώτο ερώτημα απαντά η Αγία γραφή με πάμπολα χωρία όπως: καθώς εκείνος περιεπάτησεν, οφείλομεν και υμείς περιπατείν, μιμηταί μου γίνεσθαι καθώς καγώ Χριστού (Α΄ Κορινθ. 11,1) κ.α. Για το δεύτερο ερώτημα απαντούν από μόνοι τους οι άγιοι. Οι άνθρωποι δηλαδή, που έβαλαν ως σκοπό της επίγειας ζωής τους την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος όπως οριοθετεί ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ. Αυτοί που ως γνήσιοι θεράποντες (Συνοδικόν Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου) στέκουν ανά τους αιώνες φωτοφόρα παραδείγματα σε όσους θέλουν να βαδίσουν την στενήν και τεθλιμμένην οδόν, την απάγουσαν όμως ασφαλώς εις την Ζωήν. Ένας από αυτούς ο αββάς Μάρκος ο Ασκητής μας συμβουλεύει: ‘Εκείνος που αδικείται από τους ανθρώπους ξεπλένεται από αμαρτίες και βρίσκει βοήθεια ανάλογη με τη θλίψη. Εκείνος που προσεύχεται γι αυτούς που τον αδικούν χτυπά με ορμή τους δαίμονες. Εκείνος όμως, που αντιμάχεται τους πρώτους πληγώνεται από τους δεύτερους. Η σπλαχνική καρδιά θα βρει ευσπλαχνία και η ελεγκτική καρδιά θα βρει επίσης έλεος, είναι βέβαια φανερό και το αντίθετο (Μικρός Ευεργετινός).
Αδελφέ μου, ο Θεός αγάπη εστίν (Α΄ Ιωάν. 5,8). Η δε αγάπη μακροθυμεί, μας λέει ο Απόστολος Παύλος στο 13ο κεφάλαιο της Α΄ προς Κορινθίους επιστολής, του γνωστού ως ύμνου της Αγάπης. Αν θέλουμε λοιπόν κι εμείς να δείχνουμε αγάπη στους άλλους, δεν θα το καταφέρουμε αν δεν υπομένουμε, αν δεν μακροθυμούμε. Η ασκητική εμπειρία του Αγ. Ισαάκ του Σύρου, μας διδάσκει κάτι που ίσως δεν υποψιαζόμαστε και μ’ αυτό θα ήθελα να κλείσω! Εάν ζητήσεις κάτι από τον Θεό και δεν εισακουστείς μη λυπάσαι γιατί εσύ δεν είσαι πιο σοφός από Αυτόν. Αυτό το κάνει ο Θεός από μακροθυμία! Ή δηλαδή γιατί είσαι ανάξιος να δεχτείς την εκπλήρωση του αιτήματός σου και άρα θα ζημιωθείς αν το λάβεις, ή γιατί δεν έφτασες ακόμα σε τέτοια πνευματικά μέτρα ώστε να μπορείς να δεχτείς το χάρισμα που ζητάς! Διότι, ότι λαμβάνουμε εύκολα γρήγορα το χάνουμε, ενώ ένα πράγμα που το αποκτάμε με καρδιακό πόνο, το φυλάγουμε ως θησαυρό με μεγάλη προσοχή.
Είδατε πόσα πράγματα αγνοούμε; Ευτυχώς όμως υπάρχουν οι Θεόφεροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, να μας τα υπενθυμίζουν. Ας τους παρακαλούμε λοιπόν θερμά εκ βάθους καρδίας να μας αξιώνουν της μακροθυμίας και όλων των αρετών, αλλά πάνω απ’ όλα να γίνουμε κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού (Ρωμ. 8,17). Αμήν!


Κόγκας Ι. Διονύσιος
Αποφοιτοσ Εκκλ. ΙΕΚ Πατρών


«… ΕΣΤΙ: ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΑ »

Η κατανόηση των καρπών του Αγίου Πνεύματος στην ζωή μας προϋποθέτει την πραγματική και ουσιαστική βίωση της εν Χριστώ ζωής εκ μέρους μας. Για το λόγο αυτό κανείς βρίσκεται σε δύσκολη θέση να παρουσιάσει με λόγους ικανοποιητικούς και αντάξιους τα χαρίσματα που ενεργεί εντός ημών ο Παράκλητος. Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος αναφέρει χαρακτηριστικά στη «Βίβλο των Ηθικών» του: «Κατά δέ τήν ἀναλογίαν τῆς πίστεως ὁ καρπός ἀριδήλως βρίθει τοῦ Πνεύματος· “Ὁδέ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια”, ἅπερ καθ᾿ ἕν ὁ ἔχων ἐπίσταται. Ὥσπερ γάρ ὁ μαργαρίτας ἔχων καί λίθους διαφανεῖς, σάπφειρον, ἀμέθυσον καί ἄλλους τινάς, οἶδεν, εἰ μή ἀπείρως ἔχει, ἑνός ἑκάστου αὐτῶν τό εἶδος, τό μέγεθος, οὕτω καί ὁ τάς ἀρετάς μετά πόνου καί δακρύων πολλῶν ἐν ἑαυτῷ φυτεύσας καί τούς καρπούς ἐνεγκών τούς τοῦ Πνεύματος, ἐπίσταται καί τό εἶδος καί τήν ποιότητα ἑνός ἑκάστου αὐτῶν καί τῆς ἁπάντων αὐτῶν γλυκύτητος ἀπογεύεται· καί τό δή μεῖζον καί θαυμαστότερον, ὅτι καί ἐν ἄλλοις ὄντα τόν αὐτόν ἐπιγινώσκει καρπόν».(Λόγος Θ΄ . 272)
Στη δεύτερη τριάδα των αρετών που μας χορηγεί το Πανάγιο Πνεύμα χάρη στη ουσιαστική κοινωνία μαζί του η οποία επιτυγχάνεται μόνο εντός και δια της Εκκλησίας και καταγράφονται στην Προς Γαλάτας επιστολή του Απ. Παύλου ξεχωριστή θέση κατέχει η χρηστότης. Σύμφωνα με τον αείμνηστο Παν. Τρεμπέλα η χρηστότητα είναι η ευεργετική εκδήλωση και η εξωτερίκευσή της. Το επίθετο "Χρηστός" σημαίνει "καλός, ήπιος, μαλακός, καλοκάγαθος, ενεργητικά ευεργετικός παρά την αχαριστία που μπορεί να εκδηλώνεται". Συνεπώς "χρηστεύομαι" σημαίνει συμπεριφέρομαι ως "χρηστός", δηλαδή είμαι καλός, ήπιος, μαλακός, καλοκάγαθος ακόμα και αν έχω να αντιμετωπίσω αχαριστία. Ο απόστολος Παύλος επεξηγεί την χρηστότητα με το παράδειγμα της μητέρας που τρέφει τα παιδιά της (Α Θεσσαλονικείς 2:7 ), ενώ το ευαγγέλιο του Ματθαίου (Κεφ.10, 16) ομιλεί για τους ανθρώπους που είναι «άκακοι ως οι περιστερές». Η χρηστότης είναι μακρόθυμη με ένα άγγιγμα θεραπείας. Eίναι μία ιδιότητα που σε κάνει μεγάλο στα μάτια του Θεού ( Β Σαμουήλ 22:36 ).
Η πνευματική μας πτώση αλλά και η μεγάλη φιλευσπλαχνία του θεού που είναι «χρηστός και επιεικής πάσι τοις επικαλουμένοις Αυτόν» σκιαγραφείται όμορφα στην Προς Τίτον Επιστολή του Αποστόλου των Εθνών: «Ήμεν γαρ ποτέ και ημείς ανόητοι, απειθείς, πλανώμενοι, δουλεύοντες επιθυμίαις και ηδοναίς ποικίλαις, εν κακία και φθόνω διάγοντες, στυγητοί, μισούντες αλλήλους. 4. ότε δε η χρηστότης και η φιλανθρωπία επεφάνη του σωτήρος ημών Θεού, 5. ουκ εξ έργων των εν δικαιοσύνη ων εποιήσαμεν ημείς, αλλά κατά τον αυτού έλεον έσωσεν ημάς δια λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινώσεως Πνεύματος Αγίου., 6. ου εξέχεεν εφ’ ημάς πλουσίως δια Ιησού Χριστού του σωτήρος ημών, 7. ίνα δικαιωθέντες τη εκείνου χάριτι κληρονόμοι γενώμεθα κατ’ ελπίδα ζωής αιωνίου.» (Κεφ. Γ, 3 - 7)
Ο Κύριος μας καλεί διαρκώς σε χρηστότητα βίου. Στην Προς Ρωμαίους Επιστολή του ίδιου Αποστόλου μας προτρέπει: «ἴδε οὖν χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν θεοῦ· ἐπὶ μὲν τοὺς πεσόντας ἀποτομία, ἐπὶ δὲ σὲ χρηστότης θεοῦ, ἐὰν ἐπιμένῃς τῇ χρηστότητι, ἐπεὶ καὶ σὺ ἐκκοπήσῃ.» (Κεφ. 11, 22). Στο βιβλίο της Σοφίας Σολομώντος στην Π. Διαθήκη υμνείται η χρηστότητα του Θεού «τοὺς βασιλεῖς καὶ ἄρχοντας καὶ λαοὺς σὺ τρέφεις, ὁ θεός, καὶ πτωχοῦ καὶ πένητος ἡ ἐλπὶς τίς ἐστιν εἰ μὴ σύ, Κύριε; το δὲ δόμα σου πολὺ μετὰ χρηστότητος καὶ πλούσιον, καὶ σὺ ἐπακούσῃ· ὅτι τίς χρηστὸς καὶ ἐπιεικὴς ἀλλ' ἢ σὺ; εὐφρᾶναι ψυχὴν ταπεινοῦ ἐν τῷ ἀνοῖξαι χεῖρά σου ἐν ἐλέει; ἡ χρηστότης ἀνθρώπου ἐν φειδοῖ καὶ ἡ αὔριον· καὶ ἐὰν δευτερώσῃ ἄνευ γογγυσμοῦ, καὶ τοῦτο θαυμάσειας. τὸ δὲ δόμα σου πολὺ μετὰ χρηστότητος καὶ πλούσιον, καὶ οὗ ἐστιν ἡ ἐλπὶς ἐπὶ σε, οὐ φείσεται ἐν δόματι. επί πᾶσαν τὴν γῆν τὸ ἔλεός σου, Κύριε, ἐν χρηστότητι. μακάριος οὗ μνημονεύει ὁ θεὸς ἐν συμμετρίᾳ αὐταρκείας· ἐὰν ὑπερπλεονάσῃ ὁ ἄνθρωπος, ἐξαμαρτάνει. ἱκανὸν τὸ μέτριον ἐν δικαιοσύνῃ, καὶ ἐν τούτῳ ἡ εὐλογία κυρίου εἰς πλησμονὴν ἐν δικαιοσύνῃ.»
Ο υμνωδός με τον έκτο αναβαθμό : “Αγίω Πνεύματι, θεολογούντες φώμεν· Σύ εί Θεός, ζωή, έρως, φώς, νούς, Σύ χρηστότης, Σύ βασιλεύεις εις τους αιώνας”, μας προτρέπει να αναφερόμαστε στο Θεό λέγοντας: Σύ είσαι ο Θεός μας, Σύ η ζωή μας, η αγάπη μας, το φως μας, ο νούς που μας οδηγεί να σκεπτόμαστε σωστά. Σύ είσαι η αγιότητα και Σύ βασιλεύεις στους αιώνες.
Ωστόσο, συχνά φανερωνόμαστε αγνώμονες ενώπιον του Κυρίου εκμεταλλευόμενοι την φιλανθρωπία και το πλήθος της χρηστότητός Του. «Καταφρονείς τον πλούτον της χρηστότητος αυτού και της υπομονής και της μακροθυμίας, αγνοών ότι η χρηστότης του Θεού σε φέρει εις μετάνοιαν;» (Ρωμαίους. Κεφ. β΄ 2:4). Ως άνθρωποι ζώντες μέσα στο βίο των ηδονών και των παθών επιθυμούμε από τη μια πλευρά το καλό, ωστόσο φαινόμαστε ανίκανοι να κόψουμε τους δεσμούς της αμαρτίας που μας κρατούν καθηλωμένους μακριά από τη θεϊκή ευσπλαχνία. Ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας σημειώνει: «Ὅθεν τἄλλα παραδραμόντες, εἰς αὐτὴν ἴδωμεν τὴν θέλησιν τῆς ψυχῆς, ἐν ᾗ καὶ χρηστότης συνέστηκεν ἀνθρώπου καὶ πονηρία, καὶ τὸ ἀληθῶς υγιαίνειν και το νοσεῖν, καὶ καθόλου ζῆν ἢ τεθνάναι, ἣν τὸ
ἀγαθὴν εἶναι καὶ νοσεῖν, καὶ καθόλου ζῆν ἢ τεθνάναι, ἣν τὸ ἀγαθὴν εἶναι καὶ πρὸς Θεὸν μόνον ἔχειν, ἡ μακαρία ἐστὶ ζωή…Ὑπερβολὴ δὲ θελήσεως, ἡδονὴ καὶ λύπη, τὸ μὲν προσιεμένης ὁτιοῦν, ἐκεῖνο δὲ ἐκτρεπομένης. Ὅθεν ἐν τούτοις ὁ ἄνθρωπος ὅ τί ἐστι φαίνεται καὶ ταῦτα τὸν ἑκάστου δείκνυσι τρόπον καὶ τοὺς πονηροὺς διΐστησι τῶν χρηστῶν. Καὶ οὕτω διττὸς ὁ τῶν ἀνθρώπων γίνεται βίος· (5) τῶν μὲν πονηρῶν αἰσχροῖς καὶ ματαίοις, τῶν δὲ ἀγαθῶν χαιρόντων τοῖς ἀγαθοῖς· καὶ τῶν μὲν τοῖς δοκοῦσιν ἀηδέσι, τῶν δὲ τοῖς ὡς ἀληθῶς κακοῖς ἀχθομένων. Καὶ οὐ πονηρία καὶ χρηστότης μόνον, ἀλλὰ καὶ ῥᾳστώνη βίου καὶ δυσκολία καὶ τὸ δυστυχεῖν καὶ τὸ πράττειν εὖ, ἀπὸ τούτων κρίνεται.»
Μόνο όταν με ζωηρό τρόπο εκδηλώνεται σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας η ευεργετική διάθεση και φιλανθρωπία μας προς τους συνανθρώπους μας , μόνο όταν με σταθερό και αμετακίνητο τρόπο εργαζόμαστε το αγαθό και εκδηλώνουμε απλόχερα την αγάπη μας αρχίζουν να ανθοφορούν εντός ημών οι καρποί του Αγ. Πνεύματος.

Ηλιόπουλος Δημήτρης
Αρχαιολόγος - Ιστορικός


«… ΕΣΤΙ: AΓΑΘΟΣΥΝΗ »


Η μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής που σύντομα η Εκκλησία μας θα εορτάσει λαμπρά, μας φέρνει στη σκέψη το τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Άγιο Πνεύμα. Τον Παράκλητο που για τον πολύ κόσμο ακόμα και των πιστών, μας είναι δυστυχώς o «μεγάλος άγνωστος».
Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο το Άγιο Πνεύμα καρποφορεί στις καρδιές των πιστών υπέροχους και σπανίους πνευματικούς καρπούς, ως αποτέλεσμα επίπονης καλλιέργειας.
Στην προς Γαλ.5:22-23 επιστολή αφού μας αναφέρει τα αποτρόπαια έργα της σαρκός ως καρπούς της αμαρτίας, στη συνέχεια παραθέτει του καρπούς του Aγίου Πνεύματος, την αγάπη, τη χαρά, την ειρήνη, τη μακροθυμία, τη χρηστότητα , την αγαθοσύνη, την πίστη, την πραότητα, την εγκράτεια.
Ενώ οι καρποί της ύλης καταδεικνύουν τον άνθρωπο της πτώσης, και της φθοράς, οι καρποί του Πνεύματος φανερώνουν, τον αναγεννημένο άνθρωπο της χάριτος και της σωτηρίας. Ο Ιησούς Χριστός μας είχε πει πως «εκ γαρ του καρπού το δένδρον γινώσκεται» (Ματθ.12:33), ώστε ο πνευματικά αναγεννημένος άνθρωπος να ξεχωρίζει από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, με τους οποίους είναι στολισμένος.
Ειδικότερα: Η αγαθοσύνη του Θεού, ως βασική διάσταση της αγάπης Του, η πραγματική Του φροντίδα για εκείνους που αγαπά, φαίνεται με διάφορους τρόπους. σε όλη τη δημιουργία, αγγίζοντας πολύ περισσότερο εμάς, που μας πλαστήκαμε κατ' εικόνα και ομοίωσή Του.
Από την δημιουργία του κόσμου και των πρωτοπλάστων από τον Θεόν Πατέρα, την σταυρική θυσία και την Ανάστασή του κυρίου μας Ιησού Χριστού , και την ίδρυση της Εκκλησίας μας την Πεντηκοστή με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος έως της συντέλειας του αιώνα, η αγαθοσύνη Του είναι αδιαλείπτως παρούσα στη ζωή μας λυτρωτικά και επεκτείνεται αδιάκριτα σε όλους τους ανθρώπους αφού Εκείνος «ανατέλλει τον ήλιον Αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. ε:45).

Ας ευχόμαστε να μιμούμαστε στα ανθρώπινα μεγέθη μας την Αγαθοσύνη Του. Αμήν
Αρ. Γαβριήλ
Φυσικός

«… ΕΣΤΙ: ΠΙΣΤΗ »

Μελετώντας τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου και ειδικότερα την επιστολή προς Γαλάτας, εντοπίζουμε ότι οι καρποί του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η πραότης και η εγκράτεια. Ο έβδομος καρπός του Αγίου Πνεύματος και παράλληλα η πρώτη από τις τρεις μεγάλες θεολογικές αρετές είναι η πίστη.
Πίστη είναι η έμφυτη θρησκευτικότητα του ανθρώπου, η συναίσθηση της αδυναμίας του και η ανάγκη για συνεχή προστασία από τον Παντοδύναμο Θεό. Σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο, στην προς Εβραίους επιστολή του: « Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων». Δηλαδή η πίστη είναι η πεποίθηση που έχουμε ότι υπάρχουν όσα ελπίζουμε στη μέλλουσα ζωή και η απόδειξη ότι είναι αληθή πράγματα τα οποία δεν συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας.
Ο άνθρωπος ελάχιστα μπορεί να γνωρίζει από την ατομική εμπειρία και προσπάθεια, είτε είναι γνώσεις θρησκευτικές είτε επιστημονικές. Έτσι η πίστη γίνεται αναγκαία για τον άνθρωπο, όπως η αναπνοή. Είναι η έκτη του αίσθηση, για να μπορέσει να συλλάβει έννοιες οι οποίες δεν υπακούουν στη λογική και για να γνωρίσει τις υπερφυσικές αλήθειες. Ακόμα, και στις φυσικομαθηματικές επιστήμες πρέπει να υπάρχει πίστη διότι βασίζονται σε αρχές και αξιώματα τα οποία αποδεχόμαστε αναπόδεικτα.
Η ανάγκη της πίστεως και η βαρύτητα της στη ζωή των πιστών ομολογείται και από τα λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου: « Πηγή των αγαθών η πίστις, πίστις πάντα φωτίζει, πάντα αγιάζει». Η πίστη είναι η βάση στην οποία στηρίζονται όλες οι χριστιανικές αρετές. Χωρίς αυτή η πνευματική μας ζωή παραμένει μετέωρη. Αυτό ακριβώς τονίζεται και στο βιβλίο « Ο δρόμος προς την ευτυχία» του Δ. Πρωία: « Η πεποίθηση μας περί της υπάρξεως του Θεού, γεννά την πίστη μας, η οποία είναι η γέφυρα που μας συνδέει με τον Κύριο και μας οδηγεί προς την αγάπη Του. Δημιουργεί δε συγχρόνως την ανάγκη της διαρκούς επικοινωνίας με Αυτόν, μέσω της προσευχής και της σύμφωνης με το θέλημα Του ζωής. Για αυτό η πίστη δεν είναι απλώς μια αρετή, αλλά η ιερή στοά, από την οποία διέρχονται όλες οι αρετές».

Τριανταφύλλης Νίκος
Αποφοιτοσ Εκκλ. Ι.Ε.Κ. Πατρών


«… ΕΣΤΙ: ΠΡΑΟΤΗΤΑ »

Ένα επόμενο χαρακτηριστικό γνώρισμα του πνευματοφόρου ανθρώπου κατά τον Απ. Παύλο είναι η πραότης. Και είναι μια μεγάλη αρετή αυτή από το γεγονός ότι ο ίδιος ο κύριος μας, μας παρουσιάζει τι άλλο παρά τον ίδιον τον εαυτό του ως παράδειγμα και λέει «Μάθετε απ’εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός την καρδίαν (Ματθ. 11,29) και δια να δείξει τι αμοιβή θα έχουν αυτοί που βιώνουν αυτή την αρετή κυρρήτει «Μακάριοι οι πραεις ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην» (Ματθ ε, 5)
Αλλά ποιοι είναι οι πραείς; Είναι οι ωραίοι νέοι – νέες της εποχής μας όσοι φέρουν το χάρισμα ή την αρετή της πραότητας. Είναι οι ήσυχοι και ειρηνικοί, αυτοί που φέρονται με επιείκεια σ’ όλες τις σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους. Είναι αυτοί που δεν τους καταλαμβάνει ο θυμός και οξυχολία, ή εριστικότητα. Είναι αυτοί που πάντοτε η αρετή αυτή χαρακτηρίζει την ζωή τους κυρίως όμως σε περιστάσεις που περιφρονούνται, υβρίζονται, αδικούνται, κακοποιούνται. Σ’ αυτές τις στιγμές φέρουν με υπομονή και αταραξία τις φωνές, τις ύβρεις, τις προκλήσεις των άλλων. Και άλλοτε με σιωπούν, άλλοτε δε απαντούν με λόγους μαλακούς και καταπραϋντικούς και έτσι ρίχνουν νερό και όχι λάδι στη φωτιά που είχε ανάψει ο θυμός ή η αδικία του άλλου.
Είναι αλήθεια ότι παρατηρείται στην εποχή μας έλλειψη στους πολλούς και δη πιστούς νέους αυτής της αρετής και έτσι καλά κρατεί ο θυμός κατά των άλλων η οργή και η αγανάκτηση που προέρχονται από το εγωιστικό και υπερήφανο και ατομιστικό φρόνημα, όσο και από την ηθική αδιαφορία και την αναισθησία και τέλος από την έλλειψη επαρκούς συναισθήσεως της αμαρτωλής μας καταστάσεως. Πλήρης διαστροφή η οποία μας βιάζει να ζήσουμε δόξες και μεγαλεία στην υπερηφάνεια τη δε χαρά στην αναίσθητη απόλαυση της αμαρτίας η οποία μας παρακινεί να εύρωμεν την υπεροχή, την επιφοίτηση, την απόκτηση αγαθών στον θυμό και την οργή.
Φίλοι μου, ο καρπός του Αγίου Πνεύματος εστί… «πραότης». Ας φέρουμε και αυτήν την αρετή της πραότητος. Είμαστε μιμητές του Χριστού διότι εκείνος είπε «μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία». Εάν την στερούμαστε ας την αναζητήσουμε από το Πνεύμα το Άγιο γιατί αυτή η αρετή είναι: «ΟΔΗΓΟΣ στην αδελφοσύνη, ΧΑΛΙΝΑΡΙ της μανίας, ΚΟΨΙΜΟ του θυμού, ΜΙΜΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΙΔΙΟΤΗΤΑ των αγγέλων, ΔΕΣΙΜΟ των δαιμόνων και ΑΣΠΙΔΑ κατά της ΠΙΚΡΗΣ οργής» (Αγ. Ιωάννης ο Σιναϊτης)

Θεοδώρα – Φωτεινή Ηλιοπούλου
Δασκάλα

«… ΕΣΤΙ: ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ »

Μία από τις βασικότερες αρετές που πρέπει να έχει και να καλλιεργεί στη ζωή του ο χριστιανός, είναι η εγκράτεια. Εγκράτεια σημαίνει να μπορούμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας και τις επιθυμίες μας, να μη μας κυριεύουν τα πάθη όπως είναι η σαρκολατρεία, η φιλαργυρία, η ζήλεια, ο θυμός, η λαιμαργία κ.α.
Κατά τη θρησκευτική άποψη το περιεχόμενο της εγκράτειας είναι πολύ ευρύ. Ο ιερός Χρυσόστομος μας λέει ότι «εγκράτεια είναι να μην παρασύρεται και να μην υποκύπτει ο χριστιανός σε κάποιο πάθος». Ο Μ. Βασίλειος είναι αναλυτικότερος: «Εγκράτεια είναι η αναίρεση της αμαρτίας, η αποξένωση από τα πάθη, η νέκρωση του σώματος μέχρι των αυτών των φυσικών επιθυμιών και λειτουργιών, είναι η αρχή της πνευματικής ζωής, αυτή που γίνεται πρόξενος των αιωνίων αγαθών, αφανίζοντας με τη δύναμή της το κεντρί της φιληδονίας». Δηλαδή με άλλα λόγια εκφράζει το πνεύμα του χριστιανικού μας αγώνα. Συγκεφαλαιώνει όλα τα επιμέρους στοιχεία που απαρτίζουν την εν Χριστώ ζωή μας. Ο ανώνυμος σχολιαστής του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος διακρίνει την εγκράτεια σε αισθητή και σε νοητή. «Αισθητή εγκράτεια είναι η απομάκρυνση από όλες τις αθέμιτες πράξεις που ενεργούμε μέσω της σάρκας. Και νοητή εγκράτεια είναι η απομάκρυνση του νου από τη φιληδονία που προκαλούν οι εμπαθείς λογισμοί».
Η εγκράτεια μας ας μην περιορίζεται μόνο στις τροφές, αλλά και στη λάμψη και την αιχμαλωσία του χρήματος. Εγκράτεια ακόμη και από εμπαθείς επιθυμίες. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής γράφει πως η
εγκράτεια ταπεινώνει τα πάθη και μας απαλλάσσει από τους ακάθαρτους λογισμούς. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος κατακτάται με τον κόπο της εν Χριστώ ασκήσεως, με την κακοπάθεια, η οποία παρακολουθεί τον αγώνα της εγκράτειας.
Άλλος δρόμος που να οδηγεί στην κοινωνία με τον ζώντα Θεό και στη Βασιλεία των Ουρανών, δεν υπάρχει.
Αδελφοί μου, ας αναλάβουμε τα όπλα του Πνεύματος, τα όπλα του Φωτός!
Δημήτριος Σολωμός- Δάσκαλος

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ



Και ο Ιησούς Χριστός καρπός του Αγίου Πνεύματος
«Το σώμα του Χριστού υπήρξε καρπός του Αγίου Πνεύματος, διότι το Άγιο Πνεύμα με δύναμη προερχόμενη από τον Ύψιστο επισκέφθηκε την Αγία Παρθένο, η οποία δι’αυτού του τρόπου συνέλαβε τον Σωτήρα.» ( Μέγας Αθανάσιος.)

π. Γεώργιος Ηλιόπουλος